Cześć jestem tu nowa, ale zdecydowałam się tu zalogować ponieważ od dłuższego czasu spokoju nie daje mi pewna myśl. Otóż jestem z moim chłopakiem rok, znamy się 1,5 ale on wcześniej pracował za granicą więc prawie w ogóle się nie widywaliśmy, tylko pisanie ale wrócił póki co do Polski i jesteśmy razem. Ja mam 23 lata, on 32. Ja od tego semestru robię magistra zaocznie i pracuje na razie na stażu, ale niedługo powinnam dostać umowę o pracę, na razie za najniższą krajową, no ale początki. On ma lepszą pracę,ale w sumie ja nie o tym. Mieszkamy w tej samej miejscowości 3 km od siebie, każde ze swoimi rodzicami z tymże on sobie jakby u swoich zrobił dół osobny, prawie wykończony, jeszcze kuchnia została do tego ma 2 pokoje i łazienkę. Ja wiem, że wiele osób powie mi, że rok to bardzo niewiele, ale martwi mnie taka rzecz, że on w ogóle nie chce rozmawiać o przyszłości. To nie jest tak, że ja już bym chciała i mu mówię, że ma mi się oświadczyć, mamy brać ślub itp. Tylko od jakiś 2/3 może z 3 razy chciałam poruszyć temat typu jak on widzi swoją ( naszą) przyszłość za jakiś czas, czy ma jakieś plany na swoje ( nasze) życie, to on zawsze:albo się denerwował albo zmieniał temat albo obracał w żart. Jedyne co raz powiedział, to to, że chce sobie tą kuchnie zrobić i zmienić auto i tyle. No ok, ale gdzie w tym wszystkim ja jestem? Zaczynam myśleć, że on może nie jest mnie pewny albo po prostu podoba mu się tak jak jest i nie chce nic zmieniać, niby dół osobny ale mamusia ugotuje, dziewczynę ma, obowiązków praktycznie żadnych.... Do tego teraz kiedy ja pracuje, studiuje w mieście oddalonym ponad 100 km, on pracuje na dwie zmiany to tego czasu mamy dla siebie naprawdę nie wiele, bywa tak, że widzimy raz w tygodniu na 3 godziny...Co to jest, jak związek ma się rozwijać? I przeraża mnie myśl, że tak będzie dalej, z jego strony nie ma najmniejszej chęci żeby coś z tym zrobić. Jak jacyś znajomi się zaręczają i planują ślub albo zamieszkują razem, to mówi, że na takie rzeczy to trzeba kasy, tylko on wcale źle nie zarabia, ale wszystko przetrwania na głupoty, dosłownie. Ja mu nic nie mówię, bo to jego kasa nie chce się wtrącać. Tylko ja pomimo tego, że jestem na stażu jeszcze studia to staram się i potrafię coś odłożyć. Dodam jeszcze, że po licencjacie zastanawiałam się czy nie zostać w większym mieście, 100 razy lepsze bym tam miała perspektywy, ale wróciłam ze względu na niego a on nawet o życiu nie chce ze mną porozmawiać. Powiedzcie czy ja przesadzam? Czy może mam choć trochę racji, jeśli tak to co mogłabym zrobić?
- Makigigi
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Cześć jestem tu nowa, ale zdecydowałam się tu zalogować ponieważ od dłuższego czasu spokoju nie daje mi pewna myśl. Otóż jestem z moim chłopakiem rok, znamy się 1,5 ale on wcześniej pracował za granicą więc prawie w ogóle się nie widywaliśmy, tylko pisanie ale wrócił póki co do Polski i jesteśmy razem. Ja mam 23 lata, on 32. Ja od tego semestru robię magistra zaocznie i pracuje na razie na stażu, ale niedługo powinnam dostać umowę o pracę, na razie za najniższą krajową, no ale początki. On ma lepszą pracę,ale w sumie ja nie o tym. Mieszkamy w tej samej miejscowości 3 km od siebie, każde ze swoimi rodzicami z tymże on sobie jakby u swoich zrobił dół osobny, prawie wykończony, jeszcze kuchnia została do tego ma 2 pokoje i łazienkę. Ja wiem, że wiele osób powie mi, że rok to bardzo niewiele, ale martwi mnie taka rzecz, że on w ogóle nie chce rozmawiać o przyszłości. To nie jest tak, że ja już bym chciała i mu mówię, że ma mi się oświadczyć, mamy brać ślub itp. Tylko od jakiś 2/3 może z 3 razy chciałam poruszyć temat typu jak on widzi swoją ( naszą) przyszłość za jakiś czas, czy ma jakieś plany na swoje ( nasze) życie, to on zawsze:albo się denerwował albo zmieniał temat albo obracał w żart. Jedyne co raz powiedział, to to, że chce sobie tą kuchnie zrobić i zmienić auto i tyle. No ok, ale gdzie w tym wszystkim ja jestem? Zaczynam myśleć, że on może nie jest mnie pewny albo po prostu podoba mu się tak jak jest i nie chce nic zmieniać, niby dół osobny ale mamusia ugotuje, dziewczynę ma, obowiązków praktycznie żadnych.... Do tego teraz kiedy ja pracuje, studiuje w mieście oddalonym ponad 100 km, on pracuje na dwie zmiany to tego czasu mamy dla siebie naprawdę nie wiele, bywa tak, że widzimy raz w tygodniu na 3 godziny...Co to jest, jak związek ma się rozwijać? I przeraża mnie myśl, że tak będzie dalej, z jego strony nie ma najmniejszej chęci żeby coś z tym zrobić. Jak jacyś znajomi się zaręczają i planują ślub albo zamieszkują razem, to mówi, że na takie rzeczy to trzeba kasy, tylko on wcale źle nie zarabia, ale wszystko przetrwania na głupoty, dosłownie. Ja mu nic nie mówię, bo to jego kasa nie chce się wtrącać. Tylko ja pomimo tego, że jestem na stażu jeszcze studia to staram się i potrafię coś odłożyć. Dodam jeszcze, że po licencjacie zastanawiałam się czy nie zostać w większym mieście, 100 razy lepsze bym tam miała perspektywy, ale wróciłam ze względu na niego a on nawet o życiu nie chce ze mną porozmawiać. Powiedzcie czy ja przesadzam? Czy może mam choć trochę racji, jeśli tak to co mogłabym zrobić?
Moim zdaniem, nie przesadzasz. Jesteś pewna, że z jego punktu widzenia to jest w ogóle związek? Bo dla mnie z Twojego opisu wynika, że jesteś koleżanką, koleżanką z bonusem lub opcją zapasową.
Jestem pewna, że to związek. Znam jego rodziców, on moich. Imprezy rodzinne też razem spędzamy. Zawsze mogę na niego liczyć.
ktoś tu kogoś nie traktuje poważnie. Ja bym na twoim miejscu gościa olał bo praca jest dla niego ważniejsza niż Ty.
Dla niego praca nie jest zmowu aż tak ważna, obecnie mamy mniej czasu dla siebie z mojej winy, w weekedny jestem na studiach, w tygodniu się ucze. A jak on ma zmianę od 14 do 22. Ja pracuje od 7 do 15 to po prostu nie ma kiedy się spotkać
Też jestem zdziwiona, że nazywasz (nazywacie?) to związkiem. Przecież koleżanka też może poznawać rodzinę i bywać na imprezach jako osoba towarzysząca 
No i te trzy godziny tygodniowo... Po tej drugiej zmianie nie może Cię odwiedzić choć na pół godzinki?- pytanie retoryczne.
Nie przesadzasz. On najwyraźniej nie uwzględnia Cię w żadnych planach.
Nie że go usprawiedliwiam, ale te 3 godziny w tygodniu ostatnio to z mojej winy. Miałam dużo nauki i nie miałam więcej czasu.
- rossanka
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Wyglądasz na dobrą koleżankę, plus coś więcej, a nie na przyszłą żonę. Spotykać ie się bardzo rzadko, brak planów na przyszłość. Jakichkolwiek. On sobie remontuje lokum, nie ma cie w jego planach.
A to, że znasz jego rodzinę, lub znajomych-koleżanka też może znać.
Jakby chciał waszej wspólnej przyszłości, to byś się od niego musiała odganiac,.
Dopóki nie zaczęły mi się studia, to widywalismy się codziennie. Zawsze po mnie albo do mnie przyjeżdżał. Potem ja sama zaczęłam ograniczać, bo nauka
- rossanka
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Dopóki nie zaczęły mi się studia, to widywalismy się codziennie. Zawsze po mnie albo do mnie przyjeżdżał. Potem ja sama zaczęłam ograniczać, bo nauka
Dlaczego razem nie mieszkacie?
Główny powód-moi rodzice są mega konserwatywni jeśli chodzi o takie rzeczy. A drugi, że hmmm mnie jeszcze przez 3 miesiące nie bardzo będzie stać na to.
Rozmawiałam z nim poważnie w sobotę. Dowiedziałam się, że on jeszcze o takich rzeczach, co będzie kiedyś nie myśli. Że dopiero rok razem jesteśmy, że nie wie kiedy zacznie myśleć. Czy ja przesadzam i czy po roku to nie jest za wcześnie na takie rozmowy? I dodał jeszcze, że w tym momencie to się poczuł naciskany.
Rozmawiałam z nim poważnie w sobotę. Dowiedziałam się, że on jeszcze o takich rzeczach, co będzie kiedyś nie myśli. Że dopiero rok razem jesteśmy, że nie wie kiedy zacznie myśleć. Czy ja przesadzam i czy po roku to nie jest za wcześnie na takie rozmowy? I dodał jeszcze, że w tym momencie to się poczuł naciskany.
Rok czasu to wcale nie tak mało. Kiedyś w takim czasie brano już ślub, teraz ludzie dążą do tego aby mieć najpierw długi staż bycia razem. Czy to dobrze czy źle zależy od punktu widzenia.
Z mojej perspektywy to spokojnie mogłabyś się wprowadzić do niego zwłaszcza że macie problem z widywaniem się z powodu waszego harmonogramu pracy/zajęć. A jeśli nie zamieszkać na stałe to czemu chociaż co weekend w piątek do niego nie przyjeżdżasz i nie nocujesz u niego aż do niedzieli? Tylko nie tłumacz się rodzicami - jesteś dorosła i to głupie wytłumaczenie. No chyba że to on nie chce twojego nocowania - wtedy bym zaczęła się zastanawiać czy ten związek ma sens. Jeśli bardzo by mi zależało na tobie to zrobiłby wszystko żeby się więcej widzieć.
14 2019-01-29 16:47:09 Ostatnio edytowany przez nudny.trudny (2019-01-29 16:49:42)
Rozmawiałam z nim poważnie w sobotę. Dowiedziałam się, że on jeszcze o takich rzeczach, co będzie kiedyś nie myśli. Że dopiero rok razem jesteśmy, że nie wie kiedy zacznie myśleć. Czy ja przesadzam i czy po roku to nie jest za wcześnie na takie rozmowy? I dodał jeszcze, że w tym momencie to się poczuł naciskany.
Jak sformułowałaś pytania? Może mógł się tak poczuć, ale jednak uważam odpowiedź za nietaktowną i wymijającą, zwłaszcza "nie myśli o tym co będzie kiedyś". Trzy godziny spotkania na tydzień, przy rocznym związku, wydaje się mało.
