Ku przestrodze, czyli czego nauczył mnie Tinder - Netkobiety.pl

Nie. A przestroga z przymrużeniem oka - mimo wszystko.

Zapełniłbym cały dysk na serwerze gdybym opisywał każdą taką sytuację, która mi się przytrafiła To nie Tinder, a po prostu specyfika poznawania ludzi przez Internet. To jak strzelanie do tarczy z opaską na oczach - dużo możliwości, duże ryzyko.

Autorka tak chciała zatytułować swój temat "Ku przestrodze" i OK. Miała nadzieję na nawiązanie dłuższej, normalnej relacji, ale ... Tinder chyba z założenia nie jest najlepszym miejscem ku temu. Jej samej nic się nie stało, a takich historii to jest dookoła mnóstwo. Dotyczą relacji zawartych i w realu i w świecie wirtualnym.

Co mnie denerwuje i u kobiet i u mężczyzn to jest takie przeciąganie tego, co nieuchronne i podchody. OK, ja rozumiem, że ktoś tam dostrzega w tej osobie wartościowego, wrażliwego człowieka, boi się tę osobę zranić, ale moim zdaniem lepiej jest wprost powiedzieć, że się straciło zainteresowanie tą drugą osobą niż trzymać kogoś w nieświadomości. Takie przeciąganie struny ostatecznie rani jeszcze bardziej.

no tinder z zalozenia mial być portalem do znalezienia blisko kogos chetnego na seks
jesli autorka oczekiwala aplikacji, która jej wyświetli kolejnego zyciowego partnera, to chyba sie pomylila

I jak oceniasz działanie tindera w tym celu? Kobietom jest łatwiej, prawda?

Heh, bo trzeba wytrwałości..

- do autorki tematu -

Ludzie są różni, mają różne zasady np brak równoległych spotkań z różnymi kobietami/facetami, a inni ich nie mają.

W różny sposób też zakomunikują czy mają chęć dalej się spotykać czy nie...skasowanie na aplikacji/fb etc bez wiadomości o co chodzi; napiszą Ci, że jesteś fajną osobą, ale nie ma chemii; przestaną pisać/odpisywać w ogóle; (niestety) będą i tacy, którzy będą przeciągać sprawę i trzymać Cie jako opcję na później; nie spotkałem się, żeby kobieta bezpośrednio powiedziała mi to na randce.

Poza tym, po zachowaniu :
/więc z ciekawości (na serio) założyłam konto./
/Przyznaję, że selekcja była dosyć solidna i na prawo powędrowało tylko kilku panów. Bo - jak podkreśliłam - nie szukałam nikogo./
/Dałam sobie czas do następnego dnia. Jeśli żaden z panów się nie odezwie, likwiduję tindera, bo już wiem, o co chodzi, na czym polega i jakimi prawami się rządzi. I poskutkowało.
Obaj panowie, jak na zawołanie, następnego dnia napisali./
/No to jak? To można jednak kogoś sensownego tu spotkać? Aż niemożliwe!/

tak jak poprzednicy...jesteś na etapie początkująca poszukująca Tłumaczysz się ciekawością, jakby to było coś złego. Niby chcesz dłuższej znajomości, ale piszesz, że nie szukasz nikogo..(z mojej strony chciałbym się nauczyć rozpoznawać takie osoby już na etapie chatu przed spotkaniem, żeby nie tracić czasu).
Powodzenia

Wow spotkaliscie sie i po prostu nie zaiskrzylo. Z Twojej strony zresztą tez. A post tak skonstruowany jakby jakas wielka krzywda Ci sie zadziala. Widac i na tinderze i tutaj szukasz tylko atencji. Odpuśc.

Mnie kiedys dziewczyna po jednym, wydawaloby sie normalnym spotkaniu na ktorym nawet dobrze sie nie poznalismy bo nie miala duzo czasu, usunela z par. Bez zadnej wiadomosci. Na spotkaniu bylo troche chlodno ale bez przesady. To dopiero chamstwo. No ale trudno. Pokazala swoje prawdziwe kolory.

No odpuściłem dlatego napisałem "no trudno". Moim zdaniem ta dziewczyna zachowała się bardziej chamsko niż opisywany w poście autorki chłopak, a ja jakoś nie napisałem o tej sytuacji ściany płaczu, tylko wspomniałem w tym temacie jako nawiązanie na luzie

ja używałam tindera kiedy powstał (lata temu, studia, nudne wykłady i umawiałam się na kawę ze studentami z campusu w przerwach między zajęciami) i jeszcze nie był tak bardzo nastawiony na seks byłam na kilku klasycznych randkach, ale zdecydowana większość to były koleżenskie luźne wypady na kawe, do dziś mam z tindera bardzo dobrego bliskiego kumpla i kilka luźniejszych znajomości, jedna osoba (była przejazdem w polsce, dużo takich było wówczas na tinderze "jestem na 1 dzień w Krakowie, kto mnie oprowadzi po mieście, stawiam piwo" ) wręcz odmieniła mój światopogląd:) mile to wspominam.
dziś już bym już nie ściągneła tej aplikacji.

Nie chodzi o zakonczenie po pierwszym spotkaniu. Ja chcialem dac jeszcze jedna szanse i sprobowac znow sie spotkac, ona nie. Nie ma sprawy. Ubodlo mnie usuniecie z par, a ze nie chciala mi podac numeru telefonu to nie mialem zadnego kontaktu. Nic tez nie napisala. Wiec pozostal niesmak jak ta sprawa sie zakonczyla. Chociaz po spotkaniu na ktorym prawie nie chciala mowic o sobie i jej podejsciu z dystansem zaczalem nawet podejrzewac ze mogla pisac prace lub jakis artykul o tinderze. Bardziej to jak wywiad wygladalo niz randka. To dodatkowo spotęgowalo poczucie niesmaku.

Moze on tez myslal ze cos z tego wyjdzie a jednak przestal? Niestety w obecnych czasach tak zwany "ghosting" robi sie coraz popularniejszy. Ludzie sa zbyt przestraszeni powiedziec ze nic z tego nie wyjdzie, unikaja konfontacji wiec najlatwiej po prostu zignorowac, odciac sie i tyle. W sumie dosc podobna sytuacja

@Coombs, ta odmiana, o której piszesz spowodowana była tym, że panna dostała kopa w 4 litery od kogoś, kogo miała w zapasie, oprócz Ciebie.

Sama teraz zaczęłam się zastanawiać nad swoimi znajomościami zawartymi w Internecie. Parę osób w ten sposób poznałam, z niektórymi mam stały kontakt, ale - na szczęście - udało mi się uniknąć toksycznych ludzi. Wiadomo, że niektórzy albo pisali o sobie mało, albo trochę naginali rzeczywistość, ale w sumie - wszyscy okazali się normalni a ich wizerunek, jaki sobie nakreśliłam, nie różnił się od tego, co zobaczyłam. Nawet o chłopaku z tindera nie mogę powiedzieć, że był inny niż mi się przedstawiał. Mam zastrzeżenia co do tego, jak tę znajomość zakończył, ale cóż... serce nie sługa

Przypomniało mi się... wiele lat temu poznałam jakiegoś kolesia, który przede mną udawał jakiegoś wielkiego naukowca, który nie ma szczęścia w miłości. Godzinami gadał o tym, że musimy się spotkać, ale przyparty do muru pytaniem "gdzie i kiedy" wymówił się pracą i zamilkł. Odezwał się po jakimś miesiącu, zapominając, że wcześniej używał innego imienia

Nie, poznawanie takich ludzi mi oszczędzono. Na szczęście. Za to, będę twierdzić, że na dziwnych można też trafić w realu. Zimą poznałam przypadkiem faceta (w realu), który pierwsze wrażenie zrobił doskonałe. Drugie było niezłe, ale dało mi do myślenia. Ale im dalej w znajomość, tym gorzej. Po raz pierwszy spotkałam faceta, który od pierwszego spotkania nawijał, jak mu zależy na długim związku, rodzinie, w którym obu stronom tak samo zależy. A od kolejnego (drugi tydzień znajomości) zaczął mnie naciskać, że on to już musi zacząć się starać o dzieci, bo czas najwyższy (mój rówieśnik). No i że te starania chce podjąć ze mną i że nie rozumie, dlaczego ja nie chcę i o co w ogóle mi chodzi. Skończyło się tym, że to moja wina, bo mi nie zależy. No.

Osz...k....!!! Ale cwaniak! I... psychiczny! Tak od razu, rodzina, związek, dzieci? A gdzie czas, randki, dobro, uczucie?;-) Szybki był;) Ja miałem lepszą. 45-letnia. Od razu do kościoła na ślub, rodzina, dzieci. Już w drugim mailu taka propozycja. A w trzecim... zażądała ode mnie zaświadczenia od lekarza, że nie mam chorób W;-)
Ja niedawno poznałem kobietę. Też miło, fajnie, słowa... ale im dalej w las, tym gorzej. Krzyki, narzucanie zdania, wykorzystywanie... masa tego. I czasami myślałem, że nie w las wchodzę, a tonę w szambie...
Ze znajomościami z reala jest to samo. Nigdy nie wiemy, na kogo trafimy. I po to jest termin "poznawanie";-) Ja mam nauczkę. Manipulantkę. To mnie uodporniło na takie zagrywki. Szybko wychwytuję przekręt. Jest takie coś z tyłu..że nie daje spokoju... Życie;-)

Tak. Pokazały obie... że mają kuku na muniu;-)
Ludzie kłamią. Ta druga miała w sobie coś... z dochodzeniówki. "Prawda". A sama kłamała jak nic... Życie;-)1500 znajomych... ???? Erotoman jak nic. Ja zaledwie 120. Ale jakich!!!;-)

Z ostrożnością i pewną dozą nieufności należy podchodzić do każdej nowej znajomości i nie ma znaczenia, czy w realu, czy w internecie. Prawda jest taka, że ludzie są różni. Jedni walą prawdę między oczy i można na nich polegać, a inni koloryzują rzeczywistość i takich trzeba omijać szerokim łukiem.
Ja ze swojego doświadczenia mogę tylko opowiedzieć kilka historii.

1. Mój przyjaciel poznał dziewczynę, cud miód, wykształconą, spokojną, inteligentną. Spotkali się kilka razy, dziewczyna okazywała mu ogromne zainteresowanie, próbował popchnąć tę znajomość dalej, czyli złapać ją za rękę, tak na początek (chłopak też z tych spokojnych). Nie opierała się, chwyciła jego dłoń i nawet pocałowała go w policzek. Po czym, jak on odsłonił się przed nią ze swoimi uczuciami, że chciałby z nią się dalej spotykać, ale nie jako kolega i koleżanka dowiedział się, że:
- ona nie szuka nikogo do związku (okej, w porządku)
- przymuszała się do niego (co proszę?!)
- spotyka się jeszcze z kilkoma chłopakami z Tindera
- nie wyleczyła się jeszcze z poprzedniego związku, który zakończył się rok temu
- jak poczeka ze 3 miesiące, to może ona się do niego przekona.
Jak się domyślacie, znajomość padła, kolega załamany.

2. Drugi przyjaciel poznał dziewczynę, która szybko zaprosiła go do swojego miasta, żeby poszli poszaleć po klubach. Świetnie się bawili, ale po jego powrocie do domu dziewczyna stwierdziła, że ma dużo nauki i nie ma czasu na związek, więc chciałaby go mieć przy sobie jako przyjaciela. Znajomość też padła, ze względu na to, że mój przyjaciel nie przyjął wymówki, że nauka do matury będzie dla niej tak absorbująca, że nawet chwili czasu w weekend nie mogłaby dla niego znaleźć.

3. I w końcu pora na mnie. Konto na Tinderze, podobnie jak autorka, założyłam z ciekawości i dla zabawy. Ot, chciałam mieć jakąś odskocznię, poznać lepiej mężczyzn, nauczyć się z nimi rozmawiać. Nie planowałam związku (byłam niecały miesiąc po rozstaniu), ani spotkań. Jednak złożyło się właśnie tak, że po kilkunastu minutach zostałam sparowana z pewnym przystojnym chłopakiem i postanowiłam z ciekawości do niego napisać pierwsza. Była to moja pierwsza rozmowa na Tinderze. Od razu przypadliśmy sobie do gustu. Ostatecznie skończyło się to tak, że na trzecim spotkaniu zostaliśmy parą, na czwartym wylądowaliśmy w łóżku (chociaż zarzekałam się, że jak będę chciała stworzyć z kimś stały związek to nie pójdę z nim szybko do łóżka) i tak to trwa po dzień dzisiejszy, czyli już ponad 2 miesiące. Powiem tak, w życiu nie spotkałam takiego człowieka. Jest dobry, troskliwy, bardzo czuły, daje mi poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa, że nic mi przy nim nie grozi złego. Imponuje mi swoim spokojem; jestem w stanie dogadać się z nim bez kłótni. Potrafi mnie wysłuchać i szanuje moje granice "wytrzymałości" (przez wzgląd na rodziców, a kontkretnie ojca, jestem przeczulona na pewnego rodzaju rzeczy). Nie jestem w stanie powiedzieć na niego złego słowa.

Więc, jak widać, można trafić paskudnie (1.), średnio (2.) lub świetnie (3.), zatem nie ma potrzeby demonizowania znajomości internetowych i gloryfikowania tych zawieranych w świecie rzeczywistym.

Zaświadczenia ona nie ma, a przynajmniej o chorobach W. Była 45-letnią, "kościołową" dziewicą. Co najwyżej zaświadczenie od psychiatry, który miałby do powiedzenia to i owo.

@Coombs - ale w czasie Waszego pisania mailowego nie zauważyłeś żadnych sygnałów, że coś nie halo?
To, że od razu chce wszystko wiedzieć i kontrolować faceta wynika właśnie z tego, że ci od niej uciekają, bo jest jaka jest. I koło się zamyka. Co oczywiście jej nie tłumaczy.
Udało Ci się zakończyć tę znajomość?

Dobrze, że zauważyłeś symptomy. Nie wiem, czy coś tłumaczy takie zachowanie. Niektórzy tak mają, najważniejsze, by umieć się od nich wyzwolić. Bolało, ale pomyśl sobie, jakie życie by Cię z nią czekało? Chciałbyś tego? Nie. Więc głowa do góry

To, że ona powiedziała, że tylu ich było, to nie znaczy, że to prawda. Może po prostu liczy tych, z którymi się w ogóle spotkała. Sam pomyśl, czy znalazłoby się aż tylu chętnych, by tkwić z taką kobietą w bliskich relacjach? Z tego co wiem, mężczyźni nie lubią nachalnych i kontrolujących kobiet. Więc wiesz, to może być tylko jej bujna wyobraźnia

Niestety nie każdy potrafi powiedzieć wprost że nie jest zainteresowany. W znajomościach internetowych jest też ryzyko dużego rozczarowania. Miałam 2 razy taką sytuację, że on-line fajnie się rozmawiało i facet wydawał się normalny, sympatyczny, nadawaliśmy na podobnych falach. Co się okazało na żywo?
Pan nr. 1 Gbur, bezczelny typ który nie wykazywał wobec mnie żadnego szacunku
Pan nr.2 Szukał łatwego seksu i zniechęciło go, że miałam inne zdanie.
Idąc na te spotkania nie oczekiwałam od razu chemii, ale przynajmniej miłych rozmów i fajnego spędzenia czasu. To jest właśnie minus takich znajomości, bo na żywo łatwiej wszystko zweryfikować.

Tak z ciekawosci - ilu ich było, że przeraziła Cię ta liczba?

To ja jakoś nigdy nie byłam rozczarowana, chociaż konfrontacja z rzeczywistością zawsze jest wyzwaniem. Bo co innego pisać i gadać, a co innego widzieć człowieka, jego reakcje itd. Ale u mnie poznani przez internet ludzie nie rozczarowywali. To, co później wychodziło, to już inna sprawa, ale na szczęście takich różnic w zachowaniu nie dostrzegłam
Na żywo łatwiej zweryfikować, ale kłamców i manipulantów też nie brakuje

W moim przypadku... czarny scenariusz się sprawdził. Kobieta zagadka... niestabilna, raz lubi, raz nienawidzi, raz "bądź", a zaraz "spadaj", raz "nie znikaj", a potem "idż sobie"... i ta podejrzliwość, jej potrzeba wchodzenia w życie z butami...od razu widzieć wszystko???

No cóż, historię skonkludować prosto. Miałaś wymagania, że tak to strykte naukowo ujmę z kosmosu jak to zazwyczaj bywa z kobietami, więc w odstawkę poszło setki facetów. Zrobiłaś taką selekcję, że zostało tylko kilka najlepszych ciach, bo z tego co mi wiadomo to na takich portalach 100% użytkowniczek z konkretnej okolicy startuje do 2/3% najprzystojniejszych i najbogatszych według profilu facetów z okolicy, tzn. nie startuje, tylko przepraszam, lubią i czekają aż oni napiszą. No i liczyłaś, że tylko ty jedna będziesz zainteresowana tym facetem. Ta...I tak masz szczęście, bo większość kobiet akceptuje łaskawie tylko tych, którzy mają fałszywe zdjęcia modeli w profilu, a potem na spotkanie przychodzi ktoś inny, także wiesz...Nie było tak źle.

@Alberto Salazar - Dziękuję za bardzo rozbudowaną wypowiedź i spojrzenie na całość. Postaram się odpowiedzieć i mam nadzieję, że uda mi się wyłożyć moje stanowisko.

Nie ocenia się po okładce. Oczywiście, że tak. Dlatego – choć może tego zabrakło w mojej wypowiedzi – już po pierwszym dniu wiedziałam, że to nie aplikacja dla mnie. Miałam świadomość, że odrzucając kogoś na pierwszy rzut oka, mogę odrzucić kogoś, kto mógłby okazać się fantastycznym facetem. No, ale szybko się zorientowałam, na jakich zasadach to działa. Wielu panów dostosowuje swoje wizytówki do tego, czego szukają panie. Publikują prawie że sesje zdjęciowe, zamieszczają najważniejsze informacje (nie wiedziałam, że są aż tak ważne) czyli wzrost i waga. Wybrałam kilku nie dlatego, że byli nieziemsko przystojni i powalili mnie są urodą, ale którzy wydali mi się normalni i zwyczajni. Po prostu. Nie robię selekcji. Po prostu albo z kimś mi po drodze albo nie. Ktoś może być przystojny w opinii ogółu, a dla mnie będzie przeciętny. Ktoś będzie przystojny dla mnie, a dla ogółu będzie zwykłym przeciętniakiem.

Nie wychodziłam z inicjatywą, ponieważ nie zależało mi na tym, by kogoś tam spotkać. Jeśli założyłabym tam konto z założeniem, że może uda mi się tam znaleźć kogoś ciekawego, na pewno odezwałabym się sama, bo nie mam z tym problemu. Chciałam poznać tindera jako takiego, bo po prostu byłam ciekawa, jak działa. Może trudno w to uwierzyć, ale właśnie takie miałam intencje.

Jestem świadoma, że często ludziom albo nie chce się wyjaśniać co i jak i po prostu milkną, albo nie wiedzą, co powiedzieć albo jeszcze co innego. Ok. Ale jeśli sama wywołałam ten temat i uprzedziłam, że jeśli nie jest zainteresowany, to ma mi o tym powiedzieć, to chyba mógł to zrobić? I już.
Co do szukania. Rozpaczliwe chwytanie się każdego sposobu, bo trzeba kogoś znaleźć? Nie. Nie szukam nikogo i nie czekam aż sam się znajdzie. Ale czy z tego powodu mam skreślać znajomości, które trafiają się po drodze? Trochę przypadkowe, pojawiające się znienacka? 

Jestem wybredna? Na jakiej podstawie tak myślisz? Lubię  po prostu mieć o czym porozmawiać z facetem, a już podstawą jest, żebym się dobrze czuła w jego towarzystwie. Czy to dużo? Ja też jestem bardzo ciekawa tego, co piszesz i chętnie poznaję Twój punkt widzenia, bo być może coś mi umyka i gdzieś popełniam błąd, o którym nie wiem.

Staram się być szczera.

Wyluzuj, mówiłem o POZNAWANIU i tylko o poznawaniu. Związki, seks etc to już inna bajka.
Zaskoczę Cię, wystarczy że dziewczyna ma odpowiednie poczucie własnej wartości i trochę pewności siebie, może być taką 6/10 ale swoim pozytywnym usposobieniem i charyzmą kasować lalki 9 i 10/10. Z resztą pierwsza sprawa, że wygląd i piękno to kwestie subiektywne, druga sprawa - że nad niedoskonałościami ciała łatwo można pracować ( i w krótkim czasie osiągać bardzo zadowalające efekty), z niedoskonałościami charakteru jest dużo gorzej. Niektórym ludziom nie starcza życia żeby się samemu przed sobą przyznać, że ma się jakiś problem... że już o reszcie nie wspomnę.

No więc, skoro to wiesz to dlaczego odsiałaś kogoś na podstawie pierwszego wrażenia, nie dając nawet cienia szansy aby się potencjalnie zaprezentować...?

A wiesz dlaczego tak jest...?
Pamiętam jeszcze czasy kiedy Tinder w naszym kraju był trochę "młodszy"... a tym samym zdjęcia obu stron były o wiele bardziej naturalne. Tylko wiesz co...? Z czasem ( z moich obserwacji) nasze rodaczki robiły się coraz bardziej wybredne - i nieistotne, że gość miał 5 czy więcej zdjęć = fajnych, naturalnych, normalnych... wiele "Pań" zawsze znajdywało dziurę w całym... a to pieprzyk nie tam gdzie trzeba, a to buty nie pasujące do koszuli, a to nie taka fryzura, tatuaż? Fe (przykłady autentyczne kursantek) i wiele, wiele innych. Nie dziwię się wiec, że powstały swego czasu nawet poradniki w tematyce: "jakie zdjęcia zamieszczać na Tinderze" a porada z sesją zdjęciową w plenerze ( dla osób mało fotogenicznych) była akurat jedną z lepszych. Śmieję się z tego bo sam mam ten feler,że wychodzę na zdjęciach zazwyczaj jak kosmita i na 100 zrobionych może z 5 nadaje się żeby pokazać je światu. .

Oj zdziwiłabyś się.
Z jednej strony istnieje cała masa zakompleksionych chłopaczków, którzy zwyczajnie boją się zagadać ( czy to w realu czy wirtualu) do wyższej ( o 2 czy 4 cm sic!) dziewczyny. Naturalnie nie mówię tu o przypadku kiedy ktoś zwyczajnie nie preferuje wyższej partnerki.
Z drugiej strony istnieje cała "wataha" dziewczyn, dla których facet tego samego ( jak jej) wzrostu ( bądz odrobinę niższy) jest niemęski. Powiem więcej, istnieje cała procesja takich, które uważają, że facet poniżej 180 cm jest niemęski a ona lubi w szpilkach chodzić...
Ania Szlęzak nagrała nawet o tym fajny materiał na YT (polecam).
Toteż nie dziwie się, że chłopaki piszą o wzroście i wadze bo Panie bardzo często "odpalają" na podstawie zdjęć: "na których dokładnie nie można określić wzrostu i proporcji ciała" (cytat z jednej z kursantek - pisownia oryginalna )
Dziewczyny też często piszą o wzroście. W sumie przydatna wskazówka ale mnie osobiście wzrost za bardzo nie obchodzi - spotykałem się kiedyś z Panią prokurator ( wyższa ode mnie o 10 cm) i siatkarką (różnica wzrostu prawie 20 cm)... a ja taki karzełek 175 cm.
Mnie to nie przeszkadzało i im też nie. Powiem więcej - były na tyle charakternymi i pewnymi siebie babkami, że miały głęboko w 4 literach jak potencjalnie na nas mogą patrzeć inni. Uwielbiam takie kobiety.

Tyle że normalność i naturalność, to niestety cechy, które można oceniać dopiero na żywo niestety. Komunikacja niewerbalna nie kłamie.
Trochę jak dla mnie wpadłaś we własne sidła i zapędziłaś się w kozi róg.
Lata temu na szybkich randkach nauczyłem się bardzo przydatnej umiejętności. Jak poznaję jakąś dziewczynę czy to w realu czy wirtualu to szybko oceniam czy jej wygląd jest dla mnie akceptowalny. Jeśli tak to próbuję swoich sił i jestem ciekaw czy dziewczyna ma coś do powiedzenia. Jeśli obie przesłanki są spełnione, zaczynam się starać i mamy wstępnie materiał na co najmniej 3 randki i potem ewentualny związek. Naturalnie, jeśli ona też będzie na tak i nie nastąpią jakieś zakłócenia nie do przejścia na liniach.
Prosty system i zawsze mi się świetnie sprawdzał... tylko z wybrankami różnie bywało... a te naprawdę fajne były już zajęte. Żart losu.

Robisz. Pytanie na ile świadomie a na ile nieświadomie.

Tego niestety nie ocenisz na podstawie kilku zdjęć i ewentualnie słów w profilu, które na dodatek często są pozorami/fasadą/maską.

Każdy ma prawo do własnych preferencji i ja to szanuję. Problem jest wtedy kiedy ktoś patrzy przychylnie TYLKO na 9 i 10/10 samemu będąc 4 czy 6... bez względu na płeć.

Wychodzić z inicjatywą można również bezinteresownie ( uwielbiam to) choćby z czystej ciekawości co się stanie i jak druga strona zareaguje.
M.in dlatego, kiedyś podszedłem do pewnej dziewczyny zaraz po wyjściu z kościoła po mszy, pytając jednocześnie jej rodziców o pozwolenie. Dziewczyna o mało sukienki ze strachu i zmieszania nie zgubiła, ojciec miał banana na twarzy od ucha do ucha, matka była równie zakłopotana co córka a dziadkowie byli wniebowzięci.
Ot zwyczajny nic nie znaczący gest pod wpływem impulsu a wyszła z tego randka. Średnio udana ale jednak.

Być może...
Tyle że wiele moich kursantek mówiło to samo a koniec końców wyszło że brak im odwagi i pewności siebie żeby się pierwszej/samej choćby odezwać czy to w realu czy to wirtualu.
Mam więc nadzieję, że jest tak jak mówisz, bo już za dużo tego "dwulicowego szajsu" przerobiłem.

Masz do tego prawo, nie potępiam Cię i nigdzie nie wspominałem, że jest inaczej...

Każdy chciałby być traktowany w jasny sposób i jest to całkowicie naturalna potrzeba bo nikt nie lubi wisieć w próżni albo jak kto woli stanie zawieszenia.

Powiedz mi proszę gdzie ja wspomniałem o rozpaczliwym chwytaniu się każdego sposobu, bo jakoś cholibka sobie nie mogę przypomnieć...
Otwartość i stwarzanie sobie możliwości to nie oznaki desperacji a raczej pewności siebie.

No więc co?

Naturalnie, że nie. Wiele kobiet skreśla takie szanse a potem płaczą i na tym polega ich błąd.
Tyle że można z okazji korzystać i okazje sobie stwarzać. Skorzystaniem z okazji jest kiedy odpisujesz facetowi, który do Ciebie sam napisał pierwszy np na fb a stwarzaniem, kiedy to Ty piszesz pierwsza.
Niestety olbrzymia ilość kobiet nawet nie dostrzega swoich potencjalnych szans, że już o tym że brakuje im odwagi by je sobie stwarzać to nawet nie wspomnę. Trochę też na tym polega urok femme fatale.

Jasne, że nie i to są całkowicie naturalne i normalne potrzeby. Jest jedno ale... tego zazwyczaj nie wyczytasz ze zdjęć i opisu. To są jedynie strzępy, które na dodatek mogą być sztucznie stworzonymi pozorami.

Wszyscy popełniamy błędy ale stosunkowo mało ludzi potrafi się zatrzymać, pokusić się o refleksję, wyciągnąć wnioski i zmienić coś w swoim życiu. A szkoda...

Roger, same here... tylko nie zawsze wychodzi... ale się staram.

@Alberto Salazar - jeśli zakładam Tindera,  przyjmuję jego zasady,  choć mogą mi się nie do końca podobać. Pytasz,  na ile świadoma jest moja selekcja. Odrzucałam panów którzy: 1.eksponowali swe nagie torsy,  2.nie mieli zdjęcia w ogóle,  3.fotografowali się nad morzem,  w górach,  egzotycznych miejscach,  a fotki krzyczały "jestem cool". Nie twierdzę,  że to dobre kryterium,  ale takie przyjęłam. Ja naprawdę nie znałam tej aplikacji,  dziwiła mnie więc ta powtarzalność zdjęć na profilach. Chłopak,  z którym nawiązałam kontakt uświadomił mnie,  że wzrost i waga to podstawa,  no i że dziewczyny mają swoje wymagania.

W prawo przesuwałam tych,  którzy zrobili dobre wrażenie. Sam piszesz o akceptowalnym wyglądzie i że potem sprawdzasz dalej.  Tu działało tak samo.  Z pierwszym nie mieliśmy od początku o czym gadać,  jakoś nam się nie składało pisanie,  więc znajomość szybko się skończyła. 

Dla mnie,  jak wspomniałam,  ważne jest jak się z kimś czuję.  A jeśli mamy tylko kontakt wirtualny - jak się nam pisze.  Czy mamy wspólny język,  czy mamy te same konteksty kulturowe itd.  Jeśli tu gra,  to jest ok.  Dlatego z drugim chłopakiem znajomość poszła dalej. 

Tego,  czy z kimś mi po drodze nie ocenię po zdjęciu,  ale jeśli wymienię z nim kilka wiadomości,  to wiem już coś więcej. To jak i co kto pisze dużo o człowieku mówi.

Co to za ocenianie kogoś na 9/10 czy 6/10? Na jakiej podstawie? Dla Ciebie mogę być 3/10, ale dla kogoś innego 9/10. Wygląd to kwestia subiektywna.  Boski Ronaldo niby jest przystojny,  a ja nie wiem dlaczego,  bo mnie się nie podoba.  Poza tym,  urodę dostajemy na chwilę i głupcem jest ten,  kto się wiąże z kimś tylko ze względu na ten czynnik.  A co,  gdy przyjdzie starość?

Jasne,  można wyjść z inicjatywą.  Przyznaję,  że nie od razu ogarnęłam tindera i uznałam,  że poczekam jak się sprawa rozwinie. A że chłopacy się odezwali,  to z jednym znajomość się rozwinęła,  z drugim nie. 

Staram się być szczera,  ale czy mi to wychodzi,  to już trzeba by pytać innych.

To ja jeszcze dodam - uważam, że w poznawaniu/nawiązywaniu znajomości wiele też nie zależy wcale od nas. Gust i oczekiwania tej drugiej osoby na które nie mamy wpływu to rzecz oczywista, ale nawet nie o to chodzi. Muszą po prostu wydarzyć się pewne okoliczności, musi powstać pewien klimat. To nie jest coś co da się zaplanować, nazwać i wdrożyć w życie.

Wiele razy inicjowałam znajomość. Nie mam jakiegoś wielkiego problemu z tym, żeby zagadać. Nawet ostatnio była taka sytuacja - okazało się jakoś w rozmowie, że słuchamy tej samej muzyki, więc któregoś razu pomimo, że słabo się znaliśmy po prostu zapytałam, czy chciałby posłuchać na żywo fajnej kapeli grającej ambient.
Mam taką smutną refleksję, że niestety wielu facetów to tchórze, którzy nie mają odwagi powiedzieć szczerze, że jednak nie chcą kontynuować jakiejś znajomości, że to nie to, cokolwiek, tylko kręcą, kłamią albo ulatniają się bez słowa. I mam wrażenie, że to jest główny problem facetów, a nie, że są wrażliwi, ciapowaci i nie umieją zagadać / radzić siobie z odrzuceniem.

Gdzie "wszystko" zrzucam na garb okoliczności?

Np jak i kiedy? Powiesz coś więcej...?

To wielki plus dla Ciebie bo większości Pań w tym kraju się tak tylko wydaje i w rzeczywistości jest to poza ich zasięgiem... co naturalnie nie przeszkadza posiadać wygórowanych wymagań.

Z przykrością częściowo muszę przyznać Ci rację, życiem wielu facetów naprawdę rządzi strach - zazwyczaj przed odrzuceniem...

Zgadzam się, istnieje pewna ilość facetów która nie potrafi w ten prosty sposób komunikować tego rodzaju podstawowych informacji. Zaryzykuję jednak hipotezę, że kobiet stosujących tę taktykę jest o wiele więcej... choćby dla własnej wygody.
Tekst i zarazem stereotyp = brak odpowiedzi jest najlepszą odpowiedzią nie wziął się z próżni.
Gdybym miał zestawić 2 proste i równoległe sytuacje tzn 1. kiedy facet bierze numer od dziewczyny i nie dzwoni oraz 2. kiedy to dziewczyna daje numer a potem nie odbiera (albo wręcz daje numer zmyślony)... to ta druga występuje z moich obserwacji zdecydowanie częściej.
Druga sprawa to to, że jak facetowi zależy to do pewnego momentu dosłownie stanie na głowie...
Reasumując, jeśli masz do czynienia z dojrzałym gościem to od początku do końca wiesz na czym stoisz... z chłoptasiem zawsze jest kalejdoskop i niedopowiedzenia. Ta sama zasada dotyczy kobiet i "panienek" ( pardon za nieco ordynarne słownictwo). To oczywiście tylko moje skromne zdanie.

Pozwolę sobie mieć inne zdanie.
Owszem jest to jeden z ważkich problemów ale patrząc na ogół wszystkich chłopaków, którym pomagałem to jakieś 80-90% ma problem z brakiem pewności siebie i strachem przed odrzuceniem, ewentualnie z bycie ciapowatym ( albo jak kto woli za miłym).

To nie tyle było odniesienie do Twojej wypowiedzi co raczej moje zmęczenie. Jestem po prostu zmęczony tym, że kobiety które do mnie przychodzą uzależniają zazwyczaj wszystko od okoliczności i klimatu... ale jednocześnie nie zrobią NIC by na te okoliczności i klimat wpłynąć. Jednym zdaniem strategia: siedzę, pachnę, nie patrzę na Ciebie ale Ty masz się domyślić.
Zero spojrzenia, uśmiechu, żadnego małego gestu... jakby "laska" robiła łaskę, że w jakieś miejsce w ogóle przyszła... i jeszcze zazwyczaj ten zadarty nosek...

Druga sprawa to to, że dziewczyny często zarzucają że faceci wybierają nieodpowiednią chwilę a z kolei gdy ( w ich mniemaniu) jest odpowiednia chwila to oni tego nie widzą/nie działają wtedy. Dobry przykład w temacie okoliczności i klimatu...
Większość dziewczyn zazwyczaj chce żeby to facet sam wyczuł moment, wiedział co powiedzieć, kiedy i jak powiedzieć... ale jeśli je zapytać jak i kiedy facet miałby je "poderwać" to się nagle zazwyczaj uroczo zapowietrzają... bo same nie wiedzą co byłyby w stanie zaakceptować a czego nie... i to już bywa śmieszno-urocze.

Tu by trzeba zdefiniować czym jest "akceptowalność"
Zasada jest generalnie prosta, jestem na tak jeśli:
1. Dziewczyna ma szczupłą/wysportowaną/normalną sylwetkę, którą jestem w stanie tylko zaakceptować - chemia musi być.
2. Twarz mi się w miarę podoba
3. Ciekawy opis w profilu jest dużym dodatkowym plusem. Im więcej szczerości i włożonego wysiłku tym większy u mnie plus. Proste.
Gdybym miał zrobić na szybko statystykę to myślę, że na tak byłem co najmniej w 40 do 55% przypadków dotychczas.

Gdybym szedł troszkę Twoim torem to powinienem zawsze skreślać od razu:
1. Dziewczyny w bikini - wszak odpowiednik nagiego torsu... i konkluzja, że dziewczyna nie ma nic do zaoferowania oprócz ciała...
2. Dziewczyny ze zdjęciem samojebką ewentualnie dzióbkiem (czasem mi się zdarzy olać, bo to powoduje u mnie niesmak)
3. Z filtrami ze snapchata ( j.w.)
4. Z jednym zdjęciem
5. Ze zdjęciami tylko i wyłącznie twarzy ( tez mi się zdarzy bo to nierzadko świadczy o nadwadze)
6. Ze zdjęciami z wakacji (góry, morze) albo innych aktywności, bo wszak krzyczy: jestem taka "cool".
7. Ze zdjęciami "samochodowymi" ( w samochodzie, na samochodzie, na motocyklu etc) - a uwierz mi całkiem sporo tego jest.
8. Już nie wspomnę o zdjęciach sytuacyjnych np zrobione leżąc na plaży, gdzie widoczny jest goły brzuch, nogi, majteczki i widok na morze

Tylko że ja nie olałem na starcie powiedzmy HIPOTETYCZNIE 80 % przedstawicieli płci przeciwnej... A ty sama wspominasz o "solidnej selekcji" i tym że zostało raptem kilku (z potencjalnie kilkudziesięciu lu nawet kilkuset.)
Ja mam mniejsze wymagania i wystarczy, że dziewczyna mi się wstępnie podoba aby być wstępnie na tak. Całość i tak dopiero ewentualnie weryfikuje randka na żywo...
Jak w realu... nie zastanawiam się za dużo tylko podchodzę żeby normalnie porozmawiać... a jeśli słoma z butów wychodzi to się wieje gdzie pieprz rośnie.

Poza tym nie twierdzę, że odrzucasz nie tych co trzeba. Po prostu w pewnych kwestiach możesz mieć zbyt surowe wymagania. Ostatnio siedziałem w Katowicach w kawiarence z kolegą a dosłownie stolik dalej dwie koleżanki przeglądały Tindera... uszy bolały od słuchania ich dyskusji... a to nie taka koszula, a to nie takie buty, a to nie takie ciało, a to fryzura, a to zdjęcie na plaży, a to bungee nie teges, a to wydziarany, a to za mocno wyrzezbiony... jak jednego na dziesięciu swajpneła na "tak" to święto było... a oczywiście to wszystko okraszone, że ci faceci jacyś dziwni, już nie fajnych facetów, a ja chciałabym jakiegoś normalnego. Dosłownie miałem ochotę się zastrzelić...

Nic bardziej mylnego, wystarczy że wiesz co w wyglądzie i sposobie bycia ( w wariancie podstawowym) jesteś w stanie zaakceptować a co nie. Wybierasz facetów choć trochę kręcących Cię z wyglądu ( bo gdybym kazał Ci wybierać również aseksualnych to byłbym hipokrytą) i czekasz co się wydarzy. Jak chciałabyś poznać faceta do związku to swajpuj tych powyższych... jeśli ktoś chce zwyczajnie TYLKO POZNAĆ NOWYCH ludzi to może swajpować wszystkich.

Niestety istnieje całkiem sporo zarówno Pań jak i Panów, którzy pompują swojego ego kolekcjonowaniem ilości "matchy" - nigdy nie zrozumiem takich pustaków -_-.

Ja bym powiedział zwyczajnych rozmów "bez spiny".
Nie oczekuj niczego, spodziewaj się wszystkiego.
Jak mówiłem, jeden gość może się nadawać tylko na kumpla,inny na przyjaciela, jeszcze inny na kochanka, całkiem inny na partnera ... a z jeszcze innym nie zamienisz już nigdy słowa.
Jak spotkasz dajmy na to 5 ciekawych facetów, to nie wybieraj jednego na starcie tylko pogadaj z całą piątką. Część z nich odpadnie od razu na starcie, bo nie napiszą/odpiszą, z jeszcze innymi nie złapiesz nici porozumienia... powiedzmy że z dwoma spotkasz się na kawie, po czym wymiarkujesz że jeden nadaje się tylko na kumpla a drugi pociąga i ciekawi Cię nie tylko fizycznie i intelektualnie.

Krótko mówiąc... im więcej facetów poznajesz i im większej ilości dajesz mniejsze lub większe szanse tym bardziej zwiększasz szansę na spotkanie materiału na potencjalnego partnera.
Druga sprawa to to, że człowiek z czasem konkluduje co u drugiej strony może zaakceptować a czego kategorycznie nie.

Banalnie proste... czekasz na propozycję dania nr tel i potencjalnego zaproszenia "na kawę". Jak komuś ( zwłaszcza facetowi mającemu wobec Ciebie plany potencjalnie matrymonialne... albo nawet tylko zwykłe pogłębienie znajomości) zależy to pociągnie dalej.
A póki się z kimś nie spotykasz "na poważnie", możesz przecież zawierać niezobowiązujace nowe znajomości prawda? Wielu facetów tak robi i jakoś nie mają z tego powodu wyrzutów sumienia. Jak wychodzi związek, klarujesz temat ewentualnie że może być tylko znajomość kumpelska bo poznałaś kogoś... i tyle.
Spora ilośc facetów ma zwyczaj ciągnąc pogaduchy na Tinderze tygodniami zamiast pogadać z góra 2-3 dni, wziąć numer, zadzwonić i się normalnie umówić. W takim wypadku kto pierwszy ten lepszy.

Stosując ostrą selekcję nie rozpoznasz dobrze tej aplikacji... ale to moje zdanie.
Pozdrawiam