Nasza emigracja- historie z życia wzięte... - Netkobiety.pl

Być może masz rację. Ale po tylu latach ciężko jest mi na to spojrzeć optymistycznie. Cieszę się jednak, że Tobie się układa i życzę powodzenia

impresjo

Ja wyjechałem z Polski dlatego że tam wszystko straciłem. Na własnej d.... przekonałem się jak to jest.  Pracujesz, osiągasz coś po czym okradają ciebie z wszystkiego złodzieje. Urzędy z urzędnikami, skarbówka potem dokładają swoje. Byłeś uczciwy to tym bardziej jesteś tępiony.  To pozostałość po komunie. Okropne i rzygać mi się chce gdy pomyślę że miałbym zaczynać od nowa w nadwiślańskim kraju.
Kraj pełen ludzi z psychą jak niedorobieni nauczyciele w szkołach z którymi się nie dyskutuje.  Jest się ocenianym następująco>  dostajesz pałę bo STAĆ CIE NA WIĘCEJ. A Jasio burak i leń śmierdzący ma 5 za bzdurę bo dla niego to jest kosmos.
  To później jest tak dalej. Wszędzie spotyka się ludzi którzy sami z siebie niczego nie dają a jedyną ich cechą jest wzbudzanie poczucia winy u innych. Bo im się coś od Ciebie należy.
Nigdy więcej. 
Angole jak wiesz sama są jacy są. Jednak najczęściej mają w zadumie co gotujesz i z kim śpisz, prawda?  Ta ich asertywność jako cecha bardzo mi odpowiada. I to że nie muszę pracować za kogoś innego.  Wywalczysz swoje to masz. I masz poparcie szefa. Jesteś kimś kogo szanują. A jak leniowi nie pasi to niech spada. Są agencje i jutro może być ktoś inny.
Napisałem nawet taki mini poradnik o naszych rodakach:

1) Gdy jesteś już w UK to nie dzwoń do znajomego polaka żeby przyjechał po ciebie na lotnisko. Kup bilet autobusowy, kolejowy lub poproś przypadkowego angola żeby ciebie podwiózł.
2) Jeżeli juz masz pracę przez agencję to nie gadaj z polakami z którymi pracujesz
3) Nie wychodź zapalić z polakami, dołącz do angoli
4) Nie rozmawiaj o szlifowaniu, polerowaniu bądź glancowaniu czegoś z anglikami w przypadku gdy w pobliżu są polacy.
Będziesz musiał użyć słowa>polish.. A to bedzie źle odebrane przez rodaków
5) W sytuacji gdy jest w pobliżu polak a idzie koleżanka angielka w sukience to nie wyskocz z komplementami na ten temat.
Będziesz musiał użyć słowa >dress.. A to będzie źle odebrane przez rodaków
6) Nie rozmawiaj z żadną polką z pracy. Nigdy nie możesz byc pewien z jakim dresem ona kręci
7) Nigdy nie dokonuj jakiejkolwiek transakcji z polakiem. NP. nie opylaj mu samochodu. Pomimo tego że kupujacy przyjedzie z 10-ma dresami mechanikami, pokażesz każdą usterke o jakiej wiesz i opylisz samochód za małe pieniądze na drugi dzień i tak będziesz miał telefon>> Ty k..... co se myślisz... Masz mi ch.... jeden k.... twa forsę oddać bo cię za......e ty k..... za.....
8) Nie nawiązuj kontaktu z rodakami których często widzisz na ulicy
9) W knajpie siadaj w kwartale gdzie siedzą angole. I żeby nie było w tym miejscu ścieżki którą chodzą rodacy. Bo prędzej czy później uderzysz niechcący twarzą w piąchę biednego dresa który szedł po browara
10) Możesz postąpić całkiem odwrotnie niz w punkcie >9 Jeżeli twoje możliwości są nieznane dla rodaków
11) Nie bij po głowie dresa. Jest to najmniej istotna część jego ciała. Skup się na organach ogólnie znanych z wrażliwości
12) Zapomnij o jakimkolwiek honorze sportowym. Nie będzie ci potrzebny. Jeżeli zadziałasz jak cham będziesz potem miał spokój
13) Nigdy nie dawaj nikomu swojego telefonu. Stanie się ogólnie dostępny i będzie dzwonić 10 razy w ciągu nocy
14) Nigdy nikomu nie tłumacz papierów związanych z benefitami ect.. Będziesz oblężony jak adwokat wzięty a z chaty coś ci wezmą przy okazji i ew. odmowa przyznania czegoś będzie twoją winą
15) Przywyknij do bezinteresownego spuszczania powietrza w kołach samochodu, rys robionych gwoździem i kopania w szprychy od roweru który spuścisz na chwilę z oka. Chyba że z pozytywnym wynikiem przerobiłeś pkt. 11

Pewnie to powiększę o dalsze punkty
Oczywiście są WYJĄTKI. Tylko trudno je znaleźć bo jadą na tym samym wózku co ty.
W tym kraju jest niesamowicie duży odsetek debili pośród naszych rodaków. Wiesz o tym doskonale. Jest też masa takich którzy pouciekali przed wyrokami w Polsce. Z daleka od tego wszystkiego. Mnie moja życzliwość sporo kosztowała i teraz nabrałem sporej odporności na niedolę  ziomali którzy nie mają dobrego słowa o anglikach, ich kraju itp. A nigdzie nie byli i niczego nie widzieli tylko pier... przez pryzmat swojej tępoty.
   
Rozumiem jak to jest, któryś rok zlatuje a masz co masz. Zarobiłaś jednak jedno. Wiesz że na tym Swoim możesz polegać. To najważniejsze co w życiu można mieć.  Ja na twoim miejscu zamiast myśleć o powrocie to pomyślałbym o prowincji że tak powiem.  Wyrwać się z tego Londynu bo oni sami tam mówią że nienawidzi się go przez pierwsze 20 lat a potem to już kocha. 
Wyjedź gdzieś do somersetu   cornwalii albo devon. Poszukaj małej mieściny z przyjemnymi aborygenami. Pójdziesz do pracy w małej przyzwoitej firmie gdzie rękawów sobie nie wyrwiesz firmie i w której dostaniesz dobry kontrakt. Wszystko zobaczysz w innych kolorach. A jak cie najdzie handra wypicia piwa w Gdańsku czy Krakowie to zwyczajnie wsiądziesz w samolot i na weekend sfruniesz sobie i odlecisz. Potem z uśmiechem ponownie przylecisz.

Edit:
Na prowincji to chociaż na chacie zaoszczędzisz. Wiem ile kosztuje byle nora o której trudno uwierzyć że ona w Londynie jest.  Mieszkanie z kimś nieupierdliwym kto wie że kibel trzeba sprzątać na prowincji będzie cie kosztować ok 250 na miesiąc. Już choćby na tym zaoszczędzisz sporo.  No i przyjemność pojechania choćby na kilka minut gdzieś w fajne miejsce. Tam u Ciebie to 3 godziny zanim do circular dojechać pewnie. Masakra.  Londyn wcale a wcale mi się nie podoba.  Zaraz spadam gdzieś na godzinę czy dwie podychać trochę.

Moja historia ....

Nie narzekalam mieszkajac w Polsce. Mialam kochana rodzine, wspanialych rodzicow, dobra prace, dziecko.
Ot normalne codzinne , bez wzlotow i upadkow zycie.
To wszystko zawalilo sie praktycznie w bardzo krotkim okresie czasu. Stracilam wszystko i nie poradzilam sobie ze stresem i depresja.
Wyjazd za granice byl ucieczka od tego co mnie spotkalo. Wyjezdzalam daleko , w nieznane, samotnie z dzieckiem, bez pieniedzy , bez oparcia i znajomosci. Nie myslalam co bedzie, w myslach kolatala mi jedna mysl - ucikac od tego co mnie spotkalo ! Uciec i zapomniec raz na zawsze !

Kraj do ktorego przyjechalam jest calkowicie inny, obcy mi ( Australia ) . Nie bardzo wiedzialam jak zaczac, gdzie isc , co i jak zalatwic.
Pierwsza bariera - jezyk, a co za tym idzie - brak mozliwosci znalezienia pracy. Brak rowniez tutejszego doswiadczenia zawodowego ( maja obsesje prawie na tym punkcie ).
Brak znajomych i przyjaciol - nie bylo z kim porozmwawiac i poradzic sie w jakiejkolwiek sprawie.

Nie wiedzialam co ze soba zrobic, wiec aby przeczekac jakos czas adaptacji i zrozumiec swiat wokol siebie - skorzystalam z okazji i zapisalam sie do szkoly .
Doszlam rowniez do wniosku  , ze trzeba jednak nawiazac kontakt z Polakami, trzeba kogos poznac, miec do kogo otworzyc usta.
Poznalam kilka osob, starszych od siebie, juz osiadlych w Australii od ponad 20 -30 lat.
Na poczatku bylo nawet dosyc dobrze, oni poznawali mnie, ja ich. Po kilku miesiacach zaczeli kierowac moim zyciem.
Starali sie wiedziec o mnie wszystko. Zaproponowali pomoc w znalezieniu pracy,  jezeli pokaze im wszystkie moje dyplomy z Polski, zeby wiedzieli jakie mam kwalifikacje.  Podobno mieli miec takie znajomosci.
Oczywiscie, ze pokazalam. Poogladali, poczytali i stwierdzili, ze jestem zbyt wyksztalcona na tutejsze warunki.
No i zaczelo sie to najgorsze - zaczeli naciskac, abym zostawila szkole, bo i tak nie mam tutaj przyszlosci.
Prali mi mozg, ze Polacy tylko sprzataja i sprzataja , ze tak wszyscy tutaj koncza.

Nie chcialam zostawic szkoly. Tam szlifowalam jezyk ( wprawdzie znalam go juz z Polski, ale " na zywo " uczylam sie go ponownie ), tam poznawalam tutejsza kulture.
Naciski byly coraz mocniejsze, wulgarne, agresywne, upokarzajace.
Atakowano mnie, ze chce byc kims innym niz oni, ze nie chce sprzatac tak jak oni, ze zyje z fanazjami, i ze nie jeden tak myslal jak ja i do nieczego nie doszedl.
Zdolowalam sie, stracilam wiare w siebie, szacunek do siebie, czulam sie nikim. Zaczelam myslec o pracy przy sprzataniu. Skoro nie ma tutaj przyszlosci, w koncu trzeba ja sobie jednak jakos ulozyc.   Poszlam sprzatac.

Znajomy Polak ( ma swoj budowlany biznes tutaj ) zaproponowal mi , ze bedzie mnie utrzymywal za swiadczony jemu seks ( jest zonaty ).  Stwierdzil, ze i tak nie mam szansy na nic wiecej tutaj, wiec jezeli nie chce zdychac z glodu, powinnam sie zgodzic na jego propozycje i okazac wdziecznosc.
Przerazilam sie ...... ucieklam , zerwalam kontakt.

Doslownie kilka dni pozniej, przez przypadek , poznalam Austrlijczyka ( robiac zakupy w sklepie ....hmmm ) . Zaczelismy rozmawiac, on pytal, a ja czulam , ze  moze nie powinnam, ale ze wreszcie moge cos powiedziec ( bylo mi tak zle ) .
Umowilismy sie na kawe. Na swoj sposob on "nakrzyczal na mnie ", skomentowal to wszystko "bzdurami , idiotyzmem", poprosil, abym zerwala znajomosc z tymi Polakami, bo oni mnie tylko doluja .
To dziwne, ale posluchalam, odcielam sie od Polakow.

Jak wyglada moje zycie teraz ?
Skonczylam jedna szkole, potem zrobilam tutejszy dyplom. Obecnie studiuje MBA.
Dostalam w mare dobra prace. 
Zaczelam swoje zycie w tym kraju od zera, nie majac nic.  Niedawno , zupelnie nieoczekiwanie, wykorzystalam sytuacje, jaka stworzyl rzad w zwiazku z zakupem nieruchomosci , i o dziwo, kupilam dom  . Mam swoj kat, chociaz wiem, ze bede go dlugo splacac.
Udalo mi sie zwiedzic kraj, odwiedzic NZ.
Nie mam jednak przyjaciol, mam znajomych.

Czy jestem szczesliwa ?
Nie wiem. Moje zycie jest ciagala walka. Zastanawiam sie jak dlugo jeszcze starczy mi sily.
Nie mam przyjaciol, z Polakami nadal nie utrzymuje kontaktow.
Brakuje mi rodziny i znajomych z Polski.
Chwytam wtedy za telefo i dzwonie, pragne wylac swoj smutek i tesknote za krajem. I wtedy slysze to samo w odpowiedzi - " masz czego chcialas, trzeba bylo nie wyjezdzac, sama zgotowalas sobie takie zycie i los ...."

Obiecuje sobie wtedy, ze juz faktycznie nigdy wiecej nie zadzwonie. Ale mija miesiac, dwa... tesknota jest silniejsza, pragne uslyszec ich glosy i  ...... chwytam za sluchawke i dzwonie.

Marze jednak o tym, aby ta tesknota uciekla i abym nie musiala wiecej " prosic sie " o chwile rozmwowy, o odrobine zyczliwosci czy zrozumienia ....

Dziekuje niu7nia za mila odpowiedz i cieple slowa.
Faktycznie zakreciala mi sie lezka w oku.

Wiesz... ja juz sama nie wiem co czuje. Wiem, ze kilka lat temu runal caly moj swiat, moje zycie zmienilo sie diametralnie . Te wydarzenia z przeszlosci zawazyly na moich dalszych losach; juz nigdy nie bedzie tak jak bylo.

Wybierajac ( impulsywnie ) emigracje stalam sie "kims" zawieszonym pomiedzy jednym swiatem ( kraj - Polska , rodzina, znajomi, wspomnienia, tesknota ),  a drugim swiatem  ( nowy kraj, obca kultura, brak przyjaciol, zdobywanie wszystkiego od poczatku ).  Tutaj "jeszcze" nie przynaleze, tam ( kraj ) "juz" nie naleze.  Zawieszona w prozni.
Taka jest chyba cena mojej emigracji.
Czasami wlasnie warto zadac sobie pytanie, czy sobie poradzimy ? Czy znamy konsekwencje ?
Pamietam niektorych Polakow, zgorzchnialych, przygnebionych, ktorzy nigdy nie przyznaja sie, ze nie tak wyobrazali sobie swoje zycie na obczyznie. Problem alkoholowy nie jest tutaj wyjatkiem, zarowno dotyczy to kobiet jak i mezczyzn. Swoista apatia. 
Niektorzy zamkneli sie w soich czterech scianach , nie ufaja juz nikomu i z nikim nie chca utrzymywac kontaktow.
To bylo bardzo przygnebiajace wrazenie.

Wierze jednak, ze sa rowniez i tacy, ktorzy sa naprawde szczesliwi tutaj. Ot poprostu, jednym sie udaje , innym nie.

Czy jestem silana ? Sama nie wiem. To raczej sila rozpedu i  zagluszania poczucia kleski poprzez dobywanie kolejnych celow.
Bylam jednak bliska zalamania i wiem, ze gdybym w owym czasie nie poznala owego Australijczyka, z pewnoscia moj los bylby inny, dzieki tamtym Polakom, o ktorych pisalam. Ciagle utrzymuje kontakt z Australijczykiem, chociaz nasze kultury, spojrzenie na wiele spraw sa kompletnie rozne. 
On nie moze sie nadziwic dlaczego jestesmy tacy "dziwni, zawistni, zazdrosni i falszywi " jako Polacy;  ja z kolei - podziwiam jego optymistyczne podejscie do zycia, akceptacje wszystkiego co mu zycie przynosi, luzne spojrzenie na zycie.
Wiem, ze dzieki niemu nie poddalam sie i uwierzylam, ze moge  zdobyc tutejsze wyksztalcenie i dobra prace, ze nie musze "zalosnie" skonczyc.
To on mnie mobilizowal i nie pozwolil poddac sie.
Tak, masz racje - to nie Polacy byli mi podpora. I chyba raczej za nimi nie tesknie.

to moze ja niapisze swojom naturalnie w wielkim skrucie historie cie4kawa jestem waszej opini

zaczne prawie od samego poczatku jak jeszcze bylam w polsce zakochalam sie i pracowalam jak dziki wul w koncu otworzylismy z moim mwzem tak bardzo chciany nocny klub firme budowlanom urodzilo sie dziecko ukochany moj syn wszystko bardzo dobrze szlo do czasu kiedy moj maz zaczo cpac zajmowac sie dziwkami a mnie posadzac o zdraqde doszlo do tego ze ja zajkmowalam sie wszystkim qa on cpal i ruchal wszystko co popadnie bo go bylo stac a jak sie sprzeciwilam to co ??? laniwe doszlo do tego ze zmusilö mnie zebym klekala przed naszymi pracownikami na kolanach i go przepraszala ,,,,,, a ja co robilam to bo balam sie nastepnaych jego ruchow ze znowu mnie pobije ale mniejsza  z tym ucieklam od niego zostawiaqjac wszystko zaqbralam tylko swoje dziecko i samochod wyjechalam do mioch rodzicow u ktorych nie mioeszkalam bo nie chcialam ich obciazac wiec tulalam sie po znajomych kolegach kolezankach koledzy niestety chcieli cos w zamian wiec im dawalam bo co przyjechalasm bez kasy mimo takiej wielkiej kasy jakom m ialam niestety nic sobie nie odkladalam wierzylam mojuemu facetowi kochalam chcialam aby bylo dobrze wiec sie tulalam tu dwa tygodnie tu miesiac az w koncu moje dzieco zapytalo mamusiou kiedy bedziemy mieli wlasny domnek to balo straszne ale jakos to przezylam zmasakrowoalam samocho dostakam odszkodowanie potem go sprzedalam wiec  mialam pieniadze  jednak nadal nie mialam gdzie mieszkac ale to juz pomine bo tak jak napisalam napisze w wielkim skrocie ......majac te pieniadze otworzylam klub i szlo super do puki nie spotkalam kolejnego frajera ktoremu uwierzylam a poniewarz byl policjantem wiec musialam zamknac swojom dzialalnosc zamieszkalam z nim ale juz mialam swoje mieszkanie urodzilam mu dziecko no i co wyslal mnie do pracy za granicom zeby zarobic na siebie i mojego syna pojechalam co tutaj sie dzialo to strach pomyslec spalam na dwprze spalam w tureckich klubach a najczesciej nie mialam pracy bo nie chcialam dac dupy mowilam mu o tym ale on twierdzil ze to moja wina bo niechce mi sie3 pracow3ac

ale suma sumarom w koncu mialam dosc wiec zaczelam pracowac jako prostytutka nikt ktop tak nie pracowal nie ma pojecia co to znaczy smierdzacy faceci fffuuuuuuuuuuuuujjjjjjjjjjjjj nie chce do tego wracac tam poznalam faceta polaka ktory sie w e mnie zakochal obiecywal gory lodowe wlasnie lodowe ...... a wiekszosc pieniedzy odkladalam i oteorzylam w polse dobrze prosperujacom firme ale niestety po raz kolejny sie zakochalam wlasnie w tym facewcie ktorego poznalam i mu zaufalam w tam burdelu .........zoistawilam wszystko bo go kochalam bo mu uwierzylam a teraz co slysze ze jestem dziwkom ze nic mi sie nie nalezy ze co ze on za wszystko placi mimo ze jqa tez pracuje ze jestem nikim moje dzieci to bachory a on sie dla nas poswieca ....napisalam to w bardzo wielkim skrucie ale jesli znajduje sie chociazby jedna kobieta ktora chce wyjsc za maz za niemca to musi byc bardzo wyrachowana i bezwzgledna moj maz obecny wiedzial co robie wiedzial ze mam w polsce swoj interes i ze mam z tego dosc niezle pieniadzew jednak jak zaczelismy bac razem zabronil ha no s umie ni9e ale powiedzuial albo jestes ze mnom albo jezdzisz do polski i tam mnie zdradzasz wiec zrezygnowlam ze wszystkiego w polsce ineres moj poszedl na straty bo glupian zakochana chcialam mu udowodnic ze go kocham i tak zostalam z 2 dzieci bez niczego tylko on i ja i moje bachory tak jak on to mowi nawet dla niego pozbylam sie mieszkqania w polsce bylam kims a teraz jestem jeszcze wiekszom kurwom niz bylqam jak pracow3alam bo on mnie wyrzuca z mieszkania i moje dzieci regularnie co tydzien a ja co siedze i placze bo niby gdzie mam pojcs ???? to w bardzo wielkom skrucie pisze to  bo chce ostrzec wszystkie kobiety NIE WIERZCIE FACETOM jesli nie jestes samodzielna nie4 licz na jakoms kolwiek pomoc

tak Emili czytalam twoja historie i musze powiedziec ze jestes bardzo dzielna i naturalnie gratuluje wytrwalosci determinacji i jestem pewna ze teraz to juz tylko pojdzie ci z gorki najwazniejsze jest to ze ma sie wlasny kat i prace no naturalnie zdrowie a reszta przyjdzie sama

zastanawiam sie tylko nad tym bo nie napisalas co zrobilas bezposrednio po przyjezdzie ...stanelas z dzieckiem na obcej ziemi nie znajac jezyka nie majac zadnego punktu zaczepienia i gdzie sie udalas ??? pytam z ciekawosci

tak mieszkam w niemczech w mieszkaniu mojego meza jak on to mowi bo przeciez ja zarabiam zbyt malo zebym mogla powiedziec ze to tez moje mieszkanie ale mam juz dosc wyprowadzilabym sie ale nie moge poniewarz nie mam samochodu wiem ktos by powiedzial ale przeszkoda tez ma problem ....a jednak tak jest .....zeby sie od niego wyprowadzic musze miec prace aby utrzymac siebie i dzieci a zeby miec prace musze miec samochod bo niestety sprzatam jak wiekszosc polakow tutaj dlaczego ??? bo nie ma dla mnie innej pracy jak poszlam do szkoly to niestety musialam zrezygnowac bo nie dawalam rady wstaje o 3 nad ranem do pracy ( pieszo nie dojde a autobus tez tam zaden je jezdzi o tej godzinie ) jak przychodzilam z pracy to wiadomo dzieci jedno do szkoly drugie do przedszkola potem szybko do szkoly na 8.00 wracalam ze szkoly o godzinie 13,30 w domu obiad potem po dziecko do przedszkola nastepnie pranie sprzatanie i codzienne obowiazki o 18 bylam juz padnieta ...dalam rade tak przez 4 miesiace wiecej nie wytrzymalam pewnie dalabym rade jakby moj maz mi pomagal niestety nie jeszcze tylko slyszalam ze nic nie robie i mam nie udawac ze jestem taka zmeczona bo ide do pracy na dwie godziny potem siedze w szkole i tez nic nie robie ( aha zapomnialam dodac ze jeszcze 3 razy w tygodniu chodze popludniami sprzatac prywatnie ) a obiad obrac pare ziemniakow to tez nie problem a pranie robi sie samo

no ale wracajac do tematu wiec potrzebuje samochodu zeby tu egzystowac po pierwsze praca po drugie dziecko trzeba zawiesc do przedszkola i tak sie to wszystko kreci bylabym w stanie odlozyc sobie w ciagu paru miesiecy i kupic jakiegos grata przynajmniej na razie zeby tylko jezdzil jednak nie moge nasze dochody sa podzielone czesc musze oddac mojemu mezowi bo w koncu mieszkam u niego z moimi bachorami a jesli bym mu nie dala to wyrzucil by mnie no niby nie moze ale co to by bylo za zycie musialabym mieszkac w piekle przez pare miesiecy a on potrafi byc niemily i to bardzo zresztom to temat bez dna moglabym pisac i pisac .............

dlatego twierdze ze nie nalezy ufac facetom to znaczy nie tak do konca masz race ze fajnie sie do kogos przytulic isc z kims na kolacje przytulic sie to wszystko bardzo fajnie jednak trzeba pamietac ze to wszystko sie dzieje w tedy jesli sie jest niezaleznym nie mieszka sie razem zeby facet kochal i docenial kobiete ona musi byc nie zalezna samodzielna mies wlasne mieszkanie wlasne pieniadze wlasne zycie nie uzaleznione od niego i ja takie mialam i wtedy bylo fajnie do puki mu nie zaufalam i nie pozbylam sie wszystkiego jak jakas zakochana nastolatka ale myslalam sobie ze jak sie tego wszystkiego pozbede przestanie mnie w koncu podejzewac o to ze chce go wykorzystac a tu co ???? psinco jest jeszcze gorzej bo tezaz nie mam nic a slucham dalej najgorsze jest w tym wszystkim to ze nie docierajom do niego zadne argumenty twierdzi ciagle ze tylko zalezy mi na moich dzieciach a nie na nim a on jest maszynkom do zarabiania pieniedzy  ...a co mam sie pozbyc jeszcze dzieci   zeby mi uwierzyl ???? nigdy !!!!!!!!!!!!!!!!!!! zresztom juz nie raz slyszalam ze on ozenil sie ze mnom a nie z moimi dziecmi ...czy to nie podle przeciez one sa nieodlacznom czesciom mnie ......mowi mi ze nie bedzie sie poswiecal bo nie sa jego i tak nie zadbajom o niego na starosc .......a kto sie nad tym zastanawia czy ja mam pewnosc ze mnom sie zajmom czy ktokolwiek kto ma dzieci ma takom pewnosc ???? dzieci doraqstajom i ida wlasnom drogom czy moi rodzice majom pewnosc ze ja nimi sie zajme jak mieszkam tak daleko a rodzice adoptowanych dzieci co majom powiedziec ????? wiec jak sama widzisz nic do niego nie dociera .............kocham go i chcialabym z nim byc ale juz nie daje rady jest mi coraz ciezej bo kocham tez moje dzieci i skoro on tego nie rozumie i nie jest w stanie sie z tym pogodzic to trudno ale wlasnie mam problem bo nie wiem co mam zrobic jak wybrnac z tej sytuacji on nawet mi zabronil otworzyc sobie moje konto bo twierdzi ze cos kombunuje a co ja moge kombinowac jak zarabiam tak male i smieszne pieniadze ( naturalnie ja do jego konta nie mam dostepu bo twierdzi ze go nie bede kontrolowac ) a moglabym zarabiac wieksze jak skonczylabym szkole podszlifowala dobrze jezyk z zawodu jestem architektem a to dobrze platny zawod a tak to wstaje w nocy sprzatam w jakiejs fabryce ................................mam nadzieje ze mi odpiszesz pozdrawiam cie cieplo

Mam do Ciebie pytanie a jak zostałaś w USA legalnie czy nie? I jak sobie radziłaś na początku bo także chcę wyjechać ale wizę dostanę tylko na rok..:(

Witam Serdecznie oto moja chistoria

w Polsce mialam wszystko prace rodzine. Dostalismy propozycje wyjazdu do Anglii do pracy. Dlugo sie wahalam ale zdecydowalismy sie. Myslalam, ze bede w stanie sobie sporo kaski odlozyc. Jak sie okazalo po oplaceniu wszystkich rachunkow juz tak kolorowo nie jest. Jestesmy tu pol roku a mi brakuje mojego kraju, moich znajomych nie czuje sie tu swojo czuje ze popadam w deprseje. W pracy sami anglicy nie znam jezyka trudno mi sie z nimi porozumiec. Nastepna bolaczka moja jest to ze nie potrafie sama zalatwic roznych dokumentow musze prosic szefa o pomoc czuje sie z tym bezradnie coraz bardziej mysle o powrocie do Polski. Corka chodzi do przedszkola wiec teraz nie zabardzo aby ja przenosic znow prosze o porady co byscie w mojej sytuacji zrobily. Dziekuje i Pozdrawiam