Borderline - co robić w momencie porzucenia? - Netkobiety.pl

Moja rada może mało pomocna ale rozejść się, możecie pracować, Bóg jeden wie ile nad tym związkiem, naprawiać, poprawiać... ale i tak  nigdy już nie będzie "normalnie" zawsze w was coś zostało, zawsze też będziecie oboje uważać na to co mówicie, jak się zachowujecie aby nie doprowadzić do spięcia. Zostanie ten niepokój, że to wróci że po etapie szczęścia znowu przyjdzie dzień kiedy on zacznie się pakować... Tak czy siak powodzenia

Ja osobiście wiem, że nie byłabym w stanie być z kimś kto ma borderline.

Kiedyś byłam z chłopakiem, który w prawdzie nie miał zdiagnozowanego borderline ale w jego zachowaniu było bardzo duzo cech borderline. Jego schemat działan był podobny do opisanego przez Ciebie. Nigdy nie czuł sie pewny moich uczuć, wystarczyło lekkie zniechęcnie okazane przeze mnie a już czuł się odrzucony - w odwecie karał, obrażał się, ignorował.

W rezultacie żyłam będąc całkowicie podporządkowana jemu i jego odczuciom, wrażeniom, emocjom. W pewnym momencie miałam dosyc, wypaliłam się. To dla mnie była straszna hustawka. To niszczyło mnie psychicznie.

Nie wiem co Ci doradzić. Jeśli Twój partner jest osobą dojrzałą (na tyle na ile to mozliwe przy jego zaburzeniu), świadomą swojego zaburzenia, osobą zdecydowaną i wyrażającą chęć leczenia to może warto wciąż trwać przy nim pomimo problemu.
Może sama powinnaś chodzić do psychologa aby uzyskac rady jak postępować w momentach kryzysu.
Może jego psychiatra, czy jego terapauta mogłby do jego indywidualnej terapii włączyć też terapię par, gdzie pojawiałabyś się Ty na wspólnych sesjach?

Dziękuje dziewczyny, jesteście kochane. Fakt, jesteśmy młodzi, ja mam 27 lat, on 32 lata, ale bardzo świadomi (choć on nie jest świadomy, kiedy uderza jak tornado). Dziś po tym porzuceniu, nie dzwonię, nie piszę, nawet nie zareagowałam jak wszedł do mieszkania, bez uprzedzenia, w poszukiwaniu swoich rzeczy (to było okropne! poczułam się sterroryzowana). Ostatnio, właśnie tak się zachowywałam. W tej chwili uważam, że to od niego będzie zależało czy będziemy razem (pójście na długotrwałą terapię, nie np. tylko na wizyty kontrolne do swojego psychiatry co 3 m-ce, bo po ostatniej wizycie wiedział, że jest już zle - sam zapytał nawet o terapię).

U mojego chłopaka nastąpił ''regres'', przede wszystkim z powodu stresu i wyczerpania (pracuje od kwietnia nad dużym projektem, urlop dopiero w grudniu), bycia ze mną (najpierw mnie wyidealizował, teraz po kliku m-cach bycia razem, nie jest w stanie ścierpieć, że nie jestem doskonała..). Smutno mi, przede wszystkim dlatego, że tyle się staramy, i też dlatego, że nie daje sobie pomóc, odrzuca mnie.

@ adlernewman: Jezeli zdecydujesz sie polatac z nim sprawy, pamietaj, ze wiele sie nie zmieni, przez wiele lat. Zaburzenia osobowosci sa notorycznie ciezkie do leczenia, poniewaz wlasnie, zaburzenie jest cala osobowoscia osoby. Moze pewne odruchy mozna postarac sie opanowac terapia, ale ja bym wiele nie oczekiwala. Objawy zwykle przycichaja z wiekiem, ale z postu wyczytuje, ze oboje jestescie mlodzi, wiec nie powstrzymywalabym oddechu, bo jemu sie pewnie poprawi po czterdziestce.

Dopiero teraz, kiedy czytam o tym, to to rozumiem. Chcę z nim być, bo to nie jest relacja ''na chwilę''. Tyle razem już pokonaliśmy, oprócz tych chwil, które nas tak wycieńczają, mamy wspaniałe życie.

Ale nie ma go teraz, nie wiem czy wróci. Przykro mi, że kiedy ochłonie będzie czuł się okropnie, jak ''mały chłopak'', ale to był jego wybór...(kompulsywny, ale przecież jednak to drugi raz wybrał..)

Otóż to Artemida dotyka odwiecznego problemu .
Jak ktoś może być szczęśliwy skoro jest krzywdzony przez osobę, kóra podobno darzy nas miłością.

Wyjaśnie historyjką :
camellya masz restaurację z swoim chłopakiem . Oboje jesteście kucharzami. Dostajecie legendarny przepis na ciasto(miłość) ,który jest okazywany z pokolenia na pokolenie.
Chcecie upiec to wspaniałe ciasto.
Zarówno Ty jak i On znacie przepis.
Niestety On dodaje składniki ,których nie potrzeba i robi to notorycznie.
Pieczecie to ciasto i wychodzi że jest jadalne ale nie cudowne i przepyszne.

Zadaj sobie pytanie czy chcesz nadal z Nim gotować . Warto odrzucić szanse i nigdy nie zasmakować czegoś wykwintnego ?

@Artemida, @Jutro, @przeminęłozwiatrem - pokazujecie mi, że rzeczywistość wcale nie musi wyglądać tak, jaką ją do tej pory widziałam. Ja wiem, że on mnie kocha (ja kocham go tak samo) - musicie mi w tej kwestii zaufać, to się po prostu wie/czuje, ale wiem też, że są pewne granice, których nie wolno nigdy przekroczyć.

Najbardziej jest mi przykro, że tyle starań, dbania o ten związek włożyliśmy w niego, a i tak nie wychodzi/nie wyszło. Trudno jest też zaakceptować fakt, że się kocha, a pomimo tego nie wychodzi.

Jej chlopak nie robi wiekszosci raniacych rzeczy, bo ma takie widzimisie- ma zaburzenie osobowosci z pogranicza. Takie osoby sa skrajne, czuja sie puste, czesto ulegaja nalogom, maja sklonnosci do zachowan niebezpiecznych, maga sie samookaleczac i sa wiecznie przerazone tym, ze beda odrzucone (oczywiscie nie mowie, ze wszystkie te cechy dotycza chlopaka Autorki).

Jezeli Autorka nie bedzie z nim wiecej razem, to nie porazka, ale po prostu zrozumienie, ze zycie z nim to takze zycie z choroba.

@pig-headed, @adlernewman - dziękuję Wam za Wasze wsparcie, zainteresowanie moim tematem.

Jesteśmy teraz przed najważniejszą z naszych rozmów. Widziałam się z nim wczoraj (biznesowo). Choć zawodowo świetnie sobie radzi, to na polu osobistym jest kompletnie pogubiony. Nie wiem czy będziemy razem (na dany moment czy w ogóle w przyszłości - rozważam racjonalnie tę decyzję), ale na pewno nie zostawię go w tak trudnym momencie bez wsparcia (jest na prawdę chory..). Myślę, że zawsze, po tym co nas łączyło, będziemy się na wzajem wspierać.

Z moje strony otrzyma propozycję pójścia do nowego specjalisty (będę mu towarzyszyć, na tyle na ile mogę) - kompleksowy wywiad, zbadanie przebiegu choroby/zaburzeń, zbadanie postawionych diagnoz, skontrolowanie farmakologii, którą przyjmuje, a następnie propozycję psychoterapii. Jego obecne leczenie jest moim zdaniem bardzo źle prowadzone, doraźne. Nie pozwolę na takie traktowanie. 

To będzie jednak jego decyzja, czy skorzysta z mojego/nowych lekarzy wsparcia. Dla mnie niewątpliwie warunek konieczny, żebyśmy w jakikolwiek sposób mogli znów razem funkcjonować. Nie poproszę go jednak o powrót do domu. Bez decyzji o pójściu na terapię wcześniej, nic się nie zmieni. Nie chciałabym abyśmy znów wrócili do starego schematu (on po wyprowadzce wraca, przeprasza, po kilu dniach/tygodniach jest to samo).

znam ten opis huśtawki tyle że u mojej byłej narzeczonej ((

masakra... ciężko było się od niej odciąć... bo było albo pieknie i bajkowo albo piekielnie wrogo i full nienawiść.. nic z normalnego życia... albo (jak mówiła, choć nie wiedziałem wtedy co to oznacza dla mnie) BIAŁE albo CZARNE..

maaasaaakraaaa!

To ja dodam coś jako osoba będąca po drugiej stronie, czyli z borderline. Nie jest prawdą, że taka osoba nie przeprasza, nie chce nic zmienić. Może to zależy od danej osoby bądź od stopnia zaburzenia. Ja po pewnym czasie widzę swoją winę, widzę swoje błędy i sama organizuję sobie pójście na terapię grupową.

To, że chłopak autorki po pierwszym rozstaniu później czuł się jak "zagubiony chłopiec" czułam już wiele razy. Ja to czuję za każdym razem gdy robię ogromną awanturę o nic a mój ukochany tylko się do mnie uśmiecha i nie daje wciągnąć w moją jazdę. Jak już wypluję całą złość, która we mnie siedzi i nadal widzę jego uśmiech to właśnie czuję się jak mała zagubiona dziewczynka. Bo ja już jestem szczęśliwa - on się uśmiecha, zaraz mnie przytuli - ale jak to tak jeśli minutę temu ja oddawałam mu rzeczy, które mi pożyczył. Wierzę, że jedynym rozwiązaniem jest chęć zmiany życia na łatwiejsze (szare, nie biało-czarne) i terapia. Tu nie chodzi o to żeby przestać tak nerwowo reagować na różne sytuacje. Bo co z tego, że ja na niego nie będę krzyczeć skoro będę czuć wściekłość. Chodzi o fakt nauczenia się, że ja niesłusznie tą złość odczuwam, a nie jedynie, że ją niesłusznie okazuję.

Dla mnie impulsem do szukania powodów czemu tak mam było rzeczywiste porzucenie. Chłopak nie wytrzymał jazd. Wyprowadził się ode mnie, niby całkowicie zerwał. Ale jednocześnie podtrzymywał kontakt ( partner bordera sam też ma problemy z uwolnieniem się emocjonalnym ze związku, w którym cierpiał). Wróciliśmy do siebie po około 1,5 miesiąca, ale bez wspólnego mieszkania. Teraz świadomie wybieram się na terapię bo chcę zmienić to i dla siebie i dla nas. Mam nadzieję, że starczy na to sił, wytrwałości i czasu

hustawka emocjonalna. Zastanow sie czy to zniesiesz na dluzsza mete. Taka osobe trzeba bardzo kochac. A kochasz wystarczajaco?

Porzucił mnie jeszcze 2 razy. Wciąż jesteśmy ze sobą, mieszkamy ze sobą (tym razem w jego własnym domu), wciąż się kochamy. Dziś nawet nie patrzę na niego przez pryzmat borderline, raczej na człowieka, który w tamtym okresie zachowywał się tak, a nie inaczej (nieradzenie sobie z emocjami, rozczarowanie związkiem, wentyl bezpieczeństwa - miał dom, do którego mógł się zawsze wyprowadzić). Wciąż zdarzają nam się kłótnie (trochę innego rodzaju, bo jesteśmy na innym etapie związku), różnica jest taka, że mój partner nie wyciąga ręki na zgodę, dłużej się na mnie gniewa, rzadko mnie już teraz przeprasza (czasami chciał to kończyć i tyle).

W międzyczasie odnowił się jego nałóg - palenie papierosów (wentyl dla emocji/stresu), były cyrki z tego powodu, kłótnie z mojej strony o to, obecnie jest faza elektronicznego papierosa.

I teraz najważniejsze: ponad 3 tygodnie temu mój partner odstawił tabletki, zaczął bardziej dbać o zdrowie.

Do dziś nie wiem jak to jest w naszym życiu z jego leczeniem, borderline, jego panią psychiatrą. Wydaje mi się jednak, że kiedyś był bardzo chory (nie znaliśmy się wtedy, ale była depresja, nienawidzenie ludzi, próba samobójcza), a teraz jest po prostu facetem, który żyje, radzi sobie z życiem: ze swoją kobietą, pragnieniami, pracą, marzeniami, jak każdy inny z nas.

Mój partner ma 33 lata. Obecnie zaczyna się szał po odstawieniu tabletek, wszystko go drażni, dużo w nim irytacji i poddenerwowania. W ogóle mu się nie dziwię, leczenie po prostu tępi emocje, łagodzi postrzeganie świata. A teraz jest feria doznań, radzenie sobie z nimi zawsze i wszędzie. Tak jak każdy z nas na co dzień .

No rzadko, już od dłuższego czasu, nie wyciąga ręki na zgodę i nie dąży do kompromisu jak jest ostro. Głupie to jak nie wiem co, ale widocznie tym próbuje utrzymać swoje przekonanie, że tylko on ma ''prawdziwą i słuszną'' rację . W ogóle ostatnio przeszedł na mówienie (kiedy tylko zwrócę na coś uwagę), że coś sobie wymyśliłam, jestem wariatką.

Ogólnie ten typ mężczyzny z którym jestem (raz jedno, raz drugie + perfekcjonizm + częściowe nienawidzenie ludzi) to  bardzo męcząca sprawa.. .