samotność w nowym miejscu zamieszkania - Netkobiety.pl

A gdzie teraz anozais mieszkasz?

A nie tylko w dużym ja mam ten sam problem a mieszkam na wsi (3 tyś mieszkańców) i podobnie jak ty to jest też moje nowe miejsce zamieszkania. No już nie takie nowe bo aż 8 lat tu mieszkam ale dopiero teraz dokucza mi samotność. Jak chcesz to przeczytaj sobie moją opowieść o samotności która mnie dotknęła.

ja mam niestety podobną sytuację ... z tą różnicą,że mieszkam z mężem i córką od jakiegoś czasu w Norwegii....córka w szkole,mąż w pracy,a ja?? a ja w ciązy...i zamiast szczęście to tylko smutek ból i rozczarowanie..... jestem tu sama,z dala od rodziny i przyjaciół,w Polsce bede w czerwcu po niemal rocznej przerwie... dodam tylko,że mąż tu ma przyjaciół i znajomych,którzy niestety mnie nie akceptują...

Kiedyś byłem w podobnej sytuacji co autorka postu. Przeprowadziłem się do nowego miasta, gdzie zupełnie nikogo nie znałem. Co prawda miałem blisko do swojego rodzinnego miasta, do przyjaciół, ale rzadko mogłem przyjechać. Samotność dała się we znaki, chyba nie było lekarstwa. Po pewnym czasie zacząłem poznawać ludzi na różnych zajęciach, wiadomo, nie stali się przyjaciółmi z dnia na dzień ale jednak. Dzisiaj to są moi najlepsi przyjaciele. Nawet z paczką przenieśliśmy się do jeszcze innego miasta Z rodzinnego miasta mam kontakt tylko z dwójką przyjaciół, którzy nie przepadają ze sobą hehe

No to ja Was wszystkich pobije - ja sie przeprowadzilam za facetem do Anglii Daleko do rodziny w Polsce, daleko, ale na szczescie jest internet i skype!!! A nawet skype phone, wiec na brak kontaktu z rodzina nie narzekam, choc wiadomo, tel to nie to samo co spotkanie.
Tez moi przyjaciele, z Polski, Niemiec mnie nie zawiedli i zawsze znajduja czas pogadac, wiec naprawde jestem im wdzieczna.
Ale tez fakt, nie potrafie sobie tutaj gdzie mieszkam znalezc bratniej duszy. Zainteresowania mojego partnera sie zmienily calkiem wraz ze zmiana jego pracy, do tego ma corke, wiec teraz jesli spotkania to z innymi rodzicami i ich dziecmi, a to jeszcze temat nie dla mnie.
Kolezanka w Szwajcarii poznala duzo ludzi w kosciele, doslownie. Czesto takie koscioly organizuja spotkania, i tam ludzie sie schodza i poznaja, wiec jest to jakies wyjscie. Ja kiedys znalazlam info w necie o imprezie polonijnej i poszlam, pogadalam troche, ale jakos kontakty sie nie utrzymaly, bo niestety w tym rejonie raczej nie znajde ludzi z moimi zainteresowaniami, jak i pracy...

Ja też się przeprowadziłam 2,5 roku temu do innego miasta,przyjechałam do faceta(teraz już męża).mieszkałam w swoim rodzinnym mieście przez 24 lata,więc zostawiłam tam rodzine,przyjaciół,znajomych,byłam bardzo zrzyta z moim rodzinnym miastem i nagle nowe miasto czułam sie samotna bez przyjaciół,znajomych,cięzko było mi się przyzwyczaic,ale z czasem poznałam nowych ludzi,mam nawet tutaj przyjaciółke wszystko przyjdzie z czasem zobaczysz,wszedzie można spotkac bratnia dusze trzeba tylko być cierpliwym

Hej! Cóż widzę, że moje obawy również nie są bezpodstawne. Właśnie zabieramy się z narzeczonym za przeprowadzkę do Krakowa. On mieszkał tam już wcześniej dłuższy czas, ja całe życie mieszkałam w Tychach (nieduzę miasto obok Katowic). Mam tu kilkoro znajomych i moich dziadków, którzy do tej pory pomagali mi przy córce. Kraków jest miastem w którym owszem chcę mieszkać, zakochałam się w nim już kilka lat temu. Oczywiście również mam problem, raz że nie znam tego miasta a dwa, że znam tam tylko 2 kolegów którzy mają własne życie i można z nimi się tylko od czasu do czasu spotkać przy piwie. Również mam nadzieję, że znajdę tam naprawdę fajnych znajomych, może jakąś przyjaciółkę? Np, inną mamuśkę czy coś Póki co jestem dobrej myśli (panikować pewnie zacznę na miejscu haha xD).

Witam wszystkie Panie. Tak bardzo się cieszę, że znalazłam tę stronę. 2 lata temu przeprowadziłam się z narzeczonym, dzisiaj mężem, do obcego miasta. Nie znaliśmy tu nikogo.Dzisiaj nadal z nikim nie poznaliśmy się bliżej.Wydawało mi się zawsze, że najszybciej znajomości zawiera się w pracy. Dodam, że prowadzimy z mężem własną firmę i naprawdę ciężko nam jako pracodawcom zaprzyjaźnić się z naszymi pracownikami. Nie mam z kim pogadać, nie mam żadnej koleżanki, z którą mogłabym gdzieś wyjść. Jest mi naprawdę ciężko. Powoli zaczynam zamykać się i w sobie i w domu. Nie mam ochoty już nawet pomagać mężowi w pracy. Zaczyna mi wszystko obojętnieć. Nie lubię tego miasta.

Witaj,
piszę żeby może nie tyle wesprzeć Ciebie ale po to żebyś zobaczyła pewne rzeczy.
Mieszkam od roku w Krakowie. Przeprowadziłam się tutaj dla swojego męża (od roku jesteśmy małżeństwem). On tutaj znalazł pracę, ja mam 9cio letniego syna. Postanowiliśmy zacząć udane życie w pięknym mieście. Jestem osobą, która ciągle obracała się wśród ludzi, ciągle zajęta pracą i zajęciami po pracy (znajomi, fitness, jakieś kursy). Przez rok siedziałam w domu, poświęcona rodzinie (mężowi i dziecku). Zrezygnowałam z siebie. Wpadłam w depresję, może bardziej w stan depresyjny, który na szczęście nie był bardzo ciężki.
Po roku małżeństwa mąż się wyprowadził twierdząc, że go duszę itd. Właściwie to nie jest ważne jak to, że nie możesz zapominać o sobie. Idź na jakiś kurs, na jakiś fitness, szukaj możliwości poznania ludzi. Zajmij się sobą.
Dzisiaj mam już znajomych, koleżanki, kolegów - potrzebowałam roku aby ocknąć się z żałoby po życiu jakie miałam w swoim rodzinnym mieście. Dzisiaj mam to wszystko czego mi brakowało ale nie mam męża.
Ratuj siebie, dbaj o siebie ale nie licz na to że tak szybko wszystko będzie cudowne. Nowe miejsce i odnalezienie się w nim to ciężka praca.
Życzę Ci powodzenia.

a gdzie mieszkasz??

no hej , a może ktoś tak jaj Ja jest z okolic Lublina? i jest trochę samotny?

baska, a Ty dlaczego czujesz się samotna?

mario28
mam nadzieję że jeszcze powrócisz do tego forum i mojego posta... bo bardzo dobrze Cię rozumiem. Ja przeprowadziłam się do nowego miasta w sumie ponad 1,5 roku temu i nadal jestem tu osamotniona. Prawie nie mam tu kolezanek i niemal codziennie zadaję sobie to samo co Ty pytanie: co robię źle? Jak długo jeszcze będę się dusić w samotności, a przecież chcę kontaktu z innymi!
Mimo tego,ze miałam tu chłopaka [jak na ironię on też był samotnikiem, a w tym tygodniu podjęliśmy decyzję o naszym rozstaniu ] to samo jego towarzystwo,choć przecież darzyliśmy się uczuciem, nie wystarczało. W życiu kobiet muszą być koleżanki na ploty, ciasteczka inne proste przyjemności. Ale może jeśli powiesz mężowi co Cię trapi to on spróbuje też poświęcić więcej uwagi Tobie. Jeśli ma kumpli, to może mógłby Cię zabrać na imprezę, gdzie będą partnerki jego kolegów. Od znajomych- do znajomych....
Ja sama jestem teraz w panice- co robić z totalną pustynią wokół??
Może któraś z Was coś doda dla otuchy?

Ja już od 4 miechów jestem w Wawce. Przeprowadzając się tutaj wiedziałem, że będę musiał radzić sobie z samotnością. Liczyłem na to, że poznam nowych ludzi w pracy może wśród współlokatorów. Niestety nic z tego. Wiem że problem tkwi we mnie, bo dosyć trudno nawiązuję kontakty. I ta cholerna nieśmiałość, zawsze wśród nowo spotkanych ludzi wychodzę na sztywniaka. No cóż, jestem jaki jestem. Można z tym walczyć albo i nie. Przez pierwsze 2 miesiące było bardzo smutno. A teraz jakoś stało mi się to wszystko obojętne. Codziennie to samo, dom-praca-dom i dłużące się weekendy. Nie wiem czy uda mi się wyrwać z tego kierata, czuję się jak ten chomik biegający w kółko... Nie chcę takiego życia, ale jakoś nie potrafię tego zmienić. Zdusiłem swoją samotność rutynowymi czynnościami domowymi, ale to chyba rozwiązanie na krótką metę. Pozdrawiam wszystkich żyjących na obczyźnie, nie poddawajcie się...

najpierw się ma znajomych, którzy mogą stać się przyjaciółmi z czasem albo tez nie, to zalezy na kogo sie trafi, prawda taka,ze dzis nawet ciezko o znajomych na piwko,a co dopiero przyjaciele!!!

Mieszkam w Warszawie od 10 lat i teraz oprócz znajomych z pracy nie mam żadnych przyjaciół. Staram się zabijać czas jak tylko się da, głownie to siedzenie przed komputerem ale czasem mam ochotę odezwać się do kogoś żywego a tu nie ma do kogo.

Zawsze byłam nowa -rodzice zaczęli od Torunia -podstawówka przeprowadzka na  wieś,
podstawówka-w jednym miejscu przyzwyczaiłam się no to kolejna w inne województwo i zmana szkoły w liceum-tu już problemy były bo okres mocno wybujałych kompleksów-
koleżanki tylko w szkole powierzchownie bo dojerzdzałam 30 km
następnie ja zaczęlam wędrówki by wreszcie od 6 lat osiąść w małym miasteczku-w pracy poznałam świetną kumpelę ale wyjechała do Anglii
Mieszkam w bloku z samymi starszymi ludżmi - taki trochę dom emeryta-cisza rozmowy o pogodzie
Odkąd nie pracuję wygłodniała jestem na ludzi-brak kasy powoduje,że nie mogę nigdzie jeździć(sprzedaliśmy auto)
Na działce to samo-emeryci-bardzo lubię starszych ludzi ale chciałabym czasem wyskoczyć na piwko lub pośmiać się z bzdur
Teraz odkryłam kontakty wirtualne i choć to nie to samo to jest już dużą przyjemnością i wypełniło pustkę troszku-tyle mam do powiedzenia i tu mogę dać upust swoim potrzebom
za co Wam wszystkie dziękuję-
czy ktoś jest z kujawsko-pomorskiego?

To prawda co napisała jedna internautka.
Takie czasy; ludzie mają coraz mniej zaufania jedni do drugich, coraz więcej jest zazdrości i nienawiści wśród nas..
Czasem idę sobie chodnikiem i mam ochotę uśmiechnąć się do jakiegoś przechodnia, jednak nie robię tego, gdyż wiem, że pomyślałby iż jestem jakaś nienormalna.
Tak to już jest; bezinteresowne, spontaniczne zachowanie wzbudza podejrzenie, jeśli proponujemy komuś pomoc bądź dobrą radę obcy szuka haczyka...przecież to nienormalne, na pewno nie jest "za darmo"...
Zastanawiałam się trochę nad sobą..sama widzę, że mam problem z zbyt pesymistycznym podejściem do życia.
Wiem o tym.
Wiem również, że ludzie nie przepadają za kimś takim...
Mnie uszczęśliwiłby fakt posiadania dobrych przyjaciół; miłej rodziny z dzieckiem, matki mającej podobne problemy do moich, z którymi można by pojechać na wakacje, spotkać się w sobotni wieczór, bez przekleństw, alkoholu i innych patololgi.
Tak mało a jednocześnie tak wiele...

evapati zadroszce Ci tej Norwegii, byłam tam pięknie ale fakt Norwedzy mają to do siebie że ciężko się zaprzyjazniają.

oj ludzie ludzie..znam to z autopsji. 1,5 roku temu w do wróciłam do Polski. Cztery lata siedziałam za granicą. Tam mimo że było czasami ciężko, radziłam sobie i to mi dodawało siły. Tam też poznałam swojego obecnego faceta z którym zdecydowaliśmy się na powrót do jego rodzinnego miasta, oddalonego z 500 km. od mojego. Nie powiem, faceta mam fajnego. Jest dla mnie dobry. I mimo że czasami mam wrażenie że chce mnie zagłaskać, dobrze mi z nim. Jego obecność jednak mi nie wystarcza. Brakuje mi kumpeli, której mogłabym się pożalić jak mi smutno, źle i niedobrze. Myślałam że po takim czasie spędzonym w nowym mieście już zdążę się przyzwyczaić, ale nic z tego. dalej wracam do przeszłości i żałuję że wróciłam do Polski. W sumie spotykam się czasami ze znajomymi chłopaka, jednak przy nich nie umie do końca wyluzować. Nakładam maskę kogoś innego i udaję że jest wszystko oki. Jak zaczynam się żalić to ludzie odbierają mnie za kogoś kto nie umie poradzić sobie z realiami, dołując mnie tym jeszcze bardziej. Kompletna masakra. Brak pracy, kasy, znajomości i jakichkolwiek zajęć na maxa mnie pogrążają. Zauważyłam że z czasem stałam się marną kopią samej siebie. Kiedyś byłam wesołą dziewczyną a teraz tylko udaje że taka jestem. Nie wiem jak długo jeszcze potrwa moja wegetacja.  Obecna sytuacja sprawia że nie chce mi się wstać z łózka, szukać pracy czy załatwić jakiejkolwiek sprawy. Boję się że wpadnę w jakąś depresję i pogrążę się na maxa...

witM J przeprowadzilam sie do Australi 4 miesiace temu nie znosze tego kraju jestem sama jak palec nie mam przyjaciol zostawilam wszystko na Jersey dokucza mi bardzo samotnosc przez 3 miesiace nie poznalam nikogo dopoki moj syn nie poszedl do szkoly,co z tego jak mam dzieci i meza jak tak naprawde jestem samotna czuje sie okropnie w tym kraju nie ma dnia bym nie ryczala no i nie ma mowy o powrocie ...jakis koszmar

No i co, wiecie jak tak będziemy się nad sobą użalać to będie tylko gorzej - deprecha murowana! Pisałam już wcześniej w tym poście i ak naprawdę to od tamtego czasu niewiele się zmieniło ...fakt - znalazłam pokrewną duszyczkę ale dzisiaj dowiedziałam się, że wyjeżdza ona do Anglii do pracy...
Czy jes ktoś z łodzi i okolic i wybrać się na dobre lody i pogadac ?:)

cześć.. to jest nas sporo-samotnych:( Ja też niedawno przeprowadziłam się do Bydgoszczy -pół roku temu, do tej pory jakoś było, pracowałam i jakoś czas mijał. Teraz jestem na L4, jestem w ciąży, i zaczęła doskwierać samotność:( Mąż w pracy, a ja całymi dniami sama    ehh...