Brak wiary w siebie - Netkobiety.pl

Witaj.
Powiem Ci, że tak, jest sposób! Sama kiedyś miałam podobnie jak Ty, a teraz już nie stresuję się tak mocno, jak było kiedyś - czyli wszystkim.  Teraz czuję się spokojna i jedynie towarzyszy mi stres w sytuacjach, w którym prawidłowo jeśli jest ten stres, np. egzamin albo jak coś ważnego dla mnie chcę osiągnąć.

Najważniejsze jest zastanowienie się, dlaczego się stresuję? Czego się tak na prawdę boję? Często stresujemy się, ponieważ chcemy pokazać się z jak najlepszej strony oraz zadowolić kogoś bliskiego. A ważne jest zrozumienie, że naszym zadaniem nie jest zadowalanie innych, ale robienie czegoś, by nam to sprawiło radość.

Jeśli raz, dwa razy nam się coś nie uda, to nic strasznego się nie stanie. Jeśli bardzo się boisz, że czegoś nie zrobisz i coś strasznego się stanie wtedy, to zrób taki test i specjalnie olej jakąś drobną sprawę i wtedy zobaczysz, że świat się nie zawalił!

Warto trochę odpuścić w życiu i nie zamartwiać się wszystkim dookoła, tylko zajmować się tym, co na prawdę jest dla nas ważne. Ty jesteś najważniejsza! nie inni.

Trzymam za Ciebie mocno kciuki!

ja zawsze sie balem publicznych wystapien, ale prawda jest taka, ze im czesciej cos robisz tym mniej sie boisz pryz kazdym nastepnym razie! na poczatku bralem nervomix zeby sie tak nei denerwowac potem juz bylo coraz lepiej nie przejmuj sie tym co mysla inni. zawse powtarzaj sobie, ze zycie jest jedno i szkoda go na marudzenie, leki najwieksza satysfakcj a jest wtedy gy pokonasz wlasny strach!

Dlatego nie warto mówić, że jest się w czymś najlepszym, ale za to można być bardzo dobrym w czymś. I warto się do tego przyznawać, że coś nam dobrze wychodzi.

To wszystko co opisujesz, może wynikać z tego, że nie spotkałaś się w dzieciństwie ze wsparciem osób, którzy byli dla Ciebie ważni. Często brak wiary w siebie jest spowodowany brakiem w młodości do zachęcania przez innych do wyzwań, do rozwiązywania problemów, do motywowania dziecka.

I jeśli dziecko nie jest chwalone, tylko ciągle krytykowane, to potem w dorosłości może nie wierzyć w siebie, bo jest przyzwyczajone do tego, że: "I tak mi to nie wyjdzie".

Wyjście z tego jest takie, że musisz sama zbudować swoją prawidłową samoocenę. Znajdź w sobie zalety, zapisz je, zastanów się w czym jesteś dobra lub do czego masz predyspozycje.
A jeśli już masz coś ważnego do zrobienia, to zamień myśli negatywne na pozytywne. Na początku pewnie będziesz musiała się do tego zmuszać, ale po jakimś czasie przyjdzie to samo. Mów sobie: "Uda mi się", "Zdam to", "Na pewno znajdę fajną pracę". A jeśli już coś Ci dobrze wyjdzie to mów sobie tak: "Świetnie to wykonałam", "Mogę być z siebie dumna", "Namęczyłam się, ale było warto".

Pewność siebie jest możliwa do wyuczenia. Naprawdę

Zastanów się, w jakim celu startujesz w tym wyścigu szczurów i dlaczego tak bardzo zależy Ci na byciu najlepszą.

Myslalam nad Twoja wypowiedzia Wielokropku. Na poczatku zirytowalam sie, bo przeciez ja nie podchodze tak do tego, nie rywalizuje z nikim. Ale potem zorientowalam sie, ze ja podswiadomie tak postepuje. Bo martwie sie, co jesli teraz nie dam rady, jak zaloze rodzine, jak utrzymamy swoje dzieci, co z pomoca rodzicom w podeszlym wieku. I dlatego walcze o kazdy szczegol, wszystko co robie staram sie uczynic priorytetem, wyniesc z tego jak najwiecej. I mysle, ze trafilas w sedno, po prostu chyba ,,dalam sie wciagnac" w wyscig szczurow.

Troche to przykre, ze przychodze z problemem i slysze ironiczne oraz pogardliwe ,,wspolczuje". Ale ok, sprobuje przetrawic problem, skoro poznalam przyczyne Dziekuje za wszystkie wypowiedzi

A dlaczego rywalizujesz z innymi?
Bo jeśli tego nie wiesz, to nie poznałaś jeszcze niestety żadnej przyczyny.

Napisałaś o tym wyścigu szczurów, więc po prostu wywnioskowałam tak z Twojej wypowiedzi. Czyli dążysz do perfekcjonizmu, chcesz wszystko zrobić doskonale, chcesz sama być doskonała. To też z czegoś wynika.
Tak to już jest na tym świecie, że jeśli mamy z czymś problem, to jest tego jakaś przyczyna. I pierwszym krokiem w rozwiązaniu problemu jest odszukanie, gdzie tkwi ta przyczyna. Potem dopiero można działać.

Jeżeli myślałaś o psychologu, to powiem Ci że to jest świetny pomysł. Często tak bywa, że nie potrafimy sobie poradzić ze swoim problemem sami, wtedy szukamy pomocy u innych ludzi. To nie żaden wstyd, ale odwaga, aby wyciągnąć do kogoś rękę o pomoc.
Twój problem nie jest wcale błahy. Brak wiary w siebie moim zdaniem jest jednym z poważniejszych problemów w życiu, bo praktycznie bez tego nie ma nic. Do wszystkiego jest potrzebna wiara w siebie. Np. do spełniania swoich marzeń, do osiągania sukcesów, do życia takiego, na jakie zasługujemy!
Aby żyć w pełni, wiara w siebie jest konieczna. A dobry psycholog (bardziej psychoterapeuta) może pomóc Ci stworzyć lepszą wersję siebie i tak będzie działać, że efektem tego będzie wiara w siebie i życie szczęśliwe.

Naprawdę jest to możliwe - i to bardzo
Wierzę w Ciebie!

Hej - jest na to sposób - prawdziwy przyjaciel...