Wybudzanie w nocy, bardzo szybki puls - Netkobiety.pl

Paraliż senny.

Paraliż senny to raczej nie jest bo mogę się ruszać, pod warunkiem, że mnie strach nie paraliżuje ;-)

Tak, żyje w stresie, pandemia, budowa domu, wojna, objąłem stanowisko kierownicze. Jeżdżę z jednej lokalizacji do drugiej. Co gorsza i to wydaje mi się powodem zaostrzenia wybudzania się bo wcześniej też się wybudzalem ale nie było tak dramatycznie, to to, że parę miesięcy temu ktoś zmarł na zawał w nocy właśnie, z opowieści wynikało, że żona się obudziła i myślała, że mąż.chrapie, a to był koniec i pamiętam, że bardzo się tym przejąłem. Zresztą, wszystkim się przejmuje. Do tego ostatnie parę miesięcy praktycznie nie ruszam się z kanapy, od rana albo praca albo tv. W tym czasie 2 kawy i herbata wieczorem więc trochę mało płynów, mocz ciemny, palpitacje serca i mroczki, trochę mi zajęło zorientowanie się że za mało pije, zacząłem pić i przynajmniej te objawy minęły ale co się strachu najadlem...

Może to to ale Ci z lękami wiedzia, człowiek się boi czasem muchy.

Nie mniej, no boję się i tego i kłaść się spać.

Właśnie nie reaguje krzykiem, jestem spokojny i opanowany. Nie potrafię się nauczyć uzewnętrzniać swoich emocji, zdaje sobie z tego sprawę. Chłonę wszystko i kumuluje w sobie. Wiem że to źle.
Co do terapii to tak, jestem zapisany, w tym tygodniu pierwsza sesja.

Cześć
Wczoraj trochę poprzeklinalem, potem joga i puściło napięcie w klatce piersiowej.
Niestety odwlekalem pojscie spać obawiając się ataku no i niestety był znowu.
Na szczęście nie bałem się go aż tak i jakoś udało się go szybko spacyfikować, puls nie podskoczył zbyt wysoko, po 10 minutach znowu spałem.
Tyle że jestem niewyspany, a wiem, że to bardzo źle wpływa na samopoczucie w ciągu dnia.

Mam jeszcze jeden dziwny objaw od jakiegoś czasu, jak dłużej stoję nieruchomo albo gdy siedzę nieruchomo skupiając się na pracy lub jakimś filmiku na komórce, to zaczynam odczuwać napięcie w głowie, takie ściskanie, kiedy podnoszę brwi to czuję opór, gdy muram oczami też, na szczęce też czuję opór, nie wiem, tak jak by mi krew nie chciała odpłynąć z głowy. Kiedy wyjdę na dwór albo ruszam się, choćby kwiajac się na boki, przechodzi.

Może zamiast samemu usiłować rozgryźć temat, lepiej byłoby przejść się do lekarza i poprosić o pomoc? Na początek może być pierwszego kontaktu, który ewentualnie skieruje Cię do właściwego specjalisty.

Czemu boisz się wziąć leki?

Nakręcasz sam siebie. Boisz się iść spać, więc wzrasta Ci poziom stresu i w rezultacie się wybudzasz.

Przepraszam, mój błąd, przeoczyłam informację o terapii, a chodziło mi o to, że zająłeś się ciałem, ale pominąłeś psychikę. 
Uważam jak Lady Loka, że odrzucając lek wpadasz w błędne koło. Jeśli masz zrobione badania, to nie powinno zdarzyć się nic niepożądanego.
Sama przez moment brałam farmaceutyk na obniżenie pulsu. U mnie na szczęście zadziałał bardzo szybko i szybko odstawiłam, po dziś dzień nawet w trudnych sytuacjach nic podobnego już się nie dzieje.

To akurat jest zupełnie normalne, bo często pierwsze dwa, trzy, nawet cztery spotkania są tzw. konsultacyjnymi, na których terapeuta poznaje Cię, wychwytuje problemy, wspólnie ustalacie cele terapii, zawiązujecie kontrakt. Dopiero potem zaczyna się właściwa terapia.
Niemniej to dobrze, że czujesz, że to ma sens, bo motywacja jest bardzo ważna, o ile nie kluczowa.

Niby dorosły człowiek... zwariuje od tych swoich myśli

Mało tego, człowiek w takiej sytuacji wyostrza zmysły i nawet drobne sygnały, które w innych okolicznościach zostałyby zupełnie niezauważone, ewentualnie zbagatelizowane, nagle wywołują ogromny niepokój.

Nie mam i nie miałam typowej nerwicy, ale byłam w takiej sytuacji, kiedy postawiona wcześniej diagnoza w sposób zupełnie naturalny wzmagała czujność, czasem bardzo mocno.

Miałam bardzo podobne objawy po covidzie - chorowałam na początku września 2022, kilka dni kataru. Po kilku dniach po wyzdrowieniu, kiedy już czułam się jak młody bóg, wsiadłam jak zwykle na trenażer - godzinka treningu jak zawsze, nie czułam się nawet specjalnie osłabiona (nie widziałam wtedy że to był covid, nie robiłam testu). Po zejściu z roweru - najpierw ok, potem zaczęłam się dziwnie czuć, ewidentnie coś było mocno nie tak - nie mogłam zasnąć, potężny niepokój. Zmierzyłam tętno - 100. Nie wiem jakie zwykle, nie mierzyłam, bo nigdy nie było mi to potrzebne, ale - na pewno niższe. Czułam się koszmarnie.

Nie będę szczegółowo opisywać, bo bym Was zanudziła, ale takie akcje się powtarzały - kilka dni dobrze, kilka źle. Do tego doszła potężna bezsenność - sypiałam po 2-3 godziny na dobę, zasypiałam z trudem, poza tym zwykłe pocovidowe atrakcje - duszności, problemy żołądkowo-jelitowe i inne cuda. Ale najgorsze było to napadowe bicie serca i bezsenność. Byłam u kardiologa dwa razy, za każdym razem - z sercem ok, to mikrostany zapalne po covidzie, minie do 3 miesięcy. Tylko - u mnie się nie poprawiało, było coraz gorzej. W końcu zaczął mnie wybudzać puls 90-100, i potem nie mogłam zasnąć 3-4 godziny. Po trzech takich dobach kolejne wybudzenie po niespełna godzinie snu - i z pulsu 100 wypikował w moment do 150. Byłam przerażona, zadzwoniłam po pogotowie. Zaopiekowano się mną wzorowo - trafiłam na młodego i empatycznego lekarza, ekg - robione dwa razy, do tego badania krwi - jedne nic nie wykazały, pobrano krew kolejny raz. Drugie badania też nic nie wykazały - lekarz powiedział, że serce pracuje prawidłowo, tylko za szybko (hehe). Powiedział, żeby dla własnego spokoju zrobić jeszcze holtera, ale powinno być wszystko ok. Dostałam - namyślał się nad tym - xanax o przedłużonym działaniu + elicea, i polecenie wizyty u psychiatry (rok temu brałam leki w związku z problemami ze snem - były na tle stricte organicznym po piciu ziółek o ubocznym działaniu moczopędnym). Psychiatra mi leki skorygowała, po trzech dniach czułam ewidentną poprawę, po trzech tygodniach - nareszcie czułam się sobą, a nie jak rozhisteryzowany i wycieńczony brakiem snu kłębek nerwów.

Przez cały ten czas - mimo że koleżanki sugerowały, że to może na tle nerwowym - byłam przekonana, że to serce jest uszkodzone. Objawy czysto fizyczne - uczucie pieczenie, duszenia, mrowienie - gdybym nie doświadczyła, to bym nie uwierzyła, że to na tle nerwowym. Dopiero jak wszystkie badania serca wskazały, że serce zdrowe - dopuściłam do siebie, że do kwestia psychy. Teraz - nadal biorę leki (kuracja trochę trwa, ale niedługo zacznę zmniejszać dawki). Serce się uspokoiło, sypiam normalnie.

U mnie to był ewidentnie efekt pocovidowy.

endriu1500 - jeśli wyniki badań serca są ok, to polecałabym wizytę u psychiatry. Być może wystarczy farmakoterapia, może trzeba dołożyć psychoterapię. Od kiedy u Ciebie trwają te objawy? Może też po covidzie, a nawet nie kojarzysz że chorowałeś - u mnie było kilka dni kataru, nic poza tym...