In vitro - tylko dla małżeństw? - Netkobiety.pl

Zdecydowanie nie. Zupełnie nie widzę powodu, który miałby uzasadniać tego rodzaju ograniczenia. Mało tego, moim zdaniem podpada to pod pewnego rodzaju dyskryminację i niejako zmusza osoby chcące skorzystać z programu do zawarcia małżeństwa. Państwo powinno w końcu przestać się wtrącać w osobiste życie obywateli.

Jeśli o mnie chodzi, to jest to zupełnie bez znaczenia.

Ale przecież zapłodnienia in vitro dokonuje się także z wykorzystaniem jajeczek lub nasienia dawcy. Wówczas dziecko również nie zna swojego biologicznego ojca/matki.

Poza tym zdecydowanie nie porównywałabym tych dwóch sytuacji - w jednej mamy dziecko urodzone i porzucone lub odebrane biologicznym rodzicom, w drugiej jedyne co dziecko łączy z obcą osobą, to fakt, że kiedyś zdecydowała się oddać nasienie lub jajeczko, zwykle zresztą głównie dla pieniędzy.

Ja nie widzę tam nic o tylko związku formalnym, informacje które ja znalazłam mówią o związkach formalnych I parach pozostających we wspólnym pożyciu. (informacja z artykułu 10 marca 2015)

Temu jestem przeciwna, rozumiem pary które nie mogą mieć dzieci, a chcą je mieć, ale nie można porównywać zabiegu in vitro do leków i zabiegów ratujących życie, a na nie już brakuje pieniędzy i wiele refundacji znika.

Inko ogólnie jestem przeciwna refundacji zabiegów które nie ratują zdrowia i życia w sposób bezpośredni, czy to in vitro czy to np operacja zmiany płci, o ile doskonale rozumiem tych ludzi, o tyle jest tyle ludzi poważnie chorych, którzy latami muszą kupować całe tony leków, że uważam że priorytetem powinny być refundacje tego co ma życie i zdrowie ratować, a prawda jest niestety taka, że jednym się daje, kosztem innych. Ja widzę po swoich lekach, masa refundacji została obostrzona, albo nawet zabrana, przykład paski do glukometrów, kiedyś miałam refundację, teraz mam tylko 30% bo według nowych wytycznych musiałabym brać insulinę żeby mieć dalej pełną refundację w przypadku pasków do glukometru którego ja używam. Oczywiście nie narzekam poradzę sobie, ale biorąc dużo leków na kilka chorób ludzie mają problem, bo o ile komuś kto bierze jedne tabletki różnica nastu złotych o tyle u osób chorych przewlekle to idzie w setki złotych jak choćby w przypadku niektórych leków na astmę, a przepraszam nie chcę tu nikogo urazić, uważam że ratowanie zdrowia i życia chorego i już istniejącego człowieka jest ważniejsze niż czyjaś chęć posiadania dziecka (choć uważam że bardzo ważna).

Nie chcę być tu źle zrozumiana, idealną sytuacją byłoby gdyby dla każdego się pieniądze znalazły, ale wiemy że tak się nie da i dlam nie priorytetem powinno być ratowanie ludzi chorych.

Refundacja invitro z publicznej kasy nie ma na celu wzniosłego spełniania marzeń bezdzietnych par, tylko dostarczenie wymierającemu państwu nowych obywateli/podatników.
Taki jest realny cel.
Biorąc pod uwagę, że fundusze są mocno ograniczone, należy je inwestować w pary o możliwie największym potencjale wychowawczym.
Póki co, formalne rodziny są największym tego gwarantem, czy się to komuś podoba czy nie.
Możliwe że nastoletnia singielka też okaże się świetną matką i wzorowo pod każdym względem odchowa sfinansowanego z podatków dzieciaka.Ale statystycznie szansa, że będzie ona, wraz z dzieckiem, źródłem kolejnych wydatków typu pomoc społeczna jest niepomiernie większa.

Niestety w tym jest wiele prawdy chorzy, starzy generują koszty kto by się tam nimi martwił, a tak będą nowi podatnicy

Ja mam wrazenie, ze rząd pracuje nad ustawą o in vitro, zawsze, gdy liczy na łatwo uzyskane poparcie wyborców .

W rzeczywistości prawdopodobnie będzie tak, ze, biorac pod uwagę srodki na to przeznaczane liczba zakontraktowanych swiadczen tego typu będzie znikomo mała, by w jakikolwiek sposób przyczynila się do powiększenia liczby obywateli.

To dobrze bo też tak uważam. Chodziło mi o becikowe.

ja kiedykolwiek tutaj na forum o becikowym pisałam ????????
matko Paweło może tobie Inki się pomyliły, bo parę ich tutaj na forum było i nadal jest inna INNKA

Jestem przeciwna in vitro. Powinno się raczej dofinansowywać naprotechnologię, jest tańsza i skuteczniejsza. I znika problem czy pani lecząca bezpłodność jest w związku małżeńskim czy nie.

Skuteczniejsza? Możesz to udowodnić?

Bardzo słuszne rozwiązanie. Taka samotna kobieta funduje sobie dziecko z in vitro, a potem lata po gabinetach premiera, co by jej dołożono kasy na wychowanie dziecka (przykład znanej pani aktorki). Dziecko to nie jest zabawka ani nowy model fajnej komórki czy samochodu, który jak się znudzi, to się wymieni czy sprzeda. Po pierwsze elementarne prawo do wiedzy o swoich rodzicach. Po drugie dziecko powinno mieć zabezpieczony w maksymalny sposób byt ekonomiczny i opiekę. To w dużym stopniu gwarantuje dwójka rodziców znanych z imienia i nazwiska. W przypadku samotnej matki, która wpadnie w kłopoty finansowe, zdrowotne czy po prostu umrze dziecko, którego ojciec jest anonimowy nie ma możliwości żądać od tego ojca pomocy. W przypadku ojca znanego ciąży na nim obowiązek alimentacyjny.
Tak więc po prostu ustawa jest skonstruowana tak aby maksymalnie chronić interes dziecka, a nie sfrustrowanych kobiet.

Ja tez uważam, ze to dobre rozwiązanie. Optymalne warunki dla dziecka to oboje rodzicow. Oczywiście, ze może tak się zdarzyć, ze w wyniku sytuacji losowej dziecku zostanie jeden rodzic lub wcale, ale tego nie da się przewidziec. Natomiast z góry skazywać dziecko na jednego rodzica nie ma uzasadnienia, moim zdaniem. Potrzeby samotnej kobiety nie mogą stać wyżej niż potrzeby dziecka.

Coraz więcej kobiet nie może znaleźć odpowiedniego  partnera życiowego bo nie chcą się wiązać z byle kim czy z osobą nadającą na innych falach.
Są wykształcone, z dobrą pracą, nieraz mają własne firmy. Stać je na dziecko i pragną być matkami. Nie zawsze mogą to zrobić w sposób naturalny i jedynym wyjściem dla nich jest in vitro. Wiele z nich zrobiłoby to za własne pieniądze.
I uważam, że nie wolno odbierać im szansy macierzyństwa.

Nawet najlepsze małżeństwa się rozlatują. Para, która przychodzi na in vitro wcale nie musi być lepsza dla dziecka  niż samotna kobieta.
Bo w małżeństwie, związku jest różnie. Dziecko nie zawsze ma dobry przykład relacji kobieta- mężczyzna jako para.

Nie wiem jak jest teraz ale kiedyś ze statystyk wynikało, że kobiet jest więcej, nie każda w wieku rozrodczym znajdzie dla siebie partnera bo ich po prostu nie ma aż tylu aby dla każdej starczyło. I co mają zrobić te kobiety? odbić męża znajomej, kuzynce, sąsiadce?

Tak się zastanawiałam,a co sądzicie o adopcji tylko przez jedną osobę? Tak czy nie?

Ja jestem na tak.

Historia zna tysiące przypadków dzieci wychowywanych jedynie przez kobiety bez wzorca męskiego. Badań nikt pewnie nie robił ale myślę, że były tak samo procentowo  szczęśliwe lub nieszczęśliwe jak dzieci wychowywane przez pary.
Para  wcale nie gwarantuje w 100% szczęścia dla dziecka i normalnego życia w przyszłości.
Poza tym samotne kobiety mają rodziny, znajomych  gdzie dziecko może w jakimś tam stopniu kontakty z mężczyznami, pełną rodziną mieć.

Tak ale są to przypadki losowe, a nie zaplanowane. Skoro można coś planować, to czemu akurat z krzywdą dla dziecka? Nie chodzi tylko o kontakty z mężczyznami. Zrozum, że ojciec to obowiązek alimentacyjny. Brak ojca, to potencjalnie obciążenie państwa kosztami opieki nad dzieckiem, więc państwo mówi - NIE. Chcesz dziecko? Znajdź mu ojca!

No to załóżmy, że osobą pragnącą dziecka jest bardzo bogata kobieta, np. znana artystka, sportsmenka-olimpijka, bizneswomen.
Z jakichś tam powodów nie ma partnera.
Nie ma zamiaru nic brać od państwa, kasy starczy także i dla dziecka i nawet ewentualnych wnuków o ile umiejętnie będzie się gospodarować majątkiem.
Może dopisać paragraf do ustawy, że jeśli udowodni iż ma ileś tam na koncie to wolno jej się rozmnożyć? Czy też jest na przegranej pozycji w stosunku do par, które ledwo wiążą koniec z końcem i żadnego majątku nie mają, mieszkają kątem u rodziców?

Kleoma, czy Ty udajesz, czy naprawdę nie możesz tego zrozumieć, że dziecko to nie jest towar do kupienia i że to istota ludzka. Która do prawidłowego rozwoju fizycznego a przede wszystkim psychicznego nie potrzebuje nie wiadomo jakich nakładów finansowych? I że miłość oraz zainteresowanie OBOJGA rodziców w dzieciństwie jest podbudową do dalszego, nastoletniego i dorosłego życia.
Zapoczątkowałam tę dyskusję właśnie po przeczytaniu artykułu na temat tego, że dzieci poczęte metodą in vitro i nie znające swoich biologicznych ojców mają żal i czują się "niepełne" przez ten fakt. I nie są to przypadki jednostkowe...

Wspomaganie zajścia w ciąże to dla mnie jest raczej terapia hormonalna, udrożnienie jajowodów, inseminacja nasienia itp. In vitro - z łaciny: "na szkle" to nie wspomaganie, tylko zapłodnienie poza ciałem matki w warunkach laboratoryjnych. Czyli tak jakby zajście w ciążę "zaocznie".
Ja nie neguję, że pomoc ludziom - parom które od lat starają się o dziecko jest złem. Przeciwnie, jest osiągnięciem i cudem medycyny. Tylko denerwuje mnie takie podejście robienia tego "na zapas" - bo może nie znajdę żadnego godnego siebie partnera, bo teraz kariera, podróże itp. I poza tym skąd taka kobieta, która nigdy nie starała się zajść w ciążę wie, że będzie jej trudno zajść w ciążę?
I jak wygląda wybór potencjalnego dawcy nasienia? Musi spełniać określone warunki fizyczne typu wzrost,kolor oczu, wykształcenie żeby dzidziuś wyszedł ładny i spełnił oczekiwania rozkapryszonej mamusi? A będzie jak odziedziczy geny po niezbyt urodziwym stryjku? Złoży reklamację?

To jest pytanie typu "kogo bardziej kochasz, mamusię czy tatusia?". Nie powinno się takich pytań zadawać bo odpowiedź nie zawsze jest prawdziwa.
Ja już nie mam takiego wyboru, swoje życie przeżyłam z obojgiem wspaniałych  rodziców.
Czy gdybym była z którymś z nich w pojedynkę to nie wiem czy życie byłoby takie same jakie przeżyłam, czy gorsze, czy lepsze. Na troje babka wróżyła.
Bo każde z nich mogło się zachowywać jako singiel z dzieckiem zupełnie inaczej niż jako małżonek.
Być może jako jedyna osoba do kochania byłabym bardziej rozpieszczana ale tez może rodzic byłby męcząco nadopiekuńczy, zaborczy lub sfrustrowany brakiem partnera i frustrację przekładał na mnie. Tego się nie dowiem. I nie chcę widzieć.

Niedawno założyłam temat o ojcu, który nie wiedział, że ma dziecko, dziecko ojcem nazywał innego mężczyznę.
To nie jest ten przypadek z tego wątku ale do wszystkiego można się przyzwyczaić.
Jeśli dziecko rośnie z tą wiedzą, że ojca nigdy nie pozna bo sama matka nie wie to uznaje to za fakt naturalny.

W bliskiej rodzinie mam starszą już osobę, której matka w czasie wojny została zgwałcona przez nieznanego jej człowieka. Nawet nie wie jakiej był narodowości ten ojciec. I żyje i żyła spokojnie całe życie z tą wiadomością. Matka dała jej tyle miłości i uwagi, że nie ma żalu do losu, że ojca nie zna.
Pewnie, ze mogło się zdarzyć, że matka po gwałcie odrzuca dziecko, traktuje jak zło konieczne. I dziecko jest samotne mimo, że mieszka z matką.
Ale w przypadkach in vitro przez samotne kobiety jest to decyzja raczej przemyślana, dziecko jest oczekiwane, upragnione.
Procedura in vitro nie jest przyjemna, jest bolesna i uciążliwa fizycznie, czasem wielokrotnie bo nie zawsze się udaje za pierwszym razem.
I jeśli ktoś się decyduje to musi naprawdę bardzo chcieć.
Nie wykluczam depresji poporodowych, odrzucenia dziecka z powodu wad rozwojowych. Ale to się zdarza także w przypadkach ciąży małżeńskiej z naturalnym poczęciem.

Moja najbliższa przyjaciółka obecnie ma wspaniałą rodzinę, ale choć przez lata się do tego nie przyznawała, to pamiętam doskonale, że w dzieciństwie odczuwała ogromny deficyt ojca. Nie raz i nie dwa płakała, kiedy na przykład na lekcji wychowawczej nauczycielka musiała uzupełnić dane, a ona z kolei głośno musiała przyznać, że nie wie, gdzie pracuje jej ojciec. Dziś nie sposób zauważyć, że ma za sobą jakąś traumę, niemniej ten fakt jest niezaprzeczalny.

W każdym razie tego rodzaju dywagacje dla mnie nie mają większego sensu, bo gdyby kalkulować to wszystko na chłodno, to połowy dzieci nie powinno być na tym świecie, bo albo nie ma na to warunków materialno-bytowych, albo rodzice są niewydolni wychowawczo, albo w domu występuje jakaś patologia czy właśnie ktoś je wychowuje samotnie. Gdyby się dobrze przyjrzeć, to połowa społeczeństwa jest w jakiś sposób okaleczona, a jednak ludzie dorastają, dojrzewają i sobie z tym jakoś radzą.

To akurat był okres powojenny gdzie wiele dzieci ojców nie miało bo zginęli. Była jej z tego powodu być może łatwiej.

Ale teraz jest też mnóstwo dzieci gdzie rodzice nie są ze sobą, ojcowie mają nowe rodziny, nie kontaktują się, alimentów nie płacą.
Lub ojcowie są tak zapracowani, że dziecka przez kilka dni nie widzą, wyjechali za granicę za pracą.

Czasy się zmieniły, okoliczności się zmieniły. I już nie wróci to gdzie rodziny w większości były pełne, dzieci samotnych  matek  można było w szkole policzyć na palcach i były niezdrową sensacją.

Większy żal do losu zapewne mają dzieci, których ojcowie odeszli i nie chcą utrzymywać kontaktów niż dzieci rosnące ze świadomością, że przyszły na świat dzięki anonimowemu dawcy nasienia, plemnika.
Ja przynajmniej tak bym reagowała. Zawsze można sobie założyć, że gdyby mnie znał to  byłabym jego ukochaną córeczką. Ale, ze nie zna to musi mi wystarczyć miłość i towarzystwo mamy.