Cześć 
zakładam ten temat ponieważ potrzebuję obiektywnego spojrzenia na moją sytuację. Jestem z facetem ponad 2 lata, oboje kończymy studia, mieszkamy w innym mieście niż rodzice (nie razem). Generalnie układa nam się bardzo dobrze, jednak jego matka jest prawdziwą dewotką. Potrafi się na niego obrazić bo wyjechaliśmy razem na weekend (jak to tak, przed ślubem), często oznajmia, że do niego przyjeżdża (nigdy nie pyta), a jak on ma akurat inne plany to szantażuje go emocjonalnie ("ja ci wszystko poświęciłam, a ty jak mi się odwdzięczasz"). Potrafi mu narzucać swoje zdanie w każdej sprawie, a na sprzeciw reaguje awanturą, robieniem z siebie poszkodowanej, groźbami w stylu: nie masz się już po co do mnie odzywać, zawiodłam się. Mój chłopak generalnie zdaje sobie sprawę, że to nie powinno tak wyglądać, nie jest absolutnie maminsynkiem, który ciągle by dzwonił, radził się matki (raczej wprost przeciwnie, odbiera od niej jak już musi), jednak ta sytuacja wykańcza go psychicznie. Wie, że każde postawienie się to kłótnia, rozpacz jego matki, granie na jego emocjach i naprawdę obrzydliwy szantaż emocjonalny (jak można własnemu dziecku wypominać, że tyle się dla niego poświęciło?) przez wiele dni. Jego matka jest samotna, ciągle mu powtarza, że ma tylko jego, a on jest taki niewdzięczny (bo śmie mieć własne życie i inne zdanie). Bywało już tak, że uległ jej zdaniu dla świętego spokoju i żeby uniknąć kłótni. Na razie ta sytuacja jest dla mnie umiarkowanie trudna, ale zdaję sobie sprawę, że będzie coraz gorzej, nie wiem np. jakby to było gdybyśmy mieli ze sobą kiedyś zamieszkać. Zastanawiam się, czy taki związek na dłuższą metę ma sens.
Ja miałem to z ex. Jej rodzice byli toxyczni na swój sposób. Narzucanie zdania to była norma, kłótnia kwitowana na końcu "pokrzycz, ale i tak zrobisz to, co my chcemy". Potem obrywało się mi, wyżywała się na mnie. Na dłuższą metę nie do wytrzymania...
- Salomonka
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Dobrze, ze twój chłopak zdaje sobie sprawę z toksyczności postepowania jego matki. Próbował kiedyś porozmawiać z nią na ten temat? Nie przez telefon, ale w "cztery oczy"? Pewnie to nie jest jeszcze stara kobieta i dociera do niej co nieco ze slowa mówionego? Takie uciekanie przed nia, nie odbieranie telefonów, a w końcu uleganie dla świętego spokoju, to niezbyt dobre rozwiązanie, przynajmniej na dłuższą mętę. Tutaj potrzeba konkretnego stanowiska, działania, persfazji i postawienie sprawy jasno. Nie chodzi o to, aby całkowicie zniknęła z życia syna, ale zrozumiala, że jest dorosły i podejmuje swoje decyzje.
Możliwe też, że gdyby ciebie poznala bliżej i polubiła to przestałaby mieć do syna pretensje o to, że wyjeżdżacie gdzieś razem. Może czasem wystarczy, ze ją odwiedzicie razem i postaracie się, aby wizyta była miła?
Próbował, ale ona raczej jest niereformowalna. Większość jej zachowań wynika z nieco fanatycznej religijności, widziałam się z nią kilka razy, jestem dla niej miła, nie sądzę żeby miała coś przeciwko mnie personalnie. Raczej chodzi o to, że wyjeżdżanie razem przed ślubem jest niekatolickie. Na większość jej rad mój chłopak jedynie przytakuje i robi swoje, natomiast kilka razy potrafiła zrobić awanturę bo miał umówione spotkanie ze mną, a ona postanowiła (z jednodniowym wyprzedzeniem) do niego przyjechać. Generalnie to taki despotyczny typ osobowości, ma być tak jak ona chce i już. A najgorsze są nie te rady, tylko to ciągłe pranie mózgu, mówienie mu jaki jest niewdzięczny, że nie szanuje jej skoro wyjeżdża ze mną, że nie docenia co dla niego poświęciła. On naprawdę czasem wierzy że robi coś złego stawiając na swoim po tylu latach szantażu emocjonalnego. Raczej przyjął metodę "małych kroczków" niż otwartej konfrontacji bo nie chce się z nią kłócić i jest strasznie rozdarty psychicznie.
- Salomonka
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Próbował, ale ona raczej jest niereformowalna. Większość jej zachowań wynika z nieco fanatycznej religijności, widziałam się z nią kilka razy, jestem dla niej miła, nie sądzę żeby miała coś przeciwko mnie personalnie. Raczej chodzi o to, że wyjeżdżanie razem przed ślubem jest niekatolickie. Na większość jej rad mój chłopak jedynie przytakuje i robi swoje, natomiast kilka razy potrafiła zrobić awanturę bo miał umówione spotkanie ze mną, a ona postanowiła (z jednodniowym wyprzedzeniem) do niego przyjechać. Generalnie to taki despotyczny typ osobowości, ma być tak jak ona chce i już. A najgorsze są nie te rady, tylko to ciągłe pranie mózgu, mówienie mu jaki jest niewdzięczny, że nie szanuje jej skoro wyjeżdża ze mną, że nie docenia co dla niego poświęciła. On naprawdę czasem wierzy że robi coś złego stawiając na swoim po tylu latach szantażu emocjonalnego. Raczej przyjął metodę "małych kroczków" niż otwartej konfrontacji bo nie chce się z nią kłócić i jest strasznie rozdarty psychicznie.
Nie ma się z nią kłócić, tylko postawić sprawę jasno i być konsekwentnym. Tutaj chyba pomoc psychologa byłaby wskazana, nie od razu dla matki, ale najpierw dla twojego chłopaka, żeby się nauczył postępowac z toksyczną matką.
- sosenek
- Zbanowany
- Nieaktywny
Gertrud@ napisał/a:Próbował, ale ona raczej jest niereformowalna. Większość jej zachowań wynika z nieco fanatycznej religijności, widziałam się z nią kilka razy, jestem dla niej miła, nie sądzę żeby miała coś przeciwko mnie personalnie. Raczej chodzi o to, że wyjeżdżanie razem przed ślubem jest niekatolickie. Na większość jej rad mój chłopak jedynie przytakuje i robi swoje, natomiast kilka razy potrafiła zrobić awanturę bo miał umówione spotkanie ze mną, a ona postanowiła (z jednodniowym wyprzedzeniem) do niego przyjechać. Generalnie to taki despotyczny typ osobowości, ma być tak jak ona chce i już. A najgorsze są nie te rady, tylko to ciągłe pranie mózgu, mówienie mu jaki jest niewdzięczny, że nie szanuje jej skoro wyjeżdża ze mną, że nie docenia co dla niego poświęciła. On naprawdę czasem wierzy że robi coś złego stawiając na swoim po tylu latach szantażu emocjonalnego. Raczej przyjął metodę "małych kroczków" niż otwartej konfrontacji bo nie chce się z nią kłócić i jest strasznie rozdarty psychicznie.
Nie ma się z nią kłócić, tylko postawić sprawę jasno i być konsekwentnym. Tutaj chyba pomoc psychologa byłaby wskazana, nie od razu dla matki, ale najpierw dla twojego chłopaka, żeby się nauczył postępowac z toksyczną matką.
o to, to. terapeuta powinien dać mu pewne wskazówki jak postępować i rozmawiać z taką osobą.
Gertrudo, myślę że poprzedniczki dobrze doradzają. Warto namówić faceta na psychologa, może nawet terapia się przyda, bo to jest bardzo trudna sytuacja. Nawet jeżeli teraz jest dobrze, to za chwilę Twojego mężczyznę dopadną takie wyrzuty sumienia, że będzie cierpiał. Jednocześnie musi nauczyć się stawiać granice i żyć swoim życiem, a do tego wsparcie specjalistów jest niezbędne. To typowa sytuacja, która toczy się według określonego i powtarzalnego schematu. Specjaliści są w stanie przewidzieć pewne sytuacje i Twojego faceta na nie przygotować. A on musi zwyczajnie dorosnąć i wziąć odpowiedzialność za swoje życie i wybory, i to nie będzie łatwe. Po ślubie nic się nie zmieni, nastąpi tylko zmiana strategii matki, żeby nie "stracić" syna. Pojawią się choroby, ataki i zwalanie winy na syna, bo nie przyjechał, bo nie skonsultował z nią czegoś, bo nie jest dostępny itp. Albo wtrącanie się w Wasze życie i przyjeżdżanie kontrolne pod pretekstem "do wnuków"
