Historie opowiedziane nam przez naszych dziadków i babcie. - Netkobiety.pl

Mnie też podobały się opowieści dziadków i babć. Np. o tym jak zimą przedzierali się przez zaspy, by dotrzeć do szkoły oddalonej o 10 km od domu. Albo jak wracali z potańcówek i wchodzili do domu przez okno, żeby rodzice się nie dowiedzieli. Jak bawili się na imprezach w stodole, gdzie potem wszyscy razem spali i różne rzeczy się działy. Moja babcia ze strony taty lubiła dużo podróżować (jak na tamte warunki) po Polsce, więc zawsze miała do opowiedzenia jakieś ciekawe historie. W sumie to od niej usłyszałam najwięcej opowieści, ale nie mam pojęcia ile z nich było prawdą. Pamiętam, że jak byliśmy mali, to przekopaliśmy całe podwórko i ogród, bo babcia opowiedziała nam, że gdzieś tutaj jest ukryta biżuteria, którą jej rodzina zakopała w czasie I wojny. Nie wiem czy ta historia była prawdziwa, czy babcia po prostu chciała dać nam jakieś zajęcie. A może mama potrzebowała przekopania ogródka. Ogólnie babcia miała dar pięknego i barwnego opowiadania. Kiedy byliśmy ciekawi jak powstaje tęcza, dlaczego niebo jest niebieskie, dlaczego gwiazdy mrugają - każde zjawisko atmosferyczne miało swoją historię, które może nie miały niczego wspólnego z prawdą, ale były niesamowite.

Całkiem niedawno, kiedy babcia już nie żyła, usłyszałam od osoby trzeciej historię jej młodości. Wybrałam się z dzieciakami na konie i okazało się, że sędziwy właściciel stadniny patrząc na mnie rozpoznał moją babcię (rzekomo jesteśmy podobne), więc zapytał o nią. Imię i nazwisko panieńskie, które podał zgadzały się. Większość mojej rodziny myśli, że dziadek był pierwszą miłością babci, bo często słyszałam romantyczne historie dotyczące jej uczucia. A okazało się, że był tym drugim, bo wcześniej babci zawrócił w głowie inny mężczyzna (ten, którego spotkałam). Jednak los rozrzucił ich po świecie i w wyniku kiepskiego zbiegu okoliczności bardzo długo nie mieli jak nawiązać ze sobą kontaktu. Później ten mężczyzna odnalazł babcię, ale dowiedział się, że była już żoną innego, więc nie skontaktował się z nią. Kiedy zaczęłam drążyć i dopytywać się, moja ciocia (córka babci) uzupełniła luki w historii i powiedziała, że babcia była w ciąży z tamtym facetem, ale dziecko zmarło tuż po narodzinach. Niedługo po tym poznała dziadka i zakochała się po raz drugi.

Miałam cudownych dziadków - rodzice mojej mamy, byłam ich perełką, tyle historii, kto to spamięta ...
Mój dziadek chodził do mojej babci 12 km w zaloty, buty związane sznurówkami zarzucał na ramię zakładał, u celu. Babcia majętna była, a on 12 - ciorgo rodzeństwa, ale dziadek piękny młodzieniec był i jak śpiewał ...
Okoliczne panny do kościółka chodziły, na dziadka popatrzeć i posłuchać, a on nikt tylko Marynia (babcia moja).
Ja tą miłość oglądałam jako wnuczka, z zachwytem przypatrywałam się starszym ludziom, czułością na co dzień się obdarowującym. Antoś i Marianna, prości, szlachetni, cudni.

Moja mamcia była inna. Czarna, w rodzinie blondynów. W czasie okupacji dziadkowie mieli problemy, z jej wyglądem. Któregoś dnia całą rodzinę pod ścianą domu postawili i okupanci rozstrzelać chcieli, za ukrywanie żydówki. Nie pomagało tłumaczenie, to nasza córka. Uratowali ich sąsiedzi - Niemcy. Mama przyjaźniła się, z ich córką. Do dzisiaj ślady po serii puszczonej, z automatu są w cegłach starego domu. Przeżyli. Dziadka tylko pobito, tak, że miesiąc nie mógł chodzić, ale co tam, mamcie uratowano.
Mam to szczęście, że dom, ziemia i cała historia mojego rodu (od 7 pokoleń) jest teraz w moich rękach. To duża odpowiedzialność zadbać o schedę i przekazać dalej.

Uwielbiałam słuchac opowieści dziadka. Najczęściej opowiadał o wojnie. Był wtedy dzieckiem (8-14 lat), a pamiętał naprawdę mnóstwo szczegółów. To były fascynujące opowieści. O wizytach w stacjonujących w pobliskim lesie oddziałach wroga, poprzez wspomnienia pierwszej czekoladki w życiu, ukrywaniu koni w lesie (których, m.in. dziadek pilnował i ryzykował życiem), dramacie znajomych ze szkoły dzieci żydowskich, ciężkich w tamtych czasach chorobach itp. No mnóstwo tego było. Do tego dziadek lubił śpiewać wojenne piosenki, dzięki czemu znam teraz prawie wszystkie i moja córka też zna

Babcia była starsza od dziadka o 3 lata i nie opowiadała niemal nic o tamtych czasach. Jej krąg zainteresowań ograniczał się do kokardek na warkoczyki i radości z faktu posiadania nowych butów. No, jeszcze wielokrotnie opowiadała o panicznym strachu przed burzami, który zresztą pozostał jej do dzisiaj. Jakoś wyłudziłam informację, że jej mama była na Syberii. Ale kiedy, po co, jak, z kim - tego babacia nie wiedziała. Nie mam pojęcia, jak można nie znać takich faktów z życia własnych rodziców!

Bardzo żałuję, że nie pomęczyłąm o opowieści mojej prababci. Zmarła, kiedy miałam 14 lat. Wydawała sie taka zwyczajna, dopiero po jej śmierci dowiedziałam sie, że urodziła się w Chicago i jej życiorys wcale taki zwyczajny nie był...

Moi dziadkowie spali razem, ale oni nawet nie mieli innej możliwości. Razem z sześciorgiem dzieci (mieli ósemkę, ale dwoje już z nimi nie mieszkało) cisnęli się w jednej, aczkolwiek dosyć przestronnej, izbie. Mieli jeszcze drugą, ale w czasie wojny został zniszczony na niej dach, ten naprawiono dopiero przed ślubem moich rodziców.

moi dziadkowie ze strony matki  też spali oddzielnie, dziadek w kuchni, babcia w pokoju. I oni właściwie też się nie kochali chyba. Z rozsądku te ich małżeństwo było. Ja nigdy, jeżdżąc do nich na wakacje, nie zauważyłam jakichkolwiek oznak czułości czy miłości. Tak naprawdę nie rozmawiali nawet ze sobą zbytnio, bo nie musieli. Babcia siedziała głównie w swoim pokoju a właściwie leżała bo była chora, miała astmę, dokuczał jej reumatyzm a stara taka jeszcze nie była... Mieszkała z nimi moja ciotka z dziećmi, ich córka i ona zajmowała się domem. Dziadek pracował, po przyjściu z roboty siedział sobie przed domem i plotkował z sąsiadami, albo szli do jakiegoś na wódeczkę. Jako dziadków lubiłam ich, byli fajni. Babcia była bardziej surowa, przewidująca, odpowiedzialna, dziadek taki luzak, który na wszystko mi pozwalał, bo nie miał wyobraźni. To zawsze babcia wysyłała po mnie ciotkę, gdy już się ściemniało a ja dalej hasałam po wsi, i potem dawała mi ostrą reprymendę. Dziadek nawet by nie zauważył, gdybym do rana nie wróciła

Z tym spaniem oddzielnie to też słyszałam, że niektórzy sobie chwalą, że niby wprowadza jakąś świeżość do związku. Czytałam raz wywiad z Korą, gdzie opowiadała, że ze swoim Kamilem mają oddzielne sypialnie i to wzbogaca ich życie erotyczne, gdy się odwiedzają w swoich alkowach, niczym starodawni kochankowie
Ja bym chyba nie mogła tak. Lubię czuć bliskość i nawet gdy mąż mnie przygniecie ręką czy uwali mi się prawie na plecach, chrapiąc wprost do ucha a ja daję mu wtedy mocnego kuksańca łokciem czy kopnę w kostkę, to lubię to i nie wyobrażam sobie siebie samej w łóżku... Zwłaszcza jak mnie koszmar jakiś obudzi. Wtedy to ja niemal leżę na nim uczepiona jak koala drzewa

Moi dziadkowie spali razem, na dwóch pojedynczych łóżkach, ze sobą złączonych. Każdy miał swoją poduszkę i pierzynę. Pościel była w niebieską kratkę, wykrochmalona, pachnąca lawendą. Wieczorem przed snem dziadkowie przebierali się, w "nocny strój". Babcia miała koszulę, z koronkowym (z bawełny) stanikiem, a dziadek swoją koszulę, z drobnymi krzyżykowymi haftami. No i babcia zakładała czepek, a dziadek szlafmyce. Przed snem obowiązkowo pacierz, każdy ze swojej strony łóżka i zawsze padały słowa: dobrej nocy żono, dobrej nocy mężu
Jak byłam mała nieraz spałam, z nimi (bardzo to lubiłam), kładłam się w środku, ale upijało mnie drewno, z boków łóżka. Kładziono wtedy na środek taką chustę (koc). I bajki dziadek opowiadał, pięknie potrafił snuć opowieści. To był cudny czas.
Mój dziadek kochał konie i miał piękne znane na całą okolicę. Jeździłam, z dziadkiem konno, a babcia bała się strasznie, że się kiedyś potłukę. I tak się stało. Bo dziadek dał mi powozić, a ja pognałam, jak szalona i było bum. Ale babcia i mamcia się nie dowiedziały. To była nasza, z dziadziem tajemnica, na zawsze.

Tak sienniki były słomiane. I ścieląc łóżko, tę słomę wzruszano. W środku siennika było rozcięcie. A i to nie była byle jaka słoma, tylko specjalnie, po żniwach wybierana na siennik. Były z tym związane jakieś zwyczaje, ale już nie pamiętam, niestety.

Cslady za stara?? Masz dopiero 26 lat wiec do 40 spokojnie piątkę zdążysz.
Maslo nawet i moja mama robila sama kiedys. Takiego smaku masla nigdy więcej nie czułam nigdzie. Nie da się tego porównać do sklepowych. Kto nie jadł niech żałuje. Jedyna wada to tylko kalorie.

Ja lubiłam jeszcze słuchać opowieści o tym, jak w czasach młodości babci wyglądała jej wieś i pobliskie miasto, które w niczym nie przypominało tego, co widzę teraz. Opowiadała co znajdowało się kiedyś w miejscu konkretnych osiedli itp.

W moim wiejskim domu mam prawdziwy piec do pieczenia chleba. Któregoś lata postanowiłyśmy, z przyjaciółkami urządzić "święto chleba", upiec taki prawdziwy, wiejski chleb. Efekt - spuścimy kurtynę milczenia
Ale zabawa była fantastyczna. Niestety, teoretyczna wiedza, a praktyczne umiejętności to dwie odrębne sprawy.
Moja babcia piekła wspaniały chleb, ten zapach pamiętam do dzisiaj. I zawsze zanim kroiła nowy bochen, znak krzyża na nim rysowała.
W miasteczku niedaleko mojej wsi jest piekarnia, gdzie na weekendy, ze względu na "działkowiczów" pieką wiejski chlebek. Też jest pyszny, ale to już nie ten smak. Rozmawiałam, z piekarzem skąd ta różnica. Pan odpowiedział - bo mąka drogie dziecko już inna ...

U moich "dziadków"też były sienniki jak one pachniały,do dzisiaj pamiętam.Jezdziliśmy tam na wakacje(na wieś)Jak były żniwa to się pomagało-oczywiście na miarę możliwości dzieciaków Ile przy tym było radochy,jak pozwolili grabić,albo krowę wydoić :)Gorzej już było, jak trzeba było te pokaleczone nogi od biegania po ściernisku mydłem myć-piekło jak diabli.Po przespanej nocy w pachnącej pościeli z pierza już nikt o bólu nie pamiętał i od nowa.....kurki,kaczki,krówki.Dla dzieciaka z miasta-raj.A i jeszcze na ścianach makatki wyszywane.Na ścianie przy łóżku,jelenie.W kuchni,białe,płócienne wyszywane niebieską nicią
napisy typu "DOBRA GOSPODYNI W KUCHNI CUDA CZYNI".Przy misce ,gdzie się myliśmy i stała woda w wiadrach ze studni "ZIMNA WODA ZDROWIA DODA"Z sentymentem wspominam te chwile

Haha, prawda? W mieście takich przysmaków przecież nie mieliśmy! Jedyne czego nie znosiłam, to ciepłego mleka prosto od krowy. Babcia namawiała, twierdziła, że pyszne, zdrowe, a ja nie potrafiłam wypić nawet pół kubeczka . Do dziś zresztą takiego nie lubię.

O... przypomniał mi się jeszcze miód prosto z pasieki. Dziadek wyjmował całe plastry, a my to potem zlewaliśmy do słoików albo wprost na pyszny chlebek z masełkiem. Pychota!

Małe kurczaczki i kaczuszki ogrzewaliśmy w kartonach pod żarówką, kroliliśmy pokrzywę, dosypywaliśmy jakieś drobne ziarno, każdy wybierał sobie swojego pupila, o którego dbał w wyjątkowy sposób .

A jaką frajdą było spanie w stodole! Była nas cała grupa dzieciaków, więc rozrabianiu i nocnym opowieściom nie było końca. Nieważne, że jakaś mysz od czasu do czasu dała o sobie znać, nieważne, że muchy siadały na nosach - ta radocha i zapach siana rekompensowały wszelkie niedogodności.

Wracając jednak do głównego tematu wątku - uwielbiałam, kiedy dziadek w stodole demonstrował, w jaki sposób pracowały stare, rolnicze maszyny i narzędzia - cepy, wialnia, siewnik, pług, sieczkarnia, wszystkie oczywiście obsługiwane ręcznie lub ciągnięte przez konia. To było jak prawdziwa podróż w czasie .

Oj tak, kiedyś marzyłam o takiej maszynie - nie tylko były niezawodne, bo szyły dokładnie wszystko, łącznie ze skórą, to jeszcze jakie stylowe . Do dziś służą w wielu domach - jak nie jako maszyna (z pierwotnym przeznaczeniem lub typowa ozdoba), to choćby w formie samego stolika.

Ty z kolei przypomniałaś mi o wierszykach recytowanych przez mojego dziadka - ja niestety nigdy się ich nie uczyłam, więc dziś nie powtórzę, ale za to pamiętam, że były tak zabawne, że mogliśmy ich słuchać choćby i pięć razy pod rząd .