napisałam książkę i co dalej? - Netkobiety.pl

Może napisz na jakimś forum literackim.. możesz tam też np umieścić rozdział z prośbą o krytykę i poradę.. poczytaj też o prawie autorskim - może Ci się potem przydać.

To kilka bardzo dobrych rad. Dorzucę do tego parę uwag "z życia". Koleżanka też napisała powieść. Książka została wydana już blisko dwa lata temu - przez wydawnictwo, w którym właśnie samemu pokrywa się koszty. I moje uwagi dotyczą właśnie tego... Sądzę, że wydawnictwa tego typu, to tak naprawdę wydawnictwa no-name - bez jakiejkolwiek renomy i wydające po prostu wszystko, jak leci. Im nie zależy na tym, by to było dobre i miało szansę się sprzedać - bo przecież skoro już płacisz 10 tys. za wydanie i pokrywasz całe koszty, to oni nic na tym nie tracą i nawet mały zysk z takiej książki jeśli coś zostanie sprzedane (przecież reklamują się, że choć to autor pokrywa koszt wydania, to przecież zgarnia nawet 80-90 proc. tantiem a oni tylko 10) to dla nich dosłownie mówiąc czysty zysk, bo tak naprawdę nie angażują się w promocję i za nią nie płacą. Zwisa im czy Tobie książka się sprzeda bo oni zarabiają już na jej wydaniu. Drugi aspekt takich wydawnictw to też to, że nie ma tam solidnej redakcji - bo każda książka wymaga wiele pracy już po jej napisaniu - oraz korekty, nie mówiąc już o solidnej ocenie książki i krytyce.
Krótko mówiąc, podpinam się pod rady, byś przynajmniej częściowo książkę zaprezentowała np. w necie. Ale najpierw wysłałabym kopie do różnych wydawnictw, tych znanych raczej. Wydaje mi się, że jeśli książka będzie dobra, to zostanie wydana. Odrzucenie jest sygnałem, że warto nad czymś popracować. Oczywiście wiem, że wydawnictwa są zasypywane setkami "powieści" rocznie, więc jest ryzyko, że ktoś niesłusznie źle oceni Twoją twórczość. I właśnie po to sprawdziłabym, jak oceniają książkę ludzie w necie i wtedy ewentualnie podjęła decyzję o wydaniu książki w wydawnictwie no-name.
Doświadczenia koleżanki są raczej kiepskie. Co z tego, że książka jest w empiku, skoro nikt jej nie kupuje? Nie ma żadnej promocji a trudno jest coś na własną rękę zorganizować. I ostatnia sprawa, koleżanka swoją powieść wysyłała do znanych wydawnictw, ale pomysł był wielokrotnie odrzucany. Pomimo to, w przeświadczeniu, że napisała świetne dzieło postanowiła wydać je na własną rękę. Osobiście miałam możliwość zapoznania się z treścią i niestety stąd mój wniosek, że czasem jednak "duże" wydawnictwa mają rację, nie dopuszczając do wydania takich "dzieł".
Czytałam kiedyś książkę, w której pokazane były losy gościa z wydawnictwa, analizującego książki przysyłane przez ludzi. Padła tam teza, że każdy człowiek cierpi na chorobę, która każe mu pisać, nawet jeśli tego nie umie...
Moja rada jest taka: daj to ocenić innym osobom, mniej lub bardziej znajomym. Przede wszystkim takim, co do których masz pewność, że będą szczere wobec Ciebie, i takim, która mają pewien "zmysł" i dużo czytają.

Dzięki Wam wszystkim za pożyteczne rady. Kilka z nich wzięłam sobie do serca i może macie rację. W internecie niemalże każdy jest w jakiś sposób anonimowy, więc zacznę się zastanawiać nad założeniem bloga, gdzie będę umieszczać fragmenty rozdziałów. Jeśli książka przyjmie się w miarę dobrze, zacznę działać dalej oczekujcie bloga, jeśli będziecie chętni przeczytać. Będę gotowa na wszelkie uwagi.

Każdą książkę warto wydać, na Twoim miejscu porządnie bym się rozejrzał w internecie co i jak, a następnie ją wydał talenty trzeba rozwijać

Od Autorki
    Znacznie łatwiej rozwiązać problemy w powieściach, aniżeli w życiu. Na papierze niewłaściwy krok łatwo można cofnąć jednym pociągnięciem pióra i bez przykrych następstw zrobić odpowiedni. W życiu nie da się wykreślić fałszywego kroku, czasem lat nie starczy na naprawę. Podobnie z marzeniami ? materializowane, często niestety, ku własnemu przerażeniu, nabierają skarłowaciałego wyglądu, natomiast kształtowane na kartach powieści są jak piękne kwiaty pielęgnowane troskliwą ręką ogrodnika. Nie tylko ludzie piszący powieści o tym wiedzą, ale właśnie oni bardziej niż inni potrafią oszukać samych siebie, ożywiając szarą rzeczywistość gamą najwspanialszych barw, jakich oko nie widziało. Tylko co z tego?
     Oszustwo zawsze pozostanie oszustwem?

Prolog
     Namiętnie całował jej szyję. Lubiła jego pocałunki, delikatne, czułe. Odchyliła głowę i przymknęła oczy. Gdy wziął między wargi koniuszek jej ucha, wydała z siebie cichy jęk. Kochała, gdy ją dotykał. Zmysłowo, bez pośpiechu studiował jej ciało centymetr po centymetrze.
     Ręką odgarnął jej puszyste blond włosy swobodnie opadające na jej nagie ramiona. Zachichotała. Uwięziona w spojrzeniu swego pana nagle poczuła, że jej ciało wymyka się spod kontroli. Była zmuszona przyjmować napływające fale rozkoszy, wywołanej czułymi dotknięciami. Jego ręka przesunęła się niżej, błądząc po jej brzuchu, jakby czegoś szukała. W końcu natrafiła na pępek. Kiedy kciuk zaczął zagłębiać się w jego wnętrzu, pozostałe palce sięgnęły w dół. Złapał ją w biodrach i przewrócił na brzuch. Nie protestowała. Gdy całował jej plecy, poczuła na swoich wargach słony smak. Zrozumiała, że płacze. Ale dlaczego? Przecież tak uwielbiała, gdy on przy niej był. Właśnie on, nikt inny. Uwielbiała jego pocałunki, uwielbiała jego szept, uwielbiała jego...
     Czuła, jak przesuwa dłońmi po jej kręgosłupie. Przeszły ją ciarki po karku. Łzy płynęły jej po policzkach coraz mocniej. Czy na pewno tego chciała? Czy na pewno chciała z nim być?
     - Co się stało, najdroższa? Sprawiam ci ból?
     - Nie. Nic mi nie jest. Zróbmy to! ? powiedziała tłumiąc w sobie płacz.
     Odwrócił ją z powrotem na plecy. Rozkosznie jęknęła, gdy rozsunął jej nogi. Czuła w udach intensywne pulsowanie. Wyprężyła się, zacisnęła dłonie w pięści tak mocno, aż pobielały jej kostki. Pragnęła go aż do bólu! Tylko on mógł ukoić ten ból. Ale dlaczego wciąż płakała?
     Jego wilgotne ciało lekko unosiło się ponad jej ciałem. Wbiła paznokcie w jego szerokie barki. Rozluźniła mięśnie, oddała mu się w pełni. Wszedł w nią mocno, lecz w jego ruchach wyczuwalne było budzące niepokój napięcie. Jego wargi pieściły jej gorącą szyję. Koniuszkiem języka pieściła jego ucho. Czuli się wspaniale. Przechyliła głowę na bok, gdyż pokój zaczął nagle wirować, przyprawiając ją o mdłości. Wciąż płakała.
     - Czy mam przestać? ? zapytał sapiąc i odgarniając kosmyk włosów z jej policzka. ? Dlaczego płaczesz? Sprawiam ci ból?
     - Nic mi nie jest. Nie zwracaj na to uwagi. To chyba... łzy szczęścia ? zawahała się.
     Pogrążył się w pocałunkach, podczas gdy ona cichutko załkała.
     - Kocham cię ? wyszeptała i otarła łzę ręką.
     - Ja też cię kocham, najdroższa. Ale widzę, że coś cię gnębi. Wiesz, że zawsze będę przy tobie, niezależnie od wszystkiego.
     - Wiem, dlatego nie przejmuj się. Wszystko jest w porządku ? skłamała i odwróciła głowę. Po jej policzku spłynęła kolejna łza. ? A w zasadzie nie! ? wykrzyknęła. ? Nie jest w porządku. Kocham cię, ale nie mogę! Nie mogę... Pragnę, ale nie mogę... ? Kobieta rozpłakała się na dobre.
     Zrozumiał, co miała na myśli. Starał się ze wszystkich sił, by sprawić jej przyjemność. Ciało mężczyzny naprężniało jeszcze bardziej i poczuła w sobie jego ogromną męskość.
     Chciała tego... Chciała tego bardziej niż czegokolwiek na świecie. Cały pokój wciąż wirował. Gdy jego ciało unosiło się i opadało nad jej piersiami, bawił się jej wilgotnymi włosami. Białe, atłasowe prześcieradło było wilgotne od szampana. Butelka leżała pod łożkiem, wylała się z niej niemalże cała zawartość. W pokoju unosiła się woń trunku, gdy teraz ona siedziała na nim. Niewielkie owłosienie na jego wyrzeźbionym przez ćwiczenia torsie owijała wokół swoich długich paznokci. Nieznacznie unosiła swoje biodra, po czym gwałtownym ruchem powracały do pierwotnej pozycji. Pochyliła się nad jego twarzą, swoimi słonymi od łez wargami dotknęła jego szyi. Wgryzła się w nią. Nagle wbiła swoje paznokcie w bok jego pleców i oboje głośno jęknęli.
     Leżeli tak jeszcze przez dłuższą chwilę, wtuleni w swoje ramiona, przykryci atłasową narzutą. Ich spocone ciała pokryła piana z nowootwartej butelki szampana, którą mężczyzna trzymał w ręce.
     - Wznieśmy toast... za nas! ? podniósł kieliszek do góry i stuknął krawędzią w krawędź jej kieliszka. ? ZA NAS!
     - Nie możemy. Posłuchaj, to musi się skończyć. Nie możemy dłużej tak tego ciągnąć! ? kobiecie znów zaczęły płynąć łzy po zarumienionych od seksu policzkach. ? Pragnę cię i ty o tym wiesz, ale to staje się coraz bardziej niebezpieczne. Okłamujemy sami siebie, że wszystko jest w najlepszym porządku, a rzeczywistość jest zupełnie inna. Musimy przestać mydlić sobie oczy, bo prędzej czy później prawda i tak wyjdzie na jaw, więc lepiej będzie jeśli zakończymy to tu i teraz! Długo o tym rozmyślałam i uwierz mi, że nie jest to najłatwiejsza decyzja, ale... ? przerwała, bo jej klatką piersiową wstrząsnął szloch. Mężczyzna namiętnie pocałował kobietę, po czym oznajmił:
     - Wiem, że to nie w porządku. Ale ja nie potrafię bez ciebie... nie mogę... ? nachylił się nad jej uchem ? ja też cię pragnę... ale... nie wiem, jak długo będę mógł żyć ze świadomością, że jestem kłamcą! Może... ostatni raz... ? drżenie w jego głosie było wręcz namacalne.
     - Ostatni raz i już nigdy więcej. NIGDY!
     Posmutnieli. Z największą troską położył ukochaną na plecy i wylał na jej brzuch resztkę szampana ze swojego kieliszka. Koniuszkiem języka wydobył spieniony płyn z pępka. Chwycił ją mocno w talii, gdy łzy napłynęły mu do oczu. Kochali się na pożegnanie... Pokój ponownie zaczął wirować, ale tym razem żadne z nich nie wydało z siebie nawet najmniejszego dźwięku.

     Oboje stojąc w drzwiach patrzyli sobie w oczy. Po raz ostatni ich usta złączyły się w pocałunku. Po raz ostatni odgarnął kosmyk włosów z jej policzka. Po raz ostatni dotknęła jego ciała. Po raz ostatni...
     - Nigdy, przenigdy nie zapomnę tego, co nas łączyło ? wyszeptała kobieta ujmując jego twarz w dłonie. ? Chciałabym, żeby to trwało wiecznie, ale nie potrafię tak. Nie w ten sposób.
     Mężczyzna ujął swoją dłonią jej policzek i potrał kciukiem delikatnie wysuszając łzę.
     - Będzie tak jak przedtem? ? wykrzyknęła za nim, gdy ten schodził już po schodach.
     - Wiesz, że to niemożliwe.
     - Chcę tylko, żebyś mi to obiecał. Obiecaj, że będzie tak jak przedtem! ? prosiła, wręcz błagała.
     - Tak będzie ? nie patrząc na swoją ukochaną, znikł z pola jej widzenia. Wyszedł z bramy w ciemną otchłań uśpionego miasta.
     Idąc ulicą mężczyzna nie patrzył przed siebie. Ze spuszczonym wzrokiem intuicyjnie kierował się w stronę swojego mieszkania, głośno się zastanawiając. Jednak jestem idiotą ? pomyślał, gdy mijał wystawę sklepu jubilerskiego. ? Każdy facet jest idiotą, ale zdaje sobie z tego sprawę, gdy jest już na cokolwiek za późno! Skręcił w ciemny zaułek i szedł chodnikiem prosto do wysokiego budynku. Minął parę dwojga ludzi, w ogóle nie podnosząc na nich wzroku. Para wydawała się tryskać radością. Kiedy mijana dziewczyna lekko podskoczyła, by ucałować swojego partnera, mężczyzna pogłębił się jeszcze bardziej w swoich zamyśleniach. Postawił kołnierz swojej kurtki, wsadził ręce do kieszeni i całymi siłami walczył sam ze sobą, by nie dać upustu emocjom i nie rozpłakać się przy tamtej parze zakochanych. Zauważył mały kamyczek i wszystkie swoje myśli próbował przenieść właśnie na niego. Kopnął go tak, by celnie trafił do kratki osłaniającej studzienkę kanalizacyjną tuż przy chodniku. Był w tak podłym nastroju, że nie miał ochoty na nic innego, jak tylko szklaneczkę mocnej wódki. Nie będę się zniżał do tego poziomu, żeby pić, by zapomnieć ? powiedział sam do siebie i wszedł do bramy.

Nie wiem, czy to jest odpowiednie miejsce to publikowania mojej książki. Ona ma coś koło 250str. Ale jeśli jesteście chętni...

mała sugestia:  "Minął parę dwojga ludzi," -- albo dwojga albo parę
"Postawił kołnierz swojej kurtki, wsadził ręce do kieszeni i całymi siłami walczył sam ze sobą, by nie dać upustu emocjom i nie rozpłakać się przy tamtej parze zakochanych" --dość osobliwe doświadczenie: mężczyzna, który rozpłakuje się na widok zakochanych... chyba, że to nie typ macho (a takie odniosłam wrażenie) a do szpiku wrażliwy chłopak.

Ale i tak jestem ciekawa części dalszej

wlsnie chcialam pisac zebys mi przeslala cos na maila ale widze ze jest blog! swietnie! z checia przeczytam i napisze jak mi sie podoba

Miałam okazję przed chwilą zerknąć na Twoje dzieło. Szczerze, kiedy wrzuciłaś tu ten prolog, to nie porwał mnie on. Troszkę jak flaki z olejem - może dlatego, że nie lubię scen z takich miłosnych uniesień; wydają mi się nudne i mdłe ;D Sory;p
W każdym razie, poczytałam sobie dalej i stwierdzam, że podoba mi się Twój język. Jest prosty i przystępny. Wyobrażam sobie tę kobietę, bohaterkę Twojego dzieła jako zwykłą dziewczynę, która na luzie opowiada o swoich perypetiach. Powstrzymałabym się czasem od zbyt wielu epitetów i jakichś rozbudowanych opisów, bo czasem lepiej jest przejść do sedna, zamiast owijać w bawełnę. To takie moje pierwsze spostrzeżenia, ale ogólnie powiem, że (poza prologiem ;p ) czyta się przyjemnie.
Jak będę miała chwilę by tam zajrzeć, to powiem coś więcej:)

e, spoko, bez przesady;p Może jesteś zbyt krytyczna wobec swojej twórczości. Ale znam to, też tak mam.

Wiesz....Harper Lee napisała tylko 1 książkę w życiu, która po dziś dzień jest bestsellerem

Tak naprawdę zamiar miałam taki, żeby prolog był zupeeełnie inny niż pozostała treść książki. Najwidoczniej tak jest w istocie, ale nie wszystkim się to podoba. Nie szkodzi, zawsze można coś zmienić. Na szczęście prolog jest krótki
Kluszczanka... do wydania jeszcze długa droga.. o ile w ogóle jakakolwiek istnieje Ale dzięki za opinię

Catwoman - nie wątpię że ten rodzaj literatury tez ma swoich wielbicieli:) Jak byłam nastolatką sama czytałam ukradkiem:P Ale widzę że powieść Iloness zmierza w innym kierunku i całe szczęście:)

Iloness wiem że do wydania pewnie jeszcze długa droga, ale mogłabyś spróbować wysłać to do wydawnictwa (ale nie do tych które drukują wszystko byle autor za to zapłacił). Tam rzuca na Twoje dzieło fachowym okiem i może coś pójdzie do przodu.
Jak się ma pasje a do tego talent to trzeba to rozwijać:)

Iloness, są serwisy, które bardzo chętnie wydają książki nieznanych autorów chcących zabłysnąć. Nie wiem czy można podawać linki ale jest taki serwis sama mam tam jedną moją książkę, nad drugą pracuję;) poczytaj.to    pozdrawiam;)

mi sie nie wyswietla Twoj blog:( a z checia bym poczytala...

Witaj Iloness
Mam taki sam problem jak ty. Napisałam książkę dla młodzieży, znalazło sie wydawnictwo które chciało ją wydać, ale prosili mnie o sponsorów którzy pomogliby w tym temacie. Trafiłam przypadkiem na wspaniałą kobietę która zrobiła mi okładkę i ilustracje. Inna obca osoba dorzuciła pare groszy i książka miała ukazać się w styczniu tego roku. Były zapowiedzi, umowa i td. Niestety, wydawnictwo padło finansowo i zostałam z ręką w nocniku. Mam oczywiście wiele chętnych wydawnictw na wydanie mojej książki ale ze współfinansowaniem.
Nie idę na taki układ, bo wiem, że oni tylko patrzą na to, zarabiją już na wstępie, a potem nie interesują się książką, żadnych promocji ani reklam. Jeśli ksiażka nie jest promowana to po czasie kiedy leży w nowościach, ląduje na dolnych półkach i nikt jej nie kupi.
Trzymaj sie dziewczyno i pisz nadal, ale o wydaniu naszych ksiązek jak na razie to możemy sobie pomarzyć.

napisz do jakiejś gazety i niech publikują co tydzień po trochę Twojej książki , jak to robił kiedyś Mickiewicz z "Panem Tadeuszem" dla pokrzepienia serc Polaków

dopiero teraz przeczytałam ten fragment,więc moje porównanie jest nie na miejscu ale całkiem ciekawa,chętnie przeczytałabym całą!!

powiescidoszuflady.blox.pl

Zgodznie z obietnicą zmieniłam domenę... zaczynam od początku umieszczać wszystkie rozdziały. Na start - prolog, I i II rozdział
zapraszam

Witam serdecznie przeczytałam wszystkie 10 rozdziałów .Podoba mi się chociaż trochę nierealna ta historia .Zobaczymy co będzie dalej pozdrawiam Iwona

iloness, owszem wydawcy niechętnie wydają książki nieznanych autorów, co nie znaczy, że tego w ogóle nie robią. Każdy znany autor w końcu jakoś zaczynał. Zobacz, które wydawnictwa publikują literaturę obyczajową dla kobiet i wyślij im książkę lub jej fragment e-mailem (chyba że chcą pocztą tradycyjną - czasem jest informacja jak chcą dostać książkę na stronie wydawnictwa). Niestety pieniądze są dosyć symboliczne, w zasadzie najczęściej tylko niewielki procent od sprzedaży każdego egz. (no chyba, że książka okaże się bestsellerem). Ale nie bój się próbować i uzbrój się w cierpliwość.

A gdzie można tą książeczkę przeczytać?

Witajcie

Ilon Twoje  zapytanie w tytule Tematu , coś  mi mówi
Ja sama już chyba rok, może dwa poszukiwałam powiedzmy
wydawnictwa,czy też wydawcy,bo  lubiłam pisać i nie powiem
nadal lubię... choć zaczęłam od wierszy w Szkole....
a pózniej  opowiadania. Ale pomijając mnie , chodzi oto że
całkiem śmiało możesz zacząć od Ebook - ów , chyba tak się
to pisze.   W sumie znajoma tam wydaje swoje opowiadania
tzn na pewnej stronie. Nie powiem że  tam jest za darmo
całkiem. Ale wszystko  jest dokładnie wyjaśnione i są porady
jak ma wyglądać  książka  i ile sobie za nią życzysz...
Najlepiej  jak sobie wejdziesz  tam i poczytasz...

Jeśli Cię to interesuje to podam w E - mail , bo  nie wiem
czy  można napisać  nazwę.

Przeczytałam początek  Twojej książki , hmm  akurat
aż takiej  formy opisu nie lubię... ale zarazem, nie
można czegoś ocenić , że tak się wyrażę dopóki
nie przeczyta się w całości.

Bardzo podobały mi się porady , Koleżanek  które
wyraziły swoje opinie , na temat  tego co Napisałaś.

Pozdrawiam serdecznie  i życzę powodzenia.