Czy miał ktoś podobnie w związku? - Netkobiety.pl

nikt mi nie podpowie jak postępować z takim charakterem?

Dziękuję za odpowiedź Myślę, że trafiłeś w samo sedno. "zakończył się mój związek z ust kobiety, to musi znaczyć - 'rzucił mnie'?? ? dokładnie tak. Dziś stwierdziłam, że dobrze się stało, bo niestety jakby on nie zerwał, to ja bym prędko tego nie zrobiła. Nie umiem zrywać, wolę walczyć do końca, zawsze mam nadzieję i gdy patrzę na ukochanego, to po prostu wymiękam.
?to może być zachowanie jeszcze wyniesione z przeszłości.? Mówił, że jego poprzednie związki go zmieniły. Powiedział, że stara się, ale chyba nie potrafi się zmienić. Oczywiście usłyszałam klasyczne ?nie chcę cię ranić, zasługujesz na kogoś lepszego? oraz dodatkowo ?możemy utrzymać kontakt, ja nie mam z tym problemu, tylko, czy ty potrafisz??
?on i tak znajdzie malutki haczyk by Ci dopiec i pokazać swoją wyższość? ? oczywiście nie było tak cały czas, bo inaczej byśmy wcale nie byli ze sobą, ale w ostatnim czasie coraz częściej zdarzały się takie jego zachowania, jak np. ciężkie wzdychanie, przewracanie oczami, bo właśnie znowu coś nie tak powiedziałam, coś, co on m.in. uznawał za głupie pytanie lub stwierdzenie, z którym on się absolutnie nie zgadzał i oczywiście zaraz usłyszałam jaka jest prawidłowość. Chwile, w których ja się mogłam swobodnie wypowiedzieć zdarzały się coraz rzadziej, bo on miał ciągle zły humor. Powiedziałam mu raz, że czasem czuję, jakbym go bez przerwy wkurzała. Potwierdził, przy czym dodał, że to nie moja wina, tylko z nim coś się stało, bo wkurza go dosłownie wszystko: praca, sąsiedzi, znajomi, jakiś kierowca na ulicy. Ile można wytrzymać z kimś kto bez przerwy ma muchy w nosie?
?To bardzo dobrze działa na ludzi którzy sie uzależniają w związkach. Później ofiara takiej przemocy boi się często rozstać (?)poczuwa się do większości albo wszystkich win? ? na szczęście mam na tyle silną psychikę, że starałam się cały czas trzeźwo myśleć. Przez całe życie czuję się wolna w najpiękniejszym tego słowa znaczeniu, nie pozwolę się tłamsić, tylko cały czas nie mogłam zrozumieć, dlaczego taki anioł zmienił się po czasie w czepialskiego świra. Ja też nie jestem święta, ale szanowałam go i chciałam rozmawiać i wszystko sobie wyjaśniać. Jednak, jeśli po paru dniach od takiej szczerej rozmowy, kiedy stwierdził, że postara się zmienić swoje zachowanie, sytuacja się powtarzała, opadały mi ręce. Na pewno to wszystko wywoływało nie tyle u mnie poczucie winy, co wielki smutek. Po prostu zaczęłam być bardzo smutna i przygnębiona. Wracając od niego płakałam wielokrotnie. Tak nie powinien wyglądać szczęśliwy związek. Często podkreślał, ze kiedyś weźmiemy ślub, snuł plany itp. Gdy zaczął taką rozmowę po jakiejś docince lub ?ciekawej? wymianie zdań, z przerażeniem patrzyłam na niego, kiedy mówił o tym ślubie.
Starałam się też nie przejmować tym, co mówi, ale czasem się nie da. Przez jakiś czas próbowałam obracać to w żart (nie chciałam, żeby tego dnia psuł mi humor), ale w końcu za którymś razem zbyt wielką przykrość mi sprawiał. Mój własny ojciec nigdy się tak do mnie nie odzywał i nie traktował jak on (nie oskarżał o coś, nie traktował z góry). Mam wrażenie, że dążył czasem do sprzeczki i docinek, tylko po to, żeby sobie taką wymianę zdań zaserwować, bo to mu sprawiało przyjemność. Jeśli chodzi o kłótnie to nie było nigdy krzyku, raczej spokojna wymiana zdań. Z tym, że mnie te docinki raniły, a dla niego to były chyba żarty, śmiał się czasem nawet, gdy ja odpowiedziałam mu podobnie.
Czasem jego zachowanie było zwyczajnie chamskie. Np. gdy pokazywał mi swoje pastele którymi maluje. Wzięłam jedną i zaczęłam też coś bazgrać, uznał to za niepotrzebną zabawę jego pastelami, więc wyrwał mi ją z reki a potem, gdy widział, że się wkurzyłam, porysował mi pastelą ramie i było mu do śmiechu. Zastanawiałam się w takich chwilach, co on wyprawia.
Widzę też, nazwałeś jego zachowania przemocą ciekawe.
W tej chwili, po rozstaniu, pokazuje mi jak bardzo ma mnie gdzieś. Mam dość walki z kimś, przy kim powinnam czuć się spokojnie i bezpiecznie. Spotkam się z nim, tylko po to, żeby odebrać swoje rzeczy. Nie chcę już z nim wchodzić w żadne dyskusje. Tylko nadal mi smutno

Boli mnie to, że okazał się nie taki, jaki wydawał się na początku, że potrafił mnie tak ranić. Po prostu nie mieści mi się to w głowie oraz to, że tak łatwo było mu to zakończyć i że pokazał mi, jak szybko przeszedł z tym do porządku dziennego, znowu po to, żeby mnie zranić (choć wygadał się, że, gdy zerwaliśmy upił się pierwszego dnia, a potem po zerwaniu wziął wolne i wyjechał na tydzień daleko do swoich rodziców).
Dziękuję Ci, że nazwałeś po imieniu te wszystkie rzeczy, które krążyły mi cały czas po głowie. Łatwo usłyszeć, olej go i już, trudniej o zwrócenie uwagi na właściwe elementy i trafne podsumowanie. Cięzko, gdy samemu się przez coś przechodzi. Warto, żeby czasem ktoś powiedział, że jest tak i tak, mimo, że być może sama bym to wiedziała, stojąc obok i widząc u kogoś taką sytuację. Gorzej doradzić sobie samemu, szczególnie, gdy rządzą uczucia. Dlatego bardzo Ci dziękuję za wszystkie uwagi Wydrukuje to sobie i powieszę na scianie, na wypadek, gdyby mnie jeszcze naszły głupie myśli

Trudno odrazu stwierdzić, czy ktoś faktycznie nas kocha, jeśli deklaruje że tak jest i jest dobry dla nas. Tym bardziej, że poprzednie związki były zupełnie do bani, faceci odchodzili bez słowa albo zrywali smsem, jak się obrazili o coś, to się fochowali przez 2 tygodnie, zawsze ja pierwsza musiałam się odzywać, nie dbali o mnie, olewali, przy pierwszym kryzysie chcieli zrywać. Gdy spotyka się nagle kogoś dla kogo jestem na 1 miejscu, jest to miłą odmianą, a że ten typ znowu miał inne wady, też nie do zniesienia, to cóż. Takie jest życie.