Nie wiem czego chcę - Netkobiety.pl

Hahaha, ja wiem dokładnie czego chcę ale piętnaście minut później wszystko mi się zmienia o sto osiemdziesiąt stopni...

Pisałam, pisałam i mnie wylogowało. Więc jeszcze raz, tym razem trochę krócej.

Cześć, dziewczyny. Mam 29 lat. Zawsze byłam niezdecydowana i miałam wiele wątpliwości. Nie mówię tutaj o problemach z cyklu: nie wiem jaki jogurt wybrać i stoję przed sklepową półką pół godziny (w takich codziennych sytuacjach, o dziwo, działam szybko ). Mam wielkie dylematy w ważnych kwestiach życiowych. I chcę robić karierę naukową, i miewam chwile, kiedy sobie myślę, że wolę proste życie i intelektualne wyzwania nie są dla mnie, że się do tego nie nadaję, a potem trafiam na konferencję i wychodzę stamtąd zachwycona, uskrzydlona, do czasu... zanim znowu nie zaczną mnie męczyć wątpliwości. Dodatkowo boję się, że być może mam większe ambicje niż możliwości. Kolejny przykład: i chciałabym być w związku, z którym jestem i prędzej niż później założyć rodzinę, bo uwielbiam dzieci (zawsze chciałam mieć ich kilkoro, jestem jedynaczką) i czasem myślę, że wcale nie chcę, bo lubię mieć spokój, lubię swoją samotność. Chciałabym mieć bliskich przyjaciół, takich naprawdę od serca, lubię ludzi, cenię ich obecność, kontakt z nimi, ale przez to, że to swoje samotnictwo i potrzebę emocjonalnej i psychicznej niezależności chyba nie umiem nawiązać bliskiej, emocjonalnej relacji z drugim człowiekiem (kilka przyjaźni już w ten sposób straciłam). A jeśli wybiorę samotność, a po 10 latach okaże się, że zaczyna mi ona dokuczać, ale będzie już za późno na związek, dzieci? A może to wszystko kwestia lenistwa? Kariera naukowa, przyjaźnie, rodzina, ludzie wymagają poświęcenia, działania, odpowiedzialności, a mi się nie chce, bo jestem wygodna, leniwa, ospała życiowo? Ale mam jeszcze jeden pomysł: może moje niezdecydowanie wynika z tego, że byłam i nadal jestem dość... zmienna. Dotyczyło to zakochiwania się, gustu, zainteresowań. Może obawiam się tego, że wybiorę coś, podejmę jakąś decyzję, zainwestuje w nią czas, energię, pieniądze, a później przejdzie mi i będę miała poczucie porażki, straty czasu, zawodu i stąd taka inercja, tkwienie w miejscu? Nie wiem, czy moja zmienność to naturalna ewolucja, rozwój (!) czy niestabilność, chwiejność (znowu to niezdecydowanie...). Mimo wszystko uważam jednak, że jestem mądrzejszą, ciekawszą, atrakcyjniejszą intelektualnie i towarzysko osobą niż byłam kilka lat temu... Chyba... Macie jakieś inne diagnozy? Pozdrawiam!