Ona chce odejść, zarzucając mi, że nie mam dla niej czasu. - Netkobiety.pl

Owszem masz dla niej mniej czasu. Nie jest to specjalne mile, jak nagle pojawiaja sie ograniczenia w kontakcie, sporo osob ciezko sobie z tym radzi. Ale ona wiedziala, ze cos takiego nastapi. To nie jest twoja fanaberia, tylko czemus to sluzy. I jest to na pewnien okres czasu. Zatem uwazam, ze jej pretensje sa bezzasadne. Jakies ksiezniczkowanie jej sie uaktywnilo. Moj maz robil kiedys pare miesiecy nadgodziny i w domu glownie spal, ale wiedzualam ze sluzy to temu, abysmy odlozyli wiecej pieniedzy. Kupilismy potem mieszkanie i zmienilismy samochod. Ja w tamtym czasie ogarnialam wszystko w domu. Zeby nie tesknic, spotykalam sie z kolezankami, rodzine odwiedzalam, jakies zajecia sobie wymyslalam. Nie zawsze bylo mi na reke, ze albo go nie ma albo spi, ale nie czepialam sie o to nigdy.

Przede wszystkim to mi się wydaje niefajne, że ona obraża się, a nie wiadomo dokładnie o co. Strasznie nie lubię u ludzi takiego zachowania, na zasadzie "a domyśl się". Jeśli jest jakiś problem, to można przecież pogadać i sobie wyjaśnić, a nie tak.
Co do Twojego wracania po 20tej, to skoro ona wraca 16-18, to przecież nie siedzi jakoś strasznie dlugo sama. Macie jeszcze pół wieczora na spożytkowanie. Nawet jeśli musi ona rano wstać, a potrzebuje się wyspać, to by chyba starczyło jej iść spać koło 22-23, tak że macie bite 2 godziny na spędzenie czasu razem. Nie wydaje mi się to tak jakoś strasznie mało, żeby z tego powodu się aż obrażać.
Może więc problem jest gdzie indziej? Np. jest zazdrosna, bo na tym kursie spotykasz ładne dziewczyny. Albo coś tam innego. (Tak dla przykładu podałam z tą zazdrością )
Byłoby dobrze, jakby powiedziała co jej tak konkretnie przeszkadza w Twoim zachowaniu i co masz ewentualnie w nim zmienić, żeby była zadowolona. Np.: częściej przytulać. Ale to ona musi wyartykułować czego oczekuje, a nie czekać, aż się domyślisz. Niech sobie wypisze na kartce chociażby.
Bo tak, to jest raczej mętna sytuacja. Jak ona twierdzi, że się nią nie interesujesz i nie przejmujesz, to wypytaj ją co to konkretnie dla niej znaczy. Co by chciała. Powiedz jej też o tym, co robiłeś, a co wg Ciebie oznacza zainteresowanie (np. wysyłałeś jej SMSy, żeby pokazać, że o niej pamiętasz).
Może ona sobie też nie zdaje sprawy, że Ty się stałeś bardziej oschły dla niej nie z powodu kursu, ale z powodu jej ciągłego naburmuszenia? Trudno przytulać się do osoby, która wygląda na złą i obrażoną... Chyba warto jakbyś jej to uświadomił

Twoja partnerka powinna nauczyć się wyrażać swoje emocje i konkretnie mówić o tym, czego potrzebuje. Strzelanie fochami do niczego nie prowadzi. Trochę nie wierzę w to, że 2-3 h dziennie to dla kogoś tak drastycznie mało, że stawia związek pod znakiem zapytania. Może jakość tego spędzanego razem czasu jest nie taka, jak oczekuje dziewczyna? Czym innym byłaby godzina wartościowej rozmowy, gdzie jesteście skupieni tylko na sobie nawzajem, a czym innym godzina rozmawiania przy okazji, np. prasując, patrząc w laptopa, krzycząc z łazienki. W moim przypadku robi to ogromną różnicę i wolę taką wartościową, skondensowaną godzinę, niż 3-4 rozlazłe godziny, które i tak nie zaspokoją mojej potrzeby bliskości.

Rzeczywiście trudna sytuacji. Twoja partnerka zachowuje się - z tego co opisałeś - dość egoistycznie. Pokazuje to jednak też drugą stronę medalu: że zależy jej na Tobie i czuje się odtrącona, bo chciałaby spędzać z Tobą więcej czasu.

Nie chcę jej usprawiedliwiać, bo nie powinna stawać na drodze Twojego marzenia. Ale może spróbuj także wczuć się w jej położenie? Może jej także jest ciężko?

Piszesz, że jesteście ze sobą od roku. To wcale nie tak dużo i może ona nie jest Ciebie do końca pewna? Może spróbowałbyś zrobić krok w jej stronę, wyciągnąć rękę, np. w piatek czy sobotę wieczorem urządzić jej kolację-niespodziankę, ugotować coś miłego, kupić wino i jak już się rozluźni porozmawiać na spokojnie i wytłumaczyć jej, że boli Cię jej zachowanie? Ale bez pretensji, tylko spróbuj wysłuchać jej punktu widzenia, daj jej się wypowiedziec (wyrzucić z siebie wszystkie kwasy) i spróbować wspólnie dojść do jakiegoś rozwiązania?

Ja przynajmniej na Twoim miejscu uderzałabym w ten sposób

Jeśli rozmowy nic nie dadzą to rzeczywiście trzeba będzie podjąć bardziej radykalne kroki.

[Napisałem post, ale wylogowało mnie ze strony, więc opiszę raz jeszcze, krócej jednak...]

Czas, który spędzaliśmy razem zawsze był czasem na nas, nic nie rozpraszało, tzn nikt nie siedział przy swoim komputerze obok siebie, tylko razem. I na pewno 15 min prawdziwej rozmowy to więcej niż 3h razem, ale osobno. Tylko my raczej tak właśnie spędzaliśmy czas: spacery, film, serial - jej to odpowiadało. W tym czasie śmialiśmy się, omawialiśmy co widzimy, rozmawialiśmy przy tym. Takich głębokich rozmów nie przeprowadzaliśmy wiele. Tak chyba Ona budowała więź. Jestem generalnie człowiekiem, który umie i lubi słuchać, więc zawsze mogła na to u mnie liczyć. Nie oceniałem, nie podpowiadałem co robić, po prostu słuchałem i to też jej odpowiadało. Przynajmniej nic mi o tym nie mówiła, a ma taki charakter, że od razu widać, jeśli coś jej nie odpowiada bo wtedy albo się obraża albo właśnie izoluje. Podobnie było z moimi znajomymi i przyjaciółmi. Ograniczyłem z nimi kontakty, bo nie lubiła kiedy się spotykaliśmy. Zawsze mówiła, że jej źle, że ja wychodzę a ona zostaje w domu sama. Skończyło się na tym, że albo spotykam się z nimi razem z nią, albo jak Ona wyjeżdża w tygodniu na delegacje to mam okazję się spotkać. Z drugiej strony, żeby oddać sprawiedliwość, ona też rzadko się spotyka ze znajomymi, a jak to robi to zawsze pyta czy może (mimo, że powiedziałem jej że nie musi mnie pytać o nic, i niech się spotyka z kim i kiedy chce) i zawsze mówi gdzie i z kim będzie i kiedy po nią przyjechać.
Zawsze jest jakieś prawdopodobieństwo, że ktoś kogo znała albo ktoś nowy pojawił się wokół niej i teraz się waha. uważam jednak, że to bardzo mało prawdopodobne, znając jej charakter i opinię w tym temacie, prędzej by zerwała ze mną niż zdradziła. A skoro by się wahała między mną a kimś, to jaki jest sens stawiać mnie przed takim ultimatum? Bo zna mnie, wie co do niej czuje i jak wygląda(w domyśle jak będzie wyglądało dalej) nasze życie?
Nie, nie powiedziała mi tego wprost, że chce żebym skończył z kursem, to moja interpretacja. I zgadzam się, że może być mylna. Stąd bardzo cenie te uwagi tutaj pisane przez Was. Moją interpretację opieram na tym, że wszelkie próby mojego wyciągania ręki czy kompromisu zawsze spotykały się ze ścianą. A podczas tej sprzeczki wyraźnie dała mi do zrozumienia, słowami, że nie czuje się już ze mną tak blisko, nie czuje się kochana, nie czuje we mnie oparcia takiego jak dawniej. Czyli z tego zrozumiałem, że żeby przywrócić poprzedni stan to albo ja zrezygnuje z kursu albo zrezygnujemy sami z siebie, bo Ona nie zamierza nic zmieniać. Od początku praktycznie nie wspierała mnie w tym kursie, nawet w takich błahych sprawach. Nigdy nie pyta jak tam było np. Ostatnio nawet poziom złośliwości wobec mnie wzrósł, wobec takich domowych obowiązków. Zachowuje się tak jak bym był kotem a Ona chciała wetrzeć mi pyszczek w plamę moczu na dywanie. Ostatnio nawet zapowiedziała, że w związku z świętem zmarłych nie chce jechać do mojej rodziny na północ kraju, bo to nie jest jej rodzina, mimo, że wcześniej spędzaliśmy razem święta i inne rodzinne okazje i było miło, wesoło i w porządku i nigdy nie miała problemów z tym, żeby do nich jechać.
Pomysł z kolacją jest bardzo fajny. Obawiam się jednak, że może jak byśmy zaczęli rozmawiać to emocje znów by się uniosły, a wtedy droga do sprzeczki otwarta, a w najlepszym przypadku zostanie niemiłe wspomnienie tego posiłku.

Myślę, że tym sformułowaniem chciała bardziej podkreślić, że mam sobie jechać sam, bo ona nie ma ochoty mi towarzyszyć, tzn takie odniosłem wrażenie. Jednak co do pytania - jest z tradycyjnej rodziny, małżeństwo jest dla niej ważne i często o tym wspominała. Ponadto jest z niewielkiej miejscowości (ja z większego miasteczka), gdzie sama tradycja ślubu jest ważna społecznie. Jak tylko jakieś koleżanki się żenią, to mi o tym mówi. Domyślam się, że małżeństwo jest dla niej istotne. Ja sam nie mam tak gorącego uczucia do małżeństwa, ale nie unikałbym go, jeśli miałoby to uszczęśliwić moją partnerkę. Jednak uważam, całkiem szczerze, że ponad rok związku to za krótko. Po to jest okres chodzenia ze sobą, aby docierać się ale jednocześnie sprawdzać, czy z tą osobą można żyć codziennie, rozwiązywać problemy i zakładać rodzinę (która powinna spajać i być wypełniona miłością a nie suchymi obowiązkami). Szczególnie teraz ta sytuacja mnie zastanawia, bo o ile zrozumiałbym dążenie do formalnego związku o tyle sposób nie jest chyba najlepszy. Szantaż albo terroryzm to nie droga. Zawsze dążyłem do związku opartego na cieple, miłości i zrozumieniu, tak jak u moich rodziców czy bliskich - wiem, że to możliwie i wtedy każdy problem w życiu daje się rozwiązać, czerpiąc siłę z mocy rodziny, wsparcia i tej energii.

No cóż, jeśli odrzucimy inne możliwości, to pozostaje jeszcze taka. Twoja kobieta to kobieta-bluszcz. Jest to rodzaj osoby, która osacza partnera i nie potrafi żyć własnym życiem nawet przez krótki okres czasu. Dwie godziny bez "Misia" to dla takiej pani istna katorga. Bo cóż ona będzie bidulka wtedy robić? Nie ma pasji, nie ma przyjaciół, jest jak małe dziecko, które czeka, aż to ktoś inny się nim zaopiekuje i zorganizuje mu czas.
Mam nadzieję, że to nie ten przypadek... Ale jeśli coś w tym jest jednak, co napisałam, to poszukaj na necie, są różne artykuły, wpisz sobie "kobieta-bluszcz" to się dowiesz, czy istotnie żyjesz obluszczony, czy nie
A jak jeszcze chodzi o foszki, obrażanie się, niechęć do szczerej rozmowy... To jest forma biernej agresji. Celowego wpędzania w poczucie winy. Człowiek zrównoważony psychicznie unika takich form interakcji z innymi.

Ja jestem kobietą -bluszczem i pewnie długo potrwa zanim do końca się zmienię .
Mogę Ci powiedzieć ,że byłam(jestem) taka sama jak twoja dziewczyna.
Robiłam wszystko,żeby mój facet rezygnował ze swojej pasji i poświęcał czas tylko mnie-wiem egoistyczne.
Nie chciałam,żeby się realizował bo bałam się ,że kogoś pozna i mnie zostawi .
On jednak nie dał sobie wejść na głowę nie zrezygnował ze swojej pasji robi to na co ma ochotę
i nie przejmuję się moimi fochami,płaczem,wymuszaniem itp. i założyłam tutaj też temat o swoim związku
i zrozumiałam ,że sama jestem sobie winna ,że zniszczyłam swój związek .
Na twoim miejscu powiedziałabym jej ,że ją kochasz ,że jest dla ciebie bardzo ważna ale ,że potrzebujesz od niej wsparcia.
Jeśli mam być szczera -jeśli twoje rozmowy nie pomogą -rób swoje bo ona będzie robiła dokładnie to co ja
czyli będzie chłodna,obojętna ,zła ,smutna i żebyś z tego zrezygnował .Wiem przykre niestety .

Dziękuje za wszystkie cenne opinie, pokazujące różne strony ej samej sytuacji. Szczególnie te ostatnie komentarze #Jovanna, #eh23 czy #Koczek. Te opisy, które przedstawiacie bardzo pasują do naszej sytuacji, i nie mówię tu tylko o tym ostatnim zdarzeniu, ale w ogóle. To odciąganie mnie od rodziny, czy od przyjaciół nie było związane z Jej niechęcią do nich, tylko Jej chęcią spędzania czasu ze mną. Co mi odpowiadało, jasne, bo kochając Ją chciałem i lubiłem z nią przebywać... ale dochodziło już z czasem do takiego kuriozum, że wszystko robiliśmy razem, nawet jak to wymagało tylko jednej osoby. Np do czasu rozpoczęcia kursu zakupy do domu robiliśmy zawsze razem. Nie mówię tu o zakupach w sklepie meblowym, tylko normalne codzienne zakupy: chleb, masło, i tak dalej. Sama nigdy ich nie robiła. Nawet po Jej kosmetyki zawsze chodziliśmy razem. Za przejawy indywidualizmu często dostawałem fohem po głowie albo przynajmniej jednoznacznymi ironiami. Gdy zwierzyłem się moim przyjaciołom z tego (fakt, sami mężczyźni), mówili podobnym głosem, że daje się wmanewrowywać, zepchnąć do pozycji biernej, zdominowanej. Sugerowali uderzanie pięścią w stół, pokazywanie kto jest mężczyzną, i tak dalej... ale ja tak nie umiem, nie wiem, nie mam tego genu w sobie. Ja chce kochać i żyć w harmonii, nie tyranii którejkolwiek ze stron. Zawsze wierzyłem, że jak dwie osoby się szerze kochają to dogadują się i dbają o siebie, niezależnie od ich statusu formalnego związku. Czy prawdziwie kochać to dopiero po ślubie? Bo to by sugerowało, że dba się o związek a nie o osobę, która ten związek tworzy, a to moim zdaniem kuriozalne.
Mam tą przewagę, że dawno temu, jeszcze w poprzednim związku, przeczytałem książkę "Mężczyźni są z marsa a kobiety z Venus". Tak, wiem, może nie ambitna lektura, ale otworzyła mi oczy na pewne sprawy i nauczyłem się wiele o tym jak tłumaczyć swoje potrzeby i emocje. Dlatego chcąc dać mojej Dziewczynie poczucie komfortu i bezpieczeństwa otaczałem Ją całą swoją uwagą - i to działało, była radosna i szczęśliwa. Szczerze mówiąc, myślałem, że tak wyglądają przeciętne związku, oglądając programy, kabarety, słuchając i obserwując znajomych z pracy, w zasadzie wszystko mi pasowało, nic nienaturalnego u nas się nie działo. Pamiętam jak na studiach koledzy znajdowali dziewczyny i też znikali, bo im panie zakazywały spotkań. Owszem inni sprawiali lepsze inni gorsze wrażenie, ale mówię sobie - związek taki jak moich rodziców jest wyjątkowy, widać się takich nie spotyka często więc będę też szczęśliwy w innym, ale może nie tak widocznej... ciepłej.

Mając trochę wolnego czasu w tym tygodniu, wdrożyłem kilka rad od Pań ale i przyjaciół. Przygotowałem posiłek (ok, może nie ja - pojechałem do dobrej restauracji i kupiłem jedzenie, po czym przygotowałem je w domu - okropnie gotuje i tylko podstawowe dania), oglądaliśmy filmy, kino - tak jak niegdyś. Wielkiej poprawy naszych stosunków nie ma, nawet jak chciałem z Nią porozmawiać na ten temat. Od razu zmieniała go, albo unikała, najczęściej rzucając jakiś cyniczny tekst o tym jaki jestem beznadziejny w tej czy innej kwestii. Obstawiam, że to albo zagrywka va banque, albo faktycznie straciła już zainteresowanie mną. Po tym czasie praktycznie w ogóle nie rozmawiamy, na pytania jak minął dzień, czy inne otrzymuje zdawkowe odpowiedzi 4, 5 sylabowe. Do mojej rodziny ostatecznie nie pojechała, przez co nie mogłem zostać u nich na noc tylko tego samego dnia wracałem do Niej. Przez te ostatnie dziesiątki dni była dla mnie bardzo niemiła, złośliwa a teraz zupełnie już gra obcą osobę. Gdy spojrzę na jakieś wspólne zdjęcie czy znajdę coś co mi zrobiła kilka miesięcy temu z serduszkiem czy odciskiem ust to mi się serce kroi, ale wiem, że nie mogę być z nią szczęśliwy, jeśli tak ma wyglądać 20, 30 lat naszego życia, szczególnie jak zaraz dojdą nowe i tak bardzo wymagające obowiązki. Bo boje się, że za każdym razem tak będzie i że jak już się przyzwyczai, to zawsze będzie na mnie wymuszała pełne zaangażowanie w nią i robienie tego co i jak Ona chce (nie dopuszczając, że może się mylić). To trochę jak #eh23 opisała, tylko z innym zakończeniem. Prędzej czy później to zakończy się katastrofą.
Dodatkowo co jeszcze mnie bardzo smuci to to, że jeśli się rozstaniemy, to będzie prędzej czy później się wyprowadzić, a to już któryś raz jak będzie musiała wynajmować i mieszkać na wynajętym mieszkaniu. Przykro mi strasznie, bo na pewno będzie sobie myślała, że znów świat jej zrobił krzywdę, że nikt jej nie kocha, że jest sama, i tak dalej... i żal mi i smutno z tego powodu, bo mimo wszystko co mi robi kocham ją(inaczej niż dawniej, ale takie mocne uczucie musi pozostawić trwały ślad w sercu) i nie chce, żeby tak myślała... ale być z nią tylko z żalu/litości dla niej? Przecież tak też daleko nie zajdziemy, szczególnie, że kursu nie zaliczę, sam będę nieszczęśliwy, ale Ona nie będzie. Czy mam prawo być takim egoistą, żeby wyjść z takiego związku? Ludzie samotni pragną miłości, a ja ją mam (taką czy inną, ale na swój sposób mnie kocha). Z drugiej strony, skoro istnieją związki oparte na partnerstwie, to może powinienem dać nam obojgu szanse na znalezienie takiego partnera z którymi oboje będziemy szczęśliwi?

Takie osoby jak ja i twoja dziewczyna nie zdaja sobie sprawy, ze robimy źle -myślimy tylko o sobie z niewiadomych powodów. Po prostu ciagle i ciągle chcemy byc kochane i zadbane.
Ja z własnego doświadczenia wiem,że muszę iść na terapie. Mialam cudowny związek moj facet był bardzo wrażliwy i zawsze sie starał mimo wszystko,w ciągu kilku miesięcy go tak zmieniłam, ze nie umiem z tym żyć -zdystansowany, obojętny gdy znowu swoje zaczynam. Gdyby nie te forum, dalej myślalabym ,ze To wszystko jego wina przecież sie on odsuwa nie ja. Możliwe, że Ona Cię kocha, ale boi sie odrzucenia dlatego sie odsuwa. Z opisu wynika ,ze jesteś bardzo wartościowym facetem na Twoim miejscu porozmawiałabym z nią tak szczerze lub napisała list, jeśli przyzna Ci sie, ze boi sie rozstania zaproponuj jej moze psychologa tylko tak delikatnie,zeby jej nie urazić.
Niestety nie każdy człowiek jest idealny, każdy popełnia błedy ,kazdy sie czegoś boi - czasami wystarczy pomóc żeby to wszystko uratować  takze zrozumieć.