szczęśliwe zakończenie związków w których pojawiła się zdrada - Netkobiety.pl

Witam po dłuższej przerwie.

Dzięki za komentarze.

W telegraficznym skrócie - sprawa dalej w toku. Były okresy spokojniejsze i bardziej nerwowe ale nie udało mi się do tej pory zbudować takiego spokoju i zaufania u żony aby temat nie wracał i aby nasza relacja mogła iść bez przeszkód do przodu. Ja chciałbym, żona nie jest gotowa.
Dodatkowo na parę miesięcy przerwaliśmy terapię i uważam że to błąd. W sytuacji w której jesteśmy jak ostatnio zauważam najtrudniejsze jest to że jednak człowiek czasem potrzebuje pogadać z kimś neutralnym aby się wygadać, podpytać i wylać z siebie emocje. Ponieważ tematem nie ma co się chwalić to każda ze stron ma problem z kim o tym pogadać i w konsekwencji - szczególnie żona wylewa te emocje na mnie. Z jednej strony dobrze bo oczyszcza siebie, z drugiej ja zauważam że mam znacznie mniejszą już tolerancję i empatię i po ludzku bardzo mnie te informacje dotykają, drażnią i denerwują przez co spirala się nakręca.
Teraz jest zły czas każde z nas powiedziało sporo i trzyma się przy swoim stanowisku i raczej nie idzie to w dobrą stronę. Zobaczymy jeszcze ferie przed nami chociaż na razie nie mam na nie humoru - ale jest dzieciak i wiem że kocha góry i zjeżdzanie więc na pewno pojedziemy.
Rozważamy już jednak po cichu również opcję osobnego mieszkania - choć nie mieści mi się to w głowie.

Z perspektywy czasu nie wiem czy słuszne było mówienie o szczegółach gdyż jest to pokarm dla drugiej osoby i ciężko się od tego uwolnić wiedząc tyle bolesnych rzeczy. Ale ona tak na to nalegała i widziałem taki ból w jej oczach gdy unikałem tematu lub nie chciałem opowiadać że uległem. Pewnie tez egoistycznie dla siebie aby wyrzucić z siebie ciężar. No cóż stało się i dzisiaj drugi raz nie wiem jakbym postąpił. Nie jest to czarno białe. Może gdybym nic nie powiedział nie byłoby nas już razem a tak pomimo naprawdę ciężkich ostatnich 18 miesięcy - nie zamieniłbym ich na bycie wolnym ptakiem który już nie musi walczyć, nie ma takiego stresu i ogólnie globusa w głowie ze względu na traumatyczne przeżycia które doświadczały naszej rodziny przeze mnie w ostatnich latach.
Co dowiedziałem się o związku, uczuciach, o sobie i o rodzinie to moje - tego nikt nie odbierze. Myślę że będzie to miało ogromny wpływ na moje dalsze życie i wybory w nim dokonywane - aczkolwiek zauważyłem już też objawy chęci powrotu do "normalności" i niektórych "starych zachowań". Nie groźnych dla związku pod względem potencjalnej zdrady ale pod względem mniejszego dbania o drugą osobę w związku już tak. Nad tym muszę popracować bo widzę tu ryzyko generalnie ad siebie.

Obecnie temat na tapecie który nas z tego co żona mówi najbardziej dotyka to fakt iż ona nie wierzy że już wie wszystko i że to co powiedziałem już jest "najgorszym złem" które mogła usłyszeć. A chodzi konkretnie o to czy w ostatniej relacji był czy nie było seksu. Nie było ale ona w to nie wierzy - tym bardziej że wczesniej jednorazowo zdażył mi się skok właśnie one-night i ona o tym już teraz wie. No i pat. Wrócił temat "wykrywacza kłamst" którego ja nie akceptuję jako rozwiązania.
Jak zastanawiam się dlaczego to przychodzą mi nastepujące argumenty:
- bo w dzisiejszych czasach nie ma urządzenia czy sposobu który da zero-jedynkową gwarancję iż coś będzie czarne albo białe. I nawet gdybym odpowiadał zgodnie z prawdą - boję się że odpowiedzi na pewne pytania mogą wypaść niejasno a wtedy już będzie praktycznie niemożliwe się z tego wybronić
- bo zawsze ma się mniejsze "sekrety" z którymi się żyje i chce o nich zapomnieć i które w mojej ocenie nie mają żadnego wpływu na związek a jednak mogą podczas takiego ćwiczenia przynieść druzgocące wnioski
- bo męskie ego nie pozwala mi się z tym pogodzić - gdybym powiedział ok to tak jakby ktoś odebrał mi całą godność, czułbym się "goły" wszystkie wartości które wyznaje (ok częśc z nich wyznawałem już wcześniej ale dałem d.... więc to też argument) są nieważne i ocena mojej osoby sprowadza się do wyniku urzadzenia i interpretacji gościa który moze mieć dobry lub zły dzień, być po przepiciu czy też być w przeszłości zdradzony w związku z czym jego obiektywność sytuacji nie jest dla mnie 100%.

Tak więc obecnie siedzimy w swoich okopach - dostałem ultimatum, powiedziałem nie no i czas pokaże jak to się skończy.
Udam się na indywidualne zajęcia bo ich potrzebuje - umówiłem też wizytę dla pary bo chciałbym abyśmy dużo rzeczy przegadali ale czy dojdzie ona do skutku - zobaczmy.

Jak zwykle po przelaniu myśli czy na papier czy na forum - czuję się lepiej więc ten etap terapii cały czas działa

do usłyszenia - jak ktoś ma ochotę skomentować - proszę bardzo. Natomiast komentarze w stylu "Twoja żona to masochistka" - pomimo że to wolne forum - jakoś z mojej perspektywy nic do sprawy nie wnoszą.

Po drugiej stronie, bardzo podobał mi się twój wątek, z resztą wypowiadalam się wcześniej na ten temat, do momentu Twojego ostatniego wpisu. Tutaj mam wrażenie odsłoniłes trochę siebie i chyba nie jesteś taki "kryształowy" jak wcześniej próbowałeś przedstawiać. Może to moja mylna interpretacja twoich słów, ale ja uważam, że po zdradzie nie masz prawa mieć żadnych grzeszków. To ewentualnie twoja żona może ocenić czy one są niewinne i nie mają żadnego znaczenia. Gdybyś był całkowicie ok, to nie czułbys ataku na swoje  męskie ego. Jeśli jesteś i poza zdradą byłeś na prawdę w porządku to sam mógłbyś zaproponować nawet wariograf, wtedy nie miałaby poczucia że to ona musi walczyć o prawdę, tyko TOBIE zależy na tym, aby ją poznała. Powodzenia

U mnie mija dwa lata od dnia w którym mój mąż powiedział "chcę rozwodu". Nie. Nie przyznał się, że powodem dla którego chce to zrobić jest inna kobieta. Zrozumiałam to po 2 dniach. Skojarzyłam pewne fakty. Zapytałam. Przyznał się. Mój szok, jego bezwzględność, epitety, które nigdy nie wychodziły z jego ust nawet w stosunku do obcych osób, moje łzy, prośby, błagania - trwały 2 tygodnie. Potem odbiłam się od dna i przestałam być beksą i chodzącym nieszczęściem (przez 2 tygodnie nie tknęłam jedzenia - nie byłam w stanie; ależ się wtedy wylaszczyłam ).
Nie złożył pozwu. Zmienił decyzję. Każde z nas ma własną wersję powodów zmiany decyzji.
Dziś jesteśmy nadal razem.
On twierdzi, że jest teraz bardzo szczęśliwy. U mnie to raczej sinusoida.
Padło wiele cierpkich słów, wylaliśmy oboje wiele łez. Nie zapomniałam., czasem myślę za dużo, czasem mówię za dużo. Ale nie płaczę, nie wypominam. To zupełnie inne małżeństwo. Ja jestem inna, inaczej myślę. Żałuję tylko, że nie ma już we mnie tej wiary, że razem przetrwamy wszystko. Jest wiara, że ja przetrwam. Wiedza, że decyduję tylko za siebie.

Witam, dołączam się do odpowiedzi. Niestety ale nie znam związku, w którym ludzie po zdradzie byliby nadal szczęśliwi. I Nawet jeśli partner wybaczy, to jeśli pogłoska rozniesie sie dalej to nie ma szans. Ludzie nie wybaczą, rodzina nie wybaczy. Mam w rodzinie przykład. Kuzynka zdradziła męża, jednorazowa przygoda, przyznała się, żałował, mąż wybaczył, wyprowadzka, życie od nowa, nowe mieszkanie dziecko...ale cóż z tego, jego rodzina jej nienawidzi, jej rodzina się od niej odwróciła, znajomi i przyjaciele patrzą na nią z pogardą. Dziewczyna w chwili obecnej ma tylko męża i córeczkę. Mąż, wiedziony podszeptami znajomych, rodziny znienawidził ją, traktuję gorzej niż ścierkę, stał się domowym tyranem... kiedyś oaza spokoju, dziś krzyki, agresja werbalna, popychanie, przemoc ekonomiczna to codzienność tej kobiety a minęło juz uwaga...6 lat, z każdym rokiem coraz gorzej, kiedy kuzynka chcę odejść on ja zatrzymuje. Niezrozumiałe jest to, Chyba mści się na niej ale tak długo? W końcu kuzynka podjęła decyzję, mam jej w tym pomóc bo nikt z rodziny ani przyjaciół nie chcę jej pomóc, twierdzą że sama sobię jets winna i teraz ma za swoję. Mimo ogromnego grzechu jaki popełniła, zadośćuczynieniu mężowi, nikt na niej suchej nitki nie zostawia. Banicja społeczna. A przez te 6 lat starała się być idealna matka i żona, Nawet na innego nie spojrzała, przykre to. Nie rozumiem jej męża, mści się już tak długo niech pozwoli jej dobrowolnie odejść a nie znęca się a potem prosi aby została, córeczka moczy się w nocy, ma lęki. Jeden wybryk kosztuje ja dużo. Dlatego lepiej zakończyć związek od razu. W mojej miejscowości mieszka również mężczyzna, który potrącił śmiertelnie 9 latka, pozbawił życia dziecko i co? Byl trzeźwy, warunki drogowe słabe, dostał zawiasy i żyje ok, nikt go palcem po kilku latach nie wytyka. Inna znajoma usunęła dziecko, w 5 miesiącu ponieważ w badaniu prenatalnym okazało się, że maleństwo urodzi się z zespołem Downa, pozbawiła życia i co? Żyje normalnie, nikt o tym nie wspomina. Zdrade ludzie traktują gorzej niż zabicie innego człowieka, to śmierć dla związku i dla zdradzającego izolacja społeczna i rodzinna o ile się wyda. Ludzie, którzy popełnili gorsze rzeczy żyją w społeczeństwie, maja się dobrze. A moja kuzynka, musi uciekać z dzieckiem od mężczyzny który zaczął stosować przemoc, nigdy jej chyba tak naprawdę nie wybaczył, nasyłal swoją rodzinę na nią, to co się działo ostanie 6, lat to piekło, stokrotnie gorsze niż to ci zrobiła kuzynka. Przykro mi. Dam Wan jedna radę, zdradziliscie? Odejdźcie, ktoś Was zdradził zakończcie...innej drogi nie widzę.

Z całą pewnością. Bo jak facet zdradził - no to trudno, to tylko facet. Ale jak kobieta - to k.rwa, i "jakby suka nie dała...". Mamy XXIwiek ale wciąż mnie zastanawiają te podwójne standardy. Nie wiem - może to się już zmienia, ale jakoś nie zauważyłam.

Kuzynka chciała nie nagłaśniać sprawy, mąż też, ale " kolega" z którym popełniła ten jeden błąd, w akcie odwetowej ( nie wiem co nim kierowało) pochwalił się wszem i wobec, a że miasteczko małe, 4 tysięczne, każdy każdego zna to się wieść rozniosła. Trudno. Co tu zrobić? Nie usprawiedliwiam w żadnym wypadku zachowania kuzynki, ale jej pomogę, bo to dobra dziewczyna, pogubiła się. Zaznaczę Ryłko, że rodzina męża jej nie akceptowała od początku i NIGDY przez 10 lat małżeństwa nie zaakceptowała, a teraz to ma piekło z nimi. Nie popieram jej czynu ale nie skreślę jej za to.

PainIsFinite, przestań proszę robić off top w każdym wątku w jakim się pojawiasz. Nie wszystko "co na płocie, to o Tobie"

Nie wiem czy o tym ktoś już wspomniał, ale ja mam podstawowe pytanie - jak definiować "happy end" po zdradzie? Przeżyty jeszcze wspólnie rok? 10 lat? Odzyskanie w tym czasie poprawnych relacji? A może powrót emocji i wzajemnego pożądania z okresu sprzed zdrady?
Myślę, że to podstawowa sprawa, żeby w ogóle podejść do próby oceny zagadnienia.

Nie da się chyba wrócić do sytuacji sprzed zdrady, aby wszystko układało się tak pięknie i różowo. Można zacząć od nowa, ale to już niejako inna droga, bogatsza w doświadczenia, ale też w przeżyte traumy, gdzie trudniej zachować jasność umysłu i całkowite zaufanie do partnera. Jeśli komuś się to udaje to pewnie po dłuższym czasie..?

Szczęściarzami mogą się czuć ci, którzy odkryją i zwalczą kryzys, nawet jeśli w tle pojawia się u kogoś chęć do zdrady. Natomiast co do samej zdrady czy szansy na przepracowanie jej i odbudowę relacji, to po lekturze tylu wątków, widać, że schematy mogą być podobne, ale jednak każdy przypadek jest inny. Jedni są w stanie wybaczyć dłuższy romans inni odchodzą, bo nie mogą wybaczyć partnerowi jednorazowego numerku. Jeśli rzeczywiście ludzie się starają i czują, że są dla siebie ważni a ich dotychczasowy związek był niemal nieskazitelny, to może warto spróbować?

Tutaj jest fajny wątek:
https://www.netkobiety.pl/t122432.html

Gdyby zdradzacze podchodzili do tego jak autor wątku, myślę, że większość związków dałoby się uratować, niestety wielu zdradzających nie poczuwa się do winy, a wtedy to tylko wegetacja, nie związek. Jak widać wątek nie ma zbyt dużego zainteresowania, a to świadczy tylko o tym, że udany związek po zdradzie, to naprawdę rzadkość.

I też racja, współczesne związki nie są tak solidne, przemyślane jak te stare, teraz jak coś nie pasuje to rozwód , coraz więcej zauroczeń i bezkrytycznego skakania z kwiatka na kwiatek.  Większość ludzi zaczyna żyć dniem dzisiejszym, samolubnie patrząc na małżeństwo : ja ja i ja . Nie rozumieją że w małżeństwie piękne są tylko chwile a większość czasu to harówka o dom, dzieci itp. Dodatkowo środki masowego przekazu fałszywie obrazują życie, a portale wmawiają segregując treści wartości czysto konsumpcyjne.
To świetny przykład na jakość rodziny kiedyś i dziś ( małźeństwo do śmierci a współczesne na 5 lat).

Witaminka 36 RangeRove'a oni by was zostawili gdybyście ich zdradzili.

Jak stoi twoja sprawa ?

Mr_Str4nger - dobre pytanie: jak definiować "happy end" po zdradzie?
Dla mnie to zdecydowanie odbudowanie relacji, zaufania i pewności siebie - szczególnie strony zdradzonej do możliwie najwyższego poziomu. Ale również odpowiedź na pytanie czy w innych kryzysach widać ze strony mogą na siebie liczyc w pełni, czy jak zadzwonisz w potrzebie nawet z pierdołą w mniemaniu drugiej strony - to ona pomoże bezwarunkowo (nie ze strachu ale ze świadomości że tak trzeba bo to ważne dla Waznej dla Ciebie osoby), to wszystkie wesołe i smutne momenty życiowe (choroby, wakacje, ważne wydarzenia w życiu naszym i bliskich, jak i odejście bliskich osób mając 2-ga osobę przy sobie) itp itp. A na końcu (tutaj jeszcze nie jesteśmy) to happy end to chyba taka sytuacja gdzie przestajesz się zastanawiac, kontrolować, dajesz 2-giej osobie wolną ręke nie martwiąc się że jak mówi że idzie z kumplami na piwo czy na piłke czy gdziekolwiek to w rzeczywistości myśli jak przyprawić rogi. Pożądanie (w naszym wypadku) to najmniejszy problem bo oboje mamy je na wyzszym poziomie niż "przed" no i świadomość siebie też zupełnie inna/wyższa. A czas czy 1 czy 10 lat razem hm chyba to mniej istotne i nie da się stwierdzić że jak przeżyje dalej 5 czy 10 lat to znaczy ze jest happy end. Natomiast wiem że jak będę miał powiedzmy 70-80 lat i zona też i jak spotkasz nas na plazy bez butów spacerujących po brzegu morza pod rękę mocząc stopy - to wtedy to będzie pewna definicja iż po zdradzie nastąpił happy end.

Mr_Str4nger - zgadzam się nie da się wrócić do sytuacji z przed albo zapomnieć. ad dzbanka - to ładnie napisała Chio ad mebli. Nowe nie zawsze znaczy dobre/lepsze. Odkąd zdradziłem i wyszło znacznie uważniej przyglądam się też związkom w otoczeniu jak i młodszym rocznikom. I niestety moje obserwacje są smutne - tak coraz więcej osób idzie na łatwiznę. Jest parcie na natychmiastową gratyfikację a jak coś nie gra to out. Lepiej się płytko angażować z orientacją na ja. Pewnie można tak przeżyć życie - czy szczęśliwie - nikt nie wie - niestety mamy tylko 1 szansę je przeżyć - nie ma "wracasz na start" jak w Monopoly aby sprawdzić inną drogę.

A teraz co u nas? Ano żyjemy sobie powolutku - teraz tak jak pewnie większość osób w PL i na świecie z dodatkowymi obciążeniami psychicznymi bo Covid zmusił do egzystowania w inny sposób i praktycznie jestesmy od 6 miesięcy uziemieni większość czasu w domu. To duże obciążenie - z jednej strony ja cały czas jestem więc nie ma niebezpieczeństw ale kazdy wie że to sytuacja specyficzna i abstrachując od zdrady b. trudna emocjonalnie bez hobby, spotkań towarzyskich, odmóżdżenia (kino, kręgle itp). To przynosi problemy w kompletnie innych aspektach - w kwestii samego związku i jego odbudowy - poszliśmy znacznie do przodu ale szacuję że jesteśmy w 70% drogi. Żona coraz częściej bezinteresownie i bez stresu potrafi się przytulić, pocałować, powiedzieć kocham natomiast obrączki od tego czasu na palec nie włożyła. Ja też zwracam znacznie więcej uwagi na to co się z nią i w domu dzieje - aczkolwiek część wrażliwości/empatii którą miałem w 1-wszym roku straciłem. To jest ryzykowne i trzeba być swiadomym siebie że nie można wrócić do poprzedniego stanu. Czy nam się uda? Bardzo bym chciał a życie dalej pokaże. Będę się od czasu do czasu odzywał aby dać znać jak ta historia dalej się potoczyła - być może dla kogoś bedzie interesująca lub ważna przy podjęciu takiej czy innej decyzji.
Czy jestem szczęśliwy? hm. biorąc pod uwage skąd przyszedłem i przez co przeszliśmy to tak. Naprawdę uważam że jestem szczęściarzem. Czy żona jest szczęśliwa? Wierzę że mogę dać jej szczęście i widzę progres. Ale tak jak już to parę osób napisało - nie wszystko jest w moich rękach - jest ryzyko że ten temat nie zostanie przepracowany w 100%, ona nie wyjdzie z pozycji ofiary (tak uważam że jeszcze utknęła gdzieś w procesie i nie może pójśc dalej pomimo że chce - wielokrotnie mi to powtarza) i w konsekwencji nie będzie mogła byc szczęśliwa w tej relacji - co doprowadzi do.... Tak uważam że jest taka możliwość i szacuje takie prawdopodobieństwo obecnie na 1/3. Martwi mnie to ale skupiam się na tym na co mam wpływ.
Natomiast patrząc teraz na dramaty ludzi dookoła, brak dostępu do lekarzy z prawdziwymi problemami, odejście bliskich itp - wydaje mi się że nasz problem jest taki mały, tak mało istotny. No bo przecież gdybym ja czy żona jutro odeszli z tego świata to czy problem zdrady byłby w ogóle coś warty??. Dlatego uważam że jestem szczęściarzem ogólnie póki co w życiu i nie takie rzeczy się przeżyje, przezwycięży. Jest zdrowie to i reszta się ułoży do przodu. Wszystko kwestia perspektywy. I nie pomniejszam problemu czy mojej winy ale świat będzie biegł do przodu bez względu na to czy się pogodzimy czy nie. A jutra nikt nie zna więc trzeba wykorzystać dzisiaj.
P.S. Jak to wielokrotnie napisałem głównie wchodzę tutaj jak nie jest różowo (tak jak dzisiaj) - ale cóż idę schować honor w buty po kolejnej bezsensownej kłótni i spróbuję zakończyć ten dzień w zgodzie

-------------
Nie pisz, proszę, postów jeden pod drugim – łamiesz w ten sposób regulamin. Jeśli chcesz coś do swojej wypowiedzi dopisać, użyj funkcji "edytuj", która znajduje się po prawej stronie każdego z Twoich postów.
Z góry dziękuję i pozdrawiam, Olinka

A co z podwójnym życiem od lat? Co z wielokrotnym zdradzaniem z kilkoma kobietami naraz? Wszystko ładnie i pięknie do momentu aż sprawa wyszła na jaw. Sprawa wyszła na jaw przypadkowo. Mąż sam się nie prxyznał.

Czyli ona sobie cos tam gadala, Ty niby sluchales ale odpowiadalo Ci jak bylo, bo nic z tym nie robiles a jesli juz to na krotko... co jej nie odpowiadalo - zmieniac Cie niby chciala?? To tez nie bardzo jesli tak...
I co u autora tego wątku, moze im sie jednak udalo skoro nie pisze....

nagle zacząłes sie zle odzywac do tesciow? wczesniej bylo ok czy nie lubiles ich od poczatku?? wczesniej tez tak emocje znosiles do domu? zastanawia mnie jak to się dzieje, w sumie widzialy galy co braly czy to 1 strona sie zmienia po czasie i są problemy.... bo to istotne wydaje mi się., czy juz byliscie od startu niedopasowani ale cos tam, czy cos sie zadzialo w trakcie z rodziną w tle?