Jak odpuścić? - Netkobiety.pl

Najgorszy w tym wszystkim jest jego alkoholizm, bo jesli faktycznie, alkohol nad nim panuje to  szkoda ciebie na taki zwiaze. Fcet nie chce byc z toba, wyraznie ci to komunikuje, a za dwoje zwiazku nie stworzysz, moze go przerasta sytuacja ze musi wybierac miedzy toba a corka, moze alkohol dla niego wazniejszy, a skoro nie chce sie leczyc, to ty nic nie poradzisz

Witajcie, dziękuję za Wasze komentarze.
Sporo w tym racji, podziałało otrzeźwiająco.
Faktem jednak jest, że ja nie dążę do spotkań z nim. Mieliśmy trochę spraw 'natury formalnej' do załatwienia. Ja chciałam to załatwić zdalnie, żebyśmy nie musieli się spotykać, bo działa to na mnie wybitnie źle, ale to on uparł się, że musimy się spotkać.
Byłam przekonana, że spotkanie potrwa 15 minut, wymienimy dokumenty i rozejdziemy się, a tymczasem to on chciał 'pogadać'. To podczas tego ostatniego spotkania, pomimo mojej chłodnej postawy powiedział, że jest mu źle, ze mu wszystko pasowało (??), że wspomina dobre chwile i tęskni. Sam z siebie - nie pytany - opowiadał mi co u niego słychać prawie godzinę i wypytywał o to samo.
W dodatku, nie załatwiliśmy wszystkiego (wbrew ustaleniom) i już mi zapowiedział, że musimy się spotkać z początkiem października.
Jest mi po prostu z tym wszystkim fatalnie :-(

Jak to nie dążysz do spotkań, skoro wcześniej pisałaś, że:

.
Podczas spotkań, jeśli już rzeczywiście nie potrafisz konsekwentnie ich odmawiać, mogłabyś także nie wchodzić w niepotrzebne dyskusje, ale skupiać się na meritum i ich celu.
Moim zdaniem karmisz się złudzeniami, bo chcesz żebyście ponownie się zeszli i dlatego pozwalasz na spotkania, które upływają na wylewaniu żalów, wciąż myślami wracasz do tego, co było, skupiasz się na tym, co podtrzymuje Twoje pragnienia a bagatelizujesz ewidentne oznaki tego, że Twój były partner nie chce kontynuować Waszej relacji i tylko nie potrafi się pogodzić z tym, że sam się przyczynił do jej rozpadu i próbuje Cię przekonać, że to Twoja wina.
Musisz odpuścić we własnej głowie, zrozumieć, że z tej mąki chleba nie będzie zamiast pielęgnować w sobie obraz czegoś, czego nie ma i nie będzie.

Zrobiłaś co mogłaś .Przynajmniej nie udawał że go interesuje leczenie nie udawał też że się leczy i mu zależy  jego wybór czy wolny sprawa dyskusyjna .Chociaż zdaje sobie sprawę że marna to pociecha dla Ciebie teraz.

Podobne wątki z forum myślę że warto przeczytać.

https://www.netkobiety.pl/t112733.html
https://www.netkobiety.pl/t119545.html
https://www.netkobiety.pl/t119233.html
https://www.netkobiety.pl/t115810.html
https://www.netkobiety.pl/t104375.html
https://www.netkobiety.pl/t117868.html
https://www.netkobiety.pl/t117164.html
https://www.netkobiety.pl/t119836.html

Dużo czytałam o alkoholikach, ich opowieści i zwierzenia. To co zrobił Twój przyjaciel ( i robi ) ze swoim życiem, związkiem to klasyczna równia pochyła w dół. Pewnie za jakiś czas znowu się otrząśnie i odbije ale i tak będzie coraz gorzej.Pasławek podał Ci linki do takich tematów. Ale wydaje mi się, że powinnaś dać sobie spokój , bo po co Ci to, skoro wiadomo, że alkoholikowi nie można pomóc, on musi sięgnąć dna, żeby walczyć z chorobą. Tak więc nic nie zdziałasz a tylko zdrowie ( psychiczne) stracisz. Uciekaj jak najdalej i ciesz się spokojem.

Paslawek dziękuję.
Faktycznie nawet nie zauważyłam kiedy wszystko zaczęło się kręcić wokół jego problemów. A ja, jak ta satelita.
Może po prostu nie zauważyłam skali problemu, bo przecież wydawał się normalnie funkcjonować na co dzień (firma, rodzina, znajomi).
Bywają momenty, że się zastanawiam, czy może wyolbrzymiłam, przesadziłam, wydawało mi się.. ale chyba jednak tak nie jest.

Typowe w związkach z alkoholikami wysokofunkcjonującymi (bo tak się to nazywa). A ten typ alkoholizmu wcale nie jest taki rzadki, z badań wynika, że codziennie pije 18% korpoludków, a kolejnych 40% kilka razy w tygodniu!

dubel

Szansę ma jeżeli będzie systematycznie kontynuował terapię ,ale picie wykrzywi mu i może uniemożliwić identyfikacje własnego problemu,może u niego to pójść w takie włączenie terapii i całej wiedzy w chore racjonalizowanie swojego picia i wypieranie,obwinianie rodziców ,ale kto wie małe rysy czasem przechodzą w pęknięcia .Dobre i to na tym etapie coś tam trafia alkoholicy to nie debile wbrew pozorom  tylko ten opór jest natrętny strasznie potęguje egocentryzm zarozumiałość pychę.
Bywa że na tego typu terapie DDA chodzą leczący się alkoholicy i opowiadają o swoich doświadczeniach z rodzicami i o sobie więc kto wie.Sami DDa mają sporą świadomość problemu.
To też oczywiście zależy od tego jak on traktuje tę terapię bywa, że robi się coś żeby sobie udowodnić, że albo się nic nie da zrobić albo, że nikt nie może pomóc,nie ma rady i ratunku lub że to idiotyczne -  pokrętne to znałem takiego jednego z AA nawet łaził przez parę miesięcy na prochach uspokajających i na lekkim rauszu na mityngi mądrzył się straszliwie( bardziej niż ja ) ale pękł wreszcie nie wytrzymał ruszył w cug dopił się solidnie.
Miał na tyle jaj że wrócił do AA i powiedział o wszystkim przyznał się sam przed sobą że ściemniał - do dziś jest trzeźwy.
Różnie się uderza o dno .
Ty się tym nie przejmuj naprawdę zniosłaś wiele i postąpiłaś w porządku teraz zatroszcz się o siebie .Nie rób sobie złudnych nadziei.
Jak pokochasz znowu siebie zniknie cały ból - nie zapomnisz wszystkiego , ale cierpieć nie będziesz jak coś tam wspomniesz z przeszłości.
Trzymaj się

Nie, nie chcę. Od razu poszłam na terapię (mam cudowną terapeutkę), właśnie po to, żeby już nie otwierać tych drzwi, bo wiedziałam, że jestem jeszcze mało odporna na te jego manipulacje. Ona od oczątku była zdania, że powinnam uciekać z tego związku.
Czasami faktycznie dopadają mnie jakieś 'lewe' myśli, ale sprawa jest dość jeszcze świeża, więc to chyba naturalne. Uwierz mi, staram się przed tym bronić każdego dnia; po prostu nie zawsze wychodzi.

Joasia, mi moj eks tez wmawiał, ze pije bo lubi. Raz się nawet przyznał, ze robi to od 20 lat (!!) i nie mi to oceniać czy to źle, czy dobrze. I ze to jedyny sposób jaki zna na rozładowanie napięcia, również tego, którego ja mu rzekomo dostarczalam.
Doskonale Cię rozumiem, jak ciężko jest się w tym zorientować, zwłaszcza jak ma się na oczach filtr pt. „kocham go”.  Niestety przed faktami się nie obroni. Mi oczy zaczęła otwierać moja terapeutka. Gdyby nie ona to pewnie racjonalizowalabym jego picie kolejne 3 lata. Wiem, ze ręce opadają, ale chyba tak już z nimi jest, czasami nie da się wytłumaczyć najprostszej rzeczy, bo przecież on „wie najlepiej”.
Wiem ze tęsknisz i wiem ze to dla Ciebie okropne. Jeszcze przed chwilą tam byłam. Ale codzienne jest coraz lepiej. Pierwsze 2 miesiące myślałam ze skonam, wrzesień już zaczął przynosić ulgę, widzę sprawy coraz wyraźniej i z tej perspektywy nie mogę żałować tej decyzji.
Moj eks nie odzywał się tygodniami, może  myślał ze będę go błagać żebym mogła wrócić, ale to nie nastąpi i on już o tym wie. Od wczoraj wypisuje jakieś zaczepki smsami, niestety.
Bądź silna, teraz jest słabo, ale robisz to po to żeby później było lepiej. Z alkoholikiem, który nie chce się leczyć po prostu się nie da. Pamiętaj o tym, jak twojemu eks miną zaraz fochy i przejdzie w tryb wywoływania w tobie współczucia i winy

Tak, to jest masakra. Dla mnie to jest tak niewiarygodne, żeby zaprzepaścić wszystko dla butelki, że na prawdę ciężko mi to jest pojąć.
Do tej pory mam momenty, że przychodzi myśl, że przesadzałam z tym jego drinkowaniem. Z drugiej strony jak poczytałam na forum, co kobiety znoszą decydując się zostać w takim związku to dla mnie jeszcze chyba większa masakra.
Mój były nie wpadał w ciągi (choć pił codziennie raz więcej raz mniej) i nie awanturował się (po prostu zasypiał), ale przecież to nie znaczy, że to wszystko za jakiś czas mogłoby nie nastąpić. ZGROZA

Joasia1979 nawet nie wiesz jak bardzo cię rozumiem.
Spędziłyśmy z naszymi byłymi kawał czasu - to zaangażowało uczucia, emocje, energię.
Napisałaś wcześniej, że rozstaliście się kilka tygodni temu, więc to zupełnie naturalne, że ciągle to przeżywasz.
U mnie od rozstania minęły ponad 3 miesiące, a nadal jest mi ciężko i są dni, że na prawdę jest słabo :-(
Wczoraj na przykład wybrałam się z mamą do Kazimierza Dolnego na wycieczkę i dałam się tak zbałamucić jakiejś cygance, że wyciągnęła ode mnie wszystkie pieniądze (nawet się nie musiała specjalnie postarać). KURTYNA.

Ale jedno wiem, że im więcej czasu mija, tym rozum jest coraz silniejszy a emocje słabną. Tylko wytrzymaj.
Bo to nie jest ok jak twój partner codziennie pije, a czasami pije tak, że zasypia w ubraniu na kanapie. To nie jest ok jak na każdym wyjeździe towarzyszy wam "wierna towarzyszka" whiskey w bagażniku, żeby ją odpalić zaraz po zalogowaniu się w hotelu (swoją drogą mi też odpalał, więc zaraz ten problem mógłby również dotknąć mnie). To nie jest ok, że prawie każda impreza musi się skończyć uwaleniem do podłogi, a jak nie to trzeba sobie nalać zaraz po przyjściu do domu"bo było za mało". I przede wszystkim, to nie jest ok, że komunikujesz, że ci to przeszkadza, a ten komunikat to jest jak grochem o ścianę. To jest bez sensu i dopóki jeden z drugim nie zacznie się leczyć, nie wierzę, że coś by się zmieniło.
W moim przypadku zaakceptowałam fakt, że to się po prostu nie wydarzy - mechanizm obronny nałogu jest tak silny.

Mi pomagają najblizsi oraz terapeutka, a jak jest na prawdę smutno to sobie wyobrażam jak będzie wyglądało moje życie za jakiś czas :-)

Dokładnie! każdy wyjazd to butelka, weekend picie, często mu mówiłam,że przez całe wcześniejsze życie nie wypiłam tyle alkoholu co z nim, kiedy twierdził, że nie ma problemu z piciem proponowałam by w tygodniu nie pić, a w weekend sobie poimprezować, zgadzał się... a później i tak nie wytrzymywał, nie było ani jednego tygodnia w którym nie napił się alkoholu. Ja stwierdziłam, że tak nie mogę żyć bo popłynę z nim, dlatego zaczęłam odmawiać. Miałam wrażenie, że przy mnie pije więcej, bo to ja coraz częściej prowadziłam, bo to ja ogarniałam dzieci, Jego dzieci na imprezach i wyjazdach jako ta trzeźwa, zatem byłam faktycznie przykrywką do Jego picia, bo przy mnie mógł sobie spokojnie wypić i nie bać się, że w razie czego nie będzie osoby trzeźwej do opieki nad dziećmi. Też miał być ślub, wspólne dziecko, dom... uderza mnie podobieństwo tej sytuacji... dzieci zostały z nim, bo Jego żona to alkoholiczka, teraz już po odwyku, dziewczyna się trzyma dzielnie, a on płynie i płynie i płynie...
chyba faktycznie się na takie spotkanie AA wybiorę, tak długo nie widziałam tego mechanizmu odpychania mnie w celu swobodnego picia, zagłuszałam swoją intuicję, już teraz nie wiem co było prawdą a co Jego pijackim gadaniem... szkoda mi tych Jego Dzieciaków, bo to małe jeszcze Chłopaki, bardzo się związałam z nimi
ale wszyscy mi powtarzają, to Jego Dzieci nie Twoje, nie masz obowiązku się martwić i ratować.
chciałabym by było już za pół roku, może wtedy będzie mi łatwiej opanować kołowrotek emocji i myśli. Przepraszam Liz, że podpięłam się pod Twój wątek, ale Twoja sytuacja tak zbliżona do mojej pozwoliła mi szerzej otworzyć oczy.

To proste Liz zdarzyło im się raz na pewno ,faceci tak muszą czasem się zresetować, to taka męska przyjaźń, albo to przez kolegę ,namówił go a ,ale on jak zechce to przestanie dla Ciebie,a Ty go zmienisz i uratujesz bo tak.
A on tylko czeka żeby go ratować byle tylko nie uratować,Dobrze wie że nikt tego nie jest w stanie zrobić .
Sam jeszcze wierzy że jak to tamto się zrobi i stanie to będzie pić normalnie od jutra trochę silnej woli i żeby świat był inny ludzie inni i już .
I tak się kręciło z dnia na dzień .

Joasia, to nie rozdwojenie jaźni tylko pijane myślenie.
Ja z moim byłym spotkałam się 3 razy po naszym rozstaniu (głównie z powodów zawodowych), najpierw potrafił powiedzieć, że nie mogło nam wyjść bo problemy, awantury i kłótnie, a następnym razem, że mu wszystko pasowało (??!). Ostatnio powiedział mi nawet, że dźwięczą mu moje słowa w głowie i cały miesiąc się nie napił piwa do obiadu! To tylko potwierdza moje podejrzenia, bo przecież człowiek, który nie ma problemu z piciem, to chyba nie musi go kontrolować?

Nie sposób się dogadać, jak ktoś ciągle manipuluje. Pasławek ma rację, po dłuższym piciu działanie alkoholu na mózg robi swoje. To pewnie dlatego nieustannie w tym związku towarzyszyło mi poczucie kompletnego niezrozumienia i bezsilności. A nawet zagrożenia, bo jeździł samochodem jak wariat, bez prawa jazdy a zdarzało się, że pod wpływem.. heh. Że też dawałam na to przyzwolenie. Muszę to sobie wybaczyć i cieszyć się, że mnie nie zabił...

Joasia, wiem, że masz poczucie straconych lat, ale nie możesz tak myśleć, że już zostaniesz sama. Jesteś młodą kobietą, hektar życia przez Tobą.
Trzeba tylko odreagować i przerobić. To wymaga trochę czasu. Ja najbliższy rok zamierzam poświęcić tylko sobie.

Bohater i przykład dla młodzieży ze manie raczej marny. , jeszcze woda sodowa mi nie uderzyła do głowy z próżności mam nadzieję.
Jak miałem z 25 lat rozbiłem sobie głowę po pijaku wcześniej nie miałem jakiś większych kłopotów poza drobnymi kontuzjami
po tym epizodzie rodzina i narzeczona zmusili mnie do pójścia na leczenie wezwano psychiatrę itp.
Poszedłem do poradni na terapię i na mityngi AA ale wtedy stwierdziłem że to nie dla mnie i dam sobie radę sam - nie dałem
dość szybko wróciłem do picia i ćpania a po kolejnym zawaleniu jakiejś sprawy i kłótni moja ówczesna  dziewczyna trzasnęła drzwiami i odeszła.
W pierwszej chwili poczułem ulgę bo mogłem robić co chciałem ,ale szybko zrobiło mi się żal tego że odeszła bo to świetna dziewczyna.
Ze dwa lata korzystałem z "wolności" i zalewałem gorycz rozstania do którego właściwie to sam doprowadziłem rodzice, rodzina i znajomi po kolei mieli mnie dość .Po kolejnym ciągu miałem wypadek trafiłem do szpitala miałem padaczkę delirium podczas jazdy.
W szpitalu a byłem tam już drugi raz w ciągu 2 lat po drodze zaliczając szybko fazy uzależnienia i mając różne objawy tego omamy zapaść itd postanowiłem iść na leczenie tym razem dobrowolnie .
Nie wszyscy moi znajomi sięgnęli takiego jak ja dna niektórzy uderzyli mocniej niektórzy nie aż tak nie wiem od czego to zależy żeby pójść na leczenie.
Wiem że prawie każdy ma szansę i wybór jak przyzna przed sobą że jest chory te osobiste dna są naprawdę najprzeróżniejsze .
Poznałem też na terapiach i różnych mityngach  mnóstwo ludzi, kobiety związane z alkoholikami  - żony dziewczyny matki i siostry z Al anon stąd wiem jak jest nie tylko z własnego doświadczenia.
To że wytrzeźwiałem,żyje, założyłem rodzinę, wychowaliśmy z żoną córkę w dużej mierze i pośrednio zawdzięczam temu że zostawiła mnie wtedy dziewczyna przestała mi pomagać i dostarczać chorych emocji dała mi wybrać czego  chce  - tego jestem pewien.

Może się tak skończyć albo jeszcze gorzej znam wielu alkoholików którzy mieli podobnie do opisanych prze Liz i Joasię.Tutaj to ruska ruletka naprawdę różnie może być .Mój styl picia był bardziej imprezowo -  "ułański" rock 'n' roll przez co wyniszczający no i brałem narkotyki dużo i często pod koniec piłem sam, ale znam takich co do dziś ćpają piją i żadnych konsekwencji a sami wiedzą o swoich uzależnieniach niby leczyli się i nic niektórzy z moich znajomych z młodości nie żyją od lat trudno tu wyrokować.
Te fazy alkoholizmu/uzależnienia to umowna sprawa a alkoholizm jest dość progresywny zmiany i wkraczanie w inne fazy jest bez reguł i żadnej kontroli .Dynamika w czasie i rozwoju narkomani alkoholowej zależy od wielu czynników dużo tych zmiennych czasem drobna zmiana jest katalizatorem przyśpiesza dno inna sprawa że niektórzy alkoholicy mają ogromnie duże zdolności do przystosowywania się  nawet do bezdomności a utrata pozycji i statusu społecznego to jakby nie problem. 
Jedni tak sobie popijają drinkując i będąc na rauszu dzień cały przez jeszcze 15 lat a inni po roku  2-3 latach od takiego rozstania z kobietą jak opisane wyżej   wpadają w ciągi i zliczają padaczki zatrucia omamy itp
Jeszcze inni tracą pracę ,firmę ,majątek ,jak się komuś wydaje że to nie możliwe to się myli tu wszystko jest możliwe.

Dzięki liz .
Tylko nie ja tu jestem istotny.
Ważne pytanie postawiłaś w tytule wątku.
"Jak odpuścić ?" pytanie pomocnicze komu najpierw odpuścić ? i co takiego ?
Sugeruje i polecam najpierw odpuść sobie zrobiłaś co mogłaś i potrafiłaś w tym momencie swojego życia z wiedzą i świadomością jaką miałaś nic więcej już nie zrobisz dla tego człowieka.Niczemu nie jesteś winna on nie zachorował przez Ciebie i jego picie nie jest związane z Tobą alkoholik pije bo tak ma i pije bo jest alkoholikiem, reszta to pijane myślenie nawet niby na trzeźwo - nie po alkoholu,wymysły urojenia ,chore emocje,walka z sobą o kontrolę,złudzenia i zależność fizyczna/psychiczna regulowanie uczuć w niedojrzały sposób, zaprzeczenie, sprzeczności, zakłamywanie tak dziwna choroba w wielu dziedzinach życia.
Teraz zajmij się sobą zaopiekuje się i wylecz swoje rany ,urazy,żale do siebie i do niego .
Zycie z osobą uzależnioną powoduje to że prawie nikt nie wychodzi z tego bez szwanku i nie staje się lepszą osobą nie zawsze obrona przed uzależnionym i jego myśleniem zachowaniami jest w porządku to pozostawia ślady.Gdzie Ty w tym co się stało z Twoim życiem ?
Jak będziesz solidnie pracować nad sobą pogodzisz się i wrócisz  do siebie staniesz się nowa w swoim życiu na fundamencie tego co w Tobie dobre.
Oczyścisz się wywalaj jak leci wszystko nie bądź dla siebie surowa.
Odzyskasz swoje życie zapanujesz nad nim i nie będziesz już musieć dręczyć się zależnym myśleniem ,co on zrobi co myśli i czuje o Tobie i co ty musisz zrobić jak zabiegać o jego łaskę i względy żeby go nie drażnić męczyć żeby mu nie było przykro.
To wszystko jest do zrobienia i w zasięgu Twoich możliwości nie raz mogłem obserwować taki proces godzenia się i akceptacji siebie rozliczania z przeszłością u różnych ludzi z różnymi problemami.To dla mnie jest i było cenne móc towarzyszyć innym przy tym.
Skutkiem rozwoju (uwaga wielkie słowo ! ) duchowego może być prawdziwy trwały spokój wewnętrzny niezależny i mimo tego co się dzieje Mnóstwo odkryć przed Tobą i rzeczy o których nie masz jeszcze pojęcia ,wiele wzruszeń ,radości  .
Przejdziesz przez ból i cierpienie,gniew,smutek,rozpacz rozstania do tego to możliwe i to żadne bajki to się z ludźmi dzieje naprawdę i nie trzeba być zakonnikiem czy mnichem.Potem jest po prostu normalnie spokojnie.
Wtedy przebaczenie przyjdzie łagodnie i radośnie jakby samo razem z pogodą ducha - widziałem to i doświadczyłem tego uwolnienie jest przepiękne i najcenniejsze a najważniejsze że w Twoim zasięgu.Nie ważne ile czasu to potrwa.
Życzę cierpliwości do siebie i wytrwałości a dlaczego bo mogę i chce to zaszczyt dla mnie móc napisać takie coś.
Trzymaj się

PS Do Joasi też to samo mogę napisać.

A wiesz, sama się ostatnio zastanawiałam, czy to kochanie to było prawdziwe, czy gra pozorów. Niby ciężko mi sobie wyobrazić, żeby tak udawać przez kilka lat, z drugiej strony fakty są faktami. Poza tym nawet gdyby, to coś na krótko tej miłości wystarczyło.
Moja terapeutka wysnuła nawet wniosek, że skoro jego tam nie ma, tylko jest alkohol, to tak na prawdę mogę nie mieć bladego pojęcia jaki on jest na prawdę, bo uzależnienie było o wiele wcześniej, niż ja się pojawiłam w jego życiu.

Z resztą jakie to ma teraz znaczenie? Słusznie zauważyłaś, że nawet jeśli nie jest alkoholikiem, to sam fakt komunikowania przez najbliższą osobę, że to picie przeszkadza, powinien go zmobilizować do zaprzestania/ograniczenia. Skoro tak się nie stało to znaczy, że nie chciał, albo po prostu nie mógł. Efekt ostatecznie dla nas jest ten sam.

Dzisiaj mój były do mnie zadzwonił, żeby umówić się na spotkanie na poniedziałek, żeby załatwić ostatnie służbowe formalizmy.
Obiecałam sobie, że nie dam się już wciągnąć w żadne zaprzeszłe żale (jak ostatnio) i to spotkanie będzie już naszym ostatnim.
Potem, mam nadzieję, nastąpi ulga...

Jestem jednak miękka jak plastelina :-(
Widziałam się z ex. Miałam wszystko poukładane w głowie, żeby załatwić co było do załatwienia i się pożegnać.
Zamiast tego dałam się znowu wciągnąć w dyskusję, która trwała prawie 1,5 godziny.
W trakcie rozmowy podało, że właściwie można by było odgrzebać 'temat', a za chwilę, że się obawia jakby to było.
Odniosłam wrażenie, że nadal mnie obwinia za nasze rozstanie, że nie wytrwałam przy nim..
Na koniec zapytał, czy możemy się zobaczyć, odparłam, że zadzwonię, ale nie wiem, czy powinnam to zrobić?

Spotkaliśmy się.
Ostatecznie stwierdziliśmy ze to nie ma sensu. On powiedział ze pewnych rzeczy nie da się naprawić, wyprostować i ze żadna terapia może tego nie zmienić... nie chce żebym na to czekała.
Po jego stronie chyba się wypaliło. Powiedział, ze moje odejście i oddanie pierścionka zaręczynowego spowodowało ze strach jest większy niż chęć bycia ze mną i już nigdy nie będzie tak jak kiedyś było.
Ja powiedziałam, ze nie będę się już kontaktować z nim, nie ma sensu kijem Wisły zawracać..
Wiem ze tak trzeba, ale strasznie, strasznie boli.
Teraz to już nawet nie wiem co czuję, jakaś pustka i cisza mnie ogarnęła. Bardzo to przygnębiające. Czy tak już będzie?

Paslawku, czy mogłabym napisać maila do Ciebie i o coś zapytać?