Ciaza urojona- jak sie z niej wyleczyc? - Netkobiety.pl

Myślę, ze najlepsza będzie wizyta u psychologa, bo gdybyś sama była w stanie sobie poradzić, to już dawno by nie było problemu.

Wizyty u specjalisty nie od razu dają pożądane efekty. Potrzeba konsekwencji, cierpliwości.
I przede wszystkim, trzeba chcieć się wyleczyć.

Rozważałaś wizytę u psychiatry?

Mam znajoma, tez sobie wmówiła, ze jest w ciąży, tak bardzo chciała dziecka, ze miała wszelkie objawy. Nie chciała się leczyć, przeszła coś w rodzaju załamania nerwowego, któregoś dnia zaczęła krzyczeć, ze nikt jej nie wierzy i już nie mogla przestać. No i spędziła 2 tygodnie w pewnej klinice, gdzie ja jakoś doprowadzili do ładu. Teraz regularnie uczęszcza na jakąś terapie, podobno jest lepiej.

Wiesz, tu nie chodzi o to, zebys sie przekonala, ze w ciazy nie jestes - musisz sie dowiedziec, dlaczego tak bardzo sie boisz w tej ciazy byc, tak bardzo, ze az masz urojenia.

Naprawde przemysl to, co napisalam.

Cześć dziewczyny ...  proszę o dobre słowo z waszej strony ..ja też mam urojoną ciążę zrobiłam 3 badania krwi beta hcg i każde jest mniej niż 1 i wiadomo że ciąży nie ma, zrobiłam 6 testów ciążowych i też są negatywne ..a ja doświadczam wszystkich objawów ciąży.. błagam poradźcie mi co mam zrobić
Jestem już tak bardzo załamana stosunek był 13.02.2013 a test beta hcg ostatni robiłam 29 dni po  czyli 14.03.2013 a później jeszcze tydzień po 2 testy ciążowe..:( wyniki były wszystkie negatywne.. wynik bety "znak mniejszości" 0.100  a tak na prawdę to nawet nie uprawiałam seksu tylko ocieraliśmy się o swoje narządy płciowe, ale boje się że jakoś mogło dojść do zapłodnienia (

Bardzo proszę Was o pomoc. Mam dopiero 19 lat i za bardzo wiem o ciąży urojonej.
Moja najmłodsza siostra Magda, która ma 14 lat ostatnio coś takiego przeżywa. Wiem o tym tylko ja, bo do mnie ma największe zaufanie i zawsze sobie o wszystkim mówimy. Od jakiegoś czasu zaczęła myśleć, że jest w ciąży (a nie uprawiała przecież stosunku!!). Co rusz sprawdzała w internecie coś o objawach ciąży. I np. jak jej coś ''biło'' w brzuchu, to np. myślała, że to serce dziecka. Tłumaczyłam jej, no ale lęk jej pozostawał. No i jak przeczytała o ciąży urojonej to już wiedziała, że to to.
No ale nadal jej brzuch rośnie i wgl. Normalnie miała wokół pępka 65 cm (wiem że mało, ale ona chuda jest z natury) a teraz ma 76 cm. Boi się, że zacznie być widoczny. Codziennie o tym myśli. Ale zauważyłam, że jak zaczęłam ją cały weekend zajmować innymi rzeczami to nawet jak jadła sporo to brzuch miała mniejszy.
Teraz popada w jakąś... no depresje. Mówiłam, żebyśmy to powiedziały mamie ale mówi stanowczo NIE, a co mówiąc o wizycie u specjalisty. Co mam robić aby jej to przeszło??

Znam problem. Jako małolata 18+ wolałam w ogóle odmawiać sobie seksu i stronić od facetów, raz że nie czułam potrzeby, a dwa, że perspektywa wpadki była dla mnie tak straszna, tak nie do przyjęcia, zawsze sobie myślałam, że nieplanowana ciąża to jak kulka w łeb, zwiastuje nasz prywatny koniec świata. Sama myśl o wpadce skutecznie zniechęcała mnie do seksu. Jako mężatka, ufff na szczęście na początku mój mąż bywał gościem w domu, i seks był tylko od święta dla mnie to na początku był tylko obowiązek, i sama panika, mimo, ze się zabezpieczaliśmy, w dniach płodnych w ogóle nie było mowy o jakiejkolwiek bliskości. Naprawdę wtedy seks nie dawał mi żadnej przyjemności tylko strach, ból na samą myśl o ciąży. Doszłam do takiej schizy, ze widząc wózek z dzieckiem, miałam ciążowe objawy. Mdlałam, wymiotowałam, bolał mnie brzuch. Mimo, że ja się zawsze pilnowałam, ryzyko jakiejkolwiek wpadki minimalizowałam jak mogłam, to i tak wydawało mi się że w ciąży jestem. Bo ja jako panna seks omijam szerokim łukiem jako młoda mężatka jeszcze bardziej bałam się wpadki. Dopiero po 5 latach małżeństwa urodziłam dzieci, były dokładnie zaplanowane. Nawet dzień w którym jej poczęliśmy był zaplanowany, wyliczony. Miałam wielkiego farta, że udało się za pierwszym razem. Bo dla mnie taka huśtawka wyniki testu, byłaby zabójcza. A tka byłam przygotowana od miesięcy, na to co ma być, wynik testu mnie nie zaskoczył. Ale nawet w palowanej ciąży miałam różne perypetie, depresje itp. To co mówić o nieplanowanej. Potem jak dokładnie zaplanowałam, tylko dwoje i ani pół więcej!!! I znów zaczęły się schizy. Ogólnie to ja to leczyłam, na psychoterapii. Pomogło. Bo to już było nie do zniesienia w pewnym momencie, byłam fizycznie wycieńczona, cały czas wymioty, mdłości, omdlenia, ból brzucha.  Leki mi pomogły. Mi się kiedyś przyśniło, że wychodzę od lekarza i okazuje się ze jest w nieplanowane ciąży, nie wiem skąd wyciągam, rewolwer i strzelam sobie w łeb. Sen kilak razy się powtórzył. Ale mój lekarz jak mnie zna, i wie że ja z seksem jak snajper z bombą nie popełniam błędów które kosztują życie. Zresztą może to o mnie źle świadczy ale mnie uspokaja jeden argument, że ciąże zawsze można usunąć. Ja od tej port już nie tak częste ale miewam takie obawy przed ciążą zresztą w moim wątku opisałam to dokładniej, jak to rzutuje na życie w małżeństwie, chociaż dzieci mamy już dorosłe, a ja mam 40+. Temat jest dla mnie aktualny.