Partner z osobowością anankastyczną - Netkobiety.pl

Bo dla takich ludzi rozmowa o uczuciach, emocjach i problemach na ich tle są bzdurą. Problemy są intelektualizowane, a jeśli nie da się tego zrobić, tzn. że ich nie ma. Nie oznacza to, że tak jest, a jedynie, że w ten sposób funkcjonuje ich mechanizm obronny.

Bo jeśli uzna, że problem nie istnieje, tzn, że sama go tworzysz, ergo jesteś niewdzięczna i rozhisteryzowana.

Nie dotrzesz do niego, bo sytuacja tylko będzie się powtarzać. Jego problemy dotyczą sfery całej osobowości, a więc zmiana jest bardzo trudna i wymaga długotrwałej psychoterapii. Najpierw jednak sam musiałby dostrzec, że jego cechy osobowe stanowią problem, a w przypadku osobowości anakastycznej jest to prawie niemożliwe. Możliwości otwierają się jeżeli zaostrzeniu ulegalą niektóre cechy utrudniające codzienne funkcjonowanie np. kompulsywność, ale i tu
nie ma gwarancji, że dostrzeże w tym problem. Wszystko zależy od tego jak bardzo jest anankastyczny. Sama raczej nie będziesz w stanie mu pomóc, ale być może będziesz go mogła skłonić do terapii. Uczestnicząc w niej wspólnie z nim nauczysz się w czym dokładnie objawia się taka osobowość, poznasz tym samym lepiej swojego partnera i będziesz mogła pomóc w jego terapii. Innych rozwiązań jak do tej pory nie wynaleziono.
Ostatecznie pozostaje rówenież akceptacja partnera z całym inwentarzem problemów i tylko Ty sama możesz stwierdzić czy stać Cię na coś takiego, bo łatwo zapewne nie jest i nie będzie.

Myślę że problem jest w tobie bo nie powinnaś tego zauważyć po wielu latach tylko od razu. Najmniejsza oznaka obojętności, ignorancji, braku współczucia, braku zainteresowania problemami, niechęć do prowadzenia dialogu jest dla mnie sygnałem dla zaprzestania kontaktu.

Od blisko roku chodzę do psychiatry i lecze swoją nerwicę.
A dlaczego?  Bo rozstałam się  z mężem po 13 latach, a właściwie on mnie porzucił.

Juz dawno doszłam do wniosku że mój mąż jest anankastyczny:(
A do tego schizoid chyba
Mieszanka wybuchowa!!!