Dzień dobry, mam problem i nie wiem jak go rozwiązać. Mam 32 lata i od ponad 3 lat jestem w związku z kobietą która ma już kilkuletnią córką. Na początku naszego związku wprowadziła się do niej koleżanka. Oczywiście zaakceptowałem to bo przecież trzeba sobie pomagać, niech ułoży sobie życie, będzie czasem zostawać z dzieckiem, itp. Każde z nas ma swoje mieszkanie ale po jakimś czasie zacząłem coraz więcej czasu spędzać u niej, aż stało się to moją codziennością. Bardzo je kocham, opiekuję się, i staram się być najlepszym ojcem dla młodej. Mijają miesiące, lata, a koleżanka cały czas z nami mieszka i ani myśli się wyprowadzić. W momentach kiedy mogłaby zostać z dzieckiem słyszę że „to nie jej obowiązek” i „że ona nie musi tego robić”. Nie mam z nią większego kontaktu (ciężko mi powiedzieć nawet czy ją lubię). I takie życie „rodzinne” powoli zaczyna mnie męczyć. Nie czuję się swobodnie w domu gdzie jest jeszcze jedna osoba która jest mi obca. Nie czuję się swobodnie mówiąc co czuje kiedy wiem że jest za ścianą. W odpowiedzi usłyszałem że „myślę tylko o tym co mi nie pasuje”. Rozumiem moja kobietę, fajnie że ma koleżankę w pokoju obok, fajnie że jej pomagała kiedy dziecko było małe, ale mnie zaczyna już to przerastać i jestem takim „studenckim mieszkaniem” zmęczony. Koleżanka znalazłem lepszą pracę już ponad rok temu, stać ja już na wiele więcej, ogarnęła się, ale jest sama więc prowadzi tryb imprezowy, co jeszcze bardziej mnie denerwuje. Proszę o radę jak mam rozmawiać ze swoją kobietą.
2 2016-01-26 11:31:22 Ostatnio edytowany przez Garance_30 (2016-01-26 11:31:56)
To znaczy z czym masz problem? Mówisz swojej kobiecie, że czas już na poważne życie, dajesz jakieś propozycje i tyle. Tu potrzeba konkretów, a nie pisania po forum. Poza tym, o co chodzi z tą opieką nad dzieckiem przez koleżankę? Wy sobie na nią patrzyliście jak na darmową niańkę czy co? I jeszcze jedno pytanie: czy twoja kobieta czerpie zyski w wynajmu? Jak jest jej sytuacja materialna, a jaka twoja?
Zaproponowałem że sprzedamy swoje mieszkania i kupimy coś razem, ale na tym stanęło. Tak, koleżanka symbolicznie płaci za pokój, ale jest to kwota bez której moglibyśmy się spokojnie obejść. Oboje mamy w miarę dobre posady na pełny etat, stać nas na opiekunkę.
Nie proponuj kobiecie z dzieckiem sprzedaży własnego mieszkania i zamieszkania w jednym wspólnym. Ona wie, nauczona doświadczeniem (bo przecież z ojcem dziecka nie jest, rozwiodła się?), że i z tobą może nie wyjść, a wtedy co? Wtedy przy wspólnym mieszkaniu, kredycie itp. jest nie miło 
. Proponuję zatem żebyś porozmawiał z nią najpierw o jej obawach, jak ona sobie wyobraża dalsze życie z tobą, czy chce założyć z tobą rodzinę i urodzić kolejne dziecko, a dopiero potem o lokum. I myślę, że najrozsądniej w tej sytuacji byłoby wynająć jakiś wspólny dom do zamieszkania (ew. kupić), a twoje i jej mieszkanie wynajmować. Ona zawsze będzie już myślała o dobru dziecka i swoim najpierw. W tym nie ma nic złego.
Ojcu dziecka prawa rodzicielskie zostały odebrane zaraz po pojawieniu się dziecka. Przed 6 lat była w związku z innym mężczyzną ale się rozstali. Jakiś rok temu ojciec biologiczny dziecka umarł. Ona na razie nie chce nowych dzieci ani się przeprowadzać, bo szkoła jest bardzo blisko. Fajnie byłoby kupić dom, ale niestety na ten moment nas to przerasta. Czy w takim razie muszę zacisnąć zęby i znosić taki układ?
To czego ona tak właściwie chce? Czy wy macie jakieś wspólne plany i cele na przyszłość, bo z tego co piszesz, to raczej zaczyna wychodzić obraz kobiety, która już sobie życie poukładała, a ty jesteś gdzieś na dokładkę (po dziecku, mieszkaniu i koleżance). Wydaje mi się, że możesz być kolejnym przypadkiem, w którym to osoba bez bagażu (mówię o dzieciach, byłych małżeństwach, długoletnich konkubinatach) łączy się w parę właśnie z taką osobą, co niekoniecznie idzie w parze z tymi samymi oczekiwaniami i synchronizacją potrzeb. Ty chcesz ruszyć do przodu, pójść w nowym kierunku, rozpocząć nowy etap w życiu, a ona: już niekoniecznie.
Na co liczysz zatem? Ty jesteś szczęśliwy w tym związku, czujesz się ważny i kochany?
Nie mamy żadnych planów ani celów, żyjemy codziennością. Masz rację że czuję się na dokładkę, dlatego chciałbym to zmienić.
- rojka
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Ja Ciebie doskonale rozumiem.
Rozumiem co znaczy mieszkać z kimś powiedzmy "obcym".
Wcale nie musisz zaciskać zębów bo może się to odbić na Waszym związku.
Takie relacje gdzie jedna strona czuje się z jakiegoś powodu źle doprowadzają do rozpadu.
To może być tak,że Twoja Kobieta faktycznie sparzyła się na poprzednim związku i nie chce robić większych planów na przyszłość ale wypadałoby wiedzieć na czym się stoi.
Ciebie męczy obecność koleżanki a dom jest od tego,żeby w nim czuć się dobrze i odpoczywać.
Czy relacje Twojej kobiety i koleżanki są aż tak dobre,że nie chce mieszkać bez niej?
Nie ma żadnych zgrzytów?
Moja propozycja :
Porozmawiaj z nią jeszcze raz.
Dowiedz się jakie ona ma plany na przyszłość i przedstaw swoje.
Myślę, że dochodzisz do momentu, że uświadamiasz sobie, że być może związek z tą kobietą nigdy nie da ci spełnienia w kwestiach dla ciebie zasadniczych. Do ciebie należy decyzja, a rozmawiać zawsze warto (choć do pewnego momentu, potem już trzeba działać).
