nerwica depresja jak zyc w zwiazku by sie nie rozpadl - Netkobiety.pl

byłaś u psychologa? nie wiesz co Ci jest.. a czy ktoś Cię w ogole zdiagnozował? teoretycznie jeśli zostały przepisane leki to ktoś powinien.. bez przyczyny ich się nie przepisuje.

Witajcie
nigdy nie styknęłam się z tą chorobą...słyszałam o niej ale nie rozumiałam...
od 3 miesięcy pzrestałam ychodzic z domu. całymi dniami płakałam.
byłam u psychologa...i psychiatry
diagnoza brzmi- silna depresja.
biore leki...ale czuje się tak samotna...
nikt w to nie może uwierzyć...
ja osoba pena zycia , pracujaca na wysokich obrotach, ciągle w biegu...nagle stanęłam w miejscu...

Skorpionica...może wiesz jak sobie z tym radzić....?

no wlasnie a co na to lekarza ulap14 ? powinnas skontaktować sie jak najszybciej z psychologiem,moze nawet psychiatra.. tylko ktos mądrzejszy od nas samych moze nam pomoc. I uważaj tez na te tabletki,które przyjmujesz. 3maj sie ciepło

po 1 psycholog, duzo rozmow, jesli nie masz przyjaciol, znajomych, kogos z rodziny komu moglabys duzo opowiadac ..to psycholog bylby tu najlepszym rozwiazaniem.
po 2 gothka.. "rozumiec niekiedy niemoc innych" ..ladnie ujelas to nad czym pracuje u siebie

Dziękuje wszystkim za odpisanie i zrozumienie. Byłam u psychologa u psychiatry itd. Ogólnie to mam takie ataki, ze kładę się i nie mogę ruszyć ręką, nogą. Ciało mam bezwładne jak zwłoki, mam też tak że zaczynam się śmiać, a za chwilę płaczę i boje się. Okropnie mówią,  ze wyglądam wtedy jak 3 letnie dziecko. Panicznie się boję. Nikt nie wie co to jest, ciężko opisać wszystko. Czasem kładę się, płaczę i nic do mnie nie dociera. Zamieniam się w małą dziewczynkę. Kiedyś jak zabrało mnie pogotowie to tak siedziałam, włosy rwałam, płakałam i się bujałam. Takich ataków jest wiele. Lekarze dają leki ale nic nie mówią czy to depresja nerwica czy coś z psychiką. Jeżeli ktoś wie coś na ten temat to niech mi pomoże, podpowie. Dodam  że pracuję nad sobą. Cieszę się z tego co mam. To nie jest tak, że robię ofiarę z siebie. Nie mówię dużo o tym, ale to co daje w domu narzeczony: mnie wyzywa i składa wszystko na mnie, ze to ja najgorsza. Rodzina też, że psychiczna, nie warta a narzeczony dobry ale jak by był taki dobry to wspierałby mnie a nie dobijał. Wiem ze sama na siebie muszę liczyć. Dam radę, bo mam was. Daliście mi siły, niby kilka slow a jak wiele. Też chciałabym tak komuś pomóc jak wy mnie. Dziękuje i pozdrawiam

Sory za te byki ale pisze tak szybko i w ogóle jestem mało wykształcona także proszę o zrozumienie i przymrużenie oczka na błędy

Witajcie
u mnie jest coraz lepiej.
ale tak naprawdę musiałam pomóc sobie sama.
staram się codziennie mówić ze będzie dobrze...
tak się cieszę iż jest to forum
ZE JESTESCIE!!!!

Witam wszystkie Forumowiczki i moze Forumowiczów Jestem tu dziś pierwszy raz... i w sumie nie wiem od czego zacząć. Czytam różne posty i sie zastanawiam czy jest sens Wam zawracac głowe, ale moze -jak nawet nikt nie odpowie to - wypisanie sie cos mi pomoże. Ostatnio zauważyłam u siebie dziwne lęki, ciągle jestem zdenerwowana i czuje jakby mi sie wszystko w środku zaciskało az brakuje tchu chwilami. Problem jest w tym, ze skończylam niedawno studia, mam prace ktora nie do końca mnie satysfakcjonuje, mężczyzne, z którym nie umiem byc szczesliwa i w sumie mieszkam w miescie gdzie prawie nie mam znajomych (poza znajomymi mojego chłopaka). Czuje ze sie dusze i nie wiem co z tym zrobic, czasem mam ochote rzucic wszystko w ..... i wyjechac. Z drugiej strony jest ktos na kim mi zależy, lubie go i chce z nim byc. Tylko mam czasem wrażenie ze on nie do końca jest przekonany do tego zwiazku a ja swoimi zachowaniami jeszcze bardziej to pogłębiam. Nie powiedzial mi nigdy ze mnie kocha jestesmy ze soba dopiero rok, wiem ze to krótko i ze powinnam wymagac od niego niczego tym bardziej ze wiem ze naprawde mu zalezy, spedza ze mna wolne chwile, czasem rezygnuje z czegos zeby byc ze mna, ale tu sie pojawia kolejny problem jak go nie ma przy mnie to zaraz mi sie wydaje ze mnie zdradza, ze jest gdzie indziej niz mowi itp. Ta sytuacja mnie paraliżuje całymi dniami potrafie sie nad tym zastanawiac ;/ i czuje ze długo nie wytrzymamy takiego napiecia chce byc znow uśmiechnieta, byc soba, umiec zyc tak jak kiedys.... nie wiem czemu tak jest ale juz mam dosc. Zastanawiam sie nad wizyta u psychoterapeuty, bo inaczej to zniszcze nie tylko zwiazek ale i siebie. mam jednak nadzieje ze z kims z Was bede mogla pogadacna forum... moze trzeba niewiele zeby wrocic do równowagi... i moze to nie wina faceta ze mam ciagle pretensje tylko we mnie sie cos zepsuło Bede wdzieczna za odpowiedz. pozdrawiam

Bardzo dziekuje za odpowiedz. Zastanawiam sie nad lekarzem... nie wiem jednak czy to pomoże tak naprawde. Bardziej chyba problem leży w tym własnie ze jestem tu "sama". Mam przyjaciółke ale mieszka w Londynie i nie bardzo mamy jak gadac. Prawda jest ze potrzebuje oderwania, nie myslenia ciagle o facecie i nie opieranie na nim wszystkiego... a tak to niestety teraz wyglada ze mam pretensje o wszystko... nic niby nie robi a ja sie czepiam bo chce isc na impreze, na której bedzie jego była, oczywiscie mogłabym pojsc z nim bo mam imienne zaproszenie, ale nie.... bo mnie laska wkurza i inna rzecz ze beda tam tez inni ludzie, nie znam ich za bardzo a wiem ze przez ta.... nie bede sie dobrze bawic. To jest paranoja i wiem o tym, ja jako taki kontakt z moim byłym utrzymuje i to jest ok... a on nie moze (nie ze nie chce, tylko mnie to tak strasznie wkurza) Jestem chorobliwie zazdrosna i to miedzy innymi powoduje we mnie takie reakcje.... dzis jest jakby lepiej. Nie wiem czy po wczorajszej kłótni czy po czym ale jakos mi lżej...w sumie nic nowego nie powiedzial, a tak naprawde chyba pierwszy raz od nie wiem kiedy uwierzylam w to co słysze... a jeszcze niedosc ze sama uwazam ze to paranoja to do niego mam pretensje ze tak mowi... ehhh. a moze tez to ze dzis mam sie spotkac ze starym znajomym i to mnie jakos oderwie od myslenia o tym ze moj facet cos robi za moimi plecami, zdradza albo nie wiem co.... masakra jakas. Jeszcze raz dzieki za odp. Kropelki moze kupie choc narazie pije meliske - moze cos zdziala. pozdr

Witaj kochana napisałaś:czy my tacy ludzie jestesmy straceni? też to pytanie sobie zadawałam:((od pół roku mam depresje. Leczę się ok 2mies byłam u psychiatry bo już było naprawdę żle ponieważ próbowałam popełnić samobójstwo:((było mi tak obojętne wszystko..mój mąz też ze mną nie wytrzymywał krzyczałam szarpałam nim i nie rozumiałam dlaczego każdy myśli że ja starałam się zwrócić na siebie uwagę. wyzywali mnie od wariatek,która chce być w centrum..a ja wołałam o pomoc. Dawniej byłam przebojową uśmiechniętą dziewczyną. wesołą pełną energii nie przejmowałam się tak niczym. Aż dopadła mnie depresja stwierdził to psychiatra i  oprócz tego  przeszłośc moja dziecinstwo w strachu.. czyli DDA. Ale do rzeczy po tym moi przyjaciele ci ,którzy zrozumieli,że ja nie udawałam swojego zachowania są ze mną. Mąż się zmienił wspiera mnie.Biorę leki i jest lepiej. Wstaję rano z uśmiechem na twarzy dawniej płakałam,że w ogóle muszę wstać i zająć się domem. Mam inne podejście. Śmieję się wychodzę nie krzyczę umiem opanować stres. Wiele zależało też od mojego nastawienia bo ja bardzo chciałam wyjść z tego i nadal walczę.Widzę efekty i to daje mi kopa by się zmieniać mam dla kogo żyć. Bardzo ważne jest by ludzie nie uważali nas za dziwolągów nie odwracali się..ten kto nie miał styczności z tym to tego nie zrozumie....wiele by opowiadać na temat depresji jak potrafi wyssać energię i chęć do życia zrobić tak,że człowiek czuje się jak śmieć. Bardzo dziękuję mojej przyjaciółce,którą traktowałam jak wroga celowo ją odpychałam,że mimo wszystko jest nie daje mi się poddać gdy mi ciężko.  Więc jak czytam na forum o depresji to doskonale rozumiem i wiem jak potrzebne jest wsparcie i zrozumienie..

Kobieta90
Wiem, co czujesz. Mi też jest bardzo trudno. Ciągłe kłótnie z mężem pomimo chęci. Wini mnie za pogodę, warunki na drodze do jazdy, płacz dziecka w nocy. Często podnosi głos nawet o tym nie wie, wypiera się wszystkiego. Nic go nie cieszy, a ja nie mogę  mu pomóc, bo każda rozmowa i zwykłe podtrzymanie komunikacji daje mu pretekst do obwiniania mnie, wciąż doszukuje sie podtekstów mających go obrazić.
Najgorsze w tym wszystkim jest zaprowadzenie męża do lekarza. Drżę kazdego dnia o nasze małżeństwo i błągam żeby się opamiętał. Ale powoli dociera do mnie, że to niemożliwe,teraz wiem, że nie robi tego specjalnie, nie jestem winna jego osądzaniu, ale choroba. Jedynym ratunkiem jest lekarz, ale nie wiem jak go tam zaprowadzić. Teraz to mąż musi przyznać się do choroby, a z tym już gorzej.