Relacje z mamą - Netkobiety.pl

Tamira, ja mam 36 lat a nadal słyszę to samo.
W moim przypadku raczej wiek juz nie bardzo pozwala, bo jak chciałabym robić karierę, to trzeba było prosto po studiach iść do dużego korpo a nie teraz. Owszem nie zarabiam na poziomie 20 czy 30 tys miesięcznie, problem polega na tym, że ona strasznie chce być dumna a tu nie ma za bardzo z czego. Absolutnie nie bierze za mnie odpowiedzialności ona mnie wyłącznie uświadamia, ze przynoszę wstyd rodzinie a nie, że ona bierze odpowiedzialność.

Co do mojego byłego, to ma żal, że dzięki mnie się dorobił, a jest bardzo mściwa, więc w jej ocenie jakbym mu odebrała prawa do dziecka to by cierpiał i by było sprawiedliwie, czyli prawo Hammurabiego oko za oko ząb za ząb. Skoro ja "cierpię" to on też powinien.

To nawet nie jest kwestia pieniędzy, bo jak na samotną matkę radzę sobie dobrze, ale ona po prostu by chciała żebym przytrafiło mu się nieszczęście do wtedy będzie sprawiedliwe. Skoro ja będę nieszczęśliwa, bo w jej ocenie szczęście to kiedy ma się męża i dzieci to on też powinien być nieszczęśliwy. I codziennie to słyszę jakby sobie przypadkiem zapomniała.

W podmiocie w którym aktualnie pracuję, nie mam możliwości awansu i nigdy ich nie będzie, ale rozwijam własną działalność po pracy.

Nie musisz się od mamy odcinać, ale powiedz raz a dobitnie, że już masz dosyć wysłuchiwania jej pretensji, bardzo źle się z tym czujesz i po prostu sobie nie życzysz tych wypominków. Taką cię ma, jakie przekazała ci geny i wychowała, więc pretensje niech kieruje do sobie. Powiedz, że samej ci ciężko, a ona cię jeszcze dołuje.
Pewnie się obruszy ale z czasem jej przejdzie.

Nie musisz robić kariery, wystarczy że masz pracę.
Nie musisz mścić się na byłym, jeśli to nie w Twoim stylu.
Nie musisz nawet nigdy wychodzić za mąż, jeśli nie masz ochoty lub nie spotkasz nikogo sensownego.

Nic nie musisz. Ważne jest żebyś Ty i Twoja córka były szczęśliwe, zdrowe i miały na chleb.

Twoja mama nie jest wyrocznią. Jej słowa nie są prawdą objawioną. To tylko jej stanowisko, ale w sumie co Tobie do tego? Nic nie jesteś jej winna.

Mamy nie zmienisz, nie licz na to. Ona będzie Ci tak truć nawet za 5 lat i za 20 lat. Po prostu rób swoje, idź swoją ścieżką. Może ogranicz kontakty z mamą jeśli Cię dobijają.

Myślę, że możesz mieć rację, problem w tym, że ja nie mogę jakoś mocno narzekać. Mimo tego, że zaszłam w ciążę na studiach, owszem nie zrobiłam fenomenalnej kariery to jednak mam zdecydowanie więcej niż inni.

Minnie, właśnie teraz powinnaś korzystać z życia i cieszyć się. Nie daj się zdołować własnej mamie. Twoja córka chce Cię widzieć radosną i szczęśliwą. Otaczaj się znajomymi o pozytywnym nastawieniu. W mojej opinii osiągnęłaś bardzo dużo; masz wygodne mieszkanie, wspaniałą córkę i nigdy nie zostaniesz sama. A teraz pora zacząć żyć. Nie jesteś w  wieku Twojej mamy, żebyś poprzestawała na kupieniu kolejnej pary butów. Spotykaj się, nie słuchaj mamy. W ogóle nie rozumiem co to za wiek?

Minnie musisz zrozumieć jedna rzecz choc to trudne. Ona sie nie zmieni tylko Ty możesz zmienić podejscie. Nie masz obowiązku jej zaspokajac, spełniać jej oczekiwan, jej żale sa jej problemem. To zawsze bolesne nie czuć wsparcie ze strony rodzica a wręcz odczuwać jaki zawód im sprawiliśmy. Przecież oni mieli ambicje...Nie wiem co doradzic Ci "technicznie", jak pogodzić sie z obecną sytuacja i podejciem rodzica bez zatruwania sie.

Znam osobę strasznie wplatana w zadowalanie mamy. Bardzo wymagającej mamy. Osoba ta ma na karku pół wieku i ciągle w życiu kombinuje jak wypaść dobrze w oczach mamy. A mama nigdy nie jest zadowolona. Poświęca wielkie wycinki zycia, robi wbrew sobie - zeby tylko mama pogłaskała po głowie. Powiem więcej,  mama jest czasami dość toksyczna (wiem jak brzmi ale tak jest) wiec zeby ja zadowolić tez trzeba byc trochę toksycznym. Wychodzi z tego niezły syf.

Nie zadowolisz mamy na siłę. W ogole jej nie zadowolisz. Głupio to brzmi ale musisz nauczyć sie trochę od tych oczekiwać odcinać. Chcesz miec spokoj to musisz trochę mamę odstawić na boczny tor

To jest tak zawsze gdzieś tam wolała moich braci ale dopóki byłam najlepszą uczennicą w klasie, która pomagała w domu to jakoś było.
Problem pojawił się kiedy … okazało się że jestem w ciąży i z domy rodziny stałam się czarna owca.
Przełknęła to po jakimś czasie a później przyszło rozstanie początkowo nawet się starała ale później to już było tylko że co za wstyd samotna matka
A jej siostra to nawet testem dzieci z rozbitych rodzin zawsze się gorzej uczą no ogólnie dno

minnie.89

Najważniejszy byś sama zaczęła o sobie myśleć dobrze. Masz kogoś kogokolwiek kto cię wspiera?

Poza tym ciążę młodocianą miałabyś gdybyś urodziła w wieku 16 lat.

Może od początku bo tak będzie łatwiej, moje relacje z mamą od dzieciństwa były trudne.
Kiedy byłam w gimnazjum, tak jestem tym pokoleniem ale nawet i wcześniej ona oczekiwała że podzielimy się obowiązkami na pół mniej bo tata jej nie pomagał i chciała żebym to ja jej pomagała. Raz zwróciła jej uwagę sąsiadka, że to nie jest dobre, że ja nie mogę wyjść z koleżanka czyli jej córką się bawić bo musze sprzątać czy coś tam innego, co moja mama skwitowała że jej nikt nie pomaga że jej mąż nic nie robi ona jest zmęczona i ktoś jej musi pomoc. Oczywiście mama tez ma tendencję do tego, żeby wykonywać wszystko tak żeby było trudniej. Im bardziej się zmęczysz tym lepiej.
Później ojciec zapragnął się przeprowadzić do innego miasta tym samym ja poszłam do liceum w innym mieście odległym o blikom 200 km. Rodzice stracili płynność finansową mama wyjechała za granicę i ja musiałam zająć się domem do tego ojcem który sobie nie radził.
Oczywiście gdybym się nie dostała tam do szkoły to by nie było problemu z tym, że mając córkę która kończy szkołę ze średnią 5,7 i zdaje egzaminy na poziomie 90% to na co liczyła, no ale mi się tez oberwało.

Potem było lepiej, były studia na których miałam się tylko uczyć całkowity zakaz wyjść imprez zresztą nie było też za co, bo przecież trzeba być ze mnie dumnym jak to sobie świetnie radzę. Później były pierwsze zawodowe praktyki, normalnie za darmo, ale że gdzie mnie tam cenili to ja dostałam zlecenie i co za tym idzie pieniądze duma rosła. Potem zaczęłam mieszkać z moim ex to i tu bez ślubu ale brawo bo koszt odpadł i nagle ups ciąża i problem, bo co za wstyd co ludzie powiedzą. No ale się wyniosłam na drugi koniec Polski i był spokój nikt nie widział tego wstydu.
Z czasem wróciłam do pracy ale po 2 latach wyższych kompetencjach w Gdańsku zarabiałam mniej niż jako studentka w Krk i znowu wstyd. No ale chciaż nikt nie widział.

W 2024 moj były oznajmił wypad bo to koniec co za wstyd od ludzi i tu mama zachowała się dużo lepiej wspierała mnie ale ten słodki okres nie trwał długo.
Wyprowadziłam się, kupiłam mieszkanie no z racji że akurat nie miałam kwoty ponad milion wolnej to musiałam część skredytować i tak zaczęłam żyć powoli i się zaczęło, że czemu do dziś się na nim nie zemściłam. Bo jej powiedziałam, iż córka będzie przez 3 tydhodnie tylko ze mną bo mój były jedzie do Australii na wycieczkę i już że koszta dziecka się dzielimy po połowie a to milioner to ma płacić i że wstyd, że on mnie jak szmatę potraktował a ja się nie zemściłam, powinien dziecka nie widzieć wcale, bo mnie upokorzył. Tekst że mam się zemścić słyszę przy każ∂ej rozmowie nawet jak rozmawiamy od tym, że jej bilet na pociąg kupiłam, bo sama nie dała rady przez tą aplikację.

A teraz spójrz na swoje życie i decyzje pod kątem twojego wychowania przez matkę.

Zadaj sobie podstawowe pytanie: czy jesteś od uszczęśliwiania mamy, czy sama masz wieść szczęśliwe życie?

Dokladnie,więc zyj swoim zyciem jestes juz dawno dorosła i samodzielna