Co o tym myślicie? Zostałam wychowana tak, że przez dłuższy czas miałam nawet problem z tym, żebym czasami napisała pierwsza do kolegi... Mama zawsze mi powtarzała, że chłopak powinien starać się o dziewczynę i to on powinien podejmować kroki.
Mam przyjaciela, z którym łączy mnie bardzo silna więź. Poznaliśmy się w liceum, od razu znaleźliśmy wspólny język, pomimo tego, że jesteśmy z "dwóch różnych światów"- on śmiały, odważny, a ja wręcz przeciwnie.
Po jakimś czasie wyznaliśmy sobie, że coś do siebie czujemy. Jednak wówczas pozostaliśmy w sferze przyjaźni, ze względu na szkołę i to, że uznaliśmy, że chyba jeszcze za wcześnie na coś poważnego, a on nie chce żeby dziewczyna przez niego płakała (tym bardziej, że ten wiek u chłopaków jest chyba najgorszym okresem i sami nie wiedzą czego chcą, zmieniają im się priorytety).
Nie wiedziałam czy w to wierzyć, czy może z jego strony było to po prostu zauroczenie. Ale przez kolejne miesiące nikogo nie miał, ani nie szukał (zresztą podobno nigdy nie był w związku, ale to chyba mało istotne). Bez przerwy do mnie pisał, domagał się żebym dużo z nim rozmawiała. Stwierdził, że jestem jego bratnią duszą, szczęściem, że nigdy by się nie spodziewał, że to ze mną będzie się tak dobrze dogadywał. Po roku od tej rozmowy, przyznał, że wraca do niego to, o czym rozmawialiśmy i żałuje że tak wyszło. Jednak znowu los tak chciał, że pozostaliśmy nadal na etapie przyjaźni. Jakiś czas później doszło do małej sprzeczki, którą sama wywołałam. Bardzo głupi powód, ale niestety trochę mnie poniosło i ugodziłam jego męskie ego. Przez to z codziennych rozmów doszło do kilkumiesięcznej ciszy.
Po tych kilku miesiącach spotkaliśmy się ponownie na przyjęciu organizowanym przez wspólnego znajomego. Wtedy powiedział mi że za mną tęsknił, dopytywał czy ja za nim również. Spędziliśmy trzy godziny siedząc odcięci od świata, ciągle rozmawialiśmy, wygłupialiśmy się, jak gdyby nie było tej przerwy. I nagle doszło do tego, że zaczęliśmy się całować.
Jednak to też niczego nie zmieniło. Nadal jesteśmy przyjaciółmi, chociaż minęło już kilkanaście (a nawet i więcej) miesięcy. Często to wspominamy, powiedział kiedyś, że następnego dnia miał wyrzuty sumienia, że zrobił mi tym krzywdę, chociaż nie ukrywa, że było miło i często dopytuje (nie wiem czy na poważnie, czy wyłącznie dla żartów) kiedy idziemy się całować. Nawet wczoraj. Sprawia wrażenie, jakby naprawdę tego chciał, no ale... Jednak już nie pisze tak czule jak kiedyś. Może trochę spoważniał. Chociaż ma taki charakter, że nie lubi być za bardzo miły, ale kiedyś jakoś mógł... Ostatnio nawet podczas rozmowy na jakiś nieistotny temat padło pytanie czy jest zakochany i odpowiedział, że nie. Nie wiem przez to, czy coś nadal do mnie czuje, czy już mu przeszło...
Zastanawia mnie, czy wypada znowu się na to odważyć. Przyznam, że za pierwszym razem zrobiłam to dlatego, bo czuję do niego coś wyjątkowego. Może to naiwne zakochanie, może naprawdę go kocham. Chociaż czuję, że raczej to drugie. Jest osobą, która potrafi poruszyć we mnie wszystkie emocje. Od wściekłości, do euforii. Kiedy z nim rozmawiam czuję się szczęśliwa. Nawet gdy się ze mną drażni, chociaż bardzo tego nie lubię, bo wiele rzeczy biorę na poważnie.
Z mojej strony pocałunek na pewno nie był "dla zabawy". Nie wiem czy powinnam dopuścić do tego, żeby mógł mnie znowu pocałować, jeśli nie jesteśmy w związku. Nie chciałabym, żeby uznał mnie za "łatwą". Chociaż sam uważa, że nie zna bardziej porządnej dziewczyny ode mnie. Poza tym przez tym pocałunkiem przez wiele miesięcy powtarzałam mu, że na takie rzeczy trzeba zasłużyć i jeśli jest cierpliwy i mu zależy to poczeka. Obiecywał, że poczeka i nie nalegał.
Z drugiej strony zastanawiam się, czy gdybym mu na to pozwoliła, to czy byłaby szansa na to, że coś w końcu mogłoby się zmienić. Zaczęłoby się robić poważniej... może udałoby się wyjść ze strefy "friendzone"... Nigdy nie miałam chłopaka i nie wiem jak się w tej sytuacji zachować...
