Witam,
Mam 30 lat i od ponad roku jestem w związku z alkoholikiem. O chorobie nie wiedziałam do pewnego momentu, gdy już byłam w zaawansowanej ciąży i razem zamieszkaliśmy. Dwa ostatnie miesiace ciąży kosztowały mnie wiele stresu, nerwów i łez.. po urodzeniu dziecka 3 miesiace były względnie dobre oprócz kilku sprzeczek, jednak po tym czasie partner napił się i przez kilka dni tylko spał. Później sytuacja powtórzyła się dwukrotnie. Między nami jest coraz gorzej, nie potrafię z nim normalnie rozmawiać, chodzę zdenerwowana, słyszę jakieś zapewnienia bez pokrycia. Razem mamy spłacać mieszkanie ale to ja będę miała na sobie kredyt ( tak ustaliliśmy jak wszystko się dobrze układało). Jednak od miesiąca nie ma pracy, niby zaraz idzie do kolejnej ale wkurza mnie to niesamowicie tym bardziej ze już wiem ze nie mogę na nim polegać finansowo a dzieci kosztują.
Bije się z już z myślami co nam robić, bo daje się czasami zmanipulować, coraz mniej mu wierze, nie czuje się stabilnie ani szczęśliwie ale mamy córkę która teraz niczego nie rozumie ale dzieci szybko rosną i czuja atmosferę w domu. Od dłuższego czasu mam wrażenie to żyje w jakimś koszmarze:/ Sama jestem z rozwiedzionej rodziny(byłam przysposobiona) gdzie były kłótnie, awantury, wyzwiska.., Z biologicznym ojcem nie nam kontaktu, mam już dawno swoje życie, dobra prace ale dałam się ponieść i teraz chyba przez to cierpię.
- paslawek
- Net-facet
- Nieaktywny
Poczytaj Emmo nie jesteś niestety jedna z tym problemem jak on nie będzie się leczył to nie czeka Ciebie nic dobrego tylko chwilki coraz krótsze a jak nie chce to go w żaden sposób do leczenia nikt nie zmusi możesz postawić ultimatum czasem działa ale to nie jest metoda w 100% skuteczna nie będzie już nigdy pił w kontrolowany sposób bo to nieodwracalne.
Trzymaj się
https://www.netkobiety.pl/t112733.html
Witam,
Jestem od 1,5 roku z alkoholikiem. O chorobie dowiedziałam się w trakcie jak już byłam w ciąży. Mieszkamy obok jego rodziców, którzy pomagają ile mogą. Nie rozwodząc się zbyt długo Mam ku&^*#%a dość! Najpierw były obietnice ze wszystko się ułoży jak będziemy mili dziecko. Miałam wrażenie ze bardziej się cieszył niż ja. Potem było przepraszanie i życie od picia, do chorowania po piciu. Ogarnął się na 3mce jak pojawiła się córka. A potem znowu zaczęło się picie, kłamstwa, wymysłami, trochę pracuje, trochę siedzi w domu. Nakłamał mi ze ma mieszkanie którego nie ma wiec w końcu kupiłam mieszkanie na kredyt. Znów słyszałam ze razem będziemy płacili- nie chciał wziąć z mną kredytu ( nie jesteśmy małżeństwem)Teraz kończyły wykańczać mieszkanie, co jest przeplatane z jego piciem i niepiciem. WiksOsc rzeczy ja finansuje i mam na sobie kredyty( stać mmi było na to ale już się pieniądze kończą)
Prawie wogole nie pomaga mi przy dziecku, bo przecież cały czas jest albo w pracy albo przy wykończeniu.
Ostatnio pił co 3 tyg, trochę od odchorowal, trochę popracował aż przyszedł dzień kiedy zamknął si w moim mieszkaniu i napił się, wygonilam go, to zasnęła w garażu o czym poinformowala mnie administracja. Stwierdziła DOŚĆ! Niech wypier&^*^? Na terapie bo mam dość, to teraz rozwalił sobie nogę po pijaku. Nie mogę na niego już patrzeć! Rozmowy nie maja sensu bo słyszę „chyba minę to przerosło” człowiek 33 lata, ja 30. Miałam oczy w tylu jak go poznałam a teraz nie wiem co robic. Wczoraj kuz czytałam jak napisać wniosek o alimenty.
Pozdrawiam,
Załamana
- Lady Loka
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Czyli przez ostatnie 4 miesiące nie zrobiłaś nic, żeby swoje życie jakoś zmienić. To czego oczekujesz? Cudu?
