Rola dotyku w życiu mężczyzny - Netkobiety.pl

Dotąd nie przyszło mi się nad tym bliżej zastanawiać, ale muszę przyznać, że to ciekawe przemyślenia i spostrzeżenie. Biorąc pod uwagę, że dla zdrowia psychicznego prawdopodobnie potrzebujemy co najmniej dwanaście razy w ciągu doby doświadczyć tak zwanego nieerotycznego dotyku, to rzeczywiście mężczyźni, zwłaszcza ci, którzy nie są w związku, mogą mieć z tym niemały problem.

Relatywnie niedawno weszłam w pewną grupę koleżeńską (łączy nas wszystkich taniec), spotykamy się minimum raz, a czasem dwa, trzy razy w tygodniu. W grupie panuje zwyczaj, że na powitanie kobiety delikatnie się do siebie przytulają, czasem cmokną w policzek, mężczyźni witając się z nami robią to samo, ale już między sobą tylko podają rękę. Mam sporo męskich znajomych czy przyjaciół, którzy witają się ze mną dokładnie w ten sam sposób, ale tutaj różnica polega na tym, że nie ma znaczenia czy weszłam już z kimś w większą zażyłość, czy widzę go po raz pierwszy. Mam wrażenie, że tak tworzy się między nami pewnego rodzaju więź, szybciej się integrujemy, tworzymy jedną, wielką rodzinę ludzi, których łączy jakaś pasja, ale... aż do teraz nie pomyślałam, że to przecież też jest forma dotyku i być może niektórym dostarcza tego, co jest zwyczajnie potrzebne dla tzw. psychicznej higieny.

Nawet mój powyższy przykład pokazuje, że nie zawsze istnieje wyłączność na nieerotyczny dotyk (podkreślam słowo 'nieerotyczny', bo w tym kontekście wydaje mi się to istotne), którym obdarza się tylko partnerkę. Myślę nawet, że w sytuacjach koleżeńskich ma to miejsce stosunkowo często, przy czym właśnie w odniesieniu do kobiet. Można więc zastanowić się czy aby na pewno - na poziomie podświadomym lub nie - potrzeba bliskości fizycznej jest właśnie tym czynnikiem, który ma najbardziej znaczący wpływ na zaborczość i zazdrość o wybraną (w podtekście najważniejszą) kobietę. Moim zdaniem nawet jeśli jest to jeden z głównych aspektów, to jednak potrzeba posiadania partnerki na wyłączność ma znacznie szerszy zasięg i nierzadko rozciąga się na wiele poziomów związku. Jednym słowem zazdrość to potrzeba posiadania w ogóle, a nie strach, że czegoś dostanie się zbyt mało. Przynajmniej ja tak to widzę.

na swej drodze najczesciej spotykalam mezczyzn ktorzy lubili dotyk i potrafili godzinami wrecz sie tulic do mnie, albo dawac sie miziac czy miziac mnie
tak mam tez z moim obecnym przyjacielo-kochankiem: tulenie i mizianie jest podstawowa rzecza, na rowni z seksem

obcym mezczyznom raczej takiego dotyku nie daje, tylko ten podstawowy, zwiazany z seksem

raczej chyba tez nie spotkalam mezczyzny, ktory by sie nie chcial w ogole tulic czy dotykac

mezczyzni generalnie sami sobie narzucaja jakies zasady (jak sie przytule do przyjaciela to zostane uznany za geja) a potem cierpią - w sumie ich problem

no mnie dotyk nie kojarzy sie tylko erotycznie albo tylko matczynie (jest takie slowo?)

dotyk ma wiele odcieni

powinienes sie zastanowic jakie ma podloze taka potrzeba i dlaczego tak masz

no i wreszcie masz tak Ty, inny mezczyzna niekoniecznie
wsrod mezczyzn sa tacy co beda robic misia z kazdym niezaleznie od plci i tacy co beda sie wzdrygac na otarcie sie obcej osoby w tramwaju
podobnie wsrod kobiet

wlasnie dlatego warto wybadac skad biora sie nasze potrzeby w tym dotyku

i jakiego dotyku pragniemy

warto tez sie nauczyc dawac i brac dotyk nieerotyczny, czyli taki ktory nie prowadzi do seksu, a jedynie daje przyjemnosc sama w sobie

wielu osobom dotyk kojarzy sie glownie z seksem
a np. piersi mozna dotykac tez nieerotycznie

To wyobraź sobie mammografię...

Hmmm... no faktycznie. O ginekologu nie pomyślałem No, ale zastanawiałem się czy ja potrafiłbym dotykać piersi kobiety nieerotycznie i jakoś nie przychodziła mi do głowy żadna okoliczność. No, ale faktycznie, mógłbym udawać ginekologa

Byłoby ideałem, gdyby w szkole były zajęcia z samoświadomości, relacji interpersonalnych itp. W obecnej rzeczywistości jakoś sobie tego nie wyobrażam. Ale wyobrażam sobie, że np. w ramach zajęć w-f byłyby cykliczne zajęcia z nauki tańca w parach. Tam też dotyk gra pewną rolę i myślę, że wielu osobom bardzo by to pomogło.

a tu akurat jestem przeciwna
nie powinno sie nikogo zmuszac do dotyku

ja tego nie cierpie
dlatego nigdy nie lubilam sportow kontaktowych i takich ktore wymagaja dotykania innych
jak na jodze sa cwiczenia w parach to zaciskam zeby i robie, ale potem juz nie wracam do takiej instruktorki

wymuszanie dotyku jest zle
nie kazdy musi lubic dotyk
nie kazdy z dana osoba musi lubic dotyk

ja nienawidze dotykac obcych i jak oni mnie dotykaja
za to do bliskich mi osob bylabym przyklejona non stop i trzeba mnie odrywac wrecz sila

wiec od najmlodszych lat mozna dziecku pokazywac ze jest dotyk i moze byc przyjemny ale nie zmuszac do dotykania
granice trzeba szanowac

ostatnio w jednej z moich grup na fb bylo pytanie czy wlasnie przyuczac kilkulatka do przytulania - na zasadzie mowic mu ze ma sie przytulac i juz.

wiekszosc zdecydowana byla na nie. i ta sama wiekszosc wspominala niefajne przezycia z dziecinstwa kiedy wszystkie ciocie dziadkowie babcie dotykaly ich wbrew ich woli i nie szanowaly sprzeciwu
i jeszxze szantaze emocjonalne pt "przytul babcie bo jak nie to jej bedzie smutno"

brrrrrr

wilku, wierze ze pragniesz dotyku
ale musisz sobie poszukac kogos kto Ci go da z wlasnej woli, a nie z przymusu
taki dotyk jest najlepszy i najwiecej dobroci daje ))
ja teraz cierpie bardzo w tygodniu moj przyjaciel jest w delegacjach i przytulanie jest tylko w weekendy )

ciesze sie ze o tym piszesz
mam znajoma/przyjaciolke ktora jest ze spektrum
ona nie cierpi delikatnego dotyku
za to uwielbia mocny brutalny
bo go czuje i sprawia jej przyjemnosc

spi pod koldra obciazeniowa i jest zachwycona

najlepiej jest pytac po prostu
ja ostatnio sie bawilam z pewna pania i pytalam jej po prostu czy moge ja dotknac tak albo tak, czy jej to sprawia przyjemnosc, czy kontynuowac
ona robila tak samo
i to bylo takie fajne

Też pamiętam te obściskujące ciotki. Masz rację, to nie było przyjemne.
To jest bardzo delikatna kwestia. Myślę, że jest pewnym atawizmem, że dziecko od urodzenia potrzebuje dotyku. Daje mu to poczucie bezpieczeństwa. Dopiero z czasem sytuacja może się zmieniać. Pytanie, dlaczego się zmienia ? Czy zmienia się czucie dziecka, czy to raczej kwestia wychowania ? Ciekawy jest przykład Twojej znajomej, która nie lubi delikatnego dotyku, a lubi mocny. Ciekawe kiedy to się zaczęło i czemu tak jest ?

Dotyku z przymusu bym nawet nie przyjął.
Żona na naszej terapii w listopadzie zapytała mnie co chciałbym, żeby ona zrobiła jeśli chodzi o seks, jakie mam fantazje ? Nie odpowiedziałem jej do dzisiaj na to pytanie, czego ona nie jest w stanie zrozumieć. Tzn. odpowiedziałem jej, ale nie tak jak ona by chciała. Powiedziałem jej, że nie udzielę jej suchych instrukcji co ma robić, bo ja to odbierałbym właśnie jako przymus z jej strony, jako "odrobienie pańszczyzny" (brutalnie rzecz ujmując). Dla mnie takie podejście z jej strony, przy równoczesnym unikaniu fizycznego kontaktu nie jest wyrazem tego, że ona tego naprawdę pragnie. Czułbym się trochę tak jakbym ją gwałcił. Ona twierdzi, że ja to źle odbieram, ale takie jest moje podejście do sprawy. A po drugie to po prostu nie mam żadnych fantazji seksualnych. Unikam fantazjowania na temat czegoś co wydaje mi się obecnie poza moim zasięgiem. Może i źle robię.

Co to jest ZA ?

Otwarta komunikacja jest dobra. Ale ja chcę być przede wszystkim pragniony. A nie czuję, aby żona mnie pragnęła. A jeśli tego nie czuję, to nie chcę od niej dotyku, pieszczot, seksu. To nie średniowiecze. Nie uznaję "małżeńskiego obowiązku".

Może w tej konkretnej sytuacji, to rzeczywiście pierwsze skrzypce zagrała kulturowo-społeczna reguła, która nakazuje mężczyznom bycie twardzielami zamiast poszukiwania ukojenia w ramionach innego mężczyzny
Ale dorzucę jeszcze inne spojrzenie, bo przypomniały mi się badania, o których kiedyś czytałam. Otóź amer6kanie zrobili badania na 4-5 letnich dzieciach adoptowanych przez rodziny amerykańskie z rumuńskich sierocińców za czasów Ceausescu, które to dzieci spędziły tam pierwsze 1,5 - 2 lata swojego życia. Oczywiście była też grupa kontrolna. Badanie polegało na tym, że dzieci grały w grę siedząc na kolanach swoich adopcyjnych matek, ale co kilka minut każda para dziecko-matka odrywała się od gry i szeptali sobie czułe słówka do ucha, przeczesywali włosy i liczyli paluszki - wszystko oparte na dotyku. Przed badaniem dzieci adopcyjne oraz dzieci z grupy kontrolnej miały podobny poziom oksytocyny, ale po zabawie „w dotyk” u dzieci adopcyjnych ten poziom nawet nie drgnął, podczas, gdy w grupie kontrolnej znacząco wzrósł. Trzeba wiedzieć, że oksytocyna wspiera uwalnianie dopaminy, a dopamina aktywuje układ nagrody. To pokazuje, jak deprywacja sensoryczna i ograniczanie dotyku we wczesnym okresie życia upośledza późniejsze odczuwanie przyjemności wskutek dotyku. Smutne nie

Poruszacie kwestię, która ostatnimi czasy mocno mnie porusza.
Kocham dotyk, bardzo go potrzebuję, ale niech on będzie chciany i akceptowany, a nie zawsze jest.
W małżeństwie miałam duży żal do męża, że skąpił mi czułości takiej zwykłej, codziennej, nieerotycznej. Uważam zresztą, że erotyzm i nieerotyzm mogą bardzo się przenikać i wpływać jedno na drugie (i tu podzielam opinię Fał na temat "matczyności") ; nie warto tak bardzo tego rozgraniczać. Brak zwykłego przytulenia dla przytulenia, buziaka dla buziaka powodował  moją narastającą niechęć do bardziej zaawansowanych kontaktów z byłym. No, bo jak tu się rozkoszować łóżkową bliskością, gdy jeszcze dławi żal po niedawnym odtrąceniu?
Sporo nieporozumień z mężczyznami miałam też na pierwszych spotkaniach, gdzie ZUPEŁNIE byłam nieprzygotowana na jakikolwiek dotyk, chciałam po prostu zapoznać się z nieznanym mi człowiekiem, a ci uważali, że skoro im się spodobałam, to mają prawo całować mnie po rękach, obejmować, a nawet (raz się zdarzyło) łapać za kolano. Było to niewygodne, niezręczne, nawet gdy mi się ktoś podobał. Nie czułam się traktowana - jak ładnie ktoś napisał - podmiotowo.
Zdarzyło mi się, że odprowadzał mnie do domu znajomy, a po drodze przyparł mnie do muru i zaczął pchać łapy pod spódnicę. Puścił mnie, gdy zaczęłam wydzierać się na całe gardło. I jak tu dziś nie być przesadne nieufną, nie wkurzać się, że oni chcą dotykać a ja niekoniecznie?
Podsumowując - chciałabym w relacji czuć się podmiotem i niech dotyk będzie tego wyrazem, a nie zaprzeczeniem.

Mojemu synowi nigdy nie żałowałam dotyku, buziaków, tulenia. Dziś to on stawia mi granice, a ja je szanuję. A jednak widzę, że szuka pretekstów, tylko zgrywa twardego faceta

Zgadza się. Niestety.

Zespół Aspergera to faktycznie inna sprawa.

Moja matka dzisiaj inaczej się zachowuje, niż kiedyś. Jest chyba świadoma niektórych błędów jakie popełniła i próbuje czasem okazywać jakieś matczyne uczucia, ale ja się wtedy czuję dziwnie. No i zauważyłem, że od samego początku nie skąpi ich swojemu przyszywanemu wnukowi. Za co jestem jej wdzięczny.

Nie zgodze sie. Mam  siostre - blizniaczke. Jest to wiez nieporownywalna z zadna inna. Rozumiemy sie bez slow, mamy ta sama ocene sytuacji, osob, ksiazek itp - bez porozumiewania sie. Ale sie nie dotykamy bez potrzeby.
Owszem, gdy trzeba pobrac krew, wyciac znamie na skorze - mam zero stresu. Siostra zreszta bije na glowe pielegniarki - przyzwyczajona do owlosionych, czasem malenkich pacjentow moje zyly odnajduje od razu.
Dotyk - nie.

Zdublowany post

Oczywiście.

Faceci - męskie, twarde przywitanie. Oślizgła ryba jest okropna. Sporty kontaktowe nie przeszkadzają o ile nie jest to kontakt "oślizgła ryba", a miałem kiedyś takiego sparingpartnera. Obrzydliwe.
Dzieci - ile chcą, to dostają. Czasem wołam - kto chce się poprzytulać do tatusia? Wtedy biegną na wyprzodki i kładą się obok mnie, głowę na mą pierś i tatuś głaszcze. Rewanżują się masażem, a trzeba przyznać, że starszy ma do tego dryg.
Rodzice - z ojcem specjalnie nie pamiętam, aczkolwiek nie miałem problemu żeby walnąć się obok niego na kanapie i razem oglądać tv. Lubiłem jego alkoholowy brzuch. Latem był taki zajebiście chłodny kiedy się do niego przytulić. Z matką nie mam problemu jako stary chłop żeby, kiedy u niej jestem położyć się obok niej albo głowę u niej na podołku, a ona starego byka głaszcze po głowie... Czasem chodzę z mamą za rękę Głównie ze względu na jej stan zdrowia, może wygląda to dziwnie ale mam to gdzieś.
Kobiety - niektóre mają dziwną skłonność do witania się przytulaniem. Nie uciekam ale nie odwzajemniam jakoś specjalnie intensywnie. Inne lubią ekspresyjnie podkreślać swoje emocje łapiąc mnie, a to za ramię, przedramię, kolano czy udo. Lekko mnie to żenuje ale uznaję, że ktoś tak ma. Inne potrafią się ocierać he, he tak przez przypadek czy przylegać mocno w tańcu. Cóż, nie jest to nieprzyjemne więc nie zgłaszam protestów ale nie odwzajemniam. Obcą kobietę mogę uścisnąć (dłoń), lekko objąć odwzajemniając adekwatne działanie, pocałować powietrze w okolicach policzka czy ucha. W tańcu objąć w talii. Ręka nie zjeżdża mi nigdzie indziej niezależnie od stanu upojenia choć bywało, że odczuwałem, że nie będzie to dla pani niemiłe...
Żona - w zasadzie co chce, to ma. Z tym, że czasem się rozmijamy z nastrojem. Kiedy ona chce przytulania, to ja nie mam nastroju i odwrotnie. Jedyna kobieta, którą mogę swobodnie klepać w tyłek kiedy chcę i ile chcę

Snake, przypomniałeś mi, że też się przytulałam do Tatowego brzucha . Na powitanie, gdy przyjeżdżałam ze studium pomaturalnego do domu, obejmowaliśmy się i poklepywaliśmy po plecach. Mama, choć kobieta, nie jest przytulaśna, ale gdy się witamy po długim niewidzeniu, zawsze witam ją uściskiem.

sa tez takie panie... faktycznie nieciekawe uczucie

No dzięki Bogu, że nie decydujesz o tym, od czego jest szkoła.
Ja chcę, aby uczyła dzieci biologii i innych przedmiotów - czyli tego, czego powinna. A od „samoswiadomosci, relacji interpersonalnych i umiejetnosci szczesliwego zycia” była, jest i nadal powinna być RODZINA. Normalna i kochająca.
Niedługo będzie się wymagać od szkoły już wszystkiego tego, czego to rodzina uczyć powinna - począwszy od porannego i wieczornego prysznica aż po dobór partnera życiowego.
Przyjmij do wiadomości, że szkoła nie jest od wychowywania - jest od nauczania. Od wychowywania są RODZICE.
Ale cóż, kiedy rodzina schodzi na psy, pokolenie kalek psychicznych i emocjonalnych nie ma już gdzie szukać wsparcia ani wzorca. Nie wie nawet, co to i po co w ogóle jest ta rodzina!

Aleś wymyślił. Rodzina najczęściej zrobi z Ciebie zakompleksionego frustrata, albo egocentryka. Rodzice prawie zawsze swoje problemy, które wynieśli z dzieciństwa przelewają na swoje dzieci i to się tak ciągnie od pokoleń. Twoja wiara w cudowną moc rodzinny przypomina mi wiarę, że rodzice będą swoje dzieci wychowywać seksualnie Podczas gdy jak jest powszechnie wiadomo w mało którym domu ten temat z dziećmi jest poruszany w ogóle.

moim zdaniem zdecydowana  wiekszosc rodzin tego nie zapewnia
a potem wychodza z takich domow osoby ktore nie potrafia nic jesli chodzi o umiejetnosci interpersonalne
bo skad maja umiec?
przeciez rodzicow tez nikt nie uczyl zdrowych nawykow, a wrecz przeciwnie

dlatego zamiast pozniej spedzac lata na psychoterapii lepiej by bylo gdyby podstaw uczyc w szkole - jak byc asertywnym, jak odmawiac, jak prosic, jak radzic sobie z roznymi kwestiami, jak rozmawiac, jak dochodzic do porozumienia, jak rozwiazywac konflikty, jak wiesc dobre i satysfakcjonujace zycie
  to jest NORMALNA wiedza, ktorej moznaby uczyc w szkole zamiast budowy minoga czy wiazan kowalencyjnych - bo to sobie mozna sprawdzic w internecie w dowolnym momencie.

do tego dodalabym tez umiejetnosc nazywania emocji
bo czasem nawet sami nie do konca umiemy ich nazwac
plus rozladowywanie agresji w bezpieczny sposob
wiele osob boi sie tez przezywac emocje typu zazdrosc, gniew, zlosc, zal
a one tez sa wazne
i jeszcze mnostwo, mnostwo innych
np komunikowanie potrzeb

nie, nie, no błagam! Jak można w ogóle myśleć, ze z okazywaniem  dziecku miłości można przesadzić? Reglamentowac dziecku czulosc??Dzieci od urodzenia powinno się jak najwięcej  przytulac i dotykac, bo jeden czuly dotyk daje więcej niż tysiąc slow. Tego się nie da przedawkowac. I to jest najlepsze, co możemy dziecku dac, nie tylko tu i teraz, ale i na przyszłość. Bo to jest jak inwestycja, która procentuje cale życie. Dzieci przytulane i dotykanie maja większe poczucie bezpieczeństwa, czują się maksymalnie akceptowane, kochane dzięki czemu lepiej potem wchodzą w dorosłość i  radzą sobie w  swiecie. I inni ludzie tez na tym korzystaja

jestem ZA rękami i nogami!
Dotyk to naturalny odruch a przynajmniej taki powinien być. Jeśli skąpi się go od małego człowiekowi to potem wyrasta na dzikusa, który nie umie przyjmować ani dawać dotyku.
Ja jestem z zimnego chowu, gdzie matka z ojcem mnie nie przytulali bo chyba nie odczuwali takiej potrzeby, pewnie sami zostali tak wychowani, wiec powielili ten model, który znali. Albo nie byli gotowi na dziecko, które stało się dla nich tylko obowiązkiem...
Minęło wiele lat, zanim nauczylam się tego, co powinno być dla mnie naturalne jak powietrze. Ale to i tak nie zrekompensuje mi tych wszystkich lat niedostatku uczuć.
Dzieci, które się rzadko dotyka i przytula, ktore nie znaja czulosci, wykazują syndrom dziecka odrzuconego. A z czym to się wiąże i jak negatywne ma skutki, warto o tym poczytac, żeby nie fundować swoim dzieciom takich  doświadczeń, które będą kłaść się cieniem na ich cale życie.

do takich maluchow to rece same sie rwą, zeby wyprzytulac Mam na myśli własne, bo z obcymi roznie. Nie kazdy lubi. Ja nie przepadam. Ale, kurza twarz, własne zobowiązują! Przecież toto się kocha i pragnie wszystkiego co najlepsze, a jak się patrzy w te ufne bezgranicznie oczka, dla których jesteś całym światem to taka czułość człowieka zalewa, ze utopić się mozna  Zupełnie nie pojmuje, jak można krzywdzić, maltretowac takie bezbronne dzieci, o czym co rusz sie slyszy. Trzeba być wyzbytym z człowieczeństwa potworem do odstrzału. Szkoda czasu na jakieś  resocjalizacje dla takich szumowin. Uchhh, juz mi się ciśnienie podniosło.

Sięgając pamięcią w przeszłość nie przypominam sobie abym kiedykolwiek zastał odrobinę jakiejkolwiek czułości czy to od rodziców czy też starszego rodzeństwa, za to nie brakowało awantur i nieufności.
Wiadomo że bywało raz lepiej i raz gorzej jednakże teraz już wiem że w mojej rodzinie dzieci to był raczej przykry obowiązek niż spełnienie marzeń i to się odbiło później.
Dziś jestem chłodny i wyczulony na dotyk nawet jak witałem się z koleżankami to tylko i wyłącznie przez uścisk dłoni i być może dlatego tyle znajomości z kobietami przepadło jednakże swego czasu starałem się to zmienić jednak bez większych sukcesów.

Wyrwałaś z kontekstu, Adiaphoro. Nie przesadzać w owych czułościach, to ignorowanie, np.  żądania brania na ręce, "bo nóżki bolą" na zawołanie. itd. Nie zaś o chłód zamierzony chodziło mi w moim wpisie. Bo to dwie odrębne sprawy przecież. Inne okoliczności, jak wspólne posiłki, odpoczynek po, gdy dzieciaki mnie obsiadywały i bajki się domagały, to najlepsze moje wspomnienia z samotnego wychowywania tych dwojga.

Panem rzecz jasna nie jestem , ale się odezwę, tym bardziej, że obawiam się, że możesz mieć problem ze znalezieniem osoby, która zadeklaruje opisaną przez Ciebie relację z ojcem. Jeśli jednak się mylę, to naprawdę chętnie o niej przeczytam.

Mówi się, że mama jest od kochania, w podtekście przytulania, całowania, czyli ogólnie okazywania czułości, a tata od pokazywania świata - i coś w tym chyba jest. Moje obserwacje pokazują, że więź między małym i dużym mężczyzną rodzi się głównie poprzez wspólne przeżycia. Zauważmy jak wielu ojców z utęsknieniem czeka na moment, kiedy maluch będzie już na tyle duży, że będzie można pograć z nim w piłkę, nauczyć dziecko jeździć na rowerze czy podzielić się z nim własną pasją. I jeśli chłopiec od matki dostaje tyle czułości, ile mu potrzeba, to może to wcale nie jest takie złe, bo dzięki temu, że oboje rodzice świetnie się uzupełniają, to dziecko ma poczucie pełni. Myślę nawet, że uwaga ojca jest równie cenna jak miłość matki, ważne, aby przez oboje było obdarzane potrzebną mu uwagą i przez oboje czuło się kochane, nawet jeśli jedna i druga miłość są nieco inne. 

Nawet w moim własnym domu panuje taki podział, pomimo że kiedy syn był noworodkiem, a potem niemowlakiem, to mąż miał z nim bliski fizyczny kontakt - było wspólne leżakowanie, branie na kolana, na barana, dotyk jakim małego obdarzał podczas czynności pielęgnacyjnych. Niemniej to się z czasem stopniowo zmieniało. Jak mały nieco podrósł, to zaczęła się wspólna zabawa, spacery, uprawianie sportów, a mniej typowej czułości. Od przytulania i kochania w tym ujęciu, o którym tutaj mowa, od zawsze i przez całe dorastanie byłam ja. Dziecko jak miało potrzebę się przytulić, to przychodziło do mnie i to ja na dobranoc dawałam mu buziaka, do mnie przybiegał kiedy stłukł kolano i pokłócił się z kolegą. Z mężem po dziś dzień robią rzeczy, na przykład organizują sobie męskie wypady, których ja im po cichu zazdroszczę, ale to ja jestem doradcą w sprawach sercowych i wszelkich, które wymagają 'mądrego spojrzenia mamy' - to cytat. Po prostu ja mam z synem swoje sprawy, mąż ma swoje. Dążę do tego, że kilka razy w ciągu życia zdarzyło mi się syna wprost zapytać czy czuje się szczęśliwy, zawsze - czy miał lat sześć, osiem, dwanaście, szesnaście czy ma dwadzieścia z przekonaniem odpowiada, że tak. Widzę, że nie ma problemu z bliskością, okazywaniem emocji, troszczy się o swoją dziewczynę, ma wysokie poczucie własnej wartości i wiarę w siebie. Dla mnie to znaczy, że pomimo tego podziału, o którym wspomniałam, wyrósł na zdrowego emocjonalnie młodego człowieka.

Ja już pisałem o tym parę razy. U mnie w domu był "zimny chów". Nie było przytulania, okazywania sobie miłości, ani nic z tych rzeczy. Matka nieustannie krytykowała do mnie ojca, a potem z czasem zaczęła mnie porównywać do niego. W ogóle była znerwicowana i nieszczęśliwa. A ojciec ? Z nim miałem trochę lepszy kontakt. Ale też szału żadnego nie było. Generalnie przez długi okres życia uważałem, że rodzice są przeciwko mnie.