Uwielbiam krótkie formy literackie, szukam czytelników. - Netkobiety.pl

Nie potrafię oceniać wierszy. Każdy ma inną wrażliwość.Oszczędność słów bywa zaletą, jeśli są trafne:)
Szczególnie upodobałam słowa:"Była z nim w siódmym niebie, miesiącu..." Ciekawe!

Obłokobujanie

pląsam zalotnie
zerkam
w obłoki
miłosne
pętam
bez sensu
sie ulicami
tego miasta
czy
owego
tęsknię żarłocznie
zjadam lody
Ciebie Siebie
wspomnienia
uwielbiam słońce
okrutne
obłoki
Nas
Choć
Nas nie
nie ma

"ból"

drży namiętność
pałają ciała uczuciem
choć patrzę na rozkosz
niech rozpala młodą ciebie ból policzków

i wstydliwe spotkanie tęsknoty
budzi rozłąkę ciała
niech pragnie bólu żądzy spotkanie
ukryte powieki uwielbiają policzki

to uczucie
nieśmiałe dłonie naszej
namiętności pałają miłością
namiętna pieszczota kocha wargi

uczucie jak utęskniona żądza utęsknionych ust
ale policzki dotykają namiętność
leżą
a pragną rozkoszy

Musiałam zagłębić się w wiersz, żeby zrozumieć zakończenie.  Słońce okrutne czy obłoki? A może i to i to?

fajny wiersz ale wymagałby troszkę poprawek

nigdy
nie wiesz

poza tym możesz nadać mu wyrazistą wymowę. Serdecznie pozdrawiam , pisz więcej i nie bój się krytyki.

Dziękuję za uwagę, w sumie piszę nie tylko o sobie, raczej o trudnej miłości w ogóle, bardzo interesuję sie relacjami ludzkimi.

Dziękuję bardzo za uwagi, nawet nie wiecie jak je sobie cenię. Piszę od lat, głównie opowiadania, zdobywam nagrody na jakichś tam konkursach, ale tak naprawdę interesuje mnie żywa literatura, która wywołuje jakiś zainteresowanie, napięcie lub oburzenie, pozdrawiam.

Dziękuję za wsparcie. Między innymi to forum jest dla mnie kopalnią pomysłów. Wiele historii robi na mnie ogromne wrażenie.
Uważam, że potrzebujemy w życiu poezji. Bardzo. Może nie tylko w tym tradycyjnym znaczeniu. Ludzie kochają piosenki Osieckiej na przykład. A na mnie niezmiennie działa "Warszawa" Muńka Staszczyka. Nie jestem z tym miastem związana a za każdym razie, gdy słyszę tę piosenkę ogarniają mnie dreszcze literackiej rozkoszy.

Słów kilka na niedzielę

Spotkałam Pana  Sagrada Familia Gaudi

nagle
spotkałam Go
pod Niebem
jaskrawym
tęczą kolorów
olśnienie
lśnienie
spełnienie
chwili
rzadkiej rozkoszy
śnienie
ciszą
zachwycenie

Wspominająć Hiszpanię pozdrawiam ze słonecznego (jak na razie) południa Polski

"Kobieta"

          nie zawsze
          blondynka
          wrażliwa
          gazela
          ruda
          wiolonczela

          czasem
          puch
          marny
          paltocik
          ból
          krwawienia
         
          piękna
          wczoraj
          ponętna
          płocha
          niezmiennie
          zmienna

          bez serca
          wierna
          do głębi
          kostiumik
          nosi
          gołębi

          wysokie         
          obcasy
          marzenia 
          czasem
          szuka
          spełnienia

Rozmawiałam o tym wierszu z przyjacielem, niemożliwym kobieciarzem. Podobał mu się, he he!

Ha ha, bardzo! W każdym razie polecam go wszystkim wrażliwym na piękno i niepiękno duszy kobiety.

"My z PRL-u"

nie tańczyliśmy
na ulicach
w Rio
brunatne dziewczęta
nie podawały nam
wilgotnych
ust
pełnych ud
piersi
krągłych

nasze niebo
szare
wisiało
na gałęzi
kruki wrony
pejzaż
z liszajem
codzienny

nie tańczyliśmy
na ulicach
w słońcu
ale
mieliśmy
nasz czas
i gitary

Tak bardzo zmieniły się czasy, że dziś już się tego często nie pamięta. A nasze wcześniejsze pokolenia dzieci kwiatów?

Przepraszam, nie doczytałam o Oświęcimiu.
Ja też  nie jestem z tego pokolenia, ale było tak barwne, że można  o tym pisać i pisać. Wiersz powstał 30 lat temu?  87?
Czyli nostalgia za tamtymi czasami?
A może skusisz się i napiszesz o współczesnym czasie?

Dziękuję za odpowiedzi. Czekam na następne wiersze.

Nie podobają mi się te wiersze. Rozumiem dlaczego Szymborska pisała mało wierszy. Ilość nie przekształca się w jakość. Choć i jej wiersze też w większości mnie nie zachwycają ale to nie ja jestem od przyznawania Nobla, ale nie muszą mi się podobać. Dobrze, że jest taka strona, uzewnętrznianie własnych uczuć w formie wierszy to wartościowa rzecz. Choć same wiersze nie zawsze są wartościowe. Pozdrawiam i powodzenia w pisaniu.

Rzadko czytam wiersze ale nie lubię jak bazują na najprostszych uczuciach. Miłość, tęsknota, rozczarowanie. To jak stworzenie filmu z fabułą: o porzuconej kobiecie, dziecku sierocie, nieszczęśliwej miłości. Takie wiersze są dla mnie na poziomie brazylijskich telenowel.
Ale są ich zwolennicy przeżywający z bohaterami ekranu, ich rozterki. Od poezji oczekuję czegoś więcej. Dostrzeżenia przez autora czegoś czego ja nie widzę. Pozostając w filmowym porównaniu, ukazanie na ekranie zjawiska jakie nam umykają w codziennym życiu. W dzisiejszej dobie taniej kamery, nie są nam potrzebni wybitni uznani autorzy za których ktoś zapłaci za kamerę i dni zdjęciowe. Czasem wystarczy ktoś kto widzi i słyszy więcej. Czuje trochę lepiej niż my. Płytkie wzruszenie to trochę za mało, nie wystarczy by trochę bolało. Nie wystarczy kilka słów o miłości, w wierszach trzeba odrobinę mądrości. Jest ci smutno? A kogo to dziś obchodzi? Jesteśmy piękni i młodzi. Wieczny uśmiech i zadowolenie to dziś tylko sobie cenię. Nikt nie lubi starych ludzi a mnie starość tylko nudzi. Wiersz jak zadra w sercu boli, wiersz wzbogaca choć niewoli.

Ja Ciebie Joanno nawet nie krytykują. Piszę tylko o tym co ja lubię w wierszach. Poezja chyba dziś jest przeżytkiem. Obrazkowy świat telewizji i fotografii, gdzie słowo jest w zaniku. Te nawet najgłośniej wykrzyczane słowa , są właściwie niesłyszane przez nikogo. Czasy się zmieniają, poezja odchodzi w niepamięć. Piszę o tym, bo ja również nie jestem poza tym procesem. Nie odbieram poezji jak rozkwitłej, wiosennej łąki. Raczej jak wrzosowisko w rezerwacie przyrody, które trzeba pielęgnować i chronić, bo może zniknie. Zarośnie a może komuś jest potrzebne. Choć nie wiadomo komu.
Może tylko botanikom i tylko w celu uratowania starego gatunku. Chrońmy stare gatunki, bo odchodzą, stare jabłonie i stare róże. Ale po co? Zawsze odchodziły w niebyt i nikt się tym nie przejmował ale dziś są ludzie, którzy chcą coś ocalić od zapomnienia. Czy poezja jest tym przemijającym gatunkiem? Czy poeci są dinozaurami współczesnego świata ?
Czują więcej czy cierpią więcej? Czy Ty Joanno czujesz więcej? Czy cierpisz więcej? 
Albo czy są ludzie, których to w ogóle obchodzi? Czy obchodzi nas dziś los drugiego człowieka, jeśli nie mamy z niego korzyści lub nie jest nam do czegoś potrzebny? 
Wiele pytań, tak mało odpowiedzi.

Iryd nie zgodzę się z tym,że poezja to przeżytek. Inaczej nie byłoby konkursów poetyckich, nie  wydawano by tomików poezji i nie tworzono by poetyckich stron internetowych.
Poezja przybrała tylko inny wymiar, trafiła "pod strzechy". Dziś każdy, kto chce,może pisać, malować, filmować i publikować swoje prace. Kiedyś były to zajęcia dla wybranych.

Mam kilka ulubionych piosenek, cholernie poetyckich jaK teksty Munka Staszczyka itd. W dodatku, jesli chodzi o poezje, to wiem na pewno, ze w swoich swoim wierszach  My z PRL-u i o Oswiecimiu, miescie, w ktorym sie wychowalam, zawarlam wiecej w  niz w opowiadaniach, ktorych napisalam bez liku, ktore byly nagradzane i sa lubiane.
Wszystko sie zmienia, to jest pewne. Jak smierc i podatki. Pozdrawiam.

I tu się zgadzam z Tobą.

Staszczyk z T.Love i Grechuta to na pewno nie moi ulubieńcy. Ja raczej nie przepadam za poezją śpiewana sensu stricte, co nie znaczy, że nie zdarzają się wyjątki. Czego innego oczekuję od poezji a czego innego od piosenki. Dla mnie to jak połączenie kobiety i mężczyzny. Dwa w jednym, to efekt dla mnie nie do zaakceptowania, chyba że ktoś lubi transwestytów itp.
Jeśli wystarcza, że w jednej ze wsi w Polsce jakaś animatorka kultury napisała projekt do europejskiego programu, między stodołom a kurnikiem czytam poezję i gram muzykę, to ok.
Nie pytałem czy Ty znasz żyjących poetów, tylko zastanawiałem się czy moi znajomi znają? Nie zapytam, bo mogą popatrzeć na mnie jak na dziwaka ale nigdy nie poruszyli tematu poezji w jakichkolwiek rozmowach. Chyba że, w związku ze szkołą swoich dzieci. Wszyscy moi znajomi mają dzieci co najmniej w wieku szkolnym i nie grozi im spotkanie przy świecy, i poezji miłosnej w ramionach ukochanej osoby ani dyskusje aż po świt.

O gustach się ponoć nie dyskutuje.  Joasiu ja nie pisałam, że lubię poezję śpiewaną, tylko wymieniłam, a lubię tylko wybrane utwory. Pewnie, że lepsza taka sensu stricto.
Iryd znajomi nie muszą się znać na sztuce i poezji, tak, jak ja nie muszę się znać na mechanice samochodowej. Choć czy ja wiem, może muszę?

No tak, pogubiłam się:)

No to ci się udało:)