Rozstanie - czy są jakiekolwiek szanse na powrót? - Netkobiety.pl

rossanka napisał/a:

Niekoniecznie miała go dość. Może i go kochała, ale jak słyszysz, że to koniec i on odchodzi. To znaczy właśnie, że to koniec i on odchodzi. Rozumiem kłótnie  ale coś takiego mówi się, jak chce się zakończyć relacje.  Dla mnie to nie był straszak, potraktowałam to dosłownie, choć parę miesięcy czułam pod skóra, że coś się świeci. W związku autora też to mogło być, a jego słowa i zachowanie postawiły kropkę nad i.

Kłócić się w związku też trzeba umieć. Jaka może być intencja osoby, która blokuje tą którą podobno kocha i mówi, że to koniec bo co? Obraza? Chce tym coś ugrać, ukarać za coś? Ja serio już wolę ciche może nie dni ale jakiś czas na opadnięcie emocji, a nie takie akcje i strasznie rozstaniem. Chcesz odejść? To idź w ch.. rę Przynajmniej takie jest moje zdanie. No ludzie, bądźmy poważni!
Ja wiem, że są takie pary, które mają taki styl kłótni i ciągle ten argument rozstania czy rozwodu się pojawia ale to nie moja bajka, a już blokowanie osoby z którą się jest uważam za totalny brak taktu i szacunku.

Nie czytałam wszystkich odpowiedzi, ale strzelam że są mniej więcej takie "dobrze zrobiła, w końcu chciałeś się rozstać". Ja się z nimi nie zgadzam.

Miałam bardzo, bardzo podobną historię. W pewnej spiętej sytuacji napisałam mojemu ex "No to powodzenia". Dla mnie to było złośliwe i myślałam że parę dni pomilczymy i się pogodzimy, ale on to "Powodzenia" odebrał jako rozstanie. Odezwałam się po 3 dniach i to był kompletnie inny człowiek. Wściekły, nienawistny, oschły. Kompletnie nie ten którego znałam - miły, oddany, cudowny. Powiedział że teraz to już koniec, że swoim "Powodzenia" zamknęłam nasz związek. Dałam mu kilka dni i znów napisałam. Znów uparty i zimny. "Męczyłam" go tak 2 tygodnie, płacząc, błagając, tłumacząc że dla mnie to była jedna z kłótni, a nie pożegnanie. Powiedział że on sobie tak już ułożył w głowie że to koniec i że tak będzie lepiej. Co więcej - odezwałam się do niego po roku i on dalej nie chciał.

Minęło wiele lat i ja nadal uważam że jego zachowanie było nieadekwatne do tego co zrobiłam. Właściwie nie znam dokładnie powodu rozstania. Teraz strzelam że chyba kogoś poznał. I uważam że to całkiem możliwe w przypadku Twojej ex.
Miałam w życiu kilka związków i umiem określić, kiedy to ja zawaliłam. Ale w tym przypadku to nie ja.

Jeśli ktoś zapewnia o wspólnym życiu, mówi "jesteś tą jedyną, nigdy tak nie kochałem", układa plany, a potem pod byle pretekstem (tak, bo to pretekst) kończy związek i jest nieczuły na błagania, płacze - to jest to człowiek nieodpowiedzialny, serio... Jak można kochać z całych sił, a po kilku dniach już być oschłym i zimnym? Jak potem można żyć ze świadomością że się tak skrzywdziło kogoś?

Ja pozbierałam się po ok. 2 latach. To mnie kompletnie złamało, prawie cały czas płakałam, nie umiałam zainteresować się żadnym facetem, nie umiałam odczuć szczęścia. To rozstanie było dla mnie jak śmierć kogoś bliskiego. Długo nie umiałam nikogo pokochać, zwyczajnie nie byłam do tego zdolna, on to zniszczył. Nigdy do siebie nie wróciliśmy i wątpię że Wy wrócicie. Nie ma nic pocieszającego w tym co napisałam, ale chcę żebys wiedział że nie tylko Ty to przeszedłeś.

Przeczytałam początek, chcesz do niej wrócić, ale ona twardo nie chce znowu związku z Tobą i dlatego nie możesz sobie poradzić. Przestraszyles się sytuacji, a nie cierpisz dlatego, że straciłeś ukochaną bo jej chyba nie kochasz. Przeżyłam kiedyś cos takiego, z dnia na dzień zostałam rzucona, usłyszałam, ze to koniec on odchodzi itd. Zachowałam się jak dziewczyna o której piszesz, powiedziałam, że jeśli tak , to w porządku. Poszedł. Przez parę dni zero kontaktu, potem zaczęły się telefony z przeprosinami, smsy, kwiaty, bardzo piękne kwiaty, prośby o rozmowy.
Byłam sceptycznie nastawiona, bo jak ktoś raz odchodzi, to nie bez powodu. Spotkaliśmy się i zaczęli ponownie rozmawiac. Trwało to ilestam tygodni, w końcu wróciliśmy do siebie. Nie minął rok, a sytuacja się powtórzyła. Zrobił dokładnie to samo. Zbierałam się na dobre ze  2 lata po tamtej relacji, oparło się o psychiatrę i antydepresanty.
Moim zdaniem to koniec, jak nie chcesz odchodzić to nie strasz,że odejdziesz. A jakby jakimś cudem ona Cię przyjęła znowu,  to zrobisz jej za jakiś czas to samo, albo będą kwasy,  brak zaufania i doprowadzisz do tego, aby to ona zakończyła relacje. Masz doświadczenie na przyszłość.

rossanka napisał/a:

Moim zdaniem to koniec, jak nie chcesz odchodzić to nie strasz,że odejdziesz. A jakby jakimś cudem ona Cię przyjęła znowu,  to zrobisz jej za jakiś czas to samo, albo będą kwasy,  brak zaufania i doprowadzisz do tego, aby to ona zakończyła relacje. Masz doświadczenie na przyszłość.

Jak sumiennie podejdzie do tematu (nie jak 90% ludzi olewa temat rozwoju osobistego, własnych uczuć, mechanik) to nie zrobi.
Świadome życie, dojrzałość polega na stawianiu granic i trzymaniu się ich.

Problem w tym, że zdecydowana większość społeczeństwa olewa ten temat po kilku tygodniach i wraca do starych nawyków, bo tak jest prościej.
Po co naprawiać siebie, jak można zmienić partnera któremu takie zachowanie będzie pasować.

Winterland napisał/a:

madoja napisał/a:

Nie czytałam wszystkich odpowiedzi, ale strzelam że są mniej więcej takie "dobrze zrobiła, w końcu chciałeś się rozstać". Ja się z nimi nie zgadzam.

Miałam bardzo, bardzo podobną historię. W pewnej spiętej sytuacji napisałam mojemu ex "No to powodzenia". Dla mnie to było złośliwe i myślałam że parę dni pomilczymy i się pogodzimy, ale on to "Powodzenia" odebrał jako rozstanie. Odezwałam się po 3 dniach i to był kompletnie inny człowiek. Wściekły, nienawistny, oschły. Kompletnie nie ten którego znałam - miły, oddany, cudowny. Powiedział że teraz to już koniec, że swoim "Powodzenia" zamknęłam nasz związek. Dałam mu kilka dni i znów napisałam. Znów uparty i zimny. "Męczyłam" go tak 2 tygodnie, płacząc, błagając, tłumacząc że dla mnie to była jedna z kłótni, a nie pożegnanie. Powiedział że on sobie tak już ułożył w głowie że to koniec i że tak będzie lepiej. Co więcej - odezwałam się do niego po roku i on dalej nie chciał.

Minęło wiele lat i ja nadal uważam że jego zachowanie było nieadekwatne do tego co zrobiłam. Właściwie nie znam dokładnie powodu rozstania. Teraz strzelam że chyba kogoś poznał. I uważam że to całkiem możliwe w przypadku Twojej ex.
Miałam w życiu kilka związków i umiem określić, kiedy to ja zawaliłam. Ale w tym przypadku to nie ja.

Jeśli ktoś zapewnia o wspólnym życiu, mówi "jesteś tą jedyną, nigdy tak nie kochałem", układa plany, a potem pod byle pretekstem (tak, bo to pretekst) kończy związek i jest nieczuły na błagania, płacze - to jest to człowiek nieodpowiedzialny, serio... Jak można kochać z całych sił, a po kilku dniach już być oschłym i zimnym? Jak potem można żyć ze świadomością że się tak skrzywdziło kogoś?

Ja pozbierałam się po ok. 2 latach. To mnie kompletnie złamało, prawie cały czas płakałam, nie umiałam zainteresować się żadnym facetem, nie umiałam odczuć szczęścia. To rozstanie było dla mnie jak śmierć kogoś bliskiego. Długo nie umiałam nikogo pokochać, zwyczajnie nie byłam do tego zdolna, on to zniszczył. Nigdy do siebie nie wróciliśmy i wątpię że Wy wrócicie. Nie ma nic pocieszającego w tym co napisałam, ale chcę żebys wiedział że nie tylko Ty to przeszedłeś.

Również jestem takiego zdania. Dlatego nic zupełnie z tego nie rozumiem, ponieważ sam zaproponowałem, iż zmienię w sobie rzeczy które uważa za nieodpowiednie. Że każdy zasługuje na drugą szansę, szczególnie że byliśmy bardzo długo razem i że nie uważam, że zasłużyłem sobie na to wszystko. Ona do samego końca twierdziła, że nadal mnie kocha. Nie miałem nawet szansy pokazać zmiany, nie miałem szansy porozmawiać jak ludzie na żywo. Wyjechała nie oglądając się za siebie.

Kocha, ale odchodzi. Zrobiła to samo co Ty zrobiłeś.
Jak się kocha to się nie odchodzi. Ona też manipuluje.

Życie jest proste, ale sami sobie je komplikujemy.

A ja jestem zdania, że macie szanse na zejście. Dlaczego? Bo obaj jesteście niedojrzali. Robicie jakieś szopki, dramaty.
Tylko pytanie czy to ma sens? Bo jeśli jedno z was nie przepracuje problemów to będzie błędne koło.
Dosłownie sytuacja taka sama jak u mnie Tylko u mnie moja luba mówiła mi wprost, że bardzo ceni to, że się zmieniam, że to widzi i bardzo jej to imponuje. Ale ma dosyć bycia żywą tarczą.
I wcale się jej nie dziwię, bo ma sporo swoich problemów do przepracowania.

Winterland napisał/a:

madoja napisał/a:

Nie czytałam wszystkich odpowiedzi, ale strzelam że są mniej więcej takie "dobrze zrobiła, w końcu chciałeś się rozstać". Ja się z nimi nie zgadzam.

Miałam bardzo, bardzo podobną historię. W pewnej spiętej sytuacji napisałam mojemu ex "No to powodzenia". Dla mnie to było złośliwe i myślałam że parę dni pomilczymy i się pogodzimy, ale on to "Powodzenia" odebrał jako rozstanie. Odezwałam się po 3 dniach i to był kompletnie inny człowiek. Wściekły, nienawistny, oschły. Kompletnie nie ten którego znałam - miły, oddany, cudowny. Powiedział że teraz to już koniec, że swoim "Powodzenia" zamknęłam nasz związek. Dałam mu kilka dni i znów napisałam. Znów uparty i zimny. "Męczyłam" go tak 2 tygodnie, płacząc, błagając, tłumacząc że dla mnie to była jedna z kłótni, a nie pożegnanie. Powiedział że on sobie tak już ułożył w głowie że to koniec i że tak będzie lepiej. Co więcej - odezwałam się do niego po roku i on dalej nie chciał.

Minęło wiele lat i ja nadal uważam że jego zachowanie było nieadekwatne do tego co zrobiłam. Właściwie nie znam dokładnie powodu rozstania. Teraz strzelam że chyba kogoś poznał. I uważam że to całkiem możliwe w przypadku Twojej ex.
Miałam w życiu kilka związków i umiem określić, kiedy to ja zawaliłam. Ale w tym przypadku to nie ja.

Jeśli ktoś zapewnia o wspólnym życiu, mówi "jesteś tą jedyną, nigdy tak nie kochałem", układa plany, a potem pod byle pretekstem (tak, bo to pretekst) kończy związek i jest nieczuły na błagania, płacze - to jest to człowiek nieodpowiedzialny, serio... Jak można kochać z całych sił, a po kilku dniach już być oschłym i zimnym? Jak potem można żyć ze świadomością że się tak skrzywdziło kogoś?

Ja pozbierałam się po ok. 2 latach. To mnie kompletnie złamało, prawie cały czas płakałam, nie umiałam zainteresować się żadnym facetem, nie umiałam odczuć szczęścia. To rozstanie było dla mnie jak śmierć kogoś bliskiego. Długo nie umiałam nikogo pokochać, zwyczajnie nie byłam do tego zdolna, on to zniszczył. Nigdy do siebie nie wróciliśmy i wątpię że Wy wrócicie. Nie ma nic pocieszającego w tym co napisałam, ale chcę żebys wiedział że nie tylko Ty to przeszedłeś.

Również jestem takiego zdania. Dlatego nic zupełnie z tego nie rozumiem, ponieważ sam zaproponowałem, iż zmienię w sobie rzeczy które uważa za nieodpowiednie. Że każdy zasługuje na drugą szansę, szczególnie że byliśmy bardzo długo razem i że nie uważam, że zasłużyłem sobie na to wszystko. Ona do samego końca twierdziła, że nadal mnie kocha. Nie miałem nawet szansy pokazać zmiany, nie miałem szansy porozmawiać jak ludzie na żywo. Wyjechała nie oglądając się za siebie.

Kocha, ale odchodzi. Zrobiła to samo co Ty zrobiłeś.
Jak się kocha to się nie odchodzi. Ona też manipuluje.

Życie jest proste, ale sami sobie je komplikujemy.

A ja jestem zdania, że macie szanse na zejście. Dlaczego? Bo obaj jesteście niedojrzali. Robicie jakieś szopki, dramaty.
Tylko pytanie czy to ma sens? Bo jeśli jedno z was nie przepracuje problemów to będzie błędne koło.
Dosłownie sytuacja taka sama jak u mnie Tylko u mnie moja luba mówiła mi wprost, że bardzo ceni to, że się zmieniam, że to widzi i bardzo jej to imponuje. Ale ma dosyć bycia żywą tarczą.
I wcale się jej nie dziwię, bo ma sporo swoich problemów do przepracowania.

Winterland napisał/a:

Myślę, że mógł pojawić się ktoś inny po prostu i to byl pretekst, który sam jej dałem.

Też mam takie zdanie.
Dlatego Twoje szanse widzę tylko wtedy kiedy jej z nim nie wyjdzie, a Ty będziesz na prawdę odmieniony.

Dobrze Ci zrobią jakieś randki. Po prostu wyjść do kobiet. Nie musisz się zakochiwać, a po prostu spędzić miło czas.

Będę odmieniony, ale nie wrócę do kogoś kto będzie chciał powrotu, bo z kimś innym mu nie wyszło. Brzydzę się czymś takim.

Marata napisał/a:

A może to było tak, że ona zbierała w sobie urazy i czekała, aż coś zmienisz. Raz, drugi, dziesiąty, milionowy. Zaciskała zęby i stwierdzała, że to przeczeka, przemilczy. Da radę.
No i ten jeden raz zrobiłeś tak, że już nie dała dłużej rady.
Załamała się misterna konstrukcja jej kochania i koniec.
Już nie ma.
Zawiodłeś ją o jeden raz za dużo.

Więc w tym momencie, o jakiej szansie mówisz? Tam tylko gruzy.

To radziłbym, aby nie zbierać w sobie urazy i czekać na nie wiadomo co, a wziąć to w swoje ręce i rozmawiać o tym, próbować naprawiać. A nie być biernym. Tak robią osoby, którym zależy.

Winterland napisał/a:

Będę odmieniony, ale nie wrócę do kogoś kto będzie chciał powrotu, bo z kimś innym mu nie wyszło. Brzydzę się czymś takim.

Nie mówię o tym. Jej może nie wyjść, będzie wolna. Wtedy sam byś do niej napisał.
Jak ona napisze to faktycznie słabo.

Tylko jak Marata napisała zostały gruzy. Musielibyście zbudować fundament kompletnie od nowa.
To 4 lata, a nie kilka miesięcy. Takich mini urazów nazbierały się pewnie setki.

Winterland napisał/a:

Ja już nie napisze, nie będę więcej robić z siebie pajaca, kolejny raz wyciągając rękę.

To podjąłeś decyzję i się jej trzymaj. Powodzenia w budowaniu siebie

Tylko nie rób tak jak z banowaniem. Coś postanowiłeś i sie tego trzymaj. Słowa mają wartość, nawet te na piśmie.

Ja w swoim przypadku tak nie potrafię. Jestem zdania, że nigdy nie mów nigdy. Nie palę mostów. Chyba, że ktoś jest patologiczny (narcyzi, psychopaci, świadome osoby stosujące przemoc fizyczną czy psychiczną, alkoholizm, narkotyki itp), od takich osób chce sie trzymać z daleka.

Jeszcze kilka miesięcy temu byłem taki jak Ty. Głowa do góry.
Oczywiście, żeby to była trwała zmiana potrzeba dużo więcej czasu, ale myślę, że zdrowe fundamenty już mam.

Winterland napisał/a:

To już się nie powtórzy. Jestem zdania, że jeśli komuś zależy to też powinien próbować naprawić, związek tworzą dwie osoby, nie jedna. Nie będę biegać za nikim, mam nauczkę do końca życia. Jesli by szczerze kochała to by nie widziała świata poza mną, robiłaby wszystko aby to wyprostować. Wybrała drogę ucieczki - jej sprawa.

To co robisz, to jest racjonalizowanie i manipulacja.
Powodem rozstania było Twoje zachowanie - a nie to, że Twojej dziewczynie nie zależało, że Ciebie nie kochała i że nie robiła wszystkiego, żeby wyprostować Twoją niestabilność emocjonalną.

Uwierz, że nie zrobiłbym tego ponownie. Dostałem nauczkę na całe życie. Kocham ją.
Ale niestety w tej sytuacji, nie mogę już nic więcej zrobić. Wystrzelałem się, przynajmniej mam świadomość, że próbowałem, że walczyłem jak lew i to bylo prawdziwe z mojej strony. Pokazałem to.
Rzuciłem ją dosłownie na pol dnia, potem przeprosiłem, intencją było abyśmy się ogarnęli, a nie kończyli definitywnie, pisałem jej to.

Winterland napisał/a:

rossanka napisał/a:

Przeczytałam początek, chcesz do niej wrócić, ale ona twardo nie chce znowu związku z Tobą i dlatego nie możesz sobie poradzić. Przestraszyles się sytuacji, a nie cierpisz dlatego, że straciłeś ukochaną bo jej chyba nie kochasz. Przeżyłam kiedyś cos takiego, z dnia na dzień zostałam rzucona, usłyszałam, ze to koniec on odchodzi itd. Zachowałam się jak dziewczyna o której piszesz, powiedziałam, że jeśli tak , to w porządku. Poszedł. Przez parę dni zero kontaktu, potem zaczęły się telefony z przeprosinami, smsy, kwiaty, bardzo piękne kwiaty, prośby o rozmowy.
Byłam sceptycznie nastawiona, bo jak ktoś raz odchodzi, to nie bez powodu. Spotkaliśmy się i zaczęli ponownie rozmawiac. Trwało to ilestam tygodni, w końcu wróciliśmy do siebie. Nie minął rok, a sytuacja się powtórzyła. Zrobił dokładnie to samo. Zbierałam się na dobre ze  2 lata po tamtej relacji, oparło się o psychiatrę i antydepresanty.
Moim zdaniem to koniec, jak nie chcesz odchodzić to nie strasz,że odejdziesz. A jakby jakimś cudem ona Cię przyjęła znowu,  to zrobisz jej za jakiś czas to samo, albo będą kwasy,  brak zaufania i doprowadzisz do tego, aby to ona zakończyła relacje. Masz doświadczenie na przyszłość.

Uwierz, że nie zrobiłbym tego ponownie. Dostałem nauczkę na całe życie. Kocham ją.
Ale niestety w tej sytuacji, nie mogę już nic więcej zrobić. Wystrzelałem się, przynajmniej mam świadomość, że próbowałem, że walczyłem jak lew i to bylo prawdziwe z mojej strony. Pokazałem to.

Rzuciłem ją dosłownie na pol dnia, potem przeprosiłem, intencją było abyśmy się ogarnęli, a nie kończyli definitywnie, pisałem jej to.

Za jakiś czas zrobiłbyś to samo, poprawiłoby się tylko na początku. Może jesteście stworzeni ale dla innych partnerów. Rozumiem nerwy, można trzepnąć drzwiami, podnieść głos, kłócić się, ale powiedzieć komuś, że to koniec I zablokowac-to już jest właśnie koniec. A na drugi dzień mówisz, że zmienisz zdanie. A za tydzień może jednak zmienisz zdanie, że jednak odchodzisz itd.

Za jakiś czas zrobiłbyś to samo, poprawiłoby się tylko na początku. Może jesteście stworzeni ale dla innych partnerów. Rozumiem nerwy, można trzepnąć drzwiami, podnieść głos, kłócić się, ale powiedzieć komuś, że to koniec I zablokowac-to już jest właśnie koniec. A na drugi dzień mówisz, że zmienisz zdanie. A za tydzień może jednak zmienisz zdanie, że jednak odchodzisz itd.

Jeślibyś ją szczerze kochał, to nie zrobiłbyś tego co zrobiłeś, bo niby dlaczego miałbyś nagle odejść? Dziwnie wyrażasz miłość.
Teraz jeszcze rozstanie spadnie na dziewczynę, bo nie walczyła, skoro Ty wyciągnąłeś rękę na zgodę ( to znaczy po powiedzenia jej, że to koniec, za 12 godzin stwierdziłeś, że to jednak nie koniec I zmieniłeś zdanie).
Zakończyłeś sam związek, a teraz pretensja, że ona nie walczy. Zadziwiające.

Ale nadal uważam, że powinniśmy pogadać na żywo, a cała lawina która poszła dalej była wynikiem jej ignorowania mnie, puściły mi nerwy i o..

Winterland napisał/a:

Ale nadal uważam, że powinniśmy pogadać na żywo, a cała lawina która poszła dalej była wynikiem jej ignorowania mnie, puściły mi nerwy i o..

Wszyscy wiedzą, jak działa takie 'ale'
Jesteś piękna ... ALE
Kocham cię ... ALE
Bardzo dobra robota ... ALE
To co piszesz brzmi tak, jakby zupa była za słona.
Lawina która poszła dalej, była wynikiem Twojego braku opanowania, a nie jej ignorowania Ciebie.

Winterland napisał/a:

Gdyby nie ignorowała to bym się nie odpalił. Ludzie wracaja do siebie po zdradach, rozwodach. Jak mąż jest alkoholikiem, to żona bierze go za łapy i na odwyk, a nie ucieka do innego.

Wracają. Ale czy to są dobre powroty? W zdecydowanej większości przypadków nie, bo ludzie nie wyciągają wniosków, nie przepracowują problemów. Tylko wracają jak zombie do siebie, bo są zależni, boją się samotności.

Winterland napisał/a:

Nie uważam, że zrobiłem dobrze, jestem tylko człowiekiem a ludzie popełniają błędy. Jestem zdania, że każdy zasługuje na drugą szansę. Nie jestem jakimś patusem, mam wyższe wykształcenie i jestem w porządku facetem, po prostu poniosły mnie nerwy i to zaszło za daleko. Nadal stoję przy swoim,

Ale Ty tej szansy nie chcesz

Britan napisał/a:

Winterland napisał/a:

Gdyby nie ignorowała to bym się nie odpalił. Ludzie wracaja do siebie po zdradach, rozwodach. Jak mąż jest alkoholikiem, to żona bierze go za łapy i na odwyk, a nie ucieka do innego.

Wracają. Ale czy to są dobre powroty? W zdecydowanej większości przypadków nie, bo ludzie nie wyciągają wniosków, nie przepracowują problemów. Tylko wracają jak zombie do siebie, bo są zależni, boją się samotności.

Winterland napisał/a:

Nie uważam, że zrobiłem dobrze, jestem tylko człowiekiem a ludzie popełniają błędy. Jestem zdania, że każdy zasługuje na drugą szansę. Nie jestem jakimś patusem, mam wyższe wykształcenie i jestem w porządku facetem, po prostu poniosły mnie nerwy i to zaszło za daleko. Nadal stoję przy swoim,

Ale Ty tej szansy nie chcesz

Co masz na myśli poprzez "Ty tej szansy nie chcesz?". Ja już pokazałem, że żałuje i że się zmienie, a Ona? Odpisała wtedy, że ona nie potrzebuje zmian, jej jest dobrze tak jak jest, ona się nie będzie zmieniać, nie chce nic naprawiać,  no kur#!, to tylko pokazuje jak jej "zależało" - więc pewnie wjechał inny fagas. Do odbudowy związku chyba są potrzebne dwie osoby. Nie będę się więcej przed kimś płaszczyć, po prostu pokaze swoją wartość, poprzeczka jest i tak bardzo wysoko zawieszona. A będzie już tylko wyżej. Kobiety nie myślą racjonalnie w takich przypadkach, tylko kierują się emocjami.

Powiedziałeś jej ,że Ty juz zrobiłeś krok do zgody, teraz kolej na nią?

Winterland napisał/a:

Britan napisał/a:

Wracają. Ale czy to są dobre powroty? W zdecydowanej większości przypadków nie, bo ludzie nie wyciągają wniosków, nie przepracowują problemów. Tylko wracają jak zombie do siebie, bo są zależni, boją się samotności.

Ale Ty tej szansy nie chcesz

Co masz na myśli poprzez "Ty tej szansy nie chcesz?". Ja już pokazałem, że żałuje i że się zmienie, a Ona? Odpisała wtedy, że ona nie potrzebuje zmian, jej jest dobrze tak jak jest, ona się nie będzie zmieniać, nie chce nic naprawiać,  no kur#!, to tylko pokazuje jak jej "zależało" - więc pewnie wjechał inny fagas. Do odbudowy związku chyba są potrzebne dwie osoby. Nie będę się więcej przed kimś płaszczyć, po prostu pokaze swoją wartość, poprzeczka jest i tak bardzo wysoko zawieszona. A będzie już tylko wyżej. Kobiety nie myślą racjonalnie w takich przypadkach, tylko kierują się emocjami.

Napisałeś, że Cię poniosło dlatego zerwałeś, więc sam kierujesz się emocjami.

Winterland napisał/a:

Gdyby nie ignorowała to bym się nie odpalił. Ludzie wracaja do siebie po zdradach, rozwodach. Jak mąż jest alkoholikiem, to żona bierze go za łapy i na odwyk, a nie ucieka do innego.

Nie uważam, że zrobiłem dobrze, jestem tylko człowiekiem a ludzie popełniają błędy. Jestem zdania, że każdy zasługuje na drugą szansę. Nie jestem jakimś patusem, mam wyższe wykształcenie i jestem w porządku facetem, po prostu poniosły mnie nerwy i to zaszło za daleko. Nadal stoję przy swoim, że gdy komuś zależy to o to walczy, a nie ucieka. Nie róbcie ze mnie potwora, niektórzy faceci są nieogarnieci, zdradzają, wyzywaja, a kobiety za nimi biegają.. ja przyznałem się do błędu, przeprosiłem i robicie ze mnie najgorszego.

O jakiej szansie Ty w ogóle mówisz?
Ona chciała z Tobą zamieszkać - powiedziałeś "Nie" i nie zamieszkaliście razem.
Ty powiedziałeś, że chcesz z nią zerwać i zakończył się Wasz związek.
Podjąłeś poważną decyzję pod wpływem chwili i ponosisz tego konsekwencje.

Mówisz zły okres w pracy. Ja mam dwójkę dzieci, psa, męża (taki lvl wyżej i wyżej niż Ty osiągnęłam, na razie możesz pomarzyć). I gdy wracam po trudnym dniu do domu to mam się zacząć wydzierać na dzieciaki, zbić męża i kopnąć psa, bo było mi ciężko? Mam się na nich wyżywać, bo internet temu nie działa, obiad nie ugotowany, a tamto porzygało się na moje nowe buty, a mi było ciężko w pracy?
No Ty właśnie tak zrobiłeś na własnej kobiecie i masz Ci los. No przejęła się tym, co kochany przez nią mężczyzna jej powiedział. No jak mogła?

Wiesz co ja robię? Wycieram rzygi, tulę internetowego niedoroba (kiedyś się nauczy) i idę z psem na spacer, żeby nie wyżywać się na moich bliskich. Oni są najważniejsi.
A Ty masz problem z panowaniem nad emocjami i teraz też rzucasz się jak wesz na powrózku.
To Ty zawaliłeś.
Ty wyżyłeś się na swojej dziewczynie.

Teraz zbieraj się do kupy, bo masz co robić. Zacznij od przestania oszukiwania siebie. Bo na razie idzie Ci to świetnie.
Gdyby i gdyby.
Nie ma gdyby, zrobiłeś, powiedziałeś i jest teraz jak jest.

Patrz do przodu, co masz, co straciłeś i co trzeba zrobić.

Nie można oczekiwać od drugiej osoby, że ma obowiązek wybaczać, wracać i cokolwiek odbudowywać, bo JA TEGO CHCĘ. Dziewczyna stwierdziła, że ma dość zwiazku z tobą, twoich nieprzewidywalnych "wystąpień", niedojrzałości w sprawach życiowych i twoje zablokowanie jej i okrzyk że to koniec między wami był kroplą która przelala czarę. Teraz też wykazujesz się takimi cechami, że uchowaj Boże żebym spotkała takiego faceta na swojej drodze. Szukasz na siłę powodów, aby ją obciązyć winą za wszystko i zrobić z niej niewierną i diabli jeszcze wiedzą co, tylko nie bardzo możesz bo nie znajdujesz tu dostatecznego poklasku. Ludzie na tym forum jednak nieco w życiu widzieli i przeżyli i nie są budyniem karmieni, wiedzą co i jak wygląda. Zamiast przyjąć do wiadomości że wasze drogi się rozeszły, pamiętać to co dobre, bo przecież były też dobre chwile między wami, próbujesz się wybielić jak tylko możesz. Twoje puste slogany że przecież przeprosiłeś i chcesz się poprawić możesz między bajki wlożyć. Popraw się, dorośnij, dojrzej a może spotkasz w końcu kogoś, z kim stworzysz udany związek na mocnych fundamentach.

Winterland napisał/a:

Marata napisał/a:

Mówisz zły okres w pracy. Ja mam dwójkę dzieci, psa, męża (taki lvl wyżej i wyżej niż Ty osiągnęłam, na razie możesz pomarzyć). I gdy wracam po trudnym dniu do domu to mam się zacząć wydzierać na dzieciaki, zbić męża i kopnąć psa, bo było mi ciężko? Mam się na nich wyżywać, bo internet temu nie działa, obiad nie ugotowany, a tamto porzygało się na moje nowe buty, a mi było ciężko w pracy?
No Ty właśnie tak zrobiłeś na własnej kobiecie i masz Ci los. No przejęła się tym, co kochany przez nią mężczyzna jej powiedział. No jak mogła?

Mówiłam o moim synu. Czytaj ze zrozumieniem.
Wiesz co ja robię? Wycieram rzygi, tulę internetowego niedoroba (kiedyś się nauczy) i idę z psem na spacer, żeby nie wyżywać się na moich bliskich. Oni są najważniejsi.
A Ty masz problem z panowaniem nad emocjami i teraz też rzucasz się jak wesz na powrózku.
To Ty zawaliłeś.
Ty wyżyłeś się na swojej dziewczynie.

Teraz zbieraj się do kupy, bo masz co robić. Zacznij od przestania oszukiwania siebie. Bo na razie idzie Ci to świetnie.
Gdyby i gdyby.
Nie ma gdyby, zrobiłeś, powiedziałeś i jest teraz jak jest.

Patrz do przodu, co masz, co straciłeś i co trzeba zrobić.

Czy ja Ci uprzykrzam w jakikolwiek sposób? Internetowy niedorozwoj jak to ujęłaś, zajmuje bardzo wysokie stanowisko w jednej z największych firm w Polsce (o mojej pensji możesz sobie pomarzyć - idąc Twoim tokiem rozumowania, idiotyczne), musisz się dowartościować? Serio?. Jesteśmy tylko ludźmi i popełniamy błędy, przyszedłem tutaj po pomoc, a nie po lincz. Też mam psa i dbam o niego, jesli będę miał dzieci w przyszłości, też będę o nie dbać. Powtarzam jesteśmy TYLKO LUDZMI I POPEŁNIAMY BŁĘDY.

Mówiłam o moim synu.

Winterland napisał/a:

zajmuje bardzo wysokie stanowisko w jednej z największych firm w Polsce (o mojej pensji możesz sobie pomarzyć - idąc Twoim tokiem rozumowania, idiotyczne), musisz się dowartościować? Serio?. Jesteśmy tylko ludźmi i popełniamy błędy, przyszedłem tutaj po pomoc, a nie po lincz. Też mam psa i dbam o niego, jesli będę miał dzieci w przyszłości, też będę o nie dbać. Powtarzam jesteśmy TYLKO LUDZMI I POPEŁNIAMY BŁĘDY.

O, rany! Facet na wysokim stanowisku o pensji, której inni mogą pozazdrościć.. a wciąż mieszka z rodzicami, swoje frustracje przelewa(ł) na kobietę z którą był, miał w nosie jej potrzeby itd. No serio jest czego pozazdrościć.
Jak widać rozwój emocjonalny nie idzie w parze z zawodowym.
Twoja ex na szczęście (dla niej) pokazała, że ma większe jaja i potrafi postawić granice i zadbać o własny komfort, również psychiczny.

Salomonka napisał/a:

Roxann napisał/a:

O, rany! Facet na wysokim stanowisku o pensji, której inni mogą pozazdrościć.. a wciąż mieszka z rodzicami, swoje frustracje przelewa(ł) na kobietę z którą był, miał w nosie jej potrzeby itd. No serio jest czego pozazdrościć.
Jak widać rozwój emocjonalny nie idzie w parze z zawodowym.
Twoja ex na szczęście (dla niej) pokazała, że ma większe jaja i potrafi postawić granice i zadbać o własny komfort, również psychiczny.

Właśnie.
Jak się wczytać dokładnie we wszystkie wpisy autora, to dopiero spada kurtyna i można się dopatrzeć prawdziwycch powodów odejścia tej dziewczyny. Facet ma naprawdę wiele do przepracowania, tylko on ani myśli czegoś z tym zrobić i to jest prawdziwie  smutne w tej całej historii.

Dlatego mówiłem, że jest szansa powrotu tylko jeżeli autor zda sobie na prawdę sprawę ze swoich błędów, przeanalizuje je, przepracuje i się zmieni.
Niestety mało kto tak robi.

Britan napisał/a:

Dlatego mówiłem, że jest szansa powrotu tylko jeżeli autor zda sobie na prawdę sprawę ze swoich błędów, przeanalizuje je, przepracuje i się zmieni.
Niestety mało kto tak robi.

Ale po co ona ma do niego wracać? Panowanie nad emocjami to nie jest coś co można zmienić z dnia na dzień. Ok, teraz się trochę uspokoił bo nie ma pożywki, dziewczyna wyjechała, wszędzie zablokowała. Jaką by miała gwarancję, że się to nie powtórzy? On cały czas powtarza, że gdyby kochała, to by wybaczyła i dała szansę. Nie, nie zawsze tak jest.
Ja sama kilka lat temu zerwałam z chyba obiektywnie dość fajnym facetem po tym jak przyszedł do domu wypity i mu się agresja włączyła (nie chciałam go przytulić). Dla mnie to wystarczyło. Też błagał, przepraszał, kwiatki słał... no ale co ja miałabym wybaczyć "w imię miłości" a potem jak na szpilkach siedzieć i czekać w jakim stanie wróci ze spotkania z kumplami i czy znowu odwali taką akcję? Podobnie by było gdyby facet się na mnie wyżywał bo np. ktoś w pracy go wkurzył. No sorry. Kobieta to nie worek treningowy i nie terapeutka czy samarytanka.
Jak poznałam obecnego partnera, też palił. Nie zignorował jednak moich próśb, by rzucił (raz, że mi to przeszkadzało, a dwa zależy mi na jego zdrowiu). Najpierw przerzucił na iqosy, teraz właściwie już nie pali.
Nie widzę racjonalnego wytłumaczenia, po ch..rę miałabym się z tamtym użerać i żyć w napięciu, tym samym blokując sobie szansę na poznanie kogoś, kto bardziej mi pasuje? A oni choć relatywnie młodzi, są już w takim wieku, gdzie charakter jest raczej ukształtowany i wiedzą co chcą od życia. Ona chciała się usamodzielnić i bardzo szybko to zrobiła, jak tylko z nim zerwała. Po co być w zwiazku, który nas ogranicza i nie satysfakcjonuje? Szczególnie, jak nie są/byli małżeństwem, nie mają dzieci itd.

Teraz? Po nic. Kiedyś jeśli się zmieni to może. Nie wiadomo jak życie się ułoży.
Mimo wszystko ona sama potrzebuje naprawy, bo tolerowała takie zachowanie 4 lata, a to o 4 lata za długo.