Równouprawnienie i feminizm. - Netkobiety.pl

To ja cie  zacytuje  bo podoba mi sie to co napisles .. Wlasnie,  rownouprawnienie to nie jest  baba-chlop czy zniewiescialy facet, to jest  swiadomosc wlasnych ograniczenie, mozliwosc wyboru  i mozliwosc rozwoju jednostek w jakiejs tam dziedzinie ....nie pisze o feminizimie,  bo tak naprawde  nie wiem co  feminizm w dzisiejszych czasach oznacza ... teraz mysle raczej  o szansie na robienie tego co sie chce, jak sie chce i bez tego ze  ktos nas juz zaszufladkowala ze  wzgledu na  plec...

mam kolege  ktory wie wiecej o umeblowaniu i udekorowaniu mieszkania  niz  ktokolwiek inny  bezwzgledu na plec  - gotuje jak  aniol, a  dom ma  pedantyznie wyczyszczony....  mam kolezanke, ktorej sie  radzilam przy zakupie samochodu  bo wie  o tym  wiecje niz inne ( a na dokladke  bedzie mi go reperowac  pozniej, jak kupie i  sie posuje ) ktora  zaprasza na makoron z gotowymi (sklepowymi) kotlecikami  i w przedpokoju  musisz  omijac sterty  butow i  toreb i t d  ...

Przy czym  on wcale nie jest  homo jaby mozna bylo przypuszczac  a  ona nie wyglada i nie  zachowuje sie jak facet ... ale  maja moliwosc zycia jak im pasuje ... i to jest  piekne ze nikt nie  zwraca na to uwagi, nikogo nie dziwi  - tak ma  byc, po prostu

Jestesmy rozni, rozne rzeczy nam pasuja  rozne  rzeczy nas ciesza i sprawiaja satysfakcje kiedy je robimy ...i nie ma  znaczenia  jakiej  jest sie plci

Poznałem mnóstwo osób z klasy tzw. średniej, z której teoretycznie sam się wywodzę, więc to dla mnie naturalne i na podstawie obserwacji pewnych zachowań (zaraz pewnie usłyszę zarzut, że to obserwacja świadomie ukierunkowana, że widzę to, co chcę widzieć, ale trudno) i układ między małżonkami/partnerami można określić mianem miękkiego gynocentryzmu. Nie mówię, że tak jest w każdym układzie między lemingami płci obojga, ale w wielu obserwowanych przeze mnie przypadkach. Oczywiście, to tylko wnioskowanie indukcyjne, bo na podstawie obserwacji szczegółowych wnoszę o ogóle, a więc w odróżnieniu od dedukcji obarczone ryzykiem błędu. A więc dobrze, są to tylko moje obserwacje i mogę się mylić! Poza tym podobne układy panują zapewne w środowiskach celebryckich, czyli w sumie pokrewnych. A świadczą o tym liczne wypowiedzi liberalnych feministek, jak nauczycielka stylu niejaka Jolanta Kwaśniewska, Krystyna Janda, Martyna Wojciechowska, Maria Sadowska, Monika Zamachowska, Joanna Brodzik i inne, które chętnie podkreślają swoje "wyzwolenie" i niezależność, a jednocześnie gotowe są obwołać chamami i burakami mężczyzn, którzy "ośmielają się" nie zachowywać w stosunku do nich jak dawni dżentelmeni. Tak przy okazji, rozmawiałem na ten temat z jedną z najpopularniejszych nauczycielek savoir-vivre'u w korespondencji mailowej (nazwiska taktownie nie wymienię). Jak przedstawiłem swój punkt widzenia, to dała mi do zrozumienia, że mi wcale nie zależy na równości, a jestem za restauracją hardkorowego patriarchatu rodem z krajów arabskich, no bo tam nikt kobiet nie szanuje. A więc zostałem obwołany skrajnym seksistą i rzecznikiem "maczystowskiego" brutalnego patriarchatu. Dodam, że sama autorka, przedstawicielka już nieco starszego pokolenia nie deklaruje się otwarcie jako feministka wprawdzie, ale jej przekonania wykazują uderzającą korelację z założeniami feminizmu chrześcijańskiego i liberalnego. Co interesujące (i żenujące) jako przykład podała mi jak są traktowane kobiety w Indiach czy Czeczeni, gdzie na widok mężczyzny muszą zejść z chodnika i wykonać głęboki ukłon. Dodam, że dyskusja dotyczyła wyłącznie Polek, które w mojej opinii są traktowane chyba najlepiej na świecie, więc nie powiem, ile warty jest taki przykład. A z tą Czeczenią, to powiedziałem jej, że w Polsce jest niemal odwrotnie i to jej jakoś nie przeszkadza. Taka to hipokryzja.

Ja tam rozumiem to zadziwienie i sama nie ogarniam, o co chodzi większości kobiet, bo prawdopodobnie one same tego nie wiedzą. Z tego powodu traktowanie feministek jako jednolitego, homogenicznego bytu całkiem mija się z celem, bo wychodzi na to, że kobiety jednocześnie kochają i nienawidzą mężczyzn, chcą jednocześnie sprawiedliwości i lepszego traktowania, itd.
W swoim naiwnym przekonaniu wierzę w to, że da się dojść do sytuacji takiej, gdzie na rynku pracy, w polityce, rozrywce itd. przestanie mieć znaczenie, kto co ma między nogami. Niestety, na pomieszanie pojęć pojedynczych osób niewiele poradzimy. Ja nie chcę żadnego dżenstelmańskiego zachowania, jestem całkowicie przeciwna traktowaniu mężczyzn jako wrogów, najeżdżania na wszystkich przedstawicieli płci męskiej bez wyjątku, że "wszyscy to czy tamto", wkurza mnie to strasznie. Nie znoszę hipokryzji.

No Dziękujemy

Odpowiedz na pytanie: Oczywiście popieram równy dostęp do pracy, brak dyskryminacji ze względu na płeć, dostęp do wykształcenia, ale to każdy myślący człowiek chyba popiera, tylko że takie rzeczy zostały osiągnięte już w ubiegłym wieku, więc pora może coś więcej zaproponować. Uważam, ze polskie feministki to nieroby, które niewiele nam kobietą mają do zaoferowania.

Wiele osób kojarzonych ze środowiskiem feministycznym w Polsce zrobiło bardzo wiele złego w kwestii zmiany percepcji macierzyństwa/dbaniu o "ognisko domowe".

Często w debatach publicznych używa się kobiety zajmującej się wychowaniem dzieci jako przykładu opresji/nieszczęścia/zniewolenia, ciąży jako wyroku, a byciu zależnym od męża jako synonimu życiowej porażki.
Nikt nie mówi o tym że to może dawać też dużą satysfakcję i szczęście(niektórym kobietom przecież takie życie odpowiada) i niektóre kobiety naprawdę dobrze się czują w takiej roli społecznej .Uważam, że kobiecie która wychował swoje dzieci na porządnych, wartościowych ludzi(nie takiej która tylko urodziła dziecko, ale właśnie podjęła trud wychowawczy), należy się taki sam szacunek, co Pani która robi karierę, jest lekarzem, czy prawnikiem. Podczas gdy często w mediach sugeruje się, że to są zniewolone obywatelki 2giej kategorii.
W mojej rodzinie jest wiele kobiet które są na utrzymaniu męża( nie pracują, albo pracują "symbolicznie, żeby zarobić na kosmetyki i swoje zachcianki"), bo ich partnerzy są na tyle ustawieni finansowo w życiu że ich na to stać, i to są naprawdę bardzo zadowolone z siebie, pogodne, uśmiechnięte babki. Nie uważam, że jestem w czymś od nich lepsza i mimo że takiego życia dla siebie nie planuje i mam inny system wartości, doceniam je i szanuję.

Swoją droga ile kobiet tak naprawdę robi te obiecywaną przez równouprawnienie "karierę"? Feministki często mówią o karierze, ale nie sadze, że prace za średnią krajową, śmieciowe umowy, spłacanie przez całe życie kredytu na mieszkanie, nudna tyra w korpo i brak pieniędzy żeby wyjechać choćby na wakacje jest synonimem kariery. Z niewiadomych mi przyczyn niektóre feministki(a tak naprawdę często świruski bez kontaktu z rzeczywistością, nie wszystkie ofc ale jest kilka takich, np te z Kongresu Kobiet) nie podejmują się reprezentowania interesu takich kobiet, polepszania warunków życiowych samotnych matek(poprzez chociażby ułatwienie egzekwowania alimentów od ojców, podnoszenia stawek alimentów, innych świadczeń społecznych), tylko chwytają się jakiś aktualnie gorących tematów(aborcja, jakiś sławny pan molestował inna sławną panią, pan poseł zmienił płeć i imię, chorobliwa otyłość to jest nawet sexi i nie będziemy się odchudzać, modelki plus size, co to ma niby być?).

Jest oczywiście wiele kobiet które, są fachowcami w swoich dziedzinach/mają własne firm/ dobrze zarabiają/ czerpią radość z kariery; ale nie podoba mi się że kobiety indoktrynuje się że tylko tak teraz można osiągnąć życiowe spełnienie, a bycie kurą domową to najgorsze co cię może spotkać. Przez to tak naprawdę szkodzą kobietą, bo mężczyźni słysząc to myślą: "aha skoro bycie kurą domową jest fe, to stay-at-home-dad to tym bardziej  obciach i niemęskie". A myślę, ze najkorzystniejsze byłoby dla kobiet, przedstawienie zawodu całodobowego rodzica, jako czegoś szlachetnego i pożytecznego społecznie. Może wtedy faceci nie mieli by problemu z tym że zajmowanie się domem jest"niemęskie i zniewieściałe"i mogłoby powstać wiele rodzin gdzie nie panuje już równouprawnienie, tylko pełne odwrócenie ról. No bo jeśli jakaś kobieta jest w stanie rozwinąć karierę do poziomu gdzie super zarabia i byłaby w stanie utrzymać nie tylko siebie, ale i partnera to jest trochę w kropce, bo najwygodniej by jej było związać się z kimś kto będzie dbać o rodzinę, a samej dalej rozwijać się zawodowo, a takich mężczyzn niestety nie ma wielu, więc zamiast robić swoje, musi żebrać o równy podział obowiązków w najlepszym razie. Ja np. bardzo bym chciał być w związku gdzie te role są zupełnie odwrócone(tzn jeśli chodzi o podział obowiązków, wysokość zarobków, dla mnie równouprawnienie jest już passe ).

Uważam też, że za mały nacisk kładzie się na feminizm kulturowy. W każdym filmie/teledysku/plakacie wszędzie pełno wyuzdanych, przerysowanych kobiet a'la Doda(nie mam nic przeciwko niej, jest dobrą wokalistką, a kawałek "To ty" jest fantastyczny), ale niestety propagowanie takiego wizerunku i szczucie cycem bardzo szkodzi młodym dziewczętom, które z braku lepszych wzorców to naśladują. Rozumiem że w kampaniach modowych, czy bieliźnianych jest to konieczne, ale czemu ma służyć kobieta w bikini na plakacie np. firmy budowlanej(kto kiedyś przejechał się autostradą i widział metody "Januszy reklamy", ten wie o co chodzi)?

Ktoś też powinien się też zająć edukacją seksualną która jest na zerowym poziomie. Niewiele kobiet jest w ogóle świadomych jak wiele zachorowań raka szyki macicy jest spowodowane HPV(ponad 80%, teraz nie sprawdzę, ale baaaaardzo dużo) i nawet nie wie że można się zaszczepić(swoją drogą tylko prywatnie, nie rozumiem czemu NFZ tego nie refunduje i żadna feministka nie lobbuje za tym ;_;). Wiele dziewcząt traktuje same siebie jak obiekty seksualne, nie ma do siebie szacunku, często jest wykorzystywana przez swoich "chłopaków"( nie akcentuje swoich potrzeb seksualnych, albo w ogóle nie jest ich świadomych tylko zgadzają się na wszystko jak leci no bo to jej "chłopak" ) dlatego bo nie zostały im przedstawione żadne prawidłowe wzorce związku. Nie mówię tu o dziewczynach "wyzwolonych"( ), które żyją na własnych zasadach, ale naprawdę czasem aż przykro mi patrzeć na to jak naiwne są nastolatki, łykające każdą ściemę którą im luby serwuje i nie umiejące postawić żadnych granic. A to wszystko przez brak odpowiedniej edukacji ze strony szkoły rodziców/szkoły. Spójrzcie ile jest samotnych, nastoletnich matek które nie umiały się nawet prawidłowo zabezpieczyć.

Smutne jest też, że niektóre samozwańcze feministki są przekonane, że mają władzę nad męskimi umysłami, kreowaniem ich gustu i decydowaniem o tym co ich pociąga a co nie. Jakieś dziwne akcje typu nie golę nóg i pach bo to opresja(w Polsce tego nie było, ale swego czasu w internetach to był szczyt wyzwolenia), jestem chorobliwie otyła i to jest piękne(dorota wellman, lena dunham). Uważam że niektóre szalone Panie odpowiedzialne za tego typu inicjatywy nie powinny nazywać się feministkami, bo wcale nie reprezentują interesów kobiet, tylko promują swoją osobę i marnują czas na głupoty zamiast zająć się np problemem handlu kobietami, nielegalnej prostutucji i sutenerstwa nieletnich, czy delegalizacją małżeństw z niepełnoletnimi, a czasem nawet dziećmi(są miejsca na świcie gdzie to jest jeszcze możliwe).

No problem z feminizmem jest największy teraz, że każdy może się tak nazwać  i nie musi wcale reprezentować interesów kobiet, ani w ogóle żadnych interesów, a czasem to nawet i mówić po polsku składnie i logicznie nie musi (Szczuka np, z jakiej racji zapraszają ją jeszcze do programów publicystycznych jako reprezentantkę stanowiska kobiet?), to pojęcie zostało wyświechtane i już nic niestety nie znaczy.
Nie sądzę że też, że jeszcze kiedyś w przyszłości będzie możliwe zjednoczenie się kobiet w celu propagowanie wspólnie jakiejś idei, bo kobiety już dawno przestały być jednolitą masą gdzie większość jest w podobnej sytuacji materialnej/prawnej(nawet na tym forum każda z nas stara się przepchnąć "swoje" i rzadko widzę tu jednomyślne odpowiedzi w różnych tematach )

Hum, wydaje mi się że sufrażystki np. były jednomyślne co do swoich celów, ale faktycznie ich działalność niekoniecznie musiała być reprezentatywna dla interesów wszystkich kobiet. Była jednak racjonalna i poprawiła sytuację wszystkich (także tych które tego nie chciały i ich dizałalności nie wspierały).
Chodziło mi o to, że teraz, feminizm nie ma racjonalnego frontu ideologicznego. Z jednej strony niegolenie nóg, z drugiej walka z małżeństwami nieletnich w Afryce... nie jest to już na tyle spójne, że można by te idee wrzucić do jednego worka.
Te działania są też różnego kalibru, więc to tworzy dodatkowy rozdźwięk.
A może się orientujesz, jak się nazywa te różne typy feministek? Bo każdą aktywistkę która jest kobietą, wcześniej czy później okrzykują feministką , jakoś nie natrafiłam na inną nazwę, dla osób które deklarują że ich celem jest polepszenie jakości życia kobiet.

To zależy w jakiej branży, są takie które priorytetują teraz zatrudnianie kobiet,  bo widzą że środowisko zdominowane przez mężczyzn wcale nie tworzy dobrego klimatu pracy.

Ktoś na to wpłynął nic nie jest dziełem przypadku tak działa system. W Korei południowej feminizm jest nie do pomyślenia znana koreańska aktorka zrobiła sobie zdjęcie z telefonem o komórkowym a w nim hasło kobiety mogą osiągnąć wszystko za to dostała masę hejtu i wyleciała z większości liczących się ról. Korea południowa to jest dziwny kogen mogel to co najgorsze zostało z przeszłości ekstremalny patriarchat pracoholizm z nowoczesnością ekstremalny konsumpcjonizm. Co do religii 29% stanowią katolicy 23% buddyści reszta to ludzie niewierzący raczej nie typ ludzi co myślą i nie wierzą w bajki (tych jest 25%)a reszta to ci co nie mają czasu na wiarę

Proszę czytać ze zrozumieniem rozumiem epoka postprawdy ale bez przesady cytuję "Korea południowa to jest dziwny kogen mogel to co najgorsze zostało z przeszłości ekstremalny patriarchat pracoholizm z nowoczesności ekstremalny konsumpcjonizm" choć lepszym określeniem było by bezmyślny.

Zaraz pewnie odezwą się głosy, że to wina obrzydliwego patriarchatu, który przecież przez lata zamykał kobietom drogę do edukacji i najlepiej płatnych zawodów, więc siłą rzeczy będzie ich mniej

Ja także byłam świadkiem blokowania ścieżki kariery (na uczelni wyższej) z uwagi na płeć. Nie jest to więc wymysł wzięty z kosmosu.

Zakładanie, że wszyscy jesteśmy wyłącznie zaprogramowani biologicznie, a kultura w której wzrastamy w żaden sposób nie wpływa na kształtowanie wzorców męskości i kobiecości - w tym również "odpowiednich" dla płci zainteresowań - jest ogromnym uproszczeniem i zwyczajnie w świetle dzisiejszej nauki błędem.

Święte słowa. Oprócz tego, że kobiety chodzą na te macierzyńskie itd., to z moich doświadczeń są jakieś ogólnie chorowite. Nie wiem w czym rzecz ale ciągle chorują. Infekcja tego, infekcja tamtego. Nie słyszę tego do facetów, a od kobiet ciągle. Po co komu taki chorowity pracownik?

Popieram

Kiedyś moja znajoma z pracy na urlopie "otrzymała w darze" półpasiec. Do pracy nie przyszła przez ponad miesiąc, nikogo nie zaraziła, a zwłaszcza tych, z którymi nie miała w pracy styczności - ale przez jakieś pół roku panowie z różnych działów szli "na wszelki wypadek" na zwolnienie, bo "wie pan, lekarz wypisał na razie na 3 dni, a co będzie później, to się okaże, bo coś mnie w plecach strzyka i to może być półpasiec i lepiej, żebym nie zarażał" Panów nie dyskryminuję, dotyczyło to wszystkich - od pracowników produkcji przez handel i marketing po biuro konstruktorskie

Beyondblackie, wydaje mi się, że masz blade pojęcie o tym, jak wygląda świat biznesu. Gdyby zdarzyło Ci się kiedykolwiek być na spotkaniu top managementu, na którym byłabyś jedyną kobietą, wtedy może szybko byś zrozumiała, dlaczego kobiet jest tam tak mało.
To, co Tobie wydaje się nijak się ma do tego jak jest. Ale spoko, nawet ciekawie poczytać co "przygodny przechodzień" ma do powiedzenia, jak widzi pewne sprawy. Dla mnie to ciekawe

Acha, to znaczy, że jak się okazuje iż na top poziomie to trzeba mieć twardą doopę, twardą skórę i nerwy ze stali, bo tam jest KONKURENCJA, to źle dla pań, bo one chciałyby, żeby w topowym managemencie było milusio i wszyscy sobie z dziubków spijali. A co Ty myślisz, że ci panowie to nie patrzą na innych panów jak im dokopać i nóż w plecy wsadzić? Bo mam wrażenie, że w Twojej głowie, oni się tylko zafiksowali na bidnej kobiecie...

To się nazywa zaklinanie rzeczywistości. Albo faktycznie kobiety są silne, niezależne i przebojowe, albo to takie ułomne dzieci, które trzeba chronić przed każdą nieprzyjemną sytuacją i jeszcze w ich imieniu negocjować podwyżki. Albo, albo- bo te dwa modele się wzajemnie wykluczają.

Są badania i jest ich mnóstwo w temacie. Kobiety są zdecydowanie bardziej ugodowe i bardziej neurotyczne niż mężczyźni (tak przeciętnie), więc nie dziwota, że rzadziej domagają się podwyżek czy promocji i ciężej znoszą atmosferę konkurencji.

To wyjaśnia w dużym stopniu dlaczego stanowią tak mały procent dyrektorów i liderów. Nie dlatego, że ktoś je dyskryminuje, ale dlatego, że po prostu albo nie potrafią asertywnie i agresywnie się promować, albo wymiękają w atmosferze ciągłego stresu.

No nie wiem czy sporo akurat z tego co Ty opowiadasz wynika że na beznadziejna pracę trafiłaś i już.

Ja mam świetne doświadczenia z pracą z kobietami. Wcale nie było ploteczek i obijania się kosztem obowiązków, nie spotkałam się z postawa która opisujecie. Ponadto mam wrażenie że to kobiety częściej są zdeterminowane zawodowo niż mężczyźni albo przynajmniej ja na takie koleżanki trafiałam. Jedyne co moge potwierdzić to że kobiety częściej bywają humorzaste jednak nie kolidowalo to z ich obowiązkami - co najwyżej coś im się zdarzało częściej niż facetom odburknac bądź być nie w sosie.
Natomiast z własnego doświadczenia powiem że zdarzyło mi się przez kolegów z pracy być traktowana protekcjonalnie że względu na bycie kobietą. Nie mówię tu o jawnej dyskryminacji typu nieprzyznanie mi awansu że względu na płeć ale o uprzedzeniach np przy rozdzielaniu zadań w teamie bądź komentarzach nie na miejscu.
Ale widać co osoba to inne doświadczenia

Półpasiec to wirus ospy wietrznej, który pozostaje w naszym organiźmie w uśpieniu i uaktywnia się podczas obniżonej odporności więc nie do końca to słuszna teoria, że jest zaraźliwy często uaktywnia się podczas chorób nowotworowych, wiec trzeba poszukac przyczyn obniżonej odporności.

Ja byłam kiedyś na zwolnieniu przez 2 tygodnie z powodu drzazgi, która wbiłam sobie w palec Oczywiście może to wywołać oburzenie i na pewno było na ten temat dużo plotek, ale ten palec naprawde bardzo mnie bolał, cała ręka mnie bolała, nie spałam po nocach i brałam silne leki p/bólowe.

Jest prostszy sposób, żeby uzyskać to, o czym piszesz, wystarczy, z perspektywy kobiety rzecz jasna, odpuścić sobie zakładanie rodziny i postawić na karierę.

Źle na to patrzysz. Mężczyzna robi karierę żeby założyć rodzinę, a potem ją utrzymać. Choćby nie wiem jakie nowomodne cuda, wianki niektóre panie nie odstawiały, to brutalna prawda o dobieraniu się w stadzie ludzkim jest taka, że im większe zdolności mężczyzny do robienia kariery (czytaj przynoszenia do domu hajsu) tym większe jego szanse reprodukcyjne (czytaj znalezienie atrakcyjnej partnerki). Przeciętny facet będzie więc w życiu dążył do polepszenia swojego statusu społecznego i finansowego, bo to podnosi jego atrakcyjność lub przynajmniej jego poczucie atrakcyjności. Oczywiście na różnych poziomach, stosownie do statusu jaki dostał na start, talentów, charakteru itp.
W przypadku kobiet no sorki ale głównym czynnikiem wpływającym na atrakcyjność jest uroda i wiek. Inteligencja, wiedza, umiejętności czy przebojowość w przypadku kobiet nie musi się przekładać na atrakcyjność i wiele mądrych kobiet to wie, maskując się odpowiednio żeby nie płoszyć samców. Jednocześnie biorąc pod uwagę biologię nie da się przeskoczyć tego, że większe zaangażowanie w wychowanie potomstwa jest wpisane w życie kobiety. Stąd często, gęsto kobiety wybierając swoją drogę zawodową orientują się na zawody słabo płatne ale dość elastyczne pod kątem możliwości godzenia z życiem rodzinnym, a najlepiej jeszcze jak stabilne. Widzę to bardzo wyraźnie w swoim zawodzie, który oferuje różne możliwości ale powiedzmy, że ogólnie rzecz biorąc dwie możliwe ścieżki. Pierwsza związana z pracą bez żadnych ograniczeń czasowych, dużym ryzykiem, dużym stresem i obciążeniami ale oferująca teoretycznie nieograniczone możliwości rozwoju i zarabiania hajsu Na tej ścieżce 9/10 aktywnych i rozwojowych stanowią mężczyźni. Kobiety samodzielnie funkcjonujące biznesowo, to perełki. Najczęściej wiążą się w układzie biznesowym z facetami. Sporo siedzi na najniższych szczeblach robiąc za zwykłych wyrobników. Druga ścieżka to wejście w funkcje związane z administracją. Odwrotne proporcje, tam 9/10 kadr stanowią kobiety. Dużo mniejsze potencjalne zarobki, regulowany czas pracy od 7 30 do 15 30. Stres i obciążenia typowe dla biurokracji znaczy "nie moje, co mnie obchodzi". Perspektywy rozwoju to awans o parę stanowisk i może 2 razy większe zarobki niż na starcie ale stałe godziny, stała pensja, zusy, zwolnienia lekarskie na siebie i dzieci. Etaty oblegane przez kobiety Tylko, że nie można się tam nauczyć pewnych rzeczy, zdobyć pewnych kwalifikacji. Dlatego na przykład pewien urząd już ze 3 lata szuka specjalisty na jedno stanowisko. Spełniam wszystkie wymagania z palcem w nosie tylko jak patrzę jaką pensję oferują, to się śmieję z politowania. Tak jak i inni faceci, którzy idąc ścieżką pierwszą te kwalifikacje dawno osiągnęli. Śmieją się też te kobiety, które te kwalifikacje mają, bo żeby je osiągnąć też podążyły pierwszą ścieżką i jakoś się na niej urządziły. Nie było to proste i wygodne, bo wiem jak funkcjonują koleżanki po fachu. To one przeżywają, że nie mają kontaktu z dziećmi, faceci podchodzą do tego inaczej.

Co może zrobić? A co jej się podoba. To jej problem. Mogła nie ufać, nie poświęcać się dla rodziny, tylko zapierniczać przez lata, widząc dzieci godzinę dziennie. Brutalne? A jakie ma być?

Ujmę to tak. Jako potencjalnego pracodawcę teoretycznie w ogóle nie interesuje mnie kto wykonuje dla mnie pracę. Nie widzę żadnego powodu żeby różnicować płace ze względu na płeć pracownika jeśli wykonywana jest w ten sam sposób. W praktyce szukając od jakiegoś czasu bystrego pracownika ograniczam się z góry do pracownika płci męskiej. To efekt doświadczeń 20 lat pracy zawodowej. Chętnie przygarnąłbym pod swoje skrzydła dyspozycyjnego, młodego człowieka, któremu mógłbym przekazywać tajniki wiedzy żeby stał się moją prawą ręką. W przypadku kobiety zwyczajnie szkoda mi na to czasu, bo wiem, że po 2-3 latach kiedy mógłbym uznać, że sporo już ogarnia zajdzie w ciąże i nie będę jej widział przez co najmniej rok. Dzięki ale ja jeszcze nie jestem taki burżuj, że mogę powiedzieć - ok, poczekam. Współpraca z kobietami, to prawie zawsze droga przez zwolnienia. Jak nie one chore, to dzieci. A tu fach taki, że klienta nie interesuje, że ktoś zachorował. Jest umowa, terminy. Też mi się zdarzało chorować ale od czasów studiów nie wziąłem od lekarza zwolnienia. Do pracy nie chodziłem tylko wtedy jak nie byłem w stanie wstać z łóżka. A jak byłem w stanie, to siadałem do komputera i robiłem w domu co miałem do zrobienia na termin i wysyłałem mejlem. Ile razy ciągnąłem jakąś kobietę za uszy. Podsuwałem robotę żeby sobie dorobiła. Może to, może tamto? Eeee, no może, kiedyś, potem.... To były kobiety, które nie miały noża na gardle, bo w domu miały faceta, który dobrze zarabiał, więc im wystarczało żeby zarobić "na swoje potrzeby". Ja mam zawsze nóż na gardle, bo ja utrzymuję rodzinę. Każdą nową robotę przyjmuję z wdzięcznością. No i już generalnie nie staram się pomagać kobietom. W końcu każdy jest kowalem swojego losu, patrz pierwszy akapit...

Takie prace powinien wykonywać specjalny pracownik. Zatrudniony na odpowiednim stanowisku, tylko od sprzątania. Przecież pomysł, żeby WYKWALIFIKOWANY robotnik linii produkcyjnej, zamiatał halę zamiast w tym samym czasie pracować przy produkcji/przerobie, jest rodem z biznesowego "januszowa". Każda godzina pracy, pracowników produkcyjnych, przekłada się na zysk przedsiębiorstwa.... no przynajmniej powinna. 
Praca sprzątacza/ki jest tańsza.

Moje doświadczenia jako pracownika / podwładnego i jako osoby pracującej na własny rachunek są następujące. Kobiety są zdecydowanie lepszymi szefami niż mężczyźni. Potwierdzają to moje dotychczasowe doświadczenia z pracy. Mężczyźni są albo totalnymi matołami albo totalnymi arogantami bez minimum wyczucia - przynajmniej jeśli chodzi o zarządzanie tzw. zasobami ludzkimi. Brak zmysłu organizacyjnego, brak umiejętności ogarniania jednocześnie kilku czy kilkunastu spraw jednocześnie, brak decyzyjności (tak, tak),  brak umiejętności rozwiązywania sytuacji konfliktowych. Oni jedynie czują się szefami, ale nimi nie są. Tam gdzie szefem jest facet, tam nie ma pana kramu. To by wyjaśniało dlaczego facet musi mieć sekretarkę. Team zarządzany przez kobietę chodzi jak w zegarku, chociaż wszyscy bez względu na płeć narzekają. Team zarządzany przez faceta dryfuje.
I jeśli kobieta która umie pracować jest babochłopem, to jak na miejscu facetów nie chce wiedzieć kim oni w takim razie są

Pracowałem mając szefa faceta i kobietę. Większych różnic nie zauważyłem. Kobieta była bardziej poukładana, facet był lepszy merytorycznie. Z nim było trudniej ambicjonalnie tzn. z jego strony ale po paru trudnych chwilach jakoś to przeżyliśmy. Praca pod komendą kobiety nie sprawiała mi kłopotu aczkolwiek widziałem momenty gdy reagowała z niepewnością. Mój szef facet nauczył mnie za to czarować i wychodzić gadką, szmatką z opresji
Natomiast w domu bez wątpienia moja kobieta jest lepszą organizatorką. Teraz kończymy chałupę, a że roboty finansuje małżonka, to ja z radością scedowałem wszystko na nią. Panowie robotnicy przychodzą do mnie, a ja pokazuję paluchem - panowie, tam jest kierowniczka, ją pytajcie! I jeszcze jej wygarnąłem, że gdyby się udzielała przy budowie domu od samego początku, to pewnie zaoszczędzilibyśmy z 10 % wydatków

Sony, bo faceci są od strategii, a nie tych drobiazgów. Do tego biorą sobie asystentki i sekretarki, bo w tym są dobre. Ćwiczyłem to, faktycznie kobiety lepiej organizowały ale niestety gorzej z decyzyjnościa. Kiedy zostawiałem im spory margines samodzielności i tak większość decyzji wracało do mnie. Bo ty wiesz lepiej, bo ty się na tym lepiej znasz i takie tam. Tymczasem skoro dałem im wolną rękę, to znaczy, że akceptowałem z góry każdą ich decyzję. Nie, koniec końców odbijały piłeczkę do mnie. Ostatnio broniłem młodej pracownicy, na którą szef trochę żartobliwie narzekał, że chyba nic z niej nie będzie. Bo boi się podjąć najprostszą decyzję, a praca taka, że trzeba umieć podejmować decyzje. Mówię, że młoda, wyrobi się. My też się kiedyś baliśmy Tyle, że nie było w moich słowach za dużo przekonania. Widzę, że ona się w tym nie czuje dobrze ale może z czasem będzie z niej dobra wieczna podwładna.
Acha, Sony w moim świecie na szefów się nie wybiera Oni zostają szefami, bo mieli siłę, spryt, umiejętności aby zostać szefami dla siebie i innych. To o czym ty piszesz, to może dotyczy korporacyjnych kierowników różnego szczebla. Ot zwykli pracownicy tylko dostają jakiś element ludzki do zarządzania. Wybacz ale różnica zauważalna gołym okiem, nie trzeba do tego mega spostrzegawczości. Dlatego nigdy nie skorzystałem z oferty wejścia w takie relacje. Wolałem być wolnym strzelcem i sobie panem

Nic złego ale każdy pracodawca oceniając potencjalnego pracownika bierze pod uwagę jego efektywny czas pracy oraz ilość absencji. Pracownik, którego nie ma w pracy nie wykonuje pracy. Proste prawda? To znaczy, że jego praca jest niewykonana albo pracodawca musi zorganizować zastępstwo, zapłacić za nie, a często jeszcze w tym czasie płaci pracownikowi na zwolnieniu. Znaczy podwójny koszt. Duże firmy zatrudniające setki, tysiące ludzi są w stanie to ogarnąć. Dla małych firm, to często bardzo duży problem. W moim fachu nie weźmiesz z ulicy kogoś na zastępstwo. Nie ma pracownika, to temat leży, termin ucieka. Ktoś inny musi wziąć na siebie pracę koleżanki. Oprócz tego ma swoją, dodatkową będzie musiał robić po godzinach. Z radością... W małych firmach jeden z najczarniejszych scenariuszy, to jak pracownica, która świeżo dostała etat parę dni później przysyła pocztą zwolnienie lekarskie, bo zachorowała na ciążę. Dlatego rozsądny mały przedsiębiorca robi co może żeby młodym kobietom w wieku "produkcyjnym" nie dawać stałych form zatrudnienia.