Stres podczas wizyty z psychologiem - Netkobiety.pl

Bardzo dobrze Cię rozumiem. Też jutro idę do psychologa i trochę się stresuję. Ciężko jest mówić o swoich problemach. Myślę że zaufanie do tej osoby - to podstawa. Początek nie musi być kolorowy ale zobaczysz że wszystko się ułoży - po malutku.
To że poszłaś do specjalisty - to Twój ogromny sukces. Teraz będzie już tylko lepiej
Jeśli chcesz porozmawiać, napisz śmiało

Dziękuję za odpowiedzi. 

Z tymi spotkaniami to jest tak,  że ja się bardzo nimi stresuje bo boję się rozmowy na ten temat,  który mnie zawstydza i boli.  Moje spotkania z psychologiem trwaja 30 minut.  Wiele razy myślałam,  żeby napisac to na kartce Ale nie mam pojęcia w jaki sposób to zrobić i nie mam gwarancji,  ze będzie chciała to przeczytać.  Mi jest nawet ciezko z taką głupią kartką podejsc i podać Jestem jakaś inna.

Pomysł jest bardzo fajny ale już raz próbowałam to zrobić to skonczylo się na tym,  ze kartka została w kieszeni w spodniach.  Ze strachu. 
Mam jeszcze taki problem,  ze jak psycholog się pyta o ten główny problem to ja albo się nie odzywam albo staram się zmienić temat.  Po czym bardzo się denerwuje i zastanawiam się co musiała o mnie pomyśleć.

Może i macie rację.  Powinnam się w końcu przełamać i postawić ten krok do przodu.  W końcu to jej praca.  Zastanawiam się tylko czy przypadkiem nie ma dość spotkań ze mną bo już kilkakrotnie usłyszałam pytanie : " to jak ja mogę ci pomoc?  "

Dzięki!  Z tego wynika,  ze muszę się chociaż troszeczkę otworzyć aby móc dalej z tą panią rozmawiać.  Oczywiście ze się odezwę,  kolejne spotkanie mam za 3 tygodnie. 

Przemyśle propozycje Dzieki jeszcze raz! 
Dobrze jest mieć takich anonimowych ekspertow

To może zacznę od początku. Od początku mojego złego samopoczucia. 
Kiedy miałam 7 lat pierwszy raz zobaczyłam jak mój tata bije moja mame i siostry.  W wieku 8 lat w moim domu była policja ok.  13 razy.  Ja zawsze byłam/jestem za moim Tata nie wiem dlaczego.  Mnie tak nie bił ,  Mnie nigdy nie uderzył i zawsze stał po mojej stronie.  Ale żal mam w środku lecz trudno mi go okazać.  W gimnazjum zaczęłam się samookaleczac,  zaczęłam przypominać sobie swoje dzieciństwo,  byłam zła ze rodzice wzięli rozwód,  chciałam mieć pełną rodzinę jak większość mojej klasy.  Po gimnazjum wyjechałam za granicę się uczyc.  Bardzo się cieszyłam bo mogłam się oderwać od rodziców,  którzy ciągle na mnie krzyczeli A mama potrafiła nawet mnie uderzyć.  Kiedy byłam już w obcym kraju,  zaczęłam się czuć jak nowonarodzona osoba.  Nowy język,  nowi ludzie,  kultura,  mentalność.  No to co mnie zawsze ciekawiło! Lecz niestety...  Po 5 miesiacach mojego pobytu zachorowała moja siostra u której tam mieszkałam i trafiła do szpitala..  Ja przejelam wszystkie obowiązki domowe,  oraz opiekę nad jej córka.  Było ciężko,  miałam szkole  I uczyłam się jeszcze języka,  musiałam odprowadzać i przeprowadzać dziecko z przedszkola,  sprzątać,  gotować obiady.  Nie było mi lekko. Przestałam spać.  Nie jadłam.  Przestałam chodzić do szkoły..  W pewnym momencie zapisalam się do lekarza,  żeby zapisał mi leki na sen.  Dostałam.   Przespalam pierwszy tydzień.  Poszłam do szkoły,  zaprowadzilam dziecko i dalej dalej to samo.  Miałam wtedy 17 lat. Pewnego razu dostałam wolny wieczór,  ponieważ mojej siostry mąż zauważył,  ze nie daje rady więc pozwolił mi wyjść odetchnąć.  No więc szczęśliwa nareszcie poszłam na spotkanie z koleżankami. Bawiliśmy się fajnie Niestety robiło się już ciemno i musiałam wracać do domu.  Tak więc rozstalam się z koleżankami i zaczęłam iść w stronę przystanku tramwajowego.  Droga była pusta,  przechodzilam przez park...  zostałam zgwałcona..  (tu pisać szczegółów nie będę bo jeszcze na tyle nie umiem się otworzyć

Droga Natalio, dziękuję Ci za to, że otworzyłaś się i opowiedziałaś swoją historię. A jak siostra i jej mąż? Opowiedziałaś im o tym? Czy wsparli Cię? To naprawdę jest ciężar ponad Twoje siły! Samo to co działo się w Twojej rodzinie na pewno jest trudne do zniesienia dla dziecka, a co dopiero jeszcze ten gwałt! Dlatego powinnaś szukać pomocy u psychologa, przed nim nie masz się czego wstydzić, oni od tego są. Walcz o swoje szczęście, zostałaś ciężko skrzywdzona, ale nie jesteś przez to kimś gorszym! Pozdrawiam Cię serdecznie!!!

Natalie18- placz jest podstawa oczyszczenia-cudownie by bylo gdybys dala sobie pozwolenie na to. Teraz jestes dorosla i nikt Ci nic nie moze narzucic, sama mozesz wybrac wzorzec jaki Ci pasuje wiec mysl o swoim zdrowiu bo nikt Twoich cierpien za Ciebie nie wezmie i nie przezyje, bol jest zawsze Twoj i tylko musisz znalezc sposob by sobie z nim poradzic. Placz jest takim samym sposobem na rozladowanie emocji co krzyk,bicie piesciami, gryzienie lub seks. Nie ma nic w tym zlego przeciwnie-naucz sie plakac by byc zdrowsza w zyciu. To wspaniala  metoda na upust emocji a placz przy psychologu jest norma-w wielu gabinetach sa nawet gotowe chusteczki na biurku Bez tego ciezko Ci bedzie przerobic te traumy, pozwol sobie o potem pochwal nam sie tutaj

Nie ma się czym stresować, wizyta u psychologa wydaję się być bardzo stresująca, gdyż kierujemy się tam ze swoimi problemami o kt,órych zazwyczaj ciężko Nam rozmawiać. Musisz podejść do tego ze spokojem, ta osoba ma Ci pomóc a więc trzeba z Nią rozmawiać jak najbardziej szczerze. Mówić o tym co się czuję, czego się boisz, co chciałabyś osiągnąc co Ci przeszkadza. Ja mam to już za sobą i naprawde dobrze to wspominam. Nie mogłam dojść do siebie po rozwodzie z mężem. Samotność bardzo mi doskwierałą, po dwóch miesiącach męczarni postanowiłam że wybiorę się do psychologa. Nie stresowałąm się być może dlatego że już miałam dość męczenia się ze sobą i szłam z nastawieniem że ta osoba mnie wyzwoli, ze mi pomoże. i tak się stało, oczywiście nie po jednym spotkaniu, tylko po całym cyklu spotkań. Jestem bardzo wdzięczna tej osobie, bardzo mi pomogła. Także naprawdę nie ma czego się obawiać.

Chyba na prawdę macie rację!  Jeżeli sa osoby,  które dali radę to ja też powinnam
Odezwę się po spotkaniu jak mi poszlo

Zdecydowanie myślę,  ze trafiłam na dobrego psychologa i godnego zaufania. 
Tak, zazywalam mnóstwo leków.  Pojawily się skutki uboczne tj.  przybranie na wadze,  zwiększony apetyt,  zmęczenie,  trudności z koncentracją.  A i tak nic nie pomagały.  Co miesiąc inne tabletki ale żadnej poprawy.  Dlatego przestałam je brać i skutki uboczne odeszły

Pozdrawiam