Co zrobić, gdy zdarza mi się tęsknić za dzieciństwem i domem rodzinnym - Netkobiety.pl

Temat zakładam tu, gdyż w internecie wyczytałam, że jednym z objawów tęsknoty za dzieciństwem jest poczucie samotności.
No więc moje dzieciństwo nie było idealne, ale byłam z niego zadowolona. Rodzice dużo pracowali, ale miło spędzałam czas z dziadkami. Nie miałam znajomych rówieśników ani przed szkołą ani bliższych relacji potem w szkole, jednak byłam bardzo kreatywna i umiałam bawić się sama ze sobą. Gdy pojawiła się moja młodsza siostra na świecie (5 lat różnicy) to potem bawiłam się z nią. Liceum wspominam źle ze względu na toksyczne środowisko w szkole, ale czas do końca gimnazjum wspominam z utęsknieniem. Nie wiem, za czym. Chyba za beztroską, zabawą i nie martwieniem się o różne rzeczy. Poszłam na studia, ciężkie, bo medyczne. Dużo stresu i często tęskniłam za domem rodzinnym, szczególnie, że studiowałam 500km od domu i nie za często mogłam wracać i ta tęsknota wydawała mi się normalna. Teraz przeprowadziłam się do dużego miasta położonego najbliżej mojego domu rodzinnego. Razem z rodzicami udało się zakupić małe mieszkanie (trochę większa kawalerka, ale jednak własna), którego remont powoli dobiega końca, więc mam gdzie mieszkać, obeszło się bez kredytu. zarabiam całkiem nieźle, więc to nie tak, że przytłacza mnie dorosłe życie i sobie nie radzę. Fakt, że wyprowadziłam się z miasta studenckiego, w którym miałam bliższych znajomych. Przy nich czułam się dobrze, ale każdy po studiach wyruszył w swoje strony, więc wszyscy się porozjeżdżali. Niby jestem zadowolona ze swojego życia, mało kto ma tak dobrze jak ja, żeby mieszkać w mieszkaniu bez kredytu, zarabiać tyle, żeby sobie odkładać nienajgorszą sumę każdego miesiąca na konto oszczędnościowe. Mieszkam od prawie roku w mieście, które mi się bardzo podoba, a przez to, że mam tylko godzinę od domu, bo jest to ok 65km a nie 500 jak wcześniej to mogę często do domu wracać, stąd od czasu zdania ostatnich egzaminów w sesji, czyli w lutym 2023 nie czułam ani razu tęsknoty za domem ani większego stresu. Jednak ostatnio coś się zmieniło, nie wiem, czy przez to, że jesień się zbliża (a w jesień mam zawsze pogorszenie nastroju) czy co, ale od jakiegoś tygodnia mam okropnego doła. Wracam do pracy i tęsknię za domem, mam ochotę wracać do rodziców. Od dzieciństwa piszę pamiętniki, mam je wszystkie zebrane w jednym miejscu i je czytam. Mam 4letni telefon i przeglądam zdjęcia z tego okresu czasu ze studiów/wycieczek/czasu spędzonego z rodziną i znajomymi. I jakoś za tym wszystkim tęsknię. W internecie przeczytałam, że powodem może być podświadome niezadowolenie z życia/samotność i to by się zgadzało w moim przypadku. W mieście, w którym mieszkam mam dalszą rodzinę, ale kontakt jest średni. Mam siostrę, ale ona jeszcze studiuje, poza tym niedawno wyszła za mąż i nie będzie się mną zajmować cały czas. A przez to, że ja w tym mieście nie studiowałam, nie mam żadnej bliższej koleżanki ani nawet dalszej koleżanki. Nie tak dawno dodałam się na damską grupkę do umawiania się na spotkania, ale koleżanka z pracy zachorowała, musiałam iść na jej zmianę i nie mogłam się pojawić, choć nie ukrywam, że jako introwertyczce, która lubi ciszę, spokój i bliższe grono znajomych przerażają mnie spotkania z obcymi w jakiś knajpkach, ale staram się przełamać, zeby nie siedzieć sama. Ciężko też mi ogarnąć jakieś zajęcia dodatkowe. Kiedyś pływałam, grałam w tenisa, w latach szkolnych cisnęli mnie do treningów rodzice i było mi łatwiej, a jak sama mam podjąć decyzję, to nie wiem, jak się za to zabrać. Mam pracę 2-zmianową, czyli ranną, gdzie idę na 7 albo popołudniową, gdzie kończę o 22 i zastanawiam się, jak mam tak nieregularne zmiany, jak zapisać się na jakieś zajęcia, które odbywają się w dane dni i przychodzić tak, żeby te nie przepadły z powodu roboty. Co gorsza soboty też są i przynajmniej 1 czy 2 w miesiącu wypadają, co też rozwala cały weekend, bo dla mnie 1 dzień przerwy w tygodniu to za mało. Do tego praca w ochronie zdrowia wiąże się z tym, że się sporo chodzi lub przynajmniej stoi na nogach, stąd w szkole czy na studiach, siedząc cały dzień w ławce rozpierała mnie energia i nawet miałam ochotę się poruszać, a teraz wracając z pracy zwykle jedyne, na co mam ochotę to spać, ewentualnie iść na spacer (kocham spacery). I z jednej strony chciałabym wrócić do sportu, z drugiej strony nie mam na to sił. I to nie tylko sił, od długiego stania na nogach boli mnie kręgosłup, przyłapałam się na tym, że drętwieje mi jedna noga po cięższym tygodniu. Zamierzam się zapisać choćby z raz na miesiąc na jakiś masaż, żeby nie oszaleć, ale to wszystko kosztuje. Tu masaż, tu zajęcia dodatkowe, tu powinnam jeszcze iść do psychologa, ale ceny teraz są takie, że nawet nie tyle, że mnie nie stać, bo stać, tylko szkoda mi na to pieniędzy nawet, szczególnie że kiedyś byłam i wiem, na czym terapia z psychologiem polega.
I sądzę, że przez brak znajomych, brak hobby wpadłam w jakąś mantrę, żyję między pracą i domem i jedyne, czego się nie mogę doczekać to weekendu, kiedy będę mogła wrócić do domu, do rodziców, bo na co dzień wracam sama do pustego mieszkania, wychodzę sama na spacery, ale to nie to samo, co z kimś. Obecnie zbieram na operację. I to nie jedną. Muszę zoperować nos, bo mam tak skrzywioną przegrodę, że ledwo oddycham, a przy okazji chciałam zrobić plastykę, bo nienawidzę swojego nosa. Kolejny zabieg to zabieg intymny, ale też mi utrudnia funkcjonowanie. Za korektę nosa dzisiaj poniżej 20k się nie schodzi, za ten intymny też mi na rejestracji w klinice powiedzieli 15-20k. Kolejne 2 zabiegi to już bardziej widzimisię, ale też o nich marzę i też robi to dużo osób, bo pierwsze to implant brody, gdyż mam zaburzone proporcje twarzy, zbyt krótką bródkę, wydłużony nos i z boku wygląda to źle. Implant brody z korektą nosa to dzisiaj bardzo popularne zabiegi, ale na stronie sprawdzałam, to też pisali, że implant od 15k. Myślę też nad powiększeniem chirurgicznym ust, bo tu też mam zaburzone proporce, gdyż górna warga jest węższa od dolnej i jeszcze niesymetryczna, bo prawa strona przy uśmiechu idzie wyżej niż druga i to też koszt 5-6k. Owszem, nic z tych rzeczy nie musiałabym robić, ale są to rzeczy, o których myślę od lat, to przemyślane decyzje. Gadałam ostatnio z jedną dziewczyną i stwierdziłyśmy, że życie jest za krótkie, żeby nie cieszyć się z wyglądu (sama robiła podobne zabiegi do moich). Kupa kasy na to pójdzie, najbliższe 2-3 lata to będzie wydawanie właśnie na to, ale z drugiej strony zabiegi chirurgiczne są trwałe i będzie to na zawsze, więc uważam, że warto. Jednak przez to, że chcę te zabiegi wykonać jak najszybciej staram się nie być rozrzutna. Przez to jednak starcza mniej na jakieś mniejsze rzeczy jak właśnie fizjoterapeuta czy psycholog, bo albo rybki albo akwarium
Nie wiem już, czy to ze mną jest coś nie tak, czy może jestem bardzo dziecinna, ale mam takiego doła ostatnio. Jutro mam wolne od pracy, wracam do miasta do pracy i już czuję taką niechęć do tego wszystkiego. Wiem, że jednym z powodów, przez które tak się czuję jest brak faceta. Jakbym wracała do domu wiedząc, że czeka na mnie ktoś bliski, że pójdziemy na spacer, obejrzymy jakieś filmy, inaczej bym na to patrzyła. A ja teraz moje wymarzone miasto kojarzę głównie z pracą. Już pomijam fakt, że mimo, iż jestem młoda to czuję się przepracowana. Słyszałam, że wchodzi nowy projekt, żeby były 3 dni wolnego i 4 dni pracy, co by mnie bardzo ratowało, bo momentami mam wrażenie, jakbym w ogóle z tej pracy nie wyszła. Przeżywam różne rzeczy, sytuacje pacjentów i ogólnie sytuacje w pracy i aż rodzice mówią, żebym znalazła sobie odskocznię, jakieś zajęcie, żeby nie myśleć tyle o tym, bo zwariuję i się wypalę (o ile już się nie wypaliłam). Perspektywy na faceta też nie mam. Praktycznie nikogo nowego nie poznaję. Fakt też jest taki, że ostatnio miałam w rodzinie 2 śluby, które mnie trochę dobiły. Rok temu moja młodsza kuzynka wychodziła za mąż a w tym roku, na koniec sierpnia wychodziła za mąż moja siostra. Cieszę się ich szczęściem, ale nie będę ukrywać, że chyba ten ślub siostry mnie dobił, bo ona, jako 22latka ma męża, a ja mając 27lat nie mam nawet perspektywy na chłopaka ani większego doświadczenia z chłopakami, To też mnie dobija choćby podświadomie
I ostatnio strasznie zaczęłam tęsknić za przeszłością, oglądam stare zdjęcia, filmiki, notatki. Czuję się jakaś taka samotna