No i trafiła kosa na kamień - do tej pory z podrywem problemów nie miałam, a teraz zaczynam tracić grunt pod nogami...
Otóż kobietki... Spotkałam się ostatnio z moją miłością sprzed 8 lat. Wtedy ja miałam lat 14, on 17 i wcale mu się nie dziwię, że nie zwracał na mnie uwagi. Teraz oboje dorośliśmy, on wyprzystojniał jeszcze bardziej, ja zmieniłam się całkowicie. Zupełnie przypadkiem trafiłam na jakieś jego zdjęcie na facebooku, zagadnęłam, że sto lat go nie widziałam i zaproponowałam piwo.
Spotkaliśmy się tego samego dnia, bo napisał do mnie że ''jasne, piwo to świetny pomysł, nawet dzisiaj''. I wiecie co ? Było super. Mamy jeszcze więcej wspólnych zainteresowań niż kiedyś, wspaniale nam się rozmawiało, dobrze się przy nim czułam. Biegaliśmy z moim psem, rzucaliśmy jej piłkę, śmialiśmy się, jak kąpała się w stawie - CO WAŻNE on bardzo polubił mojego psa - z wzajemnością.
Wspomniał, że jest samotny, że z kobietami mu nie wychodzi, że po kilku miesiącach one robią go w konia i zostaje sam ze złamanym serduchem. Ja podobnie, więc trochę go podniosłam na duchu. Spacerowaliśmy długo, opowiadał o swoim ostatnim nieudanym związku, ja o swoim. Wspominaliśmy też dawne czasy. Było naprawdę miło.
Tylko cały czas czułam jakiś dystans, wynikający właśnie z tej jego nieśmiałości. Przy innych facetach wiedziałam, kiedy się przytulić, kiedy uśmiechnąć, żeby przejęli inicjatywę. Tutaj straciłam swoją przebojowość i pewność siebie. Trochę mnie onieśmielił ten nieśmiały facet 
Uciekł mi ostatni autobus, więc nawet mnie przenocował. Pościelił mi łóżko, powiedział że pies może na nim również spać, że nie ma problemu, przyniósł coś na kolację. Tyle, że chciał położyć się na materacu, ale wybiłam mu to z głowy bo uznałam, że się zmieścimy przecież na tym łóżku, głupio tak gospodarza wyganiać na ziemię... I też miałam wrażenie, że trochę nie wie, jak się zachować, że lekko się krępuje itd. Leżeliśmy obok siebie i długo rozmawialiśmy. Rzucił przy okazji, że jest introwertykiem... No tak. I poszliśmy spać. Rano trochę się ośmielił, przyniósł mi herbatę do łóżka, wypytywał czy na pewno nie chce czegoś zjeść. Potem położył się obok - już bliżej mnie - spojrzał na mnie z uśmiechem i powiedział ''fajnie, że przyjechałaś''. Potem wstaliśmy, ogarnęliśmy się i odprowadził mnie na busa. Na pożegnanie dostałam całus w policzek i jeszcze raz usłyszałam, że fajnie że wpadłam i musimy się jeszcze kiedyś spotkać, choćby na tą pizzę, o której gadaliśmy jak w nocy zgłodnieliśmy.
I wiecie co? Zgłupiałam! Przypomniałam sobie, jaki świetny z niego facet i że stara miłość jednak nie rdzewieje. Ale wiadomo, z nieśmiałymi facetami jest trudniej. On jest wyjątkowy, wyzwala we mnie ciepłe uczucia, jest świetnym, opiekuńczym facetem - szczerym i uczuciowym. Od dawna nie myślałam o nikim w kontekście stałego związku. Teraz właśnie tego bym chciała. Ale kompletnie nie wiem co robić. Nie chcę go spłoszyć, ale nie chcę też żeby wszystko rozeszło się po kościach. Potraficie mi jakoś doradzić? Nie wiem, czy odzywać się systematycznie i małymi kroczkami się do niego zbliżać, czy czekać na jego ruch... Bardzo mi na nim zależy.
Z góry dziękuję Wam za porady i całuję gorąco :*
