Samodzielność dorosłej kobiety - Netkobiety.pl

Ja napisze tak jestem w razie czego zabezpieczona mieszkaniem i domkiem,
finansowo tez na conajmniej 3 lata jesli bym nie znalazla pracy

Wątpię czy któraś z nas myśli o tym gdy związek dopiero rozkwita. A już na pewno jest tym pierwszym.
Jak już kiedyś wspomniałam, miłość ma się nijak do zimnej kalkulacji. Wsiadamy na "wspólny wózek" i razem decydujemy w jakim kierunku pojedzie. Oczywiście warto ustalić na samym  początku pewne zasady które żadna stron nie może łamać. Trzeba mieć świadomość że dwoje ludzi których połączyło uczucie ma własne doświadczenia wyniesione z domu rodzinnego i otoczenia w którym się wychowywali. Mogą więc różnie interpretować te zasady. Dlatego wówczas ważne są rozmowy lub nawet kłótnie, byleby produktywne. Para musi stanowić team który działa w imię wyznaczonych celów, dąży do nich wspierając się na wzajem. Czasem jednak z różnych powodów włącza się rywalizacja. Na początku to drobne rzeczy. Jak wiadomo lawinę może zainicjować mały kamyczek. Niestety wielu z nas tego nie zauważa i brnie w swoich przekonaniach że jest lepszy w tym czy owym. Taki jest początek końca.
Dwadzieścia kilka lat temu nie myślałam w tych kategoriach, mimo tego że widziałam w swoim otoczeniu związki w różnych stadiach rozpadu. Dotyczyło to również moich rodziców. Mimo że rozmawiałam z moją mamą to nie do końca rozumiałam jak to działa. Nie znałam moich rodziców jako kochających się ludzi. Nie przekazali mi wiedzy na ten temat, może sami jej nie mieli.
Swój związek idealizowałam bardzo, wydawało mi się że gdy ludzie się kochają to są oddani sobie bez reszty. Że są całkowitym przeciwieństwem moich rodziców. Myślałam że miłośc to stan uniesienia który trwa przez całe życie i jest bezusterkowym motorem do działania. Nie miałam pojęcia że posiada różne oblicza i żeby stała się prawdziwa i trwała trzeba nad nią pracować i pielęgnować z największą starannością.
Przez moją naiwność straciłam wiele. Musiałam dostać bolesną lekcję żeby w końcu trzeźwo spojrzeć na świat i zacząć w końcu dokonywać właściwych wyborów. Zapłaciłam wysoką cenę bo poświęcałm swoje najlepsze lata w zamian nic nie otrzymując. Mam dwie zdrowe i dorodne córki które stanowią pozytywną część tego co przeżyłam :-). Teraz gdy dorosły mogę nadrabiać "zaległości" ale widzę różnicę. Muszę wkładać potrójną dawkę wysiłku aby osiągnąć cel. Musiałam stać się sama dla siebie najważniejszą osobą w moim życiu, dlatego radzę sobie i myślę że teraz mogę czuć się bezpieczna. W przyszłości podzielę się z kimś tym co mam najlepsze ale wzbogacona o doświadczenia dokonam mądrego wyboru. Amen ;-)

Zwiazek z mezczyzna jest dodatkiem w zyciu a nie jego podstawowym sensem wiec oczywiste jest ze jestem w stanie poradzic sobie sama nawet gdybysmy sie jutro mieli rozwiesc.

Myślę, że jakoś bym sobie poradziła. Znów wynajmowałabym mieszkanie ze studentkami I myślę, że zarobiłabym na swoje utrzymanie jak to było zanim  wyszłam za mąż i przejęłam kontrolę nad wypłatą męża hehe .....
Nie mam żadnego majątku, nie mam niczego, co mogłabym spieniężyć, ale mam zdolność radzenia sobie w każdej sytuacji.

Nie mam.

Oczywiscie, ze dam sobie rade sama.  Kiedy odchodzilam od mojego ex spakowalam ksiazki, ubrania, komputer i zabawki corki. A w kieszeni mialam dwie zaoszczedzone pensje.

Żeby zaczac zycie od nowa naprawdę potrzeba bardzo niewiele.

Mam koleżankę, która była w związku w sumie od "dzieciństwa" bo chyba od 17 roku życia I przed jej 30. postanowili się pobrać. I ona miała wątpliwości, ale powiedziała mi: "Boję się samotności". No i się pobrali.
Czasem zastanawia mnie, jak by wyglądało jej życie obecnie gdyby:
- jednak nie pobrali się (co raczej oznaczałoby zakończenie związku w ogóle)
- on ją dziś rzucił

Zatem: są i kobiety w związkach, które te związki traktują jako ucieczkę; przed samotnością, przed samodzielnością (taki przypadek znam również), przed...............? x

Z dziecmi jest latwiej
Odpowiedzialnosc za swoje dziecko daje takiego kopa, ze się na uszach stanie, a cel osiagnie.
Samej to mozesz sobie pomyslec "ch... Nie daje rady, najwyzej wyladuje na ulicy" z dzieckiem masz swiadomosc, ze na tej ulicy mozecie wyladowac oboje. Tu już dziala instynkt, nie rozum

Dlatego tak ważne oprócz myślenia o zabezpieczeniu materialnym jest niezapominanie, że bliscy nie kończą się tylko na mężu i ewentualnych dzieciach.
Żeby po rozstaniu nie iść przez życie samej, trzeba inwestować również swoją energię w więzi z innymi członkami rodziny i z przyjaciółmi.
No, bo jak trwoga, to jest się do kogo zgłosić z tymi walichami pełnymi kasy

Moi by mnie pewno przyjęli, ale to raczej nie były by pierwsze osoby, do których bym się udała
Ja raczej uderzyłabym do rodziców albo znajomych na chwilowe przechowanie.