To nic świeżego, ale jest to kwestia, która mnie ostatnio męczy. Mają 18 lat zmarł mój tata. Od momentu rozpoznania choroby do śmierci minęły 3 miesiące z czego ostatni to było powolne (a może właśnie szybkie) gaśnięcie- był człowiek, nie ma człowieka. Od tej chwili minęło parę ładnych lat. Tata jawi się w mojej pamięci trochę jak postać filmu- był ktoś taki, ale wydaje się daleki i niewyraźny. Na obecną chwilę mogę powiedzieć, że nie czuję już tęsknoty, bólu. Nawet nie mogę powiedzieć, że go kocham, bo go nie ma.
Po jego odejściu było bardzo ciężko. Bardzo długo nie mogłam się pozbierać, doskwierał mi wręcz fizyczny ból wywołany stresem- bóle brzucha, podwyższona temperatura, napady smutku. Szybko weszłam w nowe środowisko i było tylko gorzej- Ci nowi nie znali mojej historii, a starzy znajomi udawali, że nic się nie stało. Parę przyjaciółek w ogóle nie zareagowało, tylko jedna z nich do mnie napisała. Może nie wiedziały, co zrobić, co powiedzieć, ale to ich przemilczenie tematu sprawiało mi jeszcze większy ból. Cała rodzina bardzo się zmieniła- zachowania, charaktery. Troszkę przy tym się rozleciała, dzisiaj nie stanowi już jedności. Ja na przykład zrobiłam się bardzo wrażliwa. Kiedyś nigdy nie płakałabym na filmie, z jakiegoś błahego powodu. Obecnie moja uczuciowość mnie przerasta. Mogłabym płakać na połowie filmów, podczas oglądania wiadomości.. Ogólnie dużo "czuję".
Boli mnie, że ten ból tak minął, że ta postać ojca ode mnie odeszła i czuję przez to duże poczucie winy. Teraz dramatem jest dla mnie nieporozumienie z partnerem, co jest naprawdę niczym w porównaniu do tego, co było. Czasami się czuję, jakbym od zawsze miała tylko mamę. Czy ktoś z Was ma podobne doświadczenia?
