Mój chłopak pije za często.. - Netkobiety.pl

Nie przesadzasz im częściej będzie pił tym szybciej w nałóg wpadnie. Rozumiem imprezy, ale jeśli organizuje je tylko że względu by coś wypić to już jest coś nie tak, nie chce Cię straszyć ale jak tak dalej pójdzie to może i w pracy zacząć podpijać, póki co jznaki ostrzegawcze są jest ok zna umiar ale po pewnym czasie może stracić kontrolę, uwierz mi łatwo nie będzie.

Zgadzam się, to są sygnały ostrzegawcze. Moim zdaniem ktoś kto nie ma problemu z alkoholem i jest asertywny umie odmówić napicia się. Moim zdaniem to niedojrzałe, by nie umieć odmówić i żeby aż tak przejmować się co pomyślą inni. Jak ktoś jest pewny siebie, to wie, że jak ludzie będą go skreślać, bo akurat nie ma ochoty się napić nie są warci jego czasu, a normalni znajomi rozumieją, bo zależy im na kontakcie z nim, a nie tylko na piciu i nie będą go zmuszać. No ale wielu facetów, którzy nie odmówią po prostu sami chcą się napić, a tak tylko mówią, że nie chcą. Z tego co piszesz on coraz bardziej o tym alkoholu myśli i nie upija się, ale coraz ciężej wyobrazić sobie mu życie bez napicia się piwa, a to też niepokojące. Oczywiście można to lubić, ale ciągle o tym myśleć i przejmować się jeżeli piwa zabraknie to przesada. Powiedz mu, że się o niego martwisz, że często uzależnienie rozwija się latami, że czujesz strach, bo sama widziałaś jak to było w Twojej rodzinie i wiesz jak to się rozwija. Jeżeli on będzie starał się coś zmienić, to w porządku, jeżeli nie to pomyślałabym o rozstaniu. Nie dałabym rady być z facetem z takim podejściem, na to też patrzyłam u swojego faceta. Jak są dzieci, to cierpią, gdy są takie sytuacje, też tak uważam.

Ale zacznijmy od tego,że związek to kwestia kompromisów. On ma prawo sobie pić ile tylko chce,jest dorosły. Ty masz prawo nie akceptować takich zachowań. I tu pojawia się kwestia właśnie kompromisu. Albo Ty będziesz w stanie zaakceptować jego zapędy alkoholowe (co rzeczywiście do niczego dobrego nie prowadzi) albo on zrozumie,że jednak może coś źle robi i choćby ze względu na Ciebie i Twoje uczucia ograniczy ilość i częstotliwość spożywanego alkoholu. A jeśli nie... To pozostanie ultimatum - albo związek albo alkohol. To co będzie ważniejsze to wygra.

Ale z uzależnienie również można wyjść. Jeśli czuje,że sam sobie nie poradzi,a chce coś zmienić to może skorzystać z terapii. O ile tylko będzie chciał zmian.

Uzależnienie zaczyna się wówczas, gdy brak "przysmaku" wywołuje irytację oraz gdy zaczyna się szukanie okazji na siłę.

Więc nie przesadzasz. Tylko, że twoje prośby, napominanie, trucie w niczym mu nie pomogą i niczego nie zmienią. On ciebie nie będzie słuchał. W sprawie uzależnień tylko sam uzależniony może próbować się zmienić, a twój jakoś nie chce słyszeć o większej wstrzemięźliwości.
Pytanie wobec tego jest takie - czy chcesz z nim dalej być.

Jakoś nie wydaje mi się, aby tamten facet był skłonny przystać na takie kompromisy.
Skoro autorka pisała, że on sobie miło i wesoło żartuje że „piwo to moje paliwo”, to pewnieto  taki typ człowieka, który nie wyjdzie ze sklepu bez dziesięciopaku puszek czy butelek, a w łóżku leżąc i ciesząc się, z gwinta wali zgodnie z zasadą: "bez dobrego beknięcia, nie ma porządnego kimnięcia". Fuch.

Co do kompromisów- jest do nich skłonny, ale.. nie do końca one mnie satysfakcjonują i najlepiej byłoby gdyby zredukował ilość "okazji" minimum o połowę

Nie czujesz się dobrze, a rozmowy nie przynoszą efektów = kończysz związek... Po to, żeby za parę lat nie przyjść tu z problemem: myślałam, że po ślubie się to zmieni...

Martwi mnie też to, że on ma takie zapędy, za zasadzie - jestem zdołowany, smutny, przybity - pie....lne sb piwko na zmulenie i by zapomnieć ... Kiedyś powiedziałam mu , że nie życzę sobie zapijania emocji w tym związku .. póki co, obietnicy dotrzymuje. Zobaczymy, co będzie dalej...

On się martwi, że ci niby koledzy z pracy wyśmieją go, że "słucha się baby", żeby piwa nie pił.. Po części rozumiem go, bo w tej pracy musi pracować tak czy siak.. ale z tych kolegów to co 2 lubi sobie ostro pochlać, więc sytuacja taka sobie powiedziałabym... Poszliśmy na kompromis, że jak kolega poczęstuje to wtedy wypije i potem on kolege, a poza tym nic postara się nie pić

Otóż to. Z każdym kolejnym wpisem widać coraz wyraźniej, że tam powoli wszystko kręci się wokół jednego tematu - tak z jego, jak i jej strony. Są prośby, życzenia, nakazy, zakazy, kompromisy, umowy, naginanie umów, przesuwanie granic.
Ogólnie między dojrzałymi i świadomymi ludźmi obowiązuje taka zasada, że prosić można raz, a jeśli ktoś niczego w swoim zachowaniu nie zmienia, to znaczy, że nie chce lub - jak prawdopodobnie dzieje się w tym przypadku - już nie potrafi.

Hej, nie wiem czy to odpowiednie pisać na forach o takich sprawach, ale dręczy mnie pewna kwestia związana z moim chłopakiem. Jesteśmy ze sobą kilkanaście miesięcy. Jakiś miesiąc temu wydarzyło się coś, co zachwiało moim zaufaniem i zasiało wątpliwość na chyba dosyć długo. A mianowicie, gdy kłóciliśmy się chłopak zwyzywał mnie od najgorszych - dziwko, szmato, jesteś głupia itp. Do tego złapał mnie parę razy mocno, tak że zabolało. Nie uderzył. Tego nie zrobił nigdy. Takie incydenty pojawiły się jeszcze kilka razy wcześniej.

Rozpłakałam się, potem już przepraszał mnie za swoje zachowanie. Na 2 dzień nie dawało mi to spokoju i spokojnie z nim porozmawiałam, że martwi mnie to jak mnie potraktował. Obraził się i pokłócił ze mną. Taka sytuacja bardzo dała mi do myślenia i tego samego wieczora postanowiłam z nim zerwać i na spokojnie wyjaśnić dlaczego. Przeżył bardzo duży szok na samą wieść o zerwaniu i o tym dlaczego to zrobiłam. Nie zdawał sobie sprawy, że zrobił źle. DZiwne, ale tak było. Ubłagał mnie na kolanach, bym nie zrywała. Bardzo żałował. Powiedziałam mu jasno i stanowczo, że taka sytuacja nie miała prawa mieć miejsca, że to jest PRZEMOC i każda dziewczyna uciekłaby w tej sytuacji od takiego chłopaka. Powiedzialam wyraźnie, że daję mu ostatnią szansę, jak ją zaprzepaści to koniec. Tego samego wieczora rozpłakał się mówiąc, że nie może sobie tego wybaczyć, że będzie pracował nad odbudowaniem zaufania. I tak do tej pory jest. Tak jak obiecał - żadna taka akcja się nie powtórzyła. Bardzo się stara, udowadania na wszelkie sposoby swoją miłość. Obietnicy dotrzymuje.

Czasem nachodzą mnie takie myśli,a  co będzie jak się to kiedyś powtórzy - tym gorzej jak będzie już slub i dzieci? .. Wnioskując po jego obecnym zachowaniu widzę, że przeżycie szoku w postaci zerwania bardzo go odmieniło. Widzę, jak bardzo się stara, ale nie wiem czy jestem w stanie mu zaufać do końca. To trochę trudna sytuacja, bo gdybym widziała, że znowu zaczyna się zachowywać agresywnie to sytuacja byłaby dla mnie klarowna. Teraz wszystko jest dobrze, ale wciąż nie mam pewności czy takie coś nie powtórzy się w odległej przyszłości... sytuacja nie jest dla mnie jasna. Martwię się tym czasem.

Co do wątku głównego myślę, że facet na ciebie nie zasługuje. Bo jak coś facet zrobi raz to jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że zrobi to ponownie.

No niby tak się włąśnie mówi.. Dlatego ta sytuacja nie daje mi spokoju. Widzę, że bardzo się stara, nie zrobił tego nigdy więcej. Stara się jak może. Wiec powinno być ok... Widać, że bardzo mu zależy na tej relacji, bardzo stara się naprawić swój bląd. Pokazuje to na każdym kroku.

7 piw to moim zdaniem o wiele za dużo.

Raz w tygodniu 2,3 piwa?
A wcześniej ile?

Moim zdaniem ten Twój chłopak jak narazie uśpił Twoją czujność,kiedy będziesz sądziła,że już wszystko jest w porządku chłopak zachowa się dokładnie tak samo jak poprzednio.On się nie zmieni,to jakiś furiat,czy Ty tego nie widzisz? Zostaw go, zajmij sie sobą, nie zważaj na jego ani przeprosiny,ani płacz, to tylko pozory,potem może być znacznie gorzej.

Witaj Valentine22

Jak nie pójdzie się leczyć to się zmieni jego picie i walka o odzyskanie kontroli nad piciem się pogłębi jeszcze bardziej
Nawet okresy wymuszonej abstynenci służą do odzyskania sił pozałatwiania zawalonych spraw i planowaniu następnego picia.
Z Twojego opisu wynika że Twój chłopak ma już obsesje picia to samo nie mija mija mniej więcej po roku zaprzestania i całkowitego odstawienia alkoholu oraz intensywnej terapii i być może udziału w grupach wsparcia np AA.Przypadki spontanicznego zaprzestania i długoletniego utrzymania trzeźwości są bardzo bardzo rzadkie a czy ktoś nie pijąc jest szczęśliwy to już inna kwestia.
Pytanie do Ciebie Autorko jak konkretnie chcesz wspierać tego człowieka? .Co zrobisz ?
Czy będziesz z nim chodzić na terapie jak z dzieciakiem do dentysty .
On ma się uczyć samodzielnego dawania sobie rady w życiu i radzeniem sobie z chorymi emocjami .
Ty za niego tego nie jesteś w żaden sposób zrobić ponieważ on może uzależnić się od Ciebie emocjonalnie a to będzie źródłem konfliktów i problemów.On ma trzeźwieć dla siebie a poprzez to dla ciebie nigdy odwrotnie.Często alkoholicy pozorują leczenie dla kogoś dla świętego spokoju żebyś nie gderała żeby Ciebie zatrzymać.Nie raz sami szybko zaskakują na terapii różnie jest.
Terapia trwa długo alkoholizm można leczyć i zdrowieć ale jest nieuleczalny nigdy już nie będzie panował nad piciem z przyczyn psychologicznych i fizjologicznych.
Jeżeli chcesz mu pomóc zajmij się Swoim życiem być może nawet terapią bo następny człowiek którego spotkasz może być taki sam jak obecny tak to często bywa w skrócie nie jest to żelazna reguła ale jest to dość powszechne wnioskuje to po opisie twojej historii i Twojej rodziny oczywiście mogę się mylić.
Jeżeli pójdzie na Terapię i zaskoczy to potrzebuje czasu żeby wytrzeźwieć a to są lata pracy ciężkiej i bolesnej nad sobą jeżeli chcesz czekać to Twoja decyzja niesie ryzyko ponieważ każde zaniedbanie zaniechanie terapii powoduje nawroty .
Właściwie jak chcesz się związać z alkoholikiem nawet trzeźwiejącym to w pewnym sensie musisz rozumieć tę chorobę i bardzo dbać o swój stan psychiczny .
Znam przypadki które się zakończyły dobrze ale też znam odwrotne tu trudno być prorokiem.
To spore wyzwanie dla dwojga ludzi wierz mi bo ja trzeźwieje dość długo moją żona miała spory dylemat a trzeźwiałem już kilka lat
oboje wiele przeszliśmy życie i małżeństwo to nie bajka ,ale ja nie żałuje żona uśmiecha się do mnie.
Tylko to samo nie przyjdzie i się nie stanie .

Pozdrawiam

Doswiadczonych w tym temacie kobiet jest mnóstwo. Poczytaj tematy o partnerach alkoholikach. Ten chłopak jest alkoholikiem. Postępuje jak każdy alkoholik. Obiecuje poprawę, obiecuje ze widzi problem, obiecuje terapie itp. Czule slowka itp ale z drug8ej strony "no przecież nie da się tak bez picia" "no przecież to tylko 1,2,3,4,5,6,7 (z czasem coraz wiecej) piwa" wszystkie te historie sa identyczne. Twoja rozni się jednym. Ty na jakimś etapie byłaś madrzejsza. Bylas. Teraz widzę że chcesz popelnic błąd i wrovic do niego. Chcesz zmarnowac sobie i potencjalnie swoim dzieciom życie, z dużym prawdopodobieństwem stworzenia sobie i im piekla, tylko dlatego, ze wy kobietkikobiety macie zaprogramowane samozniszczenie w postaci konieczności zmieniania kogoś.

Powodzenia i wytrwałości

Dziękuję wam serdecznie za odzew Bardzo cenię sobie to, że są tutaj osoby po przejściach z tym związanych, jakie badania tutaj przytaczacie, logiczne argumenty. Oczywiście biorę to pod uwagę.

Nie chcę sobie marnować życia z alkoholikiem, tylko pytanie - czy on już tym alkoholikiem jest? Tak obiektywnie ujmując? Czy może sytuacja nie jest aż tak groźna. Z jednej strony było wiele próśb, gróźb, błagań, zerwań, naginania umów (co by faktycznie świadczyło o problemie, niewykluczne że alkohlizmie) a z drugiej strony może to po prostu "niegroźne" pijaństwo, z którym można jeszcze zerwać póki czas i młodość (mamy dopiero po 23 lata). Czy można to jakoś rozpoznać/odróżnić? To jest pytanie które najmocniej sobie zadaję. Dlatego mocno ze sobą walczę. Chcę pozbyć się złudzeń. Rozumiem, że trudno to tak jednoznacznie rozpoznać?

On ma predyspozycje do alkoholizmu. Jego dziadkowie byli alkoholikami z obu stron. Ma też wujków alkoholików. Tak więc predyspozycje genetyczne i kulturowe (środowisko).

ja86 - Nie chcę popełnić błędu. Na razie jestem daleka od podejmowania jakichkolwiek decyzji, czy dawania szansy. Chcę bardziej wybadać sytuację najbardziej jak się tylko da. Rozumiem, że nie można pakować się w związek z uzależnionym. To jasne. Tylko moje pytanie - czy idzie to pijaństwo jeszcze jakoś odkręcić, naprawić. Czy idzie nad tym pracować póki czas, czy może to być jeszcze stosunkowo niegroźne pijaństwo.. Jesteśmy młodzi, w tym wieku jeszcze wiele można zmienić. Tak przynajmniej mi się wydaje, lecz nie znam jeszcze życia

----------------
Jaco93 - on chciał zacząć chodzić na siłkę i wie, że treningi i picie nie idą w parze. Mówił, że miałby większą motywację, żeby nie pić i odmawiać tym, którzy lubią go namawiać. Niestety takiej dojrzałości jak twoja mu zabrakło w porę Tłukłam mu to do głowy miliony razy przez 1,5 roku. Nie mam zielonego pojęcia czy doszedłby w porę do takich wniosków.. I tutaj jest problem. Nie zrozumiał tego przez te miliony tłumaczeń i jakoś mam wątpliwości.

paslawek - miałam pomysł, by chodzić z nim na terapię, tłumaczyć mu, itd. Być przy nim, kochać itd... Niestety przyszłości przewidzieć się nie da i tu jest problem.. Na ile szczere są te jego chęci.. Czy potem znowu nie zacznie.. Wierzę, że może nie pić np. przez rok (sam to deklarował), ale potem za kilka lat wszystko może się zacząć od początku i problemy, stres z tym związane. Do tego więcej problemów życiowych/związkowych/finansowych/dzieci itp. i może zacząć popijać.. Dzięki za szczery komentarz. Będę brała pod uwagę te fakty.

Na chwilę obecną jestem bardziej na „nie”, by jednak dać sobie spokój. Nie próbować i  nie wybaczać po raz kolejny. Z bólem serca, bo ten chłopak był mega ważny w moim życiu..

Mam koleżankę, która jest z facetem już 20 lat. Nigdy nie zdecydowała się na ślub z obawy przed jego skłonnością do alkoholu. Wiele razy próbowała odejść, ale wracała. Żyje jego życiem, pilnowaniem go przed namawiającymi do picia kumplami, wyliczaniem mu kieliszków.... On nie jest złym facetem, ale ja za takie życie pięknie bym podziękowała. Najwyraźniej coś ją w tej relacji uwiera, skoro wciąż jest z nim na pół gwizdka.
Co do kompromisu, to nie jest nim rezygnowanie z siebie na rzecz drugiej osoby. Kompromis to szukanie takich rozwiązań, gdzie owszem, trzeba w czymś ustąpić, ale tak, by obie strony czuły się wygrane.

Mnie się wydaje, że jeśli jakaś sprawa "śmierdzi", nie ma sensu brnąć w nią dalej.

Im więcej odpowiedzi z waszej strony, tym bardziej przekonuję się, że dobrą decyzję podjęłam. Chyba lepiej w porę zakończyć tę nie do końca budującą relację, niż ryzykować w przyszłości. Może być lepiej a może (najprawdopodobniej) gorzej. Tego nie wie nikt. Przyznaję, że miesza mi się trochę normalność, z tym co nie powinno mieć miejsca... Niestety (tak, jak już ktoś podesłał linka - dzięki ) uświadomiłam sobie, że to normalne w takich relacjach. Boimy się odejść, analizujemy ten związek milion razy i setki razy zastanawiamy się odejść czy zostać. Pomimo, że pewne rzeczy w związku nie powinny mieć miejsca. Ba - relacja powinna nas w 100 % satysfakcjonować.

Szkoda mi go.. i w 100 % mu wierzę. Szkoda mi naszego związku. Mam poczucie winy, że zniszczyłam ten związek porzuceniem go (wiem, że niesłusznie)... Wiem, że wyobrażenia o idealnym związku nie zawsze pokrywają się z rzeczywistością. Muszę myśleć o sobie. Jemu powiedziałam, że ma przede wszystkim nie pić dla siebie. Leczyć się dla siebie. Nie dla związku. Tylko wtedy to ma sens. Czy wezmie sobie te słowa do serca czy nie - nie wiem.. Mam nadzieje, że tak. Sądzę, że rozstanie to najlepsza opcja i dla mnie i dla niego. Tylko taki szok może go skłonić do leczenia/pracy nad sobą. Inaczej pewnie ciągle byłby ten sam schemat: picie  - kłótnia - kolejne zerwanie - obiecanie poprawy - powrót - picie od nowa - kłótnia itd.... Już powoli właśnie zaczynałam taki schemat przerabiać ... Dla mnie to cenne doświadczenie, pewna lekcja od życia, szansa na normalny związek.. Boli mnie serce pisząc to. Chyba pozbyłam się większości złudzeń.

Dziękuję wam serdecznie za te rady, linki, argumenty, które choć trochę otworzyły mi oczy.