Nie wiem czy chcę z nim być. Co dalej...? - Netkobiety.pl

A jaka tragedia się wydarzyła? Co mogło spowodowac ta zmiane u niego ?

Moze sprobuj wybrac taki moment ze bedziecie miec wolny wieczor oboje i usiadziecie, porozmawiacie. Zapytaj się go: co się dzieje. Bo chciałabys porozmawiac o wszytskim co jest nie tak i spronbowac naprawic. I posłuchaj co ma ci do powiedzenia. A potem powiedz co ty chciałabys zmienic. Zrob kolacje, wino. Wyciagnij reke. Powiedz ze czujesz sie niekochana, samotna i chcialabys wiecej czułosci.

Wiesz on wyglada na osobę, która miała problemy w domu rodzinnym. Nie wyniosl zadnych wzorców, nie potrafi rozmawiac. Przeciez narzeczenstwo, dzieci czy slub to sa wazne sprawy dla kobiety i wchodzac z Toba w zwiazek chyba zdawał sobie sprawe ze kidys przyjdzie taki moment? Skupil sie zbyt mocno na pracy zapominajac ze oprocz niej jestes jeszcze Ty. Moze jak usuniesz sie na jakis czas zrozumie ze czegos mu brakuje a aczej kogos...moze jak nie słucha to mu napisz co czujesz w jakims liscie i zostaw. Napisz jak go bardzo kochasz, jak chciałabys zeby Wasz zwiazek sie rozwinał, ze bakuje Ci czułości. Moze tez przestan sie odzywac a jak o cos zapyta powiedz mu ze przeciez chciałas rozmawiac a on nie słuchał. I poprostu zajmij sie sobą.

Ale przez pierwsze dwa lata było "cudownie" więc wyrażać uczucia potrafił.

Może to tylko wspomnienie w mojej głowie, a może ten "cudowny" początek gdzie wszystko przysłania ci ta druga osoba. Na pewno było lepiej na początku. Teraz jest zamknięty, zimny dla mnie, jakby nie chciał o nic walczyć.

Zamknięty w sobie, a jak wybuchnie,  to potrafi Tobą rzucić.  Nie na przyjaciół,  nie lubi odwiedzać mamy. "Gra w gry" by się zrelaksować.
Ciężko rozgryźć taką osobę. Wg mnie irytuje go Twoja ciągła obecność.  W sensie- on nie lubi być z kimś 24 godziny na dobę.  Lubi sam odpoczywać,  posprzątać jak już jest taka konieczność,  zrelaksować się "grając w gry". Dlatego nie chce się oświadczyć- zrozumiał że mieszkanie z kimś i życie na codzień jest nie dla niego. Za poważnie się zrobiło.

Wczoraj po pracy od razu usiadł do gry, słuchawki na uszy i tyle. Zapytałam się go czy ma jakiś cel oprócz grania, oburzył się, stwierdził, że o wszystko się go czepiam dlatego mnie unika, że on nie ma co robić w mieszkaniu. Wychodzi sam na rower, gdy zwracam mu uwagę dlaczego nie razem to słyszę, że ma dosyć pytania się o to i że ja nie chce wychodzić (było może kilka takich sytuacji, że byłam zmęczona lub po prostu mi się nie chciało). Wypomina mi coś co miało miejsce kiedyś... Zapytałam się go w końcu co planuje... W nerwach mi wykrzyczał "czy mam ci kazac wypier..lać?"... Powiedziałam, że oficjalnie z nim zrywam to poszedł do sypialni na tv i oglądał coś i się śmiał. Całą noc nie spałam...

Co ty jeszcze robisz z takim bucem?
Ma cie dosc, a do tego nie potrafi po mesku sie rozstac i czeka, az ty to zrobisz. Grrr. Tu nie ma juz czego naprawiac, ani o czym rozmawiac.

Dziękuję Wam. Tak właśnie myślałam, że ma takie do mnie nastawienie. Łudzę się jednak, że właśnie "będzie miał lepszy dzień" i wszystko powróci do normy. Dzisiaj poszedł pracować do biura coworking'owego i rzucił "jak coś mnie dzisiaj nie będzie". Wiecie, ja niestety jestem strasznie do niego przywiązana, skręca mnie jak myślę, że mógłby mieć inną... Jest przystojny, dobrze zarabia... I mimo wszystko szukam też w tym swojej winy, może i ja za dużo spędzam czasu przy komputerze? Może praca w domu mnie na tyle rozleniwiła, że w jego oczach nie jestem atrakcyjna? Nie raz mi rzucał tekstem, że jego dres nie kręci... Może pyskuję za bardzo? Ale uległa jego fochom nie zamierzam być, potrafię się postawić i powiedzieć (czasem siarczyście) że mam go dosyć.

Nie. W drodze do domu rodzinnego. W tygodniu mam obowiązki w pracy których w jeden dzień nie mogę rzucić i wyjechać.

Zapomniana czemu pracujesz w domu tylko? Nie możesz gdzieś na pół etatu, lub chociaż 1/4 zatrudnić się gdzieś poza domem? Myślę, że on trochę ma dość tego, że Ty zawsze w nim jesteś, że wymagasz wszystkiego od niego. On pracuje na mieście tak? Ty też spróbuj, chociaż 2, 3 dni w tygodniu po kilka godzin, niech on ma możliwość zatęsknić za Tobą.
Poza tym czemu przeszkadza Ci to, że on do rodzinnego miasta nie jeździ? Ma do tego prawo. Ty chcesz do swojej rodziny jeździć, to jeździj. Ewidentnie facet ma dość wiecznej Twojej obecności, problem jest taki, że nie mówi Ci tego, tylko ucieka w świat gier, muzyki... Takie zachowanie małego dziecka, które myśli, że jak oczy zamknie, to go nie widać. Problemy się nie rozwiążą same. Szkoda, że nie możesz na kilka tygodni go zostawić, tylko jak coś to na zawsze. To też taki trochę szantaż. Na pewno nie uda Ci się na parę tygodni wyjechać, dać mu szansę by zrozumiał, może znów poszedł na terapię?

Dla facet ktory ma kobiete juz od dawna gdzies jest to zachowanie jak najbardziej normalne. Nawet tego jednego smsa nie odczytywalabym jako przejaw troski tylko chec upewnienia sie czy pojechalas tylko w odwiedziny do rodziny czy moze wyprowadzilas sie wkoncu i ma spokoj. Sorry za brutalne postawienie sprawy ale jak czytam opis waszego zycia to dla mnie to jest opis nie pary w kryzysie tylko dwojga przymusowych lokatorow  z ktorych jedej z trudem toleruje obecnosc drugiego. Nie dalabym rady tak funkcjonowac.

Wydaje mi sie ze on czegos Ci nie mowi. Ze calkosicie sie nie otworzyl przed Toba. Byc moze dzialo sie w domu cos dawno temu i nie powiedzial ci. Dlatego teraz nie chce tam jezdzic. Dobrze zrobilas ze pojdchalas.
Ciezko cos ci poradzic na to ze on jest samotnikiem i lubi gry. Takiego go wybralas i zaakceptowalas. Moze jak zobaczy ze jestes zla, ze sie nie odzywasz poczuje ze czegos mu brakuje...nie wiem. A moze on ma kogos w internecie, w grach kto go rozumie i dlatego tam ucieka. Tylko ze tak funkcjonowac nie mozna. A co rodzice Tobie mowia? Co ci radza? Rozmawialas z nimi?
A gdybys usiadla i zapytala go na spokojnie czego on chce? Jak on wyobraza dalsze zycie? Slub rodzine dziecko? Jestes w stanie uzyskac konkretna odpowiedz?

Przeczekać chyba to musisz, jeśli oczywiście tego chcesz. Jeśli chcesz walczyć, czujesz, że warto.
Faktycznie facet zachowuje się okropnie, tym bardziej jak napisałaś, że macie dwa piętra, Ty na górze, on na dole, to nie powinno mu przeszkadzać, że zawsze jesteś. Chociaż nie wiem, nigdy nie byłam w takiej sytuacji jak on. Ja też jestem typem samotniczki, nie wiem jakbym się czuła, gdyby mój facet 24 h siedział w domu. Miałam chłopaka, który miał domową pracę, ale on miał pasję jaką są rowery, więc wiedziałam, że wyjeżdżał by na kilka godzin (a może nawet dni?) sam.
Mówię: jeśli masz siłę i chęci walczyć o ten związek, to spróbuj. A nie da się tym klientkom wysyłać jakoś pocztą tych rzeczy, lub umówić się tak, żeby np każdej w jednym dniu wszystko przywozić, i jeździła byś do tego miasta np co tydzień? Szkoda wielka, że właśnie nie bardzo możesz na kilka tygodni zamieszkać u mamy, nie tracąc tej pracy i nie odchodząc na zawsze od partnera. Może po kilku tygodniach by się opamiętał, zaczął by czuć brak Ciebie w pustym, wielkim domu?

Chciałam napisać maila do jego mamy jednak wiem, ze to pogorszyłoby sytuacje. Moja mama tez chciała z nim porozmawiać ale wole jej w to nie mieszać. On na prawdę nie ma żadnego nawet kolegi, nie mam kogo prosić o pomoc... Nie mam jak nawet sprawdzić mu telefonu ani laptopa, wszędzie ma hasła, których nie znam. Czasem jak dawał mi coś sprawdzić to kukałam głębiej ale nie ma nic w kontaktach ani SMS. Dalej się nie odzywa, wracam najpozniej jak się da ze u sprawdzić czy się zainteresuje jak nie będzie mnie do 23. Bardzo zle śpię i ściska mnie w żołądku aż jeść nie mogę...
Niestety nie ma opcji żebym prace przeniosla do innego miasta, poza tym nie wiem czy chce go tek szantażować czy sprawdzać, czy będzie tęsknić. Na pewno prace w rodzinnym mieście miałabym od zaraz, mam oszczędności i gdzie wracać. On sam wiele razy mi mówił ze wie, ze nic się nie zmieni oraz czasem mówił, ze nie wie dlaczego jesteśmy razem...

On już mieszkał sam, ponad dwa lata jak razem byslismy mieszkał sam i sam sobie sprzątał, sam prał i sam dbał o zakupy. On wie jak to jest i tak było dla niego dobrze. Robił to kiedy musiał, a nie jak ja mu susze o coś głowę choć na prawdę  przywykłam do tego i wymagam minimum.
Napisał SMS "to dzisiaj nie wracasz?" I na tym koniec. No właśnie i to jest ten problem, ze ja mam zadecydować, ja mam podjąć decyzje bo on jest bierny i według niego "mam robić co chce". Tak jak jest teraz nie chce funkcjonować na pewno, a zajście zmian zależy od obojga, a skoro on nie rozmawia ze mną i nie chce poruszać żadnego tematu to nie pozostawia mi wyboru. Za każdym razem ja zaczynałam "powazne" rozmowy i to był monolog, on nie miał nic do dodania. Zobaczymy co powie dziś. Albo nie powie. Myśle, ze o ile się odezwie to usłyszę "byłaś w domu?" Oraz "jak było?" a mnie na sama myśl strzela ch.j dosadnie mówiąc jak słyszę coś takiego w powadze sytuacji.

Może będę brutalna, ale czytając Twoje posty w tym temacie, nasuwa mi się tylko jedna myśl. On już nie chce z Tobą być, ma Cię dość i czeka, aż sama podejmiesz taką decyzję, bo mu tak będzie wygodnie. On chce, żebyś się wyprowadziła. Wiem, że Ty do niego coś czujesz, ale tak to wygląda. Powinnaś coś postanowić. Porozmawiaj z nim szczerze, bez emocji, czego on chce. A może zaproponuj rozstanie i zobacz, jak on się ustosunkuje do tego.

Ech...
Wróciłam wczoraj po 23. Zszedł po chwili i zapytał dlaczego nie odpisywałam. Odpowiedziałam, że nie miałam ochoty z nim rozmawiać. Poszedł siedzieć przed tv i laptopem.
Ja na prawdę nie chcę czuć się od niego lepsza ale ciąży na mnie ta decyzja, może faktycznie on nie chce ze mną być, moze chce, a nie umie tego wyrazić. Przerobiłam z nim już tyle rozmów, że nie chce mi się zwyczajnie robić tego po raz setny. Wolę pomilczeć niż zaczynać kolejny raz kolejną taką samą rozmowę. Gdyby on dojrzał to by sam ze mną usiadł i porozmawiał, a nie zrobił tak ani razu. Ja oddałabym życie za niego, w domu robię co mogę żeby było "ładnie", żebyśmy mieli swoje gniazdko... On jednak tego nie potrzebuje, nie potrzebuje zasłon, wazoników i kwiatków, nie potrzebuje sprzątania, gotowania też nie bo "sobie zamówi", na to wychodzi, że i ja jestem zbędna jednak do cholery niech mi to powie wprost jasno i wyraźnie. Trochę przeczekam, w piątek znowu wyjeżdżam i wracam w środę wieczorem, chcę w końcu mieć czas dla znajomych, rozerwać się, idę z mamą i jej partnerem na koncert. Tego teraz potrzebuje, spokoju i liczę w duchu, że to wszystko się jakoś rozwiąże.

Układaj swoje życie po swojemu i powoli bez Niego, wycofuj sie i w końcu ... zamknij za soba drzwi. Chyba, że po drodze stanie sie z Jego strony coś spektakularnego : czy zachowanie czy rozmowa. Chyba się Wam wypaliło a sama przecież związku nie skleisz.

Ale po co list? Po co ma wiedzieć o co jej chodzi? Niech wyjdzie bez słowa, a facet niech zacznie główkować.

Wiesz co mi się wydaję? Że to Ty chcesz to zakończyć, ale tak, żeby siebie w żaden sposób o to nie obwinić.
Ty to byś wolała bardziej zaradnego faceta, ale czekasz aż to on Cię zostawi.

My Ci tu od kilku dni radzimy: wyjedź, najlepiej bez słowa, on za jakiś czas się ocknie. To masz milion wymówek. A bo pracy nie możesz przenieść, a bo nie chcesz sama tego naprawiać, a bo wkurza Cię, że musisz czekać na efekty...

Nie chcesz tego związku, źle się w nim czujesz, to go zostaw. Tak, masz kiepskiego faceta, który Cię nie traktuje jak partnerki, tylko jak intruza, możesz go z czystym sumieniem zostawić, skoro Ci z nim źle. To naprawdę zrozumiałe, że wolała byś czuć się kochana, doceniana, wspierana. Ale bądź ze sobą szczera, a nie wmawiaj sobie, że myślisz nad ratowaniem tego związku.

Myszeczka z calym szacunkiem ale chyba cos Ci sie pomieszalo.bo w mojej ocenie jest dokladnie odwrotnie. To facet Autorki chcialby sie wymiksowac juz z tej relacji i czeka az ona sie wyprowadzi zeby nie wyszedl na tego  zlego ktory ja z domu wypedza. Ona natomiast rekoma i nogami broni sie przed podjeciem tej decyzji stad wymowki nt pracy itp. Wciaz liczy ze moze uda sie to posklejac ( daremnie moim zdaniem). I nie obiecuj jej ze taak po wyprowadzce on na pewno sie ocknie. Moze tak moze nie. A jesli nawet zateskni za uprasowanymi łachami i ogarnieta chalupa to to.bedzie taki powod do szczescia i powrotu? No raczej nie bardzo.

Witaj,

co ty chcesz ratować? On wyraźnie demonstruje i mówi, że cie nie chce. Problem jest w tobie - nie chcesz tego przyjąć do wiadomości i dla tego przy nim wciąż jesteś.

Twój partner to po prostu ISTP. Nie ma w tym nic złego.Jest zupełnie inny niż Ty i inaczej reaguje. Kiedy jest w stresowej sytuacji chce jak najszybciej z niej wyjść i zacząć robic cos w stylu oglądania telewizji, grania w gry aby ograniczyć swój poziom stresu wrócić do normalności. Podobnie Ty też chcesz osiągnąć taki swój stan tylko w inny sposób. Dla Ciebie ważne jest pokazanie swoich emocji i zrozumienie. On unika pokazywania swoich emocji taki typ.

Zachowujesz się niedojrzale powinnaś poinformować partnera gdzie jedziesz, kiedy wrócisz. Zobacz on to zrobił. W ten sposób zadbał o Twoje emocje abyś się nie martwiła. Nie zrobił tego w sposób w jaki byś chciała ale to nie tak że olewa Cie. Zauważył że Cie nie ma. Wysłał esmesy. Sama zauważyłaś że jest raczej mało socjalny więc jak na niego to chyba duże zainteresowanie drugim człowiekiem nie sądzisz?

Z jednej strony twierdzisz że on nie chce Twojego sprzątania, gotowania ktore chcesz dać mu z dobroci serca bo go kochasz i tak wyrażasz emocje z drugiej jednak miałaś pretensje o to że nie trzyma porządku tak jak Ty byś chciała i wymagałaś tego od niego.

Dziwisz się że wolał zamawiać jedzenie? Ja nie.

To dorosły człowiek ma prawo żyć po swojemu i nie sprzątać tylko dlatego że Ty tego chcesz i wtedy kiedy Ty tego chcesz. Z drugiej strony rozumiem że dla Ciebie mogło to być denerwujące, czułaś się niesprawiedliwie traktowana jak sprzątałaś.

Jeżeli zależy Ci na tym związku musisz zrozumieć że są pewne różnice w was i są rzeczy których on Ci nie zapewni. Albo na chłodno analizujesz to i godzisz się na to albo odchodzisz i szukasz osobę która będzie bardziej wypełniała Twoje potrzeby emocjonalne i bardziej Ci ogólnie odpowiadała. Lubiła spędzać czas tak jak Ty, często jeździła do rodziców etc.

Powinnaś udać się do psychologa aby pomógł Ci w radzeniu sobie z emocjami dużo lepszym pomysłem będzie gdy powiesz o nich psychologowi niż partnerowi. Jesteś odpowiedzialna za własne emocje. Nie mów mi że czujesz tak przez niego że on jest winny etc. To Twoje emocje jesteś za nie odpowiedzialna albo zakańczasz tą relacje albo chodzisz do psychologa krótka piłka.

Jeśli chodzi że nie masz jak się utrzymać bez niego. Wynajmij pokój. Na to na pewno Cie stać. Jeśli powiesz mi że nie bo to nie komfortowe etc powiem że to jest Twoja decyzja co wolisz i tysiące osób wynajmuje pokoje i żyje oczywiście dla Ciebie może być według Ciebie tkwienie tam lepszą decyzją ot kwestia wyborów, priorytetów etc.

Nadal się nie odzywamy.
Wczoraj wyszłam na spacer z koleżanką, napisał sms, że coś się dzieje mojemu kotu i dzwonił. Oddzwoniłam po pól godziny, ponieważ nie słyszałam, że dzwonił. Z kotem podobno było wszystko dobrze ale ciągle wypytywał gdzie jestem i kiedy wrócę. Potem napisał sms, że robię mu na złość i w ogóle mogę nie wracać i zamyka drzwi. Nic nie odpisałam, a wróciłam po 22 i faktycznie nie mogłam wejść ale mi drzwi otworzył, jak zapytałam czy coś ma do powiedzenia to powiedział, że nie i po prostu chciał wiedzieć kiedy wrócę bo on chce spać, a ja się kręcę i przychodzę kiedy chcę. Czyżby to była ukryta troska lub zazdrość? Oczywiście w takiej formie jej nie kupuję...
Nie wiem co mam robić, jutro mamy rocznicę. Nie mogę spać, męczę się strasznie, a dziś od rana płaczę...

ten pan wyszedł ze związku z Tobą już dawno temu i robi wszystko, żebyś to wreszcie zauważyła.
strasznie się bronisz przed faktami, ale może jednak w końcu się ockniesz?

Tak robi ktos kto jest madry w gadce a jak sie grunt pali to cichutki i potulny. Obstawiam ze jak informujesz go o rozstaniu to bedzie plakal jak dziecko.

Witajcie,
trochę wszystko nabrało tempa kiedy się nie odzywałam. W zeszłym tygodniu zadzwoniła do mnie jego mama, gdzie nigdy tego nie robiła i wypytywała się o niego, podejrzewała, że... bierze narkotyki. Tym tłumaczyła jego zachowanie. Oczywiście wyprowadziłam ją z błędu i byłam nawet trochę zła, że jak można nie znać swojego dziecka i go o to oskarżać. Rozmawiałyśmy 15 minut, ja jej powiedziałam, że jest kiepsko i że chcę się wyprowadzić, a ona, że nie wiedziała, że taka jest sytuacja i że z nim porozmawia. Jednak jego mama to jest taka... hmm...Niezdecydowana bardzo kobieta, trochę płaczka, bardzo by chciała żeby on z nią mieszkał i nie może się pogodzić z tym. Zatem tak jak myślałam nie załatwiła nic. Ona nie umie z nim rozmawiać i go nie zna, a on też się izoluje od matki, wiec ta sytuacja nie przyniosła nic. Gorzej było jednak potem, zadzwoniłam do swojej mamy opowiedzieć o tym, a moja mama, że one też rozmawiały przez telefon i się mają spotkać. Wkurzyłam się bo ostatnie to czego chciałam to mieszanie się osób trzecich. Jednak to też nic nie przyniosło, że albo przerwę sobie zrobimy albo to koniec.
Potem jednak dotarło, że jestem głupia, że tyle powiedziałam swojej matce, to historia rzeka ale wyrządziła mi mnóstwo krzywdy w życiu. Padły słowa, że ona nie chce go na oczy widzieć... Tydzień temu w piątek wypłakałam chyba samą siebie i trochę przyniosło mi to ulgi, rozmawialiśmy, nawet mnie przytulił wtedy, w sobotę razem pojechaliśmy do rodzinnego miasta, a ja wczoraj wróciłam po 6 dniach nieobecności, wyjechał na dworzec, w nocy przytulał się jednak kazałam mu się odsunąć. Za wiele nie rozmawialiśmy w tygodniu, więc nie wiem na czym sama stoję. Wydaje mi się, że sprawa ucichła trochę, próbował mi to wytłumaczyć wszystko dlaczego tak się zachowywał, a nie odzywał się bo i ja się nie odzywałam.
Oczywiście nie myślcie, że już cud miód jest i że z radością zostaje, po prostu nadal nie wiem co mam robić. Zdałam sobie sprawę, że do matki wrócić nie mogę, nie będę tam miała życia, kocham go i z jednej strony nie chcę odchodzić, a z drugiej wiem, że za wiele się nie zmieni i będzie to cisza przed kolejną burzą.

To co opisujesz, to mój ponad 5 letni związek. Tylko u mnie poszło to dalej: wyciąganie na siłę ze wspólnego domu - bo pojebana itp. Miesiąc temu był nasz ślub. Największy błąd mojego życia. Bo obiecywał itp. To tylko pójdzie w jedną stronę. Jeżeli pozwolił raz obrazić Ciebie, zrobi to drugi. Jesteś jego sprzątaczką, po co to zmieniać? Jesteś wygodną kanapą? Po co to zmieniać? Nie oczekuj poprawy.

Ja na miejscu tego faceta dawno ale to dawno pożegnałabym się z Tobą.

Jesteś nieznośna, manipulujesz nim a raczej próbujesz. Nie liczysz się z jego emocjami grasz w gierki. Jesteś niezdecydowana i do tego jeszcze nieszczera.

Same wady.

Ba wielka Pani nawet nie może zachęcić swojego pana do seksu jak ma na to ochotę. Nie ona będzie leżeć półnaga i się nad sobą użalać jaka to ona biedna a facet zły!!! potwór ona taka dobra.

Odmawiałaś mu róznych rzeczy a teraz się dziwisz że nie proponuje. Tragedia nie? No bo jak to tak on ma zawsze robić co Ty chcesz. Jego uczucia? Jakie uczucia przecież ich nie pokazuje znaczy że nie ma - logika 5 latka.

Facet przytulił Cie a Ty go odtrąciłaś co za zły facet przecież powinnien zabiegać o kontakt jak Ty znikasz i nie dajesz znaku życia nie? Przecież tylko Ty masz uczucia on a co tam on...

Matka też potwór gadasz na swojego faceta a potem zdziwienie że matka takie coś powie. Jakbym miała córkę a jej chłopak rzeczywiście źle ją traktował to ja też mogłabym takie coś powiedzieć normalna reakcja.

Twoim największym problemem jesteś Ty sama.