Zerwałam z nim, ale jestem i tak nieszczęśliwa - Netkobiety.pl

Byłam z chłopakiem rok. Przez ten czas praktycznie cały czas kłóciliśmy się o każdą pierdołę. Jak nasz związek dopiero się zaczynał sama nie byłam go pewna, czy na pewno tego chcę. Sama w końcu się przekonałam z małą pomocą słów koleżanki - powiedziała mi, że dopiero podczas związku się całkowicie zakochujemy i może warto spróbować. Na początku było całkiem dobrze, później praktycznie codziennie się sprzeczaliśmy. Z czasem nadal nie byłam pewna tego uczucia. Czasem nachodziły mnie takie myśli żeby to skończyć, ale nigdy do tego momentu nie dochodziło. On często narzekał, że nie okazuje uczuć. Miałam wrażenie, że robię co mogę, żeby był szczęśliwy. Ale on i tak uważał, że tak nie jest. Mówił mi, że mnie kocha i zrobiłby dla mnie wszystko, że się bardzo stara. Miał strasznie humory(potrafił strasznie wybuchać, bałam się). Jak opowiadałam o tych humorach koleżankom dziwiły się, że jeszcze to wytrzymuję, że to jest tak toksyczne, ale to co zrobię zależy ode mnie. Już nie mogłam z tym zachowaniem wytrzymać, mówiłam mu, że jak nie zacznie nad sobą pracować to się skończy. No i w końcu nie wytrzymałam i nie dałam mu po raz kolejny szansy. Poza tym sama nie wiedziałam czy właściwie czuję jakieś uczucie, więc stwierdziłam, że jestem mu i tak winna wolność jeśli on mnie kocha, a ja go nie. W pierwszy dzień było mi strasznie źle, on pisał do mnie, czy jest jakaś nadzieja, że nie poradzi sobie beze mnie, jestem dla niego wszystkim. Starałam się odpowiadać twardo nie, stwierdziłam, że tak będzie dla nas jak najlepiej i z czasem to minie. Po kilku dniach miałam wrażenie, że wszystko mija ale jednak nie. To do mnie powróciło. Poczułam, że jestem sama. Nie mam z kim popisać o pierdołach, nie mam żadnych bliskich przyjaciół. Oczywiście mam koleżanki, ale one nie zawsze mnie słuchają, albo po prostu nie rozumieją. Stwierdziłam, że napiszę do niego. On jednak szybko dał mi do zrozumienia, że jestem już dla niego obojętna, że sama tego chciałam, że już nie musimy ze sobą pisać. Nie mogę go za to winić bo przecież miał rację i jestem mu winna to, żeby go zostawić. Ale od rozstania minęło kilka dni. Teraz tylko zastanawiam się czy on mnie w ogóle kiedykolwiek kochał? Płaczę z bezradności i samotności, już nie mogę wytrzymać, mam poczucie, że już nie mam nikogo bliskiego obok siebie. Co mam z tym wszystkim zrobić? Wczoraj mnie to tak przytłoczyło, że dzisiaj nie dałam rady wstać z łóżka i dalej żyć.