Problem z zaufaniem - Netkobiety.pl

Zdrada jest rzeczą straszna, ale powinnaś docenić fakt że przyszedł i się przyznał. Nie złapałas go, po prostu chciał żebyś wiedziała. Są ludzie, którzy złapani za rękę będą mówić, że to nie ich ręka. Skoro się przyznał sam, byłaś szczęśliwa, chyba warto walczyć? Wiadomo że na początku będzie kiepsko, potrzeba dużo cierpliwości z obu stron. Terapeuta jest bardzo dobrym rozwiązaniem. Trzymam kciuki.

Dziękuję za słowa wsparcia

Nie jesteśmy małżeństwem i nie planuje korzystać z katolickich poradni, nie jesteśmy ludźmi wierzącymi. Wyjścia  w dobie koronawirusa są nieodpowiedzialnym działaniem.

A poza tym, że się wyprowadził, coś jeszcze się między Wami wydarzyło? Oczywiście coś, o czym warto wspomnieć w kontekście wiadomego tematu?
Proces wybaczenia po zdradzie nie jest tym samym co zapomnienie, ale jest możliwy, zależy jednak od bardzo wielu czynników, w tym postawy osoby, która zdradziła. Notabene, wybaczamy nie dla zdrajcy, ale dla siebie samych.

Z tą wyprowadzką coś mi tu śmierdzi. Facet dość szybko się ewakuował pod przykrywką że zatęsknisz. Ja na Twoim miejscu dałabym sobie czas. Proces wybaczania trwa długo i nie należy robić nic na siłę. Ty powinnaś teraz zająć się sobą. Zatroszczyć się o siebie, zaopiekować się sobą.
Obserwuj jak zachowuje się partner. Czy z upływem czasu nadal będzie o Ciebie zabiegał czy jego entuzjazm zgasnie.

Ps. Nie wierzę że tylko alkohol spowodował że posunął się do zdrady. Może powinien wogole go odstawić skoro nie kontroluje siebie po jego spożyciu ? Strach myśleć co odwali następnym razem.  ..

Nasz organizm, niestety tylko często podświadomie mówi: a co ja z tego mam? Facet Ciebie zdradził i teraz jest problem, bo co z tego dla siebie wyciągnąć? Podświadomość poszła w kierunku dowalenia mężowi przez obojętność, zamknięcie.
Pytasz co z tym zrobić? Nikt ci tego nie powie, bo każdy ma inaczej. Można iść w kierunku honoru i tego pana kopnąć w tyłek. Jakaś to nagroda dla psychiki będzie, ale obarczona ogromnym kosztem, bo go kochasz.
Coś sobie musisz dać. Ty musisz stwierdzić, co cię zadowoli. Sama widzisz, że siebie nie oszukasz. Robienie piekła i ciągłe wypominanie mężowi, to też kiepska droga. Cynizm daje przyjemność tylko chwilową, jak alkohol.

Taki to przykład,  że w życiu nie można być na 100% pewnym . Alkohol , impreza w gronie żeńskim wzbudza we mnie niepokój.

Również uważam, że przynajmniej warto spróbować odbudować tę relację. Jesteście ze sobą długo, sama oceniasz, że do tej pory Wasz związek był dobry, nawet nie kłóciliście się, mogłaś na partnera liczyć. On żałuje, przeprasza, nie naciska, jestem przekonana, że w głębi duszy też cierpi i nie jest mu łatwo żyć ze świadomością, że przez chwilę słabości zniszczył coś dla siebie ważnego, a przy okazji potężnie skrzywdził najbliższą mu osobę. Zdrady nic nie usprawiedliwia, ale osobiście jestem zwolenniczką, by każdą z nich jednak rozpatrywać indywidualnie. Spojrzeć w przeszłość i w to co może przynieść przyszłość.
Przede wszystkim nie daj się ponosić emocjom, a ostateczną decyzję podejmij, kiedy już opadną.

Wierność w związku jest bardzo ważna, ale chyba ważniejsze jest zaufanie, które przywołała autorka w tytule swojego tematu. Partner powiedział, co zrobił źle i że tego żałuje. Okoliczności były jakie były; alkohol, utrata kontroli nad sobą, wylądowanie w łożku z osobą która nic dla niego nie znaczy i najlepiej żeby w ogóle nie zaistniała. Poczucie, że wyrządził krzywdę kobiecie  którą naprawdę kocha, czyli autorce. Przyznanie się do "wpadki" i liczenie na jej wyrozumialość i po prostu przebaczenie, które jemu samemu pozwoliłoby uporządkować odczucia względem siebie.

Czy właśnie on nie okazał, jak wielkie ma zaufanie do autorki? Liczył, że razem sobie z tym poradzą, bo przecież łączy ich tak wiele.

Mam nadzieję, że autorka da radę z emocjami i oboje odnajda drogę do siebie, bo aż żal patrzeć jak się marnuje taki potencjał, jakim był/jest ich związek.

Powodzenia.

Nie zakładam, że kłamie i oszukuje. Choć brzmi to przewrotnie jestem wdzięczna, że powiedział od razu. Tak jak wspomniałam, przez lata można go było wskazywać jako wzór do naśladowania.
Co do wyprowadzki to faktycznie, może przestrzeń mi pomoże.

No i masz..
Wiesz co ci powiem? Ty za bardzo księżniczka jesteś. Za dobrego faceta dostałaś i teraz czujesz się jakbyś z tronu spadła. Trochę prozy życia by ci trzeba było.

Związek to nie tylko bycie w czasie, gdy się wszystko układa i jest jak w bajce. Czasem trzeba zejść na ziemię i spojrzeć na partnera jak na człowieka, ktory nie zawsze jest królewiczem i czasem musi jak żaba sie upaprać w błocie.

Mam za sobą naprawdę dużo.. Przezyłam tyle, ze na kilka życiorysów by starczyło, ale co ci powiem, to ci powiem

Jakby mi facet z ktorym jestem szczęsliwa, a on nigdy by mnie nie zawiódł, raz na kilkanascie lat przyszedl skruszony i przepraszał, że się upił jak nieboszczyk i wylądował w łożku z kimś, kogo nawet dobrze nie zna i mu na niej nie zależy, prosilby mnie o przebaczenie, to wiesz co bym, zrobiła? Zaśmiałabym się i zapytala, czy się dobrze bawił

Bo wiedziałabym ze on jest tego wart i mogę mu wierzyć. Jesli ty masz z tym problem, to znaczy że coś nie tak z twoją miłością do niego. Nie ufasz mu po prostu i nigdy nie ufałaś. Zyłas iluzją, którą sama stworzyłaś.

Po tym jak mnie zdradził i złamał zasady na które się umawialiśmy spowodował osłabnięcie zaufania. Z całą pewnością masz prawo zareagować w sposób który opisałaś jak partner Cię zdradzi, ale nie życzę Ci  tego. Ja mam inne do tego podejście. To nie jest dla mnie proste jak wycięcie wyrostka robaczkowego.

Trochę nie rozumiem dlaczego robicie z gościa jakiegoś świętego.
Owszem, może i jest porządny, skrupulatny, można na nim polegać ale no kurde....on ją zdradził!
Ten który tyle lat był opoką i skałą, tworzył z nią ten wspólny świat poszedł do łóżka z pierwszą lepszą lepszą panną której nawet nie pamięta.
Osobiście dla mnie to poważna ujma z którą ciężko byłoby mi się pogodzić. Tym bardziej że zrobił to po alkoholu pokazuje że jednak nie kontroluje siebie zbytnio i nie jest taką ostoją, siłą spokoju i wewnętrznego opanowania.

Pomimo wszystko co napisałam wyżej uważam że każdy zasługuje na drugą szansę.
Szczególnie jeżeli wykazuje skruchę i jest gotów aby naprawiać.
Szkoda tym jednym wydarzeniem przekreślać tyle wspólnych lat, przeżyć i wspomnień.
Emilio, nie ma idealnych związków, w pewnym sensie każdy człowiek - nawet taka oaza spokoju i opanowania prędzej czy później nas zawiedzie.
Daj Wam czas. Nie wywieraj na sobie presji, małymi krokami możesz próbować iść z nim przez życie dalej a przyszłość pokaże czy on rzeczywiście był tej szansy wart.

Salomonka bardzo wiele osób nie wybacza zdrady i również Emilia ma do tego prawo.
To nie jest tylko zdrada ale i zrujnowanie zaufania. A to już dużo bo zawaliły się fundamenty tego związku.

Salomonko Świetnie napisane! Muszę przyznać, że chyba wcześniej nie widziałem na tym forum tak wyważonej i dojrzale brzmiącej wypowiedzi, na temat wybaczenia a przede wszystkim spojrzenia na CAŁOKSZTAŁT. Zarówno wcześniejszej historii "przebiegu" tego związku, jak i reakcji i zachowania faceta po zdradzie.

Nikt tutaj nie robi z niego świętego, bo istotnie NIKT święty i kryształowy nie jest. Nie jesteśmy robotami zaprogramowanymi na pewien moduł, ale czującymi ludźmi, którzy czasami niestety w życiu mogą zbłądzić. Nikt chyba przy zdrowych zmysłach nie będzie twierdził, że każda relacja międzyludzka będzie przebiegać sielankowo czy bezproblemowo. Co więcej, czy wartość takiej relacji jest "mierzona" jedynie sukcesami i szczęśliwymi chwilami czy również zdolnością przezwyciężenia kryzysów. Można się zastanowić czy taki pojedynczy wyskok należy stawiać na równi z wieloletnimi romansami, gdzie strona zdradzana jest perfidnie oszukiwana i wręcz robiona w balona. Specjalne i zamierzone planowanie dalszego związku, więź emocjonalna przy jednoczesnym sztucznym i udawanym "uczuciu" do oficjalnego partnera ma stać obok jednej nocy, spędzonej z kimś, kogo się nie zna, nic do niego nie czuje i nie chce na drugi dzień nawet widzieć na oczy?
Można zatem sobie zadać pytanie czy jest powód/powody, aby móc czy starać się, aby pozwolić odbudować zaufanie względem partnera, patrząc na to, co było do tej pory między ludźmi? Jeśli komuś tak łatwo byłoby zakończyć związek przez TEGO TYPU zdradę, POMIMO całego obrazu związku sprzed zdrady, to czy można mówić, że osoba zdradzona ten związek  i swojego partnera w ogóle sobie ceniła? Czytając opis zachowania faceta Autorki, wyobrażam sobie, że gość wyrywa sobie włosy z głowy, że był tak głupi i lekkomyślny, że dopuścił się zdrady. Facet wyznał skruchę i szczerze przyznał się do zdrady, żałując i zapewniając Autorkę o tym, że popełnił błąd. Zostawił Autorkę na jakiś czas, pozwalając jej przemyśleć i poukładać sobie w głowie swoje emocje. Nie naciska, ale pokazuje cały czas, jak bardzo mu zależy.
Ciężko trochę porównywać do innych historii, ale jak się czyta wątki o długotrwałych romansach, gdzie zdradzający nie miał nawet za grosz szacunku do swojego partnera, robiąc mu przez tak długi czas wodę z mózgu, to sam obraz tego krótkiego wyskoku wydaje się niepomiernie mały.

Emilia, zapewniam cię, że zdrada emocjonalna jest bardziej bolesna niż fizyczna. Jeśli czytałaś wszystkie moje posty, to przeczytałas też tego, w którym pisalam ci o tym, abyś swojego męża ukarała, jak chcesz już tak koniecznie zapachu krwi. Wymocz go w domestosie, wyslij na badania do szpitala, niech przyniesie ci zaświadczenie, że jest zdrowy jak noworodek.

Tylko ty tego nie chcesz, wszystko w tobie się wypaliło, bo jakieś słabe było. Zależne od tego, czy twój mąż będzie takim, jakiego sobie wymarzyłaś, bez marginesu na jego pomyłkę.

Wydaje mi się, że twój mąż też zaczyna rozumieć, ile warte były dla ciebie te wspólne wasze lata. To, co się stalo tylko obnażyło słabość tego związku.
I nie atakuj mnie, bo nie ja jestem winna zawirowań w twoim małżeństwie i nie ja prosiłam o radę w twoim temacie. Dostałas to o co prosiłaś, jeśli nie jest tak jak sobie wymyśliłaś, to trudno.

Zrobisz jak będziesz chciała, to w końcu twoje życie. Ja, ani nikt inny nie ma mocy sprawczej wpływania na twoje decyzje, ktore z resztą są już chyba podjęte.

Tak to już jest, że ludzie, którzy kierują się ideałami - cierpią. Ale zgadzam się z Tobą, są takie sytuacje, w których nie warto robić czegoś wbrew sobie.
Dla jednego taka zdrada, to może być chwila słabości, dla kogoś innego sprawa nie do przeskoczenia.

Nikt chyba tutaj nie ma zamiaru zaprzeczać, że zdrada(każda) jest czymś poważnym. Uczucie zawodu czy żalu towarzyszy nam przez pewien czas, bo podstawowe fundamenty związku się właśnie zawaliły. Tylko czy wobec całości relacji i tego, co nas łączyło czy łączy cały czas z partnerem, będziemy w sobie to dusić i tłamsić? Szczególnie zważając na OKOLICZNOŚCI akurat tego przypadku. Zatem jeśli już ktoś w ogóle byłby gotów wybaczyć zdradę ,to własnie zaistniałą na skutek takiego przypadku a nie dłuższego romansu czy zaangażowania emocjonalnego. W życiu pewnie nieraz nasze marzenia czy idealne wizje są brutalnie weryfikowane przez życie a złudzenie, że wszystko będzie się zawsze układać jak w bajce, pozostaje tylko złudzeniem, choć sama przyznałaś, że do ideału niewiele brakowało w Waszej relacji.
Podejmiesz właściwą decyzję, ale jak już wiele osób się pewnie zdążyło w życiu przekonać, nic nie jest czarno-białe

Sytuacja zaczęła się rozwijać. Zjedliśmy wspólnie obiad, który ogotował. Rozmawialiśmy sporo na temat przyszłości.W moim sercu pojawiła się mała iskierka nadziei, że jeszcze da się to wszystko ułożyć. Ten żal i smutek trochę zelżał. Ustaliliśmy, że jutro wraca do domu. On też przyznał, że ta chwilowa rozłąka pozwoliła mu przemyśleć całą sytuację i wyciszyć się. Mimo dość sceptycznego nastawienia zmiękłam. I po tym obiedzie mam przeczucie, że nie pożałuję. Koleżanka doradziła mi żebyśmy pojechali gdzieś na weekend. Może jak mi się uda zamienić dyżurami to mu to zaproponuje w czerwcu. Czas pokaże.

Zazdroszczę tej dużej obustronnej nadziei (tak pozytywnie oczywiście, widać że jest tam miłość. W moim przypadku jestem osamotniony)

Nie nazywając tutaj Autorki księżniczką, staram się myśleć i patrzeć obiektywnie. Tamtą kobietę ciężko oceniać, można się jedynie domyślać na podstawie tego, co sama opisała i do czego jej partner sam się przyznał.
Warto po prostu w każdej sytuacji brać pod uwagę wszystkie czynniki, choćby to, że facet, (jako winowajca) się przyznał. To jest trochę walka między poczuciem utraty zaufania i żalu a dalej utrzymującym się uczuciem do partnera, które ot tak nie znika, tak samo dokładnie jak nie znika za pstryknięciem palca poczucie krzywdy, jakiego doznała Autorka. To, jaki jest jej partner i jaki był do tej pory wie ona sama najlepiej i z pewnością teraz zdaje sobie sprawę, czy warto partnerowi wybaczyć czy też nie, w odniesieniu do tego, co ich łączy i jak wyglądał związek wcześniej. Każdy na drugą szansę zasługuje, tym bardziej w takich okolicznościach jak we wspomnianym wątku. Autorka, gdyby nie doceniła całego przeżytego okresu z partnerem pewnie by się nawet nie zastanawiała, wystawiając partnerowi walizki za drzwi. Jest dla mnie ogromna różnica pomiędzy przyznaniem się do winy, żalem( bo chyba nie zakładamy od razu, że winowajca twierdzi iż nic się nie stało czy wręcz jest z tego dumny) i stosunkiem do osoby, którą skrzywdził winowajca oraz przeszłością związku a notorycznym zdradzaniem czy długoletnim romansem, gdzie występuje zaangażowanie emocjonalne, połączone z jawną niechęcią czy wręcz unikaniem i szydzeniem z partnera.
Zatem uważam osobiście, że w tym konkretnym przypadku, uwzględniając wszystkie okoliczności, warto spróbować dać drugą szansę. Jeśli partner zawiedzie - wtedy opcja będzie wiadoma. Dlatego w dużej mierze podzielam zdanie Salomonki, że jest o co walczyć
Podwójne standardy niestety występują, bo akurat w jednorazowych przygodach kobietę pewnie łatwiej zrozumieć i łatwiej jej wybaczyć, przynajmniej zdaniem niektórych.

Może ci się nie podobać moje zdanie w tym temacie, to jest portal dyskusyjny i każdy ma prawo napisać jak widzi opisaną sytuację.  Rozumiem, że dla ciebie świat jest czarno - biały i nie mogłabyś ponownie zaufać gdyby facet cię zdradził, ale nie analizujemy twojego przypadku, tylko sytuację autorki wątku. Mam nadzieję, że oboje z partnerem sobie poradzą z tą sytuacją i zostaną ze sobą, czego im naprawdę szczerze życzę

Spoko, szanuje każde odmienne zdanie

Zastanawiam się w takim razie nad tym, czy to sprawa czysto honorowa czy zwątpienie w to, że tego zaufania i fundamentu nie da się odbudować? Wiadomo, że siłą rzeczy i tak człowiek będzie czujniejszy i w razie najmniejszej wpadki sytuacja jest już klarowna i czysta.

Dlatego fajnie poznawać inne opinie Kiedy np. spotykasz kogoś, kto nie wybacza nawet takiej zdrady a inna osoba jest w stanie wybaczyć dłuższy i emocjonalny romans, czy choćby inne podejście do zdrady i przemocy, gdzie sam osobiście przemoc interpretuję jednoznacznie.

Ja Ci tylko chcę uzmysłowić z czym będziesz się mierzyć.
Mówić możesz jedno, ale zderzysz się prędzej czy później z emocjami, które są niezwykle trudne do ogarnięcia rozumem. Bądź na to gotowa.

Dzis wrócił do domu, tak jak ustaliliśmy. Powiedział, że zrobił prywatnie cały pakiet badań. I jak dostanie wyniki to otrzymam je do pełnego wglądu. Przyjelam to spokojnie, ale ucisk stresu w klatce piersiowej się pojawił.
Zaproponował żebyśmy pojechali do miasta kupić kwiaty do ogrodu. Potem wspólnie zajęliśmy się przesadzaniem, ustawianiem. Mimo, że to bardzo trywialne zajęcia obojgu nam pomagają. Trochę daliśmy sobie na wstrzymanie w kwestii rozmów o zdradzie. Bardziej skupiamy się na tym co jest tu i teraz. Jeszcze długo przed tą całą sytuacją mieliśmy kupić psa. Zasugerował, że może to jest odpowiedni moment, kiedy oboje mniej pracujemy. Nieśmiało zapytałam co się stanie gdy nam nie wyjdzie. Powiedział, że wtedy on go weźmie i mam się nie przejmować - sama nie dałabym rady posiadać psa ze względu na pracę.
Może faktycznie szczeniak trochę pomógłby temu wszystkim. Niemniejszym jest to nadal kwestia do przedyskutowania i zaplanowania.

Cieszę się, Emilio, że idzie ku dobremu. W tym miejscu napiszę szczerze, że będę Wam kibicować, bo uważam, że to naprawdę ma szansę się udać. Mimo wszystko wydaje mi się ważne, żebyś była świadoma, że jeszcze mogą pojawić się gorsze chwile, w tym Twoje zwątpienie, rozczarowanie, żal, a nawet gniew. To jest zupełnie normalne. To co się zdarzyło nigdy nie powinno mieć miejsca, a zaufania nie da się odbudować z dnia na dzień. Niemniej im więcej czasu upłynie, im bardziej Wam obojgu będzie zależeć, im bliżej siebie będziecie - tym zdrada będzie mieć coraz mniejsze znaczenie.

Nie no pięknie Naprawdę fajnie się czyta tak miłe wiadomości. Wydarzenia potoczyły się pozytywnym torem, emocje opadły i można zacząć budować wszystko od nowa
Gratulacje i powodzenia!

Pozytywne zakończenia, (nawet, jeśli to nie gwarantuje dożywotniego szczęścia) stało się na tyle rzadkie czy nietypowe, że jeśli się już pojawiają, to zaraz pada podejrzenie, że i tak to się nie uda. Co druga historia pisana tutaj, związana z oszustwem, zdradą i zawiedzionym zaufaniem, kończy się raczej niefortunnie. Jeśli ktoś chwilowo wyjdzie z kryzysu, to od razu uchodzi to za równie nieprawdopodobne jak wylądowanie UFO na środku czyjegoś pokoju..

Ja z kolei widzę jakąś próbę naprawy tego, co się spieprzyło. Pierwszy raz chyba na tym forum widzę, że osoba zdradzająca tak wyraźnie żałuje swojego wybryku. Co robi? Nie dość, że przyznaje się do winy to jeszcze chce to NAPRAWIĆ! Zrzuca ciężar? no ale chyba nie zakładamy, że dla tego faceta cała sytuacja była taka łatwa? Można sobie dopisywać w głowie różne scenariusze, ale ja nie mam w zwyczaju tworzyć alternatywnych wersji ani doszukiwać się innych intencji - po prostu opieram się  na tym, co zostało napisane przez Autorkę. Niepotrzebny ten sarkazm z medalem, bo sama widzisz Ela ile tutaj jest historii, gdzie nie ma najmniejszych nawet chęci do poprawy czy porzucenia romansu, nie mówiąc nawet o przyznaniu się do winy. Dlatego uważam, że skoro jest to aż tak rzadkie zjawisko, to od razu powstają teorie spiskowe. Autorka sama o tym wspomniała, choć tez nie można tego od razu wykluczać, że facetowi, jako osobie zdradzającej nie było łatwo się z tym uporać, bo chyba nigdy nie jest to takie łatwe, zrzucić z siebie ten ciężar.
Zatem jeśli to oznaka słabości, to co byłoby oznaką wytrwałości i siły? - ukrycie tego skoku w bok i poprawa, bez obciążania żony świadomością? Zawsze, jak ktoś to opisuje, mam przed oczami opcję, kiedy się osoba oszukana dowiaduje o zdradzie z 3 ręki. I co wtedy? Jeśli facetowi naprawdę zależy i mam dalsze czyste intencje to mógł wykalkulować, że jeśli się partnerka o tym dowie od kogoś innego, to będzie koniec.
Czy Autorka tak samo łatwo by wybaczyła, mimo najszczerszych chęci poprawy i DOKŁADNIE tych samych intencji, gdzie facet chce zapomnieć i nic go z tamtą kobietą nie łączy? Ciekawe co w takich wypadkach boli bardziej: sama zdrada czy świadomość zatajenia tego niby nic nieznaczącego epizodu..? Może niech Autorka napisze, czy byłaby w stanie( na dzień dzisiejszy) wybaczyć zdradę, gdyby się dowiedziała o tym od kogoś innego.

Motywy? Zatem kogo, faceta, tak? Gość zaliczył "wtopę", jeśli to tak można nazwać Z historii opisanej w wątku wynika, że była to nic nie znacząca przygoda, więc pewnie nic wcześniej nie było między nimi wcześniej i zakładam, że potem się rozeszli bez żadnych oczekiwań( chyba, że tutaj dokładamy alternatywną wersję zdarzeń). I teraz co czuje facet? Wyrzuty sumienia, złość na siebie, żal - jeśli oczywiście czuje, że zrobił źle i nie zamierza okłamywać partnerki, bo jest dla niego ważna i chce jej pokazać, że pragnie odbudować jej zaufanie. Zatem co robi? Szczerze przyznaje się do winy( co akurat w mojej subiektywnej ocenie jest zaletą, nie chodzi ogólnie o zdrady, ale o świadomość popełnienia błędu), mówi jak się z tym czuje i co chce dalej zrobić. Rozumie, jak skrzywdził partnerkę, więc daje jej czas, aby zdecydowała czy może mu wybaczyć. Mija kilka, kilkanaście dni, po czym dochodzi do rozmowy, połączonej ze szczerymi wyznaniami i Autorka decyduje się dać drugą szansę, w oparciu o to, jak to wyglądało dotychczas, zatem dochodzi do wniosku, że jednak kocha swojego partnera i jej na nim zależy. Powoli zaczynają wstępny etap odbudowywania zaufania.
Zatem jak inaczej miałoby się to potoczyć, jeśli oczywiście zakładamy, że Autorka ma facetowi dać drugą szansę..?

Spoko, tylko możesz przecież zdradzić, co według Ciebie powinna zrobić Autorka i co by świadczyło o tym, że facetowi na tym związku zależy, poza żalem, skruchą i chęcią odbudowy zaufania, w taki sposób, jaki się to odbyło? Niech Autorka napisze też, co by zrobiła, jakby się dowiedziała o zdradzie od kogoś innego i dopiero po jakimś czasie?
Nie jestem jedyną osobą, która im kibicuje i widzi pozytywne strony..

Podejmą oczywiście decyzję sami