brak powodzenia, samotność- i co dalej? - Netkobiety.pl

Agalala,

dziękuje za radę, ale nie chodzi mi o poznanie kogoś. Ten temat mam już dawno za sobą.
Chciałam nakreślić tylko sytuację i wyjaśnić, że nie każdemu jest pisane posiadanie kogoś.  To tak jak z parami, które chcą mieć dziecko- a nie mogą. Mogę próbować, leczyć się hormonalnie, próbować zabiegów In Vitro- a i tak nie wychodzi.
Tak czasami w życiu jest.

Kto wie, może po przeczytaniu powyższego tekstu, ktoś się poczuje lepiej?

Wydaje mi się, że owszem można mówić: tak, pogodziłam się z samotnością, jest OK, ale ten potworny ból samotności będzie siedział i gryzł od środka. Z drugiej strony, nadzieja na to, że jednak COŚ się zmieni...

Dokładnie tak, Szanowni Państwo. Nie chce nikogo poznać, przedstawiłam wyłącznie swój pogląd i podejście jakim ukształtowałam swoje życie.

no to się pogódź, trochę się pocierpi ale w końcu przyjdzie ulga, wiem bo sam tak miałem

Historia smutna ale ma bogate przesłanie.
Przede wszystkim osoby które są w takiej sytuacji że nikt się nimi nie interesuje powinny same siebie się spytać czy warto, czy warto się męczyć psychicznie, dawać sobie fałszywe nadzieje na lepsze jutro?
Czasami przychodzi taki moment że po prostu wiemy że miłość nie jest dla nas choćbyśmy nie wiem jak się starali, wiem to z autopsji.

Generalnie już w szkołach możemy zauważyć jak dana osoba rokuje na przyszłość, to trochę jak z nauką i przyswajaniem wiedzy.
Jeśli ktoś od najmłodszych lat jest mało mądry a wręcz jest głąbem to trudno oczekiwać że nagle po 20stym roku życia skończy medycynę z wyróżnieniem.
Tak samo jak ktoś nigdy nie miał powodzenia w okresie gdzie dzieciaki są najbardziej kochliwie i flirtują z kim popadnie to trudno oczekiwać że w późniejszych latach to się zmieni, a warto dodać że poprzeczka jest jeszcze wyższa, jest jeszcze trudniej bo dorośli ludzie mają już większe wymagania niż nastolatkowie.
Warto samemu się zastanowić czy to ma sens a gdy się pogodzi taka osoba ze swoim stanem to jest lepiej, może człowiek nie jest szczęśliwy ale jest lepiej, przychodzi ulga i ta świadomość że samemu też można żyć szczęśliwie.
Cóż to tyle ode mnie na ten temat, głowa do góry autorko wątku

Niestety Tom94 ma racje,atrakcyjność seksualna,to cecha genetyczna,można coś tam wypracować,ale szału nie będzie

Witaj. Przeczytałam uważnie to co napisałaś. Naprawdę zrobiłaś już wiele, zmieniłaś praktycznie swoje życie - nowe miasto i miejsce pracy, zadbałaś o wygląd. Bardzo starasz się o to, by ktoś Cię zauważył, docenił. Jestem pewna, że ktoś zainteresuje się Tobą, bo przecież jesteś bardzo wartościową, dobrą osobą! Ktoś wcześniej wspominał o poznaniu kogoś przez internet. Nie chodzi o to, że od razu musisz się z kimś umówić. Możecie prowadzić nieco dłuższą konwersację i wcale nie musisz robić rewolucji w swoim życiu. Tak naprawdę jest mnóstwo miejsc, w których można kogoś poznać - siłownia, basen, pub, dyskoteka, internet, zwykły spacer po parku bądź mieście. Możesz połączyć przyjemne z pożytecznym a mianowicie chodzi mi o to że idąc na basen nie dość, że zadbasz o swoje samopoczucie, kondycję fizyczną to możesz całkiem przypadkiem kogoś poznać. Więcej wiary w siebie i pomyśl o tym, że to facet będzie miał wielkie szczęście mając przy sobie tak zaradną, z dobrym sercem kobietę jak Ty. Pozdrawiam.

Na tę okolicznosc, musisz byc ciekawa osoba Wiele osob by chcialo to wszystko zrozumiec tak jak ty A jak sobie radzisz z popędem seksualnym?

Ja się dopiero przestałam spinac kiedy urodziłam dziecko. Nie wyszło mi z jego ojcem, ale po raz pierwszy w życiu nie szukam faceta i nie jest mi źle, że go nie mam.

Ale co ma piernik do wiatraka?
Dla mnie to możesz sobie wierzyć i w czerwonego kapturka, lata mi to.
Przekonania, światopogląd, opinie to są rzeczy zmienne bo nawet przysłowie głosi że tylko krowa nie zmienia swoich poglądów
Z kolei atrakcyjność seksualna to jest właśnie tak zwane "to coś" a to albo mamy albo nie i nie jest od nas zależne, jedynie możemy trochę sobie dopomóc ciężką pracą i chęciami ale nawet to nie gwarantuje że spodobamy się komukolwiek jak nie mamy "tego czegoś"

Ja dzięki temu wpisowi poczułam się lepiej. Mam tak samo. To znaczy zaczynam mieć, te pierwsze objawy pogodzenia się z tym stanem rzeczy.
Zaradność itp.
Dobrze jest wiedzieć że jest ktoś kto ma podobnie.

Tutaj nie chodzi wcale o genetycznie zapewniona atrakcyjność seksualna, bo taka która rokuje na seks akurat np ja mam, ale to niejak sie nie przekłada na stały dobry zwiazek który owocuje założeniem rodziny.

CO do postu autorki, to mi bardzo pomogło to, że w sieci dużo osób Warto o tym mówić, bo zawsze trafi sie jakis kretyn, który będzie p* o egoizmie, o robieniu kariery kosztem rodziny, bykowym i reklamach "nie zdążyłam zostać mamą". Mnie się serce kraje jak patrzę na te reklamę, bo nie z mojej winy nie zdążę więc po co dobijać ludzi? Może myślałabym że jetem jakimś dziwadłem, bo w pracy większość koleżanek w moim wieku to mężatki ale na szczęście w sieci dużo osób  z mojego pokolenia i młodszych pisze o tym, że nie wyszło. Wtedy widzę, jak bardzo nie jestem sama w tej samotności.

Agalala,
dziękuje za radę, ale nie chodzi mi o poznanie kogoś. Ten temat mam już dawno za sobą.
Chciałam nakreślić tylko sytuację i wyjaśnić, że nie każdemu jest pisane posiadanie kogoś.  To tak jak z parami, które chcą mieć dziecko- a nie mogą. Mogę próbować, leczyć się hormonalnie, próbować zabiegów In Vitro- a i tak nie wychodzi.
Tak czasami w życiu jest.
Kto wie, może po przeczytaniu powyższego tekstu, ktoś się poczuje lepiej?

dzięki mi twój tekst pomógł znam wiele osób w podobnej do Ciebie sytuacji i to nie tylko kobiet... czasem jest bardzo trudno spotkać kogoś, z kim można stworzyć związek, kogoś, kto potraktuje nas serio, poważnie, a my tak potraktujemy jego, bo o to właśnie chodzi: o taką wzajemną odpowiedzialność za siebie, to jest podstawa dobrego związku a nie krótkotrwała chemia. Nie mam pozytywnych doświadczeń i jestem sama. Ludzie mówią, że wybrzydzałam itp. co jest bzdurą, ale zazwyczaj bywa tak, że inni uważają, iż więcej wiedzą o nas, niż my sami o sobie więc po co się tłumaczyć? mnie zawsze zadziwia tekst  o tych, co nie chcą być w parze, bo wolą beztroski żywot singla... w rzeczywistości prawie każdy chce być w parze, tak zostaliśmy stworzeni, ale nie każdemu jest to dane i tyle.

Ale on pisał z pozycji mężczyzny, który na szacunek musi sobie zasłużyć, a nie dostaje go za darmo, lub za wygląd. Z resztą wyglądu nie ma, bo żeby mężczyzna był komplementowany do tak musi bardzo sie wyróżniać. Kobieta może być przeciętna, a jej charakter nie ma żadnego znaczenia. Komplementy mogą być fałszywe, a że zagadują? Chcą seksu, chcą miłości, chcą zdobyć. Mężczyźni tego nie dostają, a wręcz przeciwnie. Wciąż trzeba walczyć o status męskiego w grupie, a do kobiet o zainteresowanie (co jest wg mnie głupie, bo kobiety bardziej potrzebują mężczyzn i mają mniej do zaoferowania patrząc obiektywnie, patrząc na wymagania obu płci), więc analogia niesłuszna.

Twój post nic nie zmienia i nie zaprzecza temu co ja napisałem wcześniej.
Jako nastolatka miałaś psychiczne blokady i sama siebie pozbawiłaś szansy na lepsze wspomnienia z chłopakami w okresie życia nastoletniego.
Zapewne i wtedy podobałaś się płci przeciwnej ale sama to bagatelizowałaś, jak widzisz myślenie się zmieniło i od razu widać tego efekty tak więc nie udało ci się obalić mojego postu.
I też powiem ci coś ciekawego, ja w zasadzie tak jak i ty miałem psychiczne blokady za małolata, oczywiście nie dziwię się że powodzenia nie miałem i tak jak ty zmieniłem swoje myślenie tyle że to było już ponad dwa lata temu odkąd przełamałem nieśmiałość i otwieram się na ludzi lecz mojej sytuacji to nie zmieniło.
Więc tak czy siak jak sama widzisz, można być otwartym i ciepło nastawionym na świat a i tak może taką osobę czekać wieczna samotność.

Sęk w tym że osoba która pogodziła się z tym stanem rzeczy już raczej tego szczęścia nie zazna.

U ciebie podobna sytuacja co u cslady, nie miałaś powodzenia bo miałaś psychiczne blokady, sama sobie strzelałaś w stopę wtedy.
Ja już poznałem wiele środowisk i mogę z całą pewnością powiedzieć że to nie ma znaczenia.
Jak się nie ma powodzenia to po prostu się go nie ma.

Już jakiś czas temu mocno o tym myślałem i doszedłem do właśnie takiego wniosku że moją największą wadą jest "tzw coś" a właściwie jego brak, bo ilekroć próbowałem kogoś poznać to i tak chemii nie było ale mniejsza o to, nie o tym jest wątek.

Co do reszty to tak jak piszesz, to mogą być tylko twoje wrażenia.
Nie wiemy co czuje w środku autorka ale jeśli pisze że się z tym pogodziła to cóż, to jej decyzja i widocznie zdaje sobie sprawę ze swojej sytuacji.