Rozstanie, powroty, badanie terenu? - Netkobiety.pl

To akurat mi wiadomo. Takich zaproszen wiele dostaje ale gdzieś mnie to bawi i zastanawia po co to robia jednak sie nie zobaczylismy w ten weekend nic nawet nie napisala ze jednak nie da rady.  Pokazuje jak bardzo ma mnie gdzies. Poki co nie tesknie raczej przyzwyczajam sie ze jej juz nie ma. A ona dla mnie umarla bo nie bedzie juz ta sama osoba co kiedys. Mialem do niej szacunek za to jaka jest ale teraz jest w mojej glowie taka sama jak zwykla dziewczyna na ktora bym nie zwrocil uwagi. Mialem isc na ten cmentarz ale troche sie obawiam ze moge ja z rodzicami spotkac a poki co nie chce tego. Dlatego w przyszlym tygodniu pojde. Ciekaw jestem czy sie odezwie w sprawie tego spotkania w przyszlym tygodniu czy sprawe oleje. No i co jej nagadala ta przyjaciółka której troche nagadalem w nerwach nawet tych gorszych rzeczy ...

W sumie nie mam się czego bać, nie zrobiłem jej krzywdy, nie skrzywdziłem, więc dlaczego miałbym się bać spojrzeć jej i jej rodzine prosto w oczy? Heh..

Tak to jest, jak ze wszystkiego im się zwierzasz i nagle bum, odcinasz się.
Dużo lepiej się czuje od czwartku, w sumie duży luz, jednak te koszmary męczą mnie wciąż. Myslę, że ten sms w czwartek na który mi odpisała odnośnie spotkania, zniszczył wszystko co dobre na jej temat w mojej głowie, poczułem taką niechęć, zniesmaczenie, że tragedia, poczułem się jakby mnie wyśmiała bez żadnych skrupułów i współczucia. Totalna olewka, zobaczymy co zrobi, albo i nie zrobi ;-)

Myślał po co?
Chce wrócić, czy wciąż zastanawia się czy dobrze zrobiła, nie do końca jest pewna?
Kobiety są takie skomplikowane, w ogóle nie wiem czy też ktoś z Was coś takiego przeżywał, ale jak dzieje się coś złego u niej, ja to wyczuwam, dzisiaj jest pierwszy taki dzień od 2 tygodni, że czuje, że coś jest nie tak, to poczucie jest coś na zasadzie jestem już w trasie, a czegoś zapomniałem z domu, jest taki lekki nerw, itp. Tak własnie ja odczuwam, że coś jest nie tak, jak dotąd zawsze się to sprawdzało. Dzisiaj z tego co mi napisała (nie wiem dlaczego, ale w każdym smsie jaki już do mnie napisze, tłumaczy mi się, trochę opowiada, nie wiem po co, no ale w czwartek mi napisała, że ma jedno z cięższych kolokwiów w poniedziałek, co ciekawe zapomniałem w sumie o tym, i cały dzień wczorajszy niespokojny chodziłem, dopiero teraz mi się przypomniało.. śmiesznie).
Prawda, wie co robi, bo w sumie nie mogę o niej zapomnieć. Bawi mnie cała sytuacja, nie chodzę nerwowy, w ogóle, nic, chociaż żal jakiś pozostał, że odezwałem się do niej, a ona zamiast normalnie odpowiedzieć mi, to zaczęła szydzić z tego, że najpierw ją oskarżam, blokuje, a teraz się odzywam i że mnie nie rozumie, to była wiadomość z taką ironią. No cóż, ja bym jej tak ironią w twarz nie powiedział, jakby mi oznajmiła, że źle zrobiła i że chce wrócić.

Co będzie dobrze?
Na razie skupiam się na sobie, bardzo na sobie, a raczej na moich zajęciach, o których zapomniałem w ostatnim czasie i trochę się ich nazbierało + odkrywam nowe rzeczy w sobie, na które nigdy nie zwracałem uwagi, robię rzeczy, których dotąd nie robiłem, albo zwyczajnie nie robiłem ich od iluś tam lat (koncerty, wypady ze znajomymi, inny styl, itd).

Nie ma chyba nic gorszego niż wspomnienie sytuacji, która mocno związkiem wstrząsnęła (śmierć bliskiej osoby mojej ex), bo jakby nie patrzec związek zaczął się sypac od momentu choroby aż do śmierci. Co intrygujące, to brak tej osoby na mnie też wywarł duże emocje, naprawdę złota osoba to była. No i właśnie dzisiaj jest pierwsza rocznica śmierci tej osoby, cały dzien chodze niespokojny, napisałem do niej smsa, że to już rok. Ona odpisała, że tak, że o tej godzinie było jeszcze dobrze.. Odpisałem, że pamiętam, że noc była kulminacyjnym punktem. Gdzieś w mojej głowie teraz to wszystko krąży, to co było itd. Nie wiem czy to rzecz normalna, ale dosyć łatwo przywiazuje sie do ludzi emocjonalnie chcąc nie chcąc. Wszystko wróciło u mnie dzisiaj, czuje jakąś silną potrzebę zatelefonowania, pogadania, gdzieś w głębi odczuwam, że musze być teraz z nią, że ona wspomina, na pewno płacze i ma gorszy dzień (tak zżytej osoby nie widziałem, więc zakładam, że płacze w poduszkę, niż hula albo szuka ukojenia w ramionach innego).
Targają mną te cholernie uczucia, emocje, jest cholernie źle, nie wiem co robić, jak funkcjonować, jest tak jak na początku, nie wiem jak to rozwiązać, bo przecież ostatnio było już dobrze, w sumie ona nawet się odezwała, odpisywała, ale czułem spokój w głowie, było okej. Mam silne potrzeby takie jak po zerwaniu, czyli usiąść porozmawiać, podjąć jakieś kroki, nie wiem, chyba wrócił etap działan/walki które mają na celu ratować nasz związek, czy żeby sprowadzić do tego byśmy byli razem? Ale jak mysle o byciu razem, to jakoś ciężko mi przegryźć to wszystko, jest cholernie ciężko. Nie wiem, może w ten weekend będzie chciała się spotkać, ja przestałem wyciągać do niej ręke dzwoniąc, umawiając się, tzn. opcja OLEWAM JĄ, wciąż aktywna, ale raczej nie z musu, ale z tego, że po prostu zdystansowałem się i niepewnie i raczej z wielkim zapasem obawy podchodzę do każdego smsa, rozmowy, itp.

Zyczliwy ja mam to samo. Wahania nastrojów są bardzo duże. Teraz, gdy pogoda się ładna zrobiła jest nie fajnie. Widzę ludzi spacerujących, pary spacerujące, pary na rowerach. To wszystko przywołuje wspomnienia i jakieś poczucie, że to teraz wszystko odbywa się bez mojego udziału, bo zwyczajnie to ja bym z nią spacerował dzisiaj po pracy wzdłuż Wisły, pojechał na kawę na rynek na rowerze... Tymczasem ona rypie się na dzień dzisiejszy z jakimś innym gościem, który ma dziewczynę w ciąży, ale mojej ex to nie przeszkadza. Paranoja...

Współczuję Ci, ale naprawdę myślę, że lepiej by było gdybyś się całkowicie od niej odciął

Odciąć się odrzucając myśl, że może, że kiedyś. Pewne rozdziały czasem trzeba zamknąć. Co będzie to będzie, przyszłości nie znamy, ale na tę chwilę radziłabym usunięcie wszystkiego co Ci się kojarzy z nią. Oczywiście nikt za Ciebie nie podejmie decyzji

Chciałeś zadzwonić? Dobra rada od starszego kolegi, usuń numer, zapomnij o nim. Takie rzeczy załatwia się bez wahania i od ręki. Nawet jeśli masz nadzieję na uratowanie tego związku to nie możesz popełnić błędu. Tylko czas może go naprawić, bez jakichkolwiek ingerencji z Twojej strony, jeśli ona ma coś zrozumieć to musi do tego sama dojść, bez Twojej pomocy.
Powiedz czego tak na prawdę oczekujesz? Bo wyjścia są tylko dwa, chcesz żeby nastąpiła poprawa, albo chcesz się od tego odciąć. W obu przypadkach musisz się całkowicie odizolować od kontaktów z tą osobą. I najważniejsze, emocje to tylko Ty, nikt więcej-panuj nad sobą i przejmij kontrolę. To wcale nie jest takie trudne jak niektórym się wydaje. Wiem o czym mówię, jestem tuż po rozstaniu z moją uroczą ex, musieliby mnie wołami ciągnąć żeby się do niej odezwać. Po co sobie szkodzić? Ludzie to lubią, ja wiem, alkohol, fajki, narkotyki, toksyczne związki. Taka już ich natura że wciągają się w bagno i siedzą wmawiając sobie na siłę że to jest fajne. Nie jest, a skoro tak to powiem tyle: miej wyrąbane a będzie Ci dane. Nie żartuję, to są fakty jak to powiadają niektórzy 'autentyczne' i tego się trzymaj

Podobno nic nie dzieje się bez przyczyny?

Dzisiaj mija rok od pochowania bliskiej osoby mojej ex. Postanowiłem już dużo wcześniej wybrać się na ten grób, o czym wspominał wcześniej, jednak w zeszłym tygodniu odpuściłem, ze względu na brak czasu i obawę, że spotkam kogos z jej rodziny. Ale doszedłem do wniosku przez ten tydzień, że nie mam się czego bać, a tym bardziej idę tam ze względu na tę osobę i na to, że gdzieś w głębi potrzebuje tam iść. Co dziwne, nad tym grobem byłem raz tylko i to w sumie przypadkiem go znalazłem, bo na Święto Zmarłych szukałem, szukałem, spędziłem chyba z godzinę na poszukiwaniach i nie udało mi się, zrezygnowany wracając już do auta, moja głowa nagle się odwróciła i dostrzegłem ten grób zupełnie przypadkiem, o czym wcześniej już pisałem. Dzisiaj dziwnym trafem, szedłem jak szedłem, ani razu nie zabłądziłem idealnie dotarłem na ten grób, cały czas się rozglądając czy nie ma nikogo z jej rodziny, a tym bardziej jej samej. No więc chciałem zapalić znicz, nie wiem dlaczego, stres mnie ogarnął i dopiero za trzecim razem, po kilku minutach udało mi się odpalić, w momencie gdy zakładałem nakrętkę, usłyszałem od tyłu "Dzień dobry..", w tym momencie ogarnęło mnie coś, odwrociłem się przerażony i odpowiedziałem "dzień dobry", była to najbliższa osoba dla tej zmarłej osoby, więc jednocześnie bardzo bliska dla mojej ex.. Nie wiedziałem co mówić, odpowiadać, pomodliłem się, ta osoba też, po chwili nim skończyłem, ta osoba usiadła na ławkę ze łzami w oczach, wiedziałem, że nie mogę dłużej tam stać tak, więc pożegnałem się i oddaliłem.
Teraz trochę się martwię, bo na pewno powie rodzinie, a tym bardziej mojej ex, że byłem. Podejrzewam, że ona się odezwie, co jeszcze bardziej mnie stresuje. Nie chcę żeby odebrała to jako element jakiejś gierki na odzyskanie czy cokolwiek, szczególnie, że jej rodzice nie są za mną za bardzo, więc wkurzą się i zaczną znowu po mnie jeździć, że po co tam poszedłem, żebym dał już ich rodzinie spokój, tym bardziej ich bliskiej osobie, że nawet po śmierci członków rodziny nękam (tka mi się wydaje, że może tak być). Nie wiem jak reagować teraz, czuje straszny stres, jednocześnie ulgę na duszy, że byłem, gdzieś może trochę się ciesze, że tak wyszło, w końcu nic nie dzieje się bez powodu. Skoro spotkałem kogoś z jej rodziny na cmentarzu, to najwyraźniej ta zmarła osoba chciała, żeby rodzina się dowiedziała, w tym moja była. Ręce mi się trzęsą, w sumie nie wiem dlaczego, nic nie zrobiłem ani jej ani jej rodzinie, przez co miałbym unikać jej rodzine, ale jestem tez człowiekiem, że jak ktoś mnie nie lubi, nie trawi tak po prostu i nie chce wyjaśnień, to wole mu schodzić z drogi, szczególnie dorosłym ludziom takim jak jej rodzice. Gdzieś czuję też jakąś radość, bo może to ma coś zmienić, nie wiem co, wiem tylko, że jeżeli napisze moja ex, że dziękuje że byłem (o ile napisze, a wydaje mi sie, że tak, bo ta osoba jest dla niej bardzo bliska), to powiem tak jak jest, czyli, że nie przyszedłem tam ze względu na nią, tylko do tej osoby i dla samego siebie i nie chcę, żeby odbierała to jako jakąś moją grę, tym bardziej, że nie chciałem spotkać nikogo z jej rodziny, ze względu na takie domysły później.

Co o tym sądzicie? Czy dobrze chcę zrobić tak odpowiadając jej na sms, który byc może będzie?

Co będzie dobrze?
Co myślisz czekoladka o takiej sytuacji? Zdenerwowałoby Cię to, że Twój były, z którym zerwałaś przyszedł nad grób ukochanej przez Ciebie osoby, która niedawno zmarła? Czy raczej pozytywnie byś to odebrała? A może jako zwykła rzecz, nic nadzwyczajnego, nie warto nawet nad tym się skupiać i rozmyślać jakkolwiek?

Przyszłość będzie dobra Spokojnie
Nie wiem, bo nie byłam w takiej sytuacji, możliwe, że odebrałabym to neutralnie
Za bardzo analizujesz.

Tak myślę, że to by było dla Ciebie najlepsze
Zasługujesz na kogoś, kto nie będzie Cię wpędzał w takie stany, na osobę, która nie jest toksyczna

I miejmy nadzieję, że wytrwasz w tym postanowieniu. Tego Ci szczerze życzę

Zyczliwy ty to powinienes po tyłku dostać

Dzięki za rady, już wcześniej pisałem, że jestem sportowcem i za kilka tygodni najprawdopodobniej jadę na mistrzostwa Polski, więc naprawdę mam się na czym skupić.
Bardziej mnie to męczy, że chce dla tej dziewczyny jak najlepiej, zawsze chciałem, nadal chcę, nigdy źle jej nie życzyłem, nawet teraz pomimo tego, że mam żal do niej o takie potraktowanie mnie. Inne chłopaki? No właśnie boli mnie to, że prędzej czy później któryś ją skrzywdzi, wiem, nie mogę ustawiać jej życia, itd. Za mało w dupe dostała, a za bardzo wierzy w siebie, że samych wspaniałych facetów przyciąga.
Dlatego powiedziałem, póki nikogo nie znajdzie sobie, nawet na miesiąc, to jakaś tam szansa jest, że mógłbym wrócić, oczywiscie po ogromnej reformie, ale to też ona musi zachcieć, ja już pierwszy ręki wyciągać nie będę, za wiele razy próbowałem. Jeżeli się z kimś zwiąże i nagle poczuje, że to ja jestem tym facetem z ktorym chce być, to sorry ale za późno. Póki co trzymam się tego, że chce odpocząć, skupić się na swoich studiach (wiele razy mi powtarzała, że dla niej to jest priorytet obecnie), no cóż, zobaczymy.
Szczególnie, że już po kilku miesiącach znajomości, ze swoim KOLEGĄ, powiedziała mi, że on jest tylko miły i pomocny, nic więcej. Z nikim jak dotąd jej się tak nie imprezowało jak ze mną, spędzało czas wśród ludzi, czy robiło wiele rzeczy. A trochę tych kolegów bliższych w życiu miała (nie mówię o buziaczkach, seksach, itp, typowe przyjaźnie, w które ona wierzy, co jest dla mnie abstrakcją, bo w końcu któraś strona pęka i zaczyna coś czuć mocniejszego).
Staram się tym nie przejmować, cały czas coś mi w głowie podpowiada, żebym się uspokoił i dał na luz, w sumie tak mam od samego początku od zerwania, a mimo to robię na przekór sobie, tym co mówią mi inni i temu co ktoś/coś podpowiada mi w głowie.
Dlaczego w momencie związania się z innym jest u mnie skreślona? Bo nie mam zamiaru być kołem ratunkowym, furtką do której się wraca, żeby nie być samemu, czy czymś podobnym, nie uwzględniam towaru zwrotnego. Fakt daje szanse po rozstaniu, wchodzę do tej samej wody po raz kolejny, ale zrobiłem ten błąd, że to ja się zmieniłem i czułem, że związek wymaga zmiany ode mnie, nie od niej, przez co ona nic nie zrobiła i wiadomo jak się skończyło, teraz na przyszłość będę wymagał zmiany od drugiej osoby również.
Mówisz, że nie chce być ze mną? Jasne, inaczej by decyzji o rozstaniu nie podjęła przecież. Nie znam jej psychiki do końca, ale mam wrażenie, że jeżeli człowiek na początku od rozstania nie chce wrócić i nie wraca, to później tym bardziej.
Ja już powiedziałem, nie zamykam się na świat, staram się właśnie otwierać coraz to bardziej, im bardziej się otwieram, tym czuję, że jest mi łatwiej na głowie, no ale często nadal wracam do tego. Jedną rzecz na którą zwróciłem uwagę, to jest moment kiedy z nią piszę, niby tylko sms, po którym mam wylane, śmieje się, mówie, że moge juz bez niej zyc, itd. Tak się dzieje od samego początku, ale pare dni później, uświadamiam coś sobie, żę jej nie ma, że ma mnie gdzieś i zaczyna się horror w głowie, przez który przechodzę i opisuję go tutaj w temacie. Emocje nie są stałe aktualnie, zmieniają się tak jak sytuacja się zmienia, dla mnie każdy sms od niej jest nadzieją jakąś.

Monika7676 czemu miałbym dostać po tyłku?

Dobra, poszedł strzał w ryj. Koniec z płaczeniem, marudzeniem, byciem cipą, zbieram się do reszty
Racja, żadna dziewczyna nie zechce takiej ciamajdy..

Coś bym napisał, ale sam sobie po łapach już strzelam.
W razie czego będę tutaj pisał, jak zaczną się jakieś gierki, a ja nie będe potrafił wytrzymać

Dzięki za pomoc, naprawdę, dużo dajecie

przeczytałam większość i tym bardziej się utwierdzam, że z tego nic by nie wyszło. obojętnie co byś zrobił, to ta dziewczyna będzie niezadowolona. odpowiadał ci taki związek? nie uważasz, że zasługujesz na coś więcej? niektóre osoby nie mogą być razem, bo wzajemnie wyniszczają się psychicznie.. a najlepsze w tym jest to, że obie strony zdają sobie z tego sprawę a i tak ciągnie je do siebie i bardzo ciężko jest zerwać kontakt. ale to jedyne wyjście z tej sytuacji. poza tym trzeba pogodzić się ze stratą zanim wpakuje się w kolejny związek, bo nic dobrego z tego nie wyjdzie. nie można zbudować zdrowego i szczęśliwego związku na ruinach poprzedniego

chyba ciągle ci się wydaje, że jeszcze mogłoby być jak na początku kiedy było dobrze. ale przecież to już nie wróci. poza tym jeżeli dziewczyna mówi, że nie wie czy coś czuje to raczej nic z tego nie będzie. a nawet głupie pisanie sms to jakaś nadzieja. wcześniej gdzieś pisałeś, że ona jest niby taka szczęśliwa jak z nią piszesz, dokładnie nie pamiętam jak to szło, ale coś w tym rodzaju osobiście uważam, że to jest udawanie. jeżeli robi takie cyrki i sama nie wie, czego chce, mówi, że źle zrobiła to jak może być teraz szczęśliwa? poza tym jestem pewna, że nie jesteś jej obojętny mimo, że Cię olewa. przecież nie można sobie ot tak zapomnieć o tym co łączyło ludzi! przyznam się, że ja też z zewnątrz wyglądam na całkowicie obojętną i zimną, udaje, że zupełnie nie interesuje mnie ten człowiek i jestem teraz szczęśliwsza niż z nim. ale mimo że minęło tyle czasu martwię się o niego i codziennie o nim myślę. bardzo często śni mi się taki smutny i mówi, że nie umie sobie z czymś poradzić, ale nigdy nie chce powiedzieć z czym. oczywiście nie przyznam się do tego, bo jestem zbyt dumna często sytuacja jest zupełnie inna niż wygląda z zewnątrz. a wydaje mi się, że teraz zaczynasz idealizować ten związek. jak dla mnie to wygląda na toksyczną relacje, która charakteryzuje się dużą intensywnością różnych emocji. poczytaj może coś o tym, to otwiera oczy na wiele spraw

Życzliwy,nie łam się,ułoży się,podobieństwo nicków zobowiązuje

Napisałem kilka postów wcześniej o to spotkanie, odmówiła mi jednego weekendu, bo już była umówiona ze swoją przyjaciółką i miała kolokwium ciężkie, do którego musiała się nauczyć, no ok, to zrozumiem, rzuciłem hasło ten weekend przy okazji, żeby dwa terminy podać, to nie odezwała się w sprawie spotkania. Wyraziła chęc spotkania jak najbardziej, ale poza tym nic więcej, pożyjemy zobaczymy. Podejrzewam, że duma jej nie pozwala na napisanie "to co, widzimy się?" i czeka, aż ja to zrobię po raz kolejny, po raz kolejny wyciągnę rękę, ale tego nie zrobię, szczególnie, że najbliższe weekendy mam na wyjeździe, więc nie będę mógł. Po pierwszym zerwaniu identycznie się zachowywała, też powiedziała "dogadamy się co do spotkania".
Dlatego chce się z nią spotkać, żeby sprawę postawić jasno, raz a konkretnie i mieć święty spokój. Wiem, że jej duma będzie pokazywać, jak to ma gdzieś spotkanie czy coś w ten deseń, bo już tak było, ale na spotkaniu wtedy, pierwsze co rzuciła się w ramiona i zaczęła ryczeć ...

Dokładnie tak..
Szczególnie, że w sumie nie wiem co u niej, gdzie jest, co robi, czy kogoś ma, nic. Od momentu zablokowania na fejsbuku (odblokowałem ją tydzień później, po prostu), przestała wchodzić na fejsbuka, gdzie wcześniej po kilka razy dziennie wchodziła, zapewne przeglądać co u mnie.
Cóż.. pożyjemy zobaczymy.. ;-)
Ale na spotkanie czekam z utęsknieniem, bo wierzę, że sprawa się rozwiąże. Na razie nie myślę o tym co jej powiem, itd. Wolę się nie nastawiac na spotkanie, bo dodatkowego rozczarowania/żalu mi trzeba na chwilę obecną..

Widzę, że strasznie trudno jest Ci się z nią rozstać. Jesteś masakrycznie ciężkim przypadkiem

Nie bierz tego jako daleko idącej ironii bo to co piszę jest tylko szczerą intencją a wyjdzie Ci to na dobre. Napisałeś "analizowac psychiki ludzi nigdy nie przestanę" i to jest dobra myśl, z tym że musisz zacząć od siebie, bo jak do tej pory zupełnie nad tym nie panujesz.
Pozdrawiam

O widzisz i tutaj już masz świetny trop. Teraz pozostaje zadać sobie kilka ważnych pytań, dlaczego tak się dzieje i co trzeba zrobić żeby się z tego wydostać. To nie jest wcale takie trudne, trzeba tylko dostosować się do kilku podstawowych zasad i ich mocno przestrzegać.
Kiedy założyłeś ten temat byłem przekonany że zakończyłeś tą znajomość jak silny facet z klasą. Czytając ostatnie posty widzę że zmiękłeś zupełnie a ja jestem tylko jednym z czytających. Pierwsza myśl - to jest gość, wie czego chce i nie daje się wodzić za nos. Trochę ten wizerunek prysł, a skoro ja to tak odbieram to czy Twoja była dziewczyna nie?
Sprawdzała co robisz na facebooku? Bo była ciekawa jakim jesteś facetem, co robisz. Teraz przestała bo już wie że myślisz tylko o niej, prosisz o spotkanie? Oby to był ostatni raz absolutnie nie możesz tego powtórzyć. A jeżeli ona Cię poprosi to musisz się zawahać, odpisać za kilka dni ustalając konkretny termin - stanowczo, pokaż że potem nie masz czasu bo jesteś zajęty swoimi sprawami.
To tak na początek. Nie mam zamiaru budzić w nikim nadziei na przyszłość bo nikt jej nie zna. Ale wbrew temu co niektórzy piszą, uważam że nie jesteś w jakiejś beznadziejnej sytuacji i wszystko jest do zrobienia. Tylko nie tak jak to robisz do tej pory, bo jak na razie robisz wszystko żeby ją utwierdzić w decyzji którą już podjęła

Jak Ci idzie Życzliwy?

Jak mi idzie, no powiem szczerze, że na pewno mało czasu, wprawdzie zaglądam tutaj codziennie, ale jakoś nie czułem potrzeby pisania, czy czegoś w tym stylu. Ostatnio dużo się dzieje, testy i walka o to czy pojadę na mistrzostwa Polski (przed chwilą się dowiedziałem, że jadę), do tego dużo spraw związanych z uczelnią - wybór tematu pracy dyplomowej, promotora, oddawanie projektów itd, przy okazji praca poza uczelnią w sensie kół naukowych no i nie mam w co rąk włożyć, a tam bardziej czasu skupić się na mojej ex. Jednak przychodzi co jakiś czas do głowy, ale myślę o niej z uśmiechem na twarzy. Mimo i bardzo fajnie, że pytasz co u mnie. Ostatnio dużo mi daje rozmowa z innymi, szczególnie z koleżankami, gdzieś tę pustkę wypełniają, bo jak to zwykle bywało zamiast dzwonić do mojej kobiety ze wspaniałymi wiadomościami jak np. że jadę na MP, pisze po prostu zainteresowanym koleżankom, które mi kibicują i zreszta z którymi gadam codziennie, gdzieś tam widzę, że coś próbują "zdziałać" ale na razie nie szukam na siłę kobiety innej, czas ostatnio pokazał, że to się negatywnie odbija na mnie, w sensie szukanie na siłę jakiegoś zamiennika, ale to i lepiej, bo przynajmniej nikogo nie krzywdzę, w razie moich rozsterek, czy ewentualnego powrotu mojej ex, bo jednak ona gdzieś w tej głowie siedzi nadal.

karmazyn, tak jest, zresztą pół roku chodziła niezdecydowana, aż w końcu wybrała i czuję to ja, że nie do konca jest pewna swojej decyzji, skoro ostatnio pisała "szkoda że tka późno te zdjęcia, tak to bysmy inaczej je sobie obejrzeli, usiedlibyśmy, pośmiali się razem, itd" czuć, jakiś żal w tym, bynajmniej ja to tak odbieram. Prawda, bo po zerwaniu dwa dni przecierpiałem i dałem sobie spokój, no ale ona zaczęła mieć wyrzuty sumienia, itp i zaczęła się kręcić, co zaczęło mi mieszać w głowie, przez co jeszcze bardziej mi na niej zaczęło zależeć. Również do tego podchodze, że moje spotkanie z nią, albo popchnie nas ku sobie, albo odepchnie raz na zawsze, tak samo, że jeżeli tego nie zrobie to będe bił się do konca zycia, ze czegoś nie zrobiłem, jestem raczej osobą, która zawsze dąży do sukcesu, dla mnie związanie się z tą osoba po raz kolejny jest swego rodzaju sukcesem, oczywiście na tym nie spocznę i dalej celem byłoby utrzymanie związku, dbanie o to, itp. Oczywiście, nikt nie wie tak naprawdę jak jest między nami, mają tylko wyobrazenie tego związku na podstawie moich słów, a wiadomo uczucia, czy te inne rzeczy, które między nami wystąpiły jednak inaczej moga sprawę przedstawiać, w końcu niesposób opisać cały związek, ponad dwu letni w kilku postach. Zgodzę się z Tobą w 100%, to co teraz robię, jest swego rodzaju przekonaniem, że jednak dobrze, że się rozstaliśmy, a być może nie. Lubię być pewnym swoich decyzji, swoich poczynań, przynajmniej nie mam wyrzutów sumienia w późnym czasie, że czegoś nie zrobiłem. Jeżeli o mnie chodzi, jestem w stanie jej dać to czego chce, widziałem po sobie, że jej oczekiwania wobec mnie, są rzeczą naturalną wychodzącą ode mnie, kwestia tego, że ona nie jest gotowa na to, żeby przyjąć "faceta swojego życia" bo zwyczajnie nie poznała tego życia, potrzebuje poznać chociażby wyjśc na imprezę z innym kolegą, czego się boi, bo wie, że nie do końca jest to fair wobec mnie, tak samo zostanie na weekend i spędzenie czasu z kim innym a nie ze mną, tak myślę, że nie chce mnie ranić, jednocześnie nie chce mnie tracić, to taka moja obecna teoria, nie neguje tego, jak i każdej rzeczy którą ludzie robią, nie jesteśmy idealni, każdy musi coś przeżyć coś poznać, uważam, że jest o tyle wporządku, że nie ma tutaj rzeczy typu muszę zobaczyć jak to jest zdradzić kogoś, nie sądzę, żeby była taką osobą, ale wiadomo różnie w życiu bywa, póki co się nie przejechałem. Coś mnie ciągnie do tej dziewczyny, co jest dla mnie nie do końca zrozumiałe. W życiu poznałem wielu ludzi, wielu z nich odeszło, wielu w jakiś sposób mnie skrzywdziło, życie choć krótkie jak na razie, wiele mnie nauczyło, byłem kiedyś zupełnie inną osobą, jak pokazuję znajomym zdjęcia, czy muzykę jakiej kiedyś słuchałem, czy inne rzeczy, to każdy się dziwi. Wracając do tematu, nauczyłem się kiedyś, że ludzie przychodza i odchodzą i nie tęsknie za nimi, zwyczajnie na pstryknięcie palców potrafię zapomnieć o ludziach z którymi codziennie przez 9 lat się trzymałem i nagle nie ma ich, mimo, że oni dalej gdzieś tam czują, że coś przepadło, ja zwyczajnie bez problemu odcinam się od ludzi, od kobiet które kochałem również. Aż tu nagle pojawiła się dziewczyna, której zwyczajnie nie potrafię wyrzucić z tej głowy, a kiedy próba jest bardziej udana niż zwykle, dzieje się coś, co mnie do tej dziewczyny przyciąga, tego bardzo nie rozumiem, stąd uważam, że coś jest na rzeczy, ale nie wkręcam tego sobie, podchodzę teraz neutralnie do sprawy i tylko obserwuję co się dzieje. W końcu, członek jej rodziny też się jakimś cudem pojawił w tym samym czasie na cmentarzu co ja, a przecież dokładałem wszelkich starań (wybrałem taką porę, o której nie przebywają w tym miejscu) żeby nie "nadziać się". Te zdjęcia, po takim czasie, że tez dostałem, dlaczego nie wcześniej? Takie zrządzenie losu. Owszem, wszystko można pod coś podciągać, albo sobie wkręcać, ale nie tym razem. Może i jestem szalony, ale gdzieś to ma swoją przyczynę. Patrzę już inaczej na to wszystko, raczej rozum przejął formę nad treścią, bo na innych rzeczach się skupiłem, a sprawa związku jest w tej chwili dla mnie aż dziwnie mi to mówić, bo nigdy niczego nie zostawiłem temu czemuś - "sama się rozwiąże, spokojnie". Bardzo mnie boli tylko, że bliscy mi ostatnio ludzie, mówiąc wprost koledzy, zachowali się po chamsku, wyrażę to tutaj, bo jak nic kłuje mnie to w piersi, rzeczy typu "o jak już z nią nie jesteś, a ona sama tam jest w tym mieście, a idę tam na studia to chętnie się nią zaopiekuję" albo teksty w stylu "no to jak już z nią nie jesteś to się z nią porucham". Nie wiem skąd takimi prymitywami i skur.. się otaczam, ale dobrze, że takie osoby w końcu się ujawniają i mogę śmiało ich skreślać z listy "przyjaciół". Gdzieś chyba była prawda w tym, że po zerwaniu ludzie są bardzo ufni, chwytają się każdej pomocy, tylko nie starają się widzieć, że często pomoc jest chwytaniem się brzytwy przez tonącego. Uważajcie na ludzi, nawet tych najbliższych..

Dziękuję jeszcze raz, że jesteście ze mną, że interesujecie się moją sprawą, dzięki temu pojawia się uśmiech na mej twarzy, że mimo tego, że jestesmy tutaj wszyscy w jakimś stopniu anonimowi, to jednak "pamiętacie" o mnie i o mojej sprawie, nie jestem sam i to jest piękne! ;-)

chyba nikt nie umie rozstać się bez żalu i innych negatywnych emocji, ani ty ani ona i mało kto uświadamia sobie, że to już na zawsze koniec. wydaje mi się, że nawet ta strona, która inicjuje rozstanie, często zastanawia się czy dobrze zrobiła i czy było warto przekreślać to wszystko. ja rzuciłam chłopaka i teraz zdaje sobie sprawę, ze jak podejmowałam decyzje o rozstaniu to nie zdawałam sobie sprawy z wielu rzeczy, że mogę jeszcze tęsknić a nie będę miała do czego wrócić. dużo czasu minęło zanim uświadomiłam sobie, że życie samo się układa i to co się stało, musiało się stać, żeby życie kiedyś było lepsze. a ty jesteś niedługo po rozstaniu to nic dziwnego, że tak intensywnie myślisz i chcesz wrócić. ja po takim czasie to nie mogłam nad sobą zapanować, czułam, że wyjdę z siebie, ale na szczęście to już za mną ciekawe jak radzi sobie mój były partner, ale wygląda na to, że jest cholernie szczęśliwy, no cóż...

bo podejmując jakąkolwiek decyzje nie wiemy jaki będzie jej rezultat. ona rozstała się z tobą i nie wiedziała, że tak to będzie wyglądało później, a ty chciałbyś do niej wrócić, ale nie możesz wiedzieć czy to się uda a jeśli już to jak będzie wyglądało za 5 czy 10 lat. ale trzeba próbować, robić wszystko zgodnie z samym sobą, nie żałować podjętych decyzji choć to bardzo trudne.
właśnie codziennie stwierdzam, że nie chcę nawet patrzeć w stronę mojego byłego chłopaka, bardzo się czegoś boję, ale nie umiem tego wytłumaczyć, jakby był najbardziej przerażającą osobą na tym świecie może takie kobiety tak mają, bo obawiają się, że będą musiały się "upokorzyć" , a to jest chyba najgorsze dla takich osób i zaraz będą musiały sobie na czymś odbić, np. olewając faceta cy stawiając swoje warunki. ciekawe skąd coś takiego się bierze? bo mam podobnie a bardzo chciałabym to zmienić

Tak, wiem, miałem nie analizować więcej, dać temu spokój skupić się na sobie.
Ale dzisiaj spotkanie ze znajomymi, ich wypytywanie, jakieś sugestie sprowadziły mnie znowu, że zachodzę w głowę do tego wszystkiego. Nurtuje mnie jedna rzecz, na którą nie potrafię sobie odpowiedzieć, więc liczę, że uzyskam na to pytanie.
Mianowicie, zerwała ona ze mną, mimo wszystko chciała utrzymać kontakt, tak mi mówiła i zresztą sama dużo gadała przez telefon, żeby ciągnąc rozmowę, nie wiem, cokolwiek. Przestała się odzywać, teraz gdy do niej napiszę, zawsze odpisuje i wplata w sms co u niej się dzieje, albo emocje, albo sytuacje, o które nawet nie pytam. Gdy już zacznie się rozmowa, ona pisze, dużo pisze po czym nagle urywa kontakt. Zawsze czeka, aż to ja pierwszy się odezwę i wtedy mnie bombarduje krótko wiadomościami. Czy to nie jest nienormalne? Wg mnie, ja zrywając z kimś nie chciałbym takiej osobie cokolwiek pisać, odesłał bym ją w zapomnienie, a tym bardziej nie pisał "szkoda, że nie możemy inaczej obejrzeć tych zdjęć..", cholera coś tu nie gra. Napisała mi, że chce się spotkać, ale na rozmowę bez kłótni (akurat wtedy był okres, gdzie pożarłem się z jej przyjaciółką, a jej napisałem, żę bawic sie mną nie będzie) wtedy ok. Nie spotkaliśmy się, bo miała trochę na głowie, napisałem, że jak znajdzie czas to niech da znać, ale od tamtej pory nic. Pytanie, nie pisze do mnie o to spotkanie, bo boi się, że się rozklei, rozwali i jej duma upadnie, a ja ją poniżę? Czy zwyczajnie jest to forma "o jej, znowu on, nie chce się z nim widywać, ani kontaktować, niech da mi spokój", jednocześnie mam wrażenie, że chciałaby ze mną gadać, ale coś jej nie pozwala. Miesiąc przed zerwaniem, byłem okropnie natrętny, wieczne smsy, telefony, itp. Nie mam zamiaru się narzucać, choć wiem, że ona pierwsza nie zapyta o spotkanie, bo boi się reakcji "najpierw ze mną zrywasz, a teraz chcesz się spotkać? dobrze się czujesz?". Zastanawiam się czy nie zapytać jeszcze raz, czy chce się spotkać w przyszłym tygodniu, bo akurat będę w domu, a później przez kilka tygodni mnie nie bedzie, bo mam dużo wyjazdów (co jest ogólnie prawdą), tak więc dopiero gdzieś najprawdopodobniej w domu zawitam po majówce ...
To jest kobieta, która nawet i 5 lat będzie gryźć się, ale pierwsza się nie odezwie, nie wyjdzie z żadną inicjatywą, bo duma jej nie pozwala, jest strasznie twarda, mięknie tylko wtedy gdy pisze do przyjaciółki, z którą kontaktu już nie mam.
Nie ukrywam, cholernie mi zależy na spotkaniu z nią, chcę mieć czarno na białym, po męsku, bez owijania w bawełne co jest i jak to wygląda. Tak wiem, co bedzie jeżeli mi powie na spotkanie, że nigdy nie będziemy razem, a po tygodniu stwierdzi że to błąd. Wtedy będę myślał co w głowie nastąpi.
Mam wrażenie, że się boi też tego, co jej powiedziałem. W dzień zerwania (kurde, jak ja to dobrze pamiętam), zapytałem jej już PO wypowiedzianych przez nią magicznych słów, co dalej, czy będziemy kiedyś dalej, czy ona nas widzi razem. Na co mi odpowiedziała, że teraz nie, ale za 5, 10 lat nie wyklucza tego. Zaśmiałem się jej w twarz i powiedziałem, znając Ciebie to pewnie za 2 dni. No i po dwóch dniach pękła, ale nie chciała mi sie przyznać. Nawet jak ją naciskałem po 7 dniach, od rozstania, mówiła, że ma mętlik w głowie, ale niech zostanie tak jak jest. Później wiele razy przyjaciółce mówiła, że ona nie wie co i jak a nie chce mi tym samym wody z mózgu robić. No dzisiaj taki bez męskiego myślenia jestem, co i jak. Podejrzewam, że to efekt dzisiejszego piwa

Czyli zyc swoim zyciem. Nie prosic o to spotkanie i tak jak czarna pisala poczekac az sama sie odezwie i wtedy zobaczyc czy chce jeszcze z nia byc czy nie? Tylko troche sie zaetanawiam bo juz byla taka sytuacja ze chciala mocno byc ze mna ale na pytanie o spotkaniu droczyla sie ze mna w sensie ze no dogadamy sie. Pozniej napisalem to jak ze spotkaniem bo w nastepnym tygodniu wyjezdzam i pewnie sie nie zobaczymy predko. To napisala ze da znac. Odpisala ze mozemy sie zobaczyć w jakis tam dzien. No i na spotkaniu pekla ... mysle czy teraz tak nie bedzie. Po co mam kiedys za kilka lat miec w glowie ze kur.. a moglem sie wtedy spotkać i zobaczyc co by wyszlo ...

Dziewczyny nie znamy, spotykać się na siłę też chyba nie chce? Widocznie jest czegoś tam niepewna, albo ma taki charakter, więc uważam że niestety w związku mogłoby być podobnie. Ciągle to on by miał rozterki, ogólnie męczyliby sie psychicznie ze sobą. No ale to jest wciąż jakis tam wniosek ze słów jednej ze stron. Często widzimy to co chcemy widzieć, a najważniejsze co ona robi, albo czego nie robi. On za duzo energii w to wkłada ona na tam pasożytuje. To nigdy nie jest dobra relacja, ale niektórzy ludzie tak lubią... Wiadomo, że nie spróbuje sie to sie nie dowie i zawsze lepiej sie sparzyć, a potem nauczyć na błędzie niż żałować pasywności. Jak ona sama sie nie dowie co ją blokuje dokładnie przed Tobą, to tak możesz mieć w nieskonczonosc, a psychika będzie podupadać. Jak myslisz kto bedzie zwycięzcą? Ty czy ona wtedy? A jesli sam zrezygnujesz, postawisz sprawe jasno i odetniesz się mówiąc, że miała szanse, to Ty wygrasz - niezależnie od tego czy zatęskni czy nie. Ty jej sie oferowales i ona wie, że jesteś dostępny...