Samotność osób po 60-tce - Netkobiety.pl

Piszesz, że  jest nieśmiała, nie pewna siebie i schorowana,  takich osób jest wiele, część z nich  próbuje cokolwiek z tym  zrobić, a mama z góry twierdzi, że nie ma sensu.  Ja to poniekąd rozumiem, w pewnym wieku pomimo bólu samotności, już nic się nie chce, nie wierzy się w stworzenie dobrych relacji z drugim człowiek, nieśmiałość powoduje jeszcze większe zamknięcie się w swojej skorupce. Ludzie boją się odrzucenia, niezrozumienia. Niestety takie założenie nie sprawi, że pozbędziemy się samotności, a wręcz przeciwnie będziemy coraz bardziej zamykać się w swoim cierpieniu. Jeżeli mama mieszka w większym mieście może spróbować poszukać grup wsparcia, może mama boryka się z depresją? Czasami mimo dobrych chęci trudno pomóc starszej osobie jeżeli wszystko jest na NIE. Jeżeli mama będzie chciała chętnie nawiąże z nią kontakt chociażby mailowy. Pozdrawiam ciepło i

Tamta-dziewczyna – Każda osoba samotna chciałaby mieć kogoś blisko siebie, w dodatku musi być to „porozumienie dusz” i zgadzam się tutaj z Tobą w 100%.  Mamy różne charaktery i są osoby z którymi nie nawiążemy cieplejszych relacji, bo różnice i oczekiwania są zbyt duże, żeby znajomość przetrwała.  W dzisiejszych czasach przyjaźń taka prawdziwa, a nie interesowna jest  na wagę złota. Czasami wydaje mi się, że jest to szukanie igły w stogu siana. W dodatku zaleźć odpowiednią koleżankę w swoim mieście, czy najbliższej okolicy jest trudną sprawą. Niemniej jednak warto próbować, bo nic samo się nie stanie.  Mówisz, że nie za bardzo lubisz teraz pisać, ale może  warto chociaż troszkę się po udzielać. Zaczyna się od forów a potem ludzie nawiązują bliższe znajomości i może się tak trafić, że akurat ktoś z Twojej okolicy również będzie szukał bratniej duszy.
Założyłam ten watek z myślą o osobach samotnych, które chciałyby podyskutować na różne tematy związane z samotnością i próbą wyjścia z tej sytuacji. Rozmowy stricte towarzyskie „co ugotowałam dziś na obiad” nie wnoszą zbyt wiele, są raczej dobre dla osób które mają bliskich ,a tylko w wolnych chwilach chciałyby mieć kontakt z innymi osobami. Nie neguje tego typu rozmów i będę  też mile widziane ale wydaje mi się ,że bardziej możemy się poznać wyrażając swoje myśli i opinie na różne tematy związane z samotnością ich przyczyną, próbami wyjścia itp.
Jeżeli topik nie upadnie i znajdą się chętne osoby do udzielania się na forum z biegiem czasu mogą stworzyć się bliższe relacje między dziewczynami, a może kiedyś uda się coś razem nawet regionalnie  zorganizować.
Z natury jestem realistką i zdaję sobie sprawę, że zainteresowanie może być małe – zobaczymy.
Chętnie poznałabym przyczyny samotności osób, które się tu pojawią i dlaczego tak trudno znaleźć  przyjaźń skoro tak dużo osób jest samotnych.
Ja też jestem samotna i w ciągu kilku lat dosłownie „wymiotło”  wszystkich z mojego życia, nie byłam na to przygotowana i stanęłam twarzą w twarz z czterema ścianami. Nie chce skończyć  patrząc w sufit w dodatku na prochach – a tak niestety często kończy się samotność i wyobcowanie.
Pozdrawiam

Dodam coś od siebie, z własnych obserwacji.
Samotni ludzie bez względu na wiek, często nie rozumieją jednej rzeczy. Samotność to stan naszego ducha, to nie wina innych, że czujemy się samotni. Mozna czuć się samotnym w tłumie i niesamotnym na bezludnej wyspie. Tymczasem wielu samotnych twierdzi, że to inni są winni, bo się wyprowadzili, przestali odzywać itp itd.
Np. Mama dzieci oskarża o samotność, bo mieszka sama. Tymczasem czułaby się samotna też z nami, bo to siedzi w jej głowie, my z tym nie mamy wiele wspólnego. Każdy miałby swoje życie, a tylko z nią mieszkał. Nikt nie chciałby słuchać żalów, opowieści setny raz o traumatycznym dzieciństwie, skarg na cały świat i użalania się zdrowotnego. Tego nawet najcierpliwszy bliski nie będzie w stanie wytrzymać na co dzień i się odseparuje mimo wspólnego mieszkania.
Z kolei to, że mama mieszka sama nie oznacza, że jest sama na świecie. Ma dzieci, które odwiedzają, pomagają finansowo i osobiście, dzwonią niemal codziennie.
Mamie podobno brakuje kogoś na co dzień, do błahych spraw... z kimś zjeść obiad, wypić kawę i obejrzeć serial, a potem o nim pogadać, wyjść na cmentarz i wspólnie coś tam zrobić na grobie męża. Rzekomo niczego więcej nie potrzebuje.

Z powyższych słów wyczuwam desperację. Wynika pewnie ze strachu, że tak skończysz. Strach jest bezpodstawny.
Wyczułam też spory potencjał w Twoich wypowiedziach. Myślę, że powinnaś poszukać wolontariatu . Naprawę tak myślę. Masz w sobie wiele empatii, pozytywnej energii, którą możesz zarażać innych. Masz też chęci i motywacje, by coś robić i pomagać. Sądzę, że się tam odnajdziesz, a tym samym poczujesz się potrzebna, dowartościowana i nie sama .
Spróbuj.

Magda60

I tu jest chyba u mnie  ten pies pogrzebany jeśli mogę tak się wyrazić.  Szukam osób podobnych do mnie.
Nie mogę powiedzieć, że jestem totalnie sama, bo mam rodzinę i jej dzięki Bogu mogę się wygadać.  Brakuje jednak tej koleżanki, przyjaciółki, która rozumie mnie, wie o czym mówię. Dokładnie łapie to, co mam na myśli i vice versa. To jest właśnie to, o czym mówiłam wczesniej. Nie wystarczy posiedzieć popijając kawę.  Poznałam już tak wiele osób i…nic. Porażka za porażką i czasem zastanawiałm się czy to może ze mną coś nie tak. Ale nie. Lubię siebie taką jaką jestem, ale widać jestem inna od większości kobiet w moim wieku. Zmieniać się na pewno nie będę, bo co miałabym zmienić..?  emocjonalność , uczucia, charakter, temperament, światopogląd? Cokolwiek zmienię – nie będę czuła się sobą. Będzie mi po prostu źle. Nie straciłam jeszcze nadziei w tym temacie mojego życia, chociaż jestem już tego bliska.
Zgadzam się z Tobą. Nikt nie jest winien samotności. Wiadomo, bardzo łatwo jest zwalić winę na kogoś lub obarczyć winą wszystkich, to jest bardzo wygodne. Nic nie dzieje się bez przyczyny. Wszystko przydarza się  po "coś".  Wszystko ma swój sens.

Magda> a masz w swojej okolicy uniwersytet trzeciego wieku? Niedawno słyszałam o pani  prawie 70-ce z mojej okolicy, która dojeżdżała 50 km na ten uniwerek i jest zachwycona. Nawet podobno żałuje, że tak późno się zapisała. Tam są tylko osoby w podobnym wieku więc największe szanse na znalezienie bratniej duszy.
Wolontariat nie musi się kojarzyć z ludźmi chorymi i starymi, ma on różne oblicza, te weselsze też. Wolontariat to tez nie zawsze ciężka praca.
A zapisałaś się do naszej forumowej kafejki 60+?

Wiem... łatwo mówić skoro sama nie jestem w tej sytuacji. Choć kiedyś pewnie będę. Dlatego już teraz obserwuję co sie dzieje. Nie chcę być w przyszłości jak moja matka, która cały świat obwinia za swoją samotność, i która nie chce nic z tym zrobić. Pozostała tetrykiem.
Życze powodzenia .

tajemnicza75 Twoja mama jest rozgoryczona, codzienna samotność ja dobija, pewnie nie ma na tyle siły i ochoty żeby  coś z tym zrobić, nie widzi już sensu - jest cała masa takich ludzi. Ja to poniekąd rozumiem.
Co do Uniwersytetu Trzeciego Wieku czy innym pokrewnym instytucją -  warto próbować , zawsze jest to mobilizacja i organizacja  czasu wolnego – myślę o tym.
Pozdrawiam

Magda60

Pod wszystkim tym co napisałaś mogę podpisać się rękami i nogami. Idealnie to wszystko ujęłaś. Dokładnie tak jak myślę. Tak się zastanawiam czy zmieniło się podejście do drugiego człowieka czy zawsze tak było jak teraz.  Egoizm istniał, istnieje i będzie istnieć, więc zawsze tak było tylko może inaczej to wszystko się objawiało. Tak czy inaczej byliśmy do siebie bardziej życzliwi, przyjaźni. Żyliśmy między sobą , a nie jak dzisiaj obok siebie. A życie towarzyskie? Nie potrzebowaliśmy do siebie obowiązkowo dzwonić i anonsować swoją chęć odwiedzin. Po części na pewno  wynikało to z racji braku telefonów w domach w tamtych czasach, ale tak naprawdę nikomu nie przyszło wtedy do głowy żeby zapowiadać swoją wizytę. Wiesz na pewno o czym mówię. Dzisiaj niby jesteśmy sobie bliscy a jednak jakże obcy.

Moim zdaniem nie tylko młodzi będą tęsknić za tym co jest teraz. My też, bo przecież wciąż czegoś doświadczamy, coś nam się nie podoba, ale też coś nam się podoba  i lubimy to. Zauważ jak wszystko szybko się zmienia, więc jeszcze za nie jednym zatęsknimy w naszym życiu.

Nasze stare czasy były fajniejsze niż te obecne, mimo  że nie mieliśmy tak wielu rzeczy, a marzeń mieliśmy pełną głowę. Dzisiaj możemy razem z młodymi  tylko śmiać się z nich, chociaż powiem Ci niektóre z nich jeszcze teraz staram się spełniać. Marzenia są siłą napędową, więc nie zamierzam z tego rezygnować.

Zgadzam się z Tobą, młodzi żyją w innym, w swoim świecie, ale wierz mi , gdyby rodzice  pokazywali swoim dzieciom jak kiedyś traktowaliśmy przyjaźń, mieliśmy szacunek do  drugiego człowieka, wystarczy, że poprzez jakieś książki, filmy czy  własne  opowiadania, jestem pewna, że wielu z nich chciałoby coś takiego doświadczyć w swoim życiu.  Moja córka jest już dorosła, ale zawsze mi mówi,  że patrząc na dostęp do technologii woli żyć w dzisiejszych czasach, ale patrząc na człowieka, na przyjaźń, sposób myślenia - tęskni za tym czego ja doświadczałam.  Przyjaźń straciła  swoje znaczenie. Co jest miarą dzisiejszej przyjaźni? Dzisiaj nie ma już chyba przyjaźni. Są znajomości. Ludzie nie potrafią się przyjaźnić. Nie potrafią nawet rozmawiać ze sobą. Niby chcą, a to nie wychodzi. Na szczęście zawsze są szanse , jakies szanse  jeśli tylko znajdziemy kogoś na swojej drodze  kto będzie w stanie docenić  nas za to kim jesteśmy, a nie co mamy. I tego się trzymajmy, tak myślę.

Magda60

I znowu cieszę się, że pod wszystkim co napisałaś mogę podpisać się rękami i nogami. Cieszę się, bo wreszcie ktoś w jakieś cząstce mnie ma tak bardzo bliskie  mi myślenie. Widzisz, w naszym przypadku, kiedy nasz wiek jest taki jaki jest, mimo że czujemy się młodo, to coraz ciężej będzie nam znaleźć osobę, która chciałaby w ogóle nas poznać , a co dopiero myśleć o przyjaźni.  Myslę, że coraz mniej ludzi oczekuje takiego uczucia, tak bardzo silnej więzi.  Na  pewno jest  tak, jak piszesz – egozim, ale chyba własnie ludzie nie oczekują przyjaźni.   Po co się angażować, brać sobie coś na barki.  Ale jest i tak, że większość ludzi nie wie w ogóle czym jest przyjaźń. I tu jest właśnie te porozumienie dusz, o którym piszesz.
U mnie z kolei z sąsiadami to jest tak, że zmieniają się oni tak szybko, że nawet nie jestem w stanie mieć okazji ich poznać. Mijamy się na klatce schodowej, ktoś wita się ze mną, a ja nawet nie wiem kto to  i gdzie mieszka. Za jakiś czas okazuje się, że ci ludzie i inni już tam nie zamieszkują. Dzisiaj jesteśmy tak anonimowi, nawet na domofonach nie ma podanych nazwisk. Totalna izolacja. A pamiętasz jak sąsiedzi odwiedzali siebie nawzajem na imieniny?  A "pożyczanie" szklanki cukru czy jajka? Tak się rodziły bliskie znajomości.
A rodzina? Też się zgadzam z Tobą. Coraz częściej zaczynamy spotykać się tylko na pogrzebach, czasem i to nie wszyscy,  na jakiś imieninach, zamiast tak ot po prostu dla spotkania się, pogadania. Jak to w rodzinie..

A żeby tak optymistycznie zakończyć, to powiem Ci, że ostatnio czytałam świetną książkę o przyjaźni czterech 60 letnich przyjaciółek. Ksiązka ma tytuł: "Najpiękniejsze chwile w życiu" - Maeve Haran.  Jeśli nie czytałaś, to szczerze polecam.

Witam Wszystkie Panie bardzo serdecznie w wątku Samotność. Po 15 latach mąż powiedział mi do widzenia. Zostawił bez środków do życia, a do emerytury jeszcze trochę mi brakuje. 60 lat kończę w tym miesiącu.  Oczywiście strasznie wszystko przeżyłam, ale dałam radę. W ciągu 2  miesięcy nauczyłam się na tyle niemieckiego, ze wyjechałam jako opiekunka. Jak na razie trafiłam do miłych rodzin i co najważniejsze nie czuję się samotna. Nawet wolę pracować w rodzinach gdzie jest więcej osób. Język znam coraz lepiej, poznaję nowe zwyczaje, nowe miejsca, czuję się potrzebna  no i zarabiam. Teraz po kilku miesiącach pracy mogę powiedzieć, że było to bardzo dobre rozwiązanie. Nie wiem jakbym skończyła, gdyby nie ten wyjazd. Czasami radykalna zmiana w życiu naprawdę pomaga, ale trzeba mieć na nią siłę i chcieć. Oczywiście miałam wsparcie duchowe od rodziny i przyjaciół, ale wszyscy byli daleko, bo jak poznałam męża przeniosłam się w zupełnie nieznane mi strony, a tu niestety nie znalazłam prawdziwych przyjaciół.
A co do książki "Najlepsze chwile w życiu" to przeczytałam i nawet ją mam. Córka sprezentowała mi ją na pocieszenie. Rzeczywiście dobra, ale kto u nas zatrudni kobietę po 50, nie mówiąc już po 60-tce do pracy. W Niemczech w sklepach pracuje wiele kobiet po 60-tce, w Polsce same młode dziewczyny. Tego nie mogę zrozumieć, że tyle osób wyjechało z kraju, a pracy dalej nie ma.

tamta-dziewczyna
Dziękuję, że odpowiedziałaś, teraz nawet w sieci trudno znaleźć osoby, którą zainteresują czyjeś problemy. W sieci najwięcej jest tego czym się ludzie chwalą. Nowym samochodem, nowym domem, wspaniałymi wakacjami. Ludzie teraz w większości tak są zapatrzeni w siebie, że nie zauważają innych. Może dopiero wtedy jak sami mają problemy zauważają, że gdzieś po drodze  zgubili to co najcenniejsze przyjaźń. Dzięki temu, że mimo wyjazdu starałam się utrzymywać dawne znajomości przetrwałam. Miałam do kogo pojechać, gdzie się zatrzymać. Mój mąż nie ma takich znajomości. Poznaliśmy jak oboje byliśmy po 40-stce. Każde po jakiś przejściach. Myślałam, że będąc razem tyle lat znam męża. Okazuje się, że nie. Kupiliśmy niewielki domek na wsi, remontowaliśmy go razem. Ja sprzedałam mieszkanie, działkę. Jakiś czas pracowaliśmy razem prowadząc sklep, z tym że ja na 1/4 etatu, żeby koszty były mniejsze, chociaż pracowałam 10 i więcej godzin. Teraz usłyszałam, że przez cały ten czas nie zarobiłam żadnych pieniędzy. To takie niesprawiedliwe. Pod moją nieobecność mąż wyprowadził się z domu i pomimo, że wcześniej ustaliliśmy podział ruchomości zabrał wiele innych rzeczy m.in rower, który na wsi był mi niezbędny, mimo że były dwa. Rzeczy które dostałam od jego mamy w prezencie też wziął. Nie wiedziałam, że faceci mogą być tak małostkowi.
Pozdrawiam serdecznie

tamta -dziewczyna Wygląda na to, że nie ma różnicy czy sąsiedzi są „stali”, czy „przejściowi” - prawie zawsze jest tak samo. Z mojego doświadczenia mogę  powiedzieć, że sąsiadów mam stałych, ale kiedyś było inaczej, ktoś przyszedł coś pożyczyć , złożyć życzenia świąteczne, przyniósł jabłka z działki, poprosili żeby coś załatwić – ot takie codzienne ułatwianie sobie życia.  A od kilku lat sąsiedzi zamknęli się w czterech ścianach, jakby zupełnie inni ludzie. Teraz po cukier , czy sól każdy biegnie do sklepu, bo chyba uważa, że nie wypada z taką prośbą iść do sąsiada. Kiedyś kurier zostawił przesyłkę u sąsiadki, jak przyszłam z pracy poszłam ją odebrać,  w drzwiach usłyszałam przepraszam nie zaproszę Cię bo mam robotę i przyniosła przesyłkę. Poczułam się nieswojo, bo przecież nie chciałam wpychać się na siłę, więc mogła darować sobie to niefortunne zdanie. Zmieniło się życie, zmienili się ludzie.
Książki nie czytałam i chętnie sięgnę po nią skoro  tak zachęcająco o niej piszesz. Zamówię sobie w necie.

Magda60

Czasem  tak się zastanawiam czy zmienili się tylko inni... a co ze mną? Czy ja nie zmieniłam się? Na pewno tak. Z kim przystajesz takim się stajesz, mówi powiedzenie.  Gdybym powiedziała, że jest inaczej byłabym hipokrytką. Na szczęście istnieja jeszcze we mnie pokłady  tego wszystkiego co uznaję za wartościowe, to co obrazuje mnie taką jaką byłam,  i wciąż przecież jestem. Takim jak my jest coraz trudniej żyć w takim świecie jaki mamy.
A co do książki. Sądzę, że spodoba Ci się. Kartek trochę sporo, więc starczy na długo

Magda60
Witam bardzo serdecznie i dziękuję za słowa otuchy. To pomaga. Dzięki Bogu na razie ze zdrowiem nie mam większych problemów i staram się póki dam radę pracować. Na szczęście mieszkam na wsi, a tu łatwiej przeżyć. Sąsiedzi też są inni. Mam dobrych sąsiadów. Sąsiadka czasem wpada po przysłowiową szklankę cukru, z kawałkiem upieczonego ciasta, a nawet z zupą z uszkami bo wie, że nie  lubię robić uszek. Ja  zanoszę bułeczki jak upiekę, robię sąsiadce opłaty przez internet. Tak więc jest naprawdę przyjaźnie. Wiem że mam sąsiadki, a chyba też i większość sąsiadów po mojej stronie. Wiem jednak, że nie wszędzie tak jest. W poprzednim miejscu zamieszkania, a było to osiedle nowobogackich jak zaprosiłam sąsiadów na kawę i ciasto to 3 dni czekałam na odpowiedź, że przyjdą, ale do siebie nie zaprosili.
Mimo wszystko szkoda mi tych kilkunastu lat, chociaż nie wszystko było w nich złe. Wydawało mi się że spotkałam człowieka na resztę życia. Żeby było ciekawiej poznaliśmy się przez internet. Serdecznie pozdrawiam.

Walentyna
Widzisz to jest ta różnica między miastem a wsią, że duże aglomeracje czynią człowieka niewidzialnym, w małych społecznościach ludzie bardziej lgną do siebie, są bardziej otwarci, serdeczniejsi. W dużych miastach wszyscy odgradzają się murami, żyją tylko własnym życiem.
Podobnie jak Ty spotkałam człowieka który wydawał się ideałem i myślałam, że Bóg wynagrodził mi wcześniejsze lata. Miałam wtedy 40 lat - niestety była to najgorsza trauma mojego życia. Nie poznałam go w necie - ale czy w necie czy w realu ludzie potrafią mieć różne oblicza, nie zawsze. Ja się już z tym dawno uporałam, ale trwało to bardzo długo. Ty radzisz sobie świetnie, jesteś niezależna, wzięłaś los w swoje ręce i powinnaś być z siebie bardzo, bardzo dumna:-)

Walentyna
Pewnych rzeczy nie przewidzisz, każda z nas chciałaby mieć  u boku fajnego męża, czy faceta jednym się udaje innym nie. Byłyśmy jeszcze w miarę młode i pełne nadziei na „lepsze jutro”. Nie udało się, bywa. Czasami przychodzą smutne myśli zmarnowanego życia dla jakiś mało fajnych gości, ale życie to loteria.  Dlatego uważam, że mieć fajną przyjaciółkę jest sto razy lepsze niż jakiegoś „kapciocha” w domu i stresy które cię wykańczają.
Faktycznie miałyśmy podobne życie, mój pierwszy mąż też zmarł, tylko był młodszy od Twojego, bo miał  29 lat.
Pozdrawiam

Magda60

Mądrze piszesz. Ja bym jeszcze dodała:   Jacy jesteśmy gdy nikt nie patrzy?  Bo  gdy ludzie oceniają nas, jesteśmy zupełnie inni. Zakładamy  maskę żeby nikt nie zobaczył jacy jesteśmy naprawdę. Chociaż powiem Ci, że ostatnio widzę jakby tych masek zabrakło w użyciu.  Ludzie już nie kryją się z tym jacy są naprawdę.  Ale tak jak napisałaś, każdy ma swoje normy według których stara się żyć. Możemy dokonać wyboru, a wybór to nie jest  zawsze wybranie łatwiejszej, przyjemniejszej i milszej  opcji.

barbasia7

Witaj. Jestem z Poznania.  Nie mam jeszcze 60-tki, ale wiek chyba nie ma znaczenia żeby pogadać. Najważniejsze jest to  jacy jesteśmy Pozdrawiam.

Magda60 - a moższ się zaprzyjaźnić z młodszą koleżanką ? Oczywiście siebie mam na myśli . Bardzo mi się podoba Twój sposób widzenia przyjaźni i otaczającego nas świata.
Trochę żartuję, bo wiem, że przyjaźn rodzi się dłużej, ale może chociaż się jakoś zakolegujemy na początek

To może przedstawię się... Żadne kluczowe słowa z treści tematu nie mogę sobie przypisać. Jednak Twoje podejście mądre dojrzałe, przyciągnęło mnie... Magdo jeśli w jakikolwiek sposób mogę Tobie pomóc.. To chętnie, to zrobię. Zgadzam się z Tobą w wielu kwestiach, które tu poruszyłaś.

Witajcie. Postanowiłam przeczytać wszystkie wypowiedzi ze strony 1 i 2 a następnie dodać swoje 3 grosze. Macie rację, że samotność jest straszna, zwłaszcza w póżniejszym wieku. Czasami człowiek sam wybiera życie w pojedynkę ale nawet taki wybór nie oznacza przyzwolenia na samotność. Inni zostają samotni z przypadku albo decyzji drugiego człowieka. Im  przeżyje się  więcej upadków, kataklizmów, tragedii tym więcej przemyśleń, większy rozwój wewnętrzny. Ważne jest aby nie skupiać się na bólu, zniechęceniu ale starać się iść naprzód. Mądre są porzekadła "co cię nie zabije to cię wzmocni", " gdy zamyka się jedna furtka to otwiera druga". Można spaść na dno i użalać się nad sobą, szukać winnych i winić Boga zadając nieustannie pytanie "dlaczego to mnie spotkało, przecież jestem dobrym człowiekiem" . Moje motto życiowe : nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. jest okazja by wreszczie umyć podłogę. A jeśli była właśnie dopiero umyta ?  A czy jak drugi raz umyjesz nie będzie bardziej lśniąca ? a jak poruszasz się przy okazji, to nie będzie korzystne dla sylwetki ? Rozeszłam się z mężem dla dobra dzieci , mając dwójkę i będąc w ciąży z trzecim. Czy było łatwo ? Nie. Kilka lat póżniej groziła mi strata mieszkania i długo wisiało nad nami widmo bezdomności. Udało się wszystko spłacić. Po kilkunastu latach straciłam ponad dwieście tysięcy ulokowanych w upadłej inwestycji. Straciłam zabezpieczenie na starość.  Spotkałam człowieka , który również przeżył ciężkie chwile, połączyło nas dojrzałe uczucie. Niestety kiedy zamieszkaliśmy razem okazało się, że jest alkoholikiem. Próbowałam mu pomóc, przeczytałam mnóstwo książek na ten temat ale on nie chciał zerwać z nałogiem. Skoro potrafił kilka miesięcy nie pić, to wydawało mu się, że panuje nad nałogiem. Rozstaliśmy się. Miałam wtedy 50 lat i postanowiła więcej nie wiązać się z żadnym mężczyzną.
W najtrudniejszych chwilach skupiałam się nie na nieszczęściu ale na szukaniu rozwiązania. Starałam się być szczęśliwą tu i teraz. Mogę być bezdomna , na dodatek z tróką dzieci ... ale hiacynt tak pięknie pachnie,.. a moje dzieciaki są takie mądre i kochane...a są opuszczone wiejskie domki itp Jak straciłam wszystkie oszczędności musiałam sprzedać swoje piękne mieszkanie...ale kupiłam maciupeńkie  za to z ogródkiem.,uzyskałam spokój i cieszę z każdego dnia. Mam 30m ogródek tuż za drzwiami, nawet w zimie mam piękne widoki. Moje kociaki i ja spędzamy tu całe dni. Ciągle go dopieszczam. Dla moich futrzaków w mieszkanku koci raj. Jest jaśniusieńko, elegancko,  Moje dzieciaki mieszkają daleko, rzadko się widujemy ale jesteśmy w kontakcie na skype. Mam przyjaciółkę od ponad 40 lat ale rok temu przeprowadziła się z rodziną na wieś, ponad 40 km.
Gadamy przez telefon, czsami widujemy się . Z drugą  koleżanką też tylko telefoniczne gadki. Dużo czytam, również Biblię. Nie jestem związana z żadnym kościołem ani grupą wynaniową a brak mi rozmów nad mądrościa Bożą, dzielenia się rozważaniami nad Słwem Bożym. W grudniu skończyłam kurs komputerowy a teraz od 19 czerwca zaczynam kurs j.angielskiego.
Dlaczego więc znalazłam się tutaj ? Bo chcę poszerzyć grąg znajomych, może znależć koleżankę do spotkań, do wspólnego wypicia kawy czy zjedzenia czegoś na ząbek.
Nauczyłam się cieszyć z każdego drobiazgu i przyjmować wszystko co mnie dotyka jako ręki Boga, który mnie nie tylko wychowuje ale także wie co dla mnie dobre.
Nawet jak nie zgadzam się na takie zdarzenie to już wyrobiłam w sobie nawyk dziękowania za wszystko, że słońce, że deszcz, że coś tracę, coś jest nie po mojej myśli.
Bóg ma prawo i świetnie , że to robi, wychowywać mnie i karcić. Akcepyuję śmierć i wierzę, że kiedyś zmartwychwstanę .. a czy będę cielesnym człowiekiem żyjącym na ziemi czy też istotą duchową to nie ma znaczenia i nawet jak nie jestem w stanie sobie tego wyobrazić to jestem przekonana, że będę sw pełni szczęśliwa... ani oko nie widziało ani ucho nie słyszało, co Bóg przygotował dla tych co Go miłują. Serdecznie pozdrawiam forumowiczki i proszę o komentarz, co sądzicie o moim  poście. Czy znajdę dziewczyny do rozmów na poruszone wątki > Barbasia

Witam wszystkie dziewczyny

Kathy08 nie ma znaczenia ile kto ma lat, tylko czy osoby czaję się w swoich kontaktach dobrze i odnajdą wspólne porozumienie

Tamta-dziewczyna,urlop, urlop i już po. Byłam dość daleko i muszę przywyknąć do kaprysów naszej aury, od razu spada mi nastrój, bo u mnie akurat leje. Jestem zadowolona i może kiedyś uda się nam wspólnie zaliczyć taki fajny urlopik, poza sezonem „grzewczym”. Przeważnie    maj/czerwiec i wrzesień/ październik przeznaczam na wyjazdy. Bardzo dużo singli teraz podróżuje,  życie  w pojedynkę niekoniecznie z wyboru staje się coraz bardziej powszechne. Ja akurat nie byłam sama ale poznałam zarówno fajnych ludzi i to zupełnie młodych jak i takich z ciągłymi pretensjami, niezadowolonych z wszystkiego, którzy potrafią popsuć humor każdemu.
Założę niedługo specjalnego maila i podam Wam go na forum,żeby osoby chętne, do rozwinięcia znajomości mogły się kontaktować również prywatnie, nie o wszystkim można pisać publicznie

Summertime- dzięki za chęć pomocy, założyłam wątek, aby osoby czujące się samotnie mogły się poznać, wymienić poglądy, nawiązać bliższe relacje -nie oczekuję pomocy, a jedynie fajnych kontaktów z osobami myślącymi podobnie

Tamola28 – Nie jestem zrezygnowana, gdybym była pewnie nic by mi się nie chciało nawet założyć wątku, siedziałabym w oknie i patrzyła na świat przez szybę. Nie jestem też zupełnie sama, mam wokół siebie znajomych, ale przyjaźń jest czymś więcej niż znajomością. Portale randkowe nie interesują mnie,  nie szukam faceta. Nie wydaje mi się, żebym się użalała nad sobą, po prostu wymieniani się tutaj spostrzeżeniem dotyczącymi życia. Chyba mnie troszkę źle oceniłaś

Barbasia – i dobrze, że się tutaj znalazłaś, mamy wspólny cel poszerzyć grono fajnych znajomych. Już mi się podobają Twoje kociaki, bardzo lubię zwierzęta, a koty w szczególności. Natomiast co do religii, każdy ma prawo do własnych odczuć, dobrze, że znalazłaś w niej ukojenie, wiara pomaga ludziom w wielu sytuacjach, ale nie w każdym wiara jest tak bardzo zakorzeniona, jest to pewien dar

Barbasia
Cieszę się, że Ty się cieszysz . U mnie pogoda podobna jak u Ciebie wczoraj padało, było zimno, właściwie pora bardziej pasowała na jesienną aniżeli letnią. Dziś troszkę lepiej , ale dalej pochmurno- od jutra ma wrócić lato przynajmniej na parę dni. Książkę otrzymałam, zamówiłam na allegro- przyszła pod moją nieobecność, zdążyłam ją tylko rozpakować i stwierdziłam, że dość solidnej konstrukcji . Może dziś wieczorkiem zacznę ją czytać - na razie zbieram siły do mobilizacji  po przyjeździe, muszę ogarnąć parę spraw i pozwolić mojej psince nacieszyć się mną do woli. Ona bardzo tęskni jak mnie nie ma, chyba zresztą jak większość psiaków.
Założyłam maila , kto będzie chciał może kontaktować się ze mną na priva:  60magda@wp.pl
Nie wiem czy forum nie umrze śmiercią naturalną, więc lepiej mieć jakiś pewniejszy kontakt. Pozdrawiam życzę w miarę ciepłej niedzieli, bo nie wiem czy u Ciebie nie miało dziś padać

Barbasiu ja też należę do tych „osób którym się chce, pomimo, że czasami  nie za bardzo”. Jestem dość zdeterminowaną i konsekwentną osobą. Czasami mam słabsze dni i muszę po prostu przeczekać, żeby wszystko wróciło do normy. Zdaje sobie sprawę, że samo pisanie nie wiele zmieni w naszym życiu i warto się zmobilizować do poznania osobistego. Oczywiście jestem chętna na zorganizowanie takiego „zlotu młodych czarownic" Również mogę gościć u siebie w Krk i w przypływie szaleństwa pięć kobitek upchnie się jak nic. Oczywiście możemy też spotkać się gdzieś pośrodku Polski. Zobaczymy jak dalej rozwinie się wątek i czy oprócz nas będą jakieś dziewczyny chętne do tej formy poznania. Mogę też zorganizować wyjazd gdzieś dalej np. nad ciepłe morze na okres tygodnia-wszystko leży od waszych chęci i możliwości czasowych i priorytetowych
Ze szkoły pamiętam parę słów angielskiego (bardzo ubolewam, że nie doszlifowałam go wcześniej, bo teraz jakoś ciężko wchodzi mi do głowy, jakby jakimiś dziurami wszystko wylatywało – jednak  na wyjazdach muszę sobie radzić i pantomima wtedy bierze górą .   W przeciwieństwie do Twojej pracy umysłowej ja zaliczam fizyczną czyli   yogę, ale kobitki jakieś mało kontaktowe. Może u Ciebie coś konkretnego wyniknie z tych znajomości.

Barbasiu - nie ma odzewu na topik, nie ma  osób chętnych do podjęcia wysiłku rozwinięcia go. Nikt oprócz Ciebie nie kontaktował się ze mną na priva. Co do baletu wiem, że przyjeżdża, ceny biletu trochę drogie- mnie w tym terminie prawdopodobnie nie będzie,więc nie ryzykuje kupnem biletu.

Witaj tinakry, super,że napisałaś. Ludzie potrafią jęczeć, narzekać, mieć pretensje do byłego,  koleżanek, sąsiadów.
Chcą by inni się nimi zaopiekowali, wyszli z inicjatywą... a sami nie zrobią minimum wysiłku, nie zapukają do samotnej sąsiadki lub sąsiada, matki wychowującej samotnie dziecko. Ten okrobny egoizm i postawa tylko roszczeniowa powoduje, że nie pomożemy nikomu na ulicy, miniemy leżącego człowieka, usprawiedliwiając się w duchu -pewnie pijany.
Wystarczy posłuchać ludzi uczestniczących w manifestacjach smoleńskich,,, w rękach krzyże, niby pod szyldem kościoła ( w myśli Boga) a z ust padają słowa wulgarne, pełne pogardy i przerażającej nienawiści do wszystkich co myślą inacze.
Czy oni mieniący się chrześcjanami, obrońcami zasad wiary nie słyszeli, nie wiedzą co mówił Jezus ? O miłości, nawet do wrogów, o tym, że  wiara beż uczynków jest martwa ? Najbardziej ślepi są ci co nie chcą widzieć.
A te hejty w internecie ?
Magdo pozdrawiam. Tyle osób napisało komentarz  i na tym koniec ?
Miejmy nadzieję że jednak zbierze się grupka biorąca jakość życia w swoje ręce. Napiszcie Magdo i tinakry gdzie mieszkacie.
Serdecznie Was obie ściskam. Barbasia

Witajcie kobietki,zgadzam się ze wszystkim co tu piszecie,a czasami mam wrażenie czytając wpisy,że to ja pisałam.Cieszę się,że trafiłam na to forum,może uda się zaznajomić tutaj z kimś na dłużej.Większość znajomości wirtualnych kończy się na kilku wpisach,czy mailach i nawet nie wiadomo z jakiego powodu.Przeglądając różne fora i strony tyle ludzi narzeka na samotność,ale na zaproszenia do znajomości,do popisania trudno zachęcić,być może ja jestem mało kontaktowa?.  Kilka słów o mnie,jestem samotna,bo tak ułożyło mi się życie.Córka z rodziną za granicą,często ją odwiedzam i ona mnie.Mąż/alkoholik/znalazł inną panią,taką której nie przeszkadza jego choroba.Zostałam sama z psem,mieszkam w małym miasteczku,mam gdzie wyjść,mam znajomych,ale jednak czegoś mi brakuje.Znajomi mają swoje rodziny,swoje problemy i nie zawsze można im zawracać głowę,a tu akurat w nieodpowiednim momencie przychodzi chandra i nie ma się z kim podzielić swoim złym samopoczuciem albo i czasami radością.Pozdrawiam wszystkie dziewczyny ciepło i serdecznie.  Seniorka.

A więc taka jest wytrwałość i konsekwencja kobiet. Żenada.

Barbasiu- przewidziałam to właściwie  w momencie zakładania wątku, ja też już prawie nie zaglądam, postanowiłam przenieść się do realu . Pozdrawiam Cię ciepło

Witam Was wszystkie

Witaj Ewciu. Jak to dobrze, że dostaję powiadomienie o nowym wpisie, bo gdyby nie ono to nie zajrzałabym na to forum do jesieni. Skoro przeczytałaś wszystkie wpisy to zauważyłaś jak bierne są panie. Ponarzekać i na tym koniec. Jestem zupełnie inna, pełna energii i radości. Cieszę się, że dołączyłaś. Gdzie mieszkasz ? Przykro mi, że doznałaś takiej straty i po długim związku na jesień życia zostałaś sama. Jest czas płaczu i czas radości. Trzeba wspominać piękne chwile , które przeżyło się razem ale i szukać radości w każdym nadchodzącym dniu. Co porabiasz, pracujesz, masz rodzinę  ? Napisz o sobie , chętnie pogadam. Barbara

Przepraszam, przeoczenie, już wiem, że mieszkamy dość daleko od siebie, Basiu. No trudno, na rowerze razem nie poježdzimy.
..