Trudne życie, niszczymy siebie nawzajem a w tym wszystkim jest dziecko - Netkobiety.pl

Witam wszystkich. Piszę tu bo potrzebuję porady, wsparcia. Sama się w tym wszystkim pogubiłam i nie wiem co robić. Chyba nie jestem szczęśliwa choć teoretycznie powinnam być. Mam wspaniałą córeczkę która ma 6 miesięcy i faceta starszego ode mnie ponad 25 lat.Do tego mam osobowosc borderline i paranoiczną. Chodzę na terapię, do psychiatry ale facet komletnie mnie nie rozumie. Twierdzi że udaję, nie jestem chora i niepotrzebmie wydaję kasę na psychiatrę. A czasem w kłótni twierdzi że jestem wulgaryzm. Prawdę mówiąc nie mamy własnego życia, bo co to za życie, mieszkamy u mojej rodziny i każdy się do wszystkiego wtrąca. Marzę o własnym mieszkaniu, zeby sobie wynająć i zacząć prawdziwe życie na własny rachunek. Ale chyba nigdy do tego nie dojdzie, ja na razie siedzę z małą w domu i dopiero od września idę zaocznie kończyć szkołę. A on nie skończył technikum i ciężko jest z jakąś robotą, pracuje na budowie ale to robota raz jest, raz nie ma. Ciężko jest coś odłożyć.
Szczerze to mam dosyć życia. Jak teraz przyszła codzienność to nie ma już tego co było przedtem. Nie umiemy ze sobą normalnie rozmawiać. On nigdy nic mi nie mówi żeby mnie nie denerwować. Nie powie mi ze ktoś go wkurzył czy że się czymś martwi. Czasem w kłótni krzyczy że jemu nic nie wolno ale jak pytam co na przykład to wtedy nie chce ze mną rozmawiać. Nie umiem się powstrzymać i grzebię mu w telefonie. Gdy widzę że z kimś rozmawiał albo pisał to dociekam kto to i czemu ma z tą osobą kontakt. Jestem bardzo, bardzo zazdrosna i agresywna. Gdy mnie okłamuje wpadam w szał, biję go, drapię i wyzywam. On w złości też mnie czasem za to wyzywa i szarpnie. Ma problem z alkoholem. Niby już nie pije wódki tylko piwo, to jednak z tym piwem jest kłopot. On mówi że piwo jest dla niego jak kompot i czasem nawet pije codziennie po jednym, po dwa. Ja się wkurzam, jest awantura i rękoczyny. On twierdzi że przeze mnie pije bo to go uspokaja. Ja nie wiem co robić. Niby teraz jest spokojniej, już nie jestem aż tak agresywna po lekach i terapi ale nadal nie potrafimy ze sobą normalnie gadać. Albo on się wścieka, albo ja.
Po drugie to uwielbiam pozować do zdjęć. Jest to moja pasja i sposób żeby trochę dorobić. On ma z tym problem. A ja uwielbiam to i wiążę życie z tym. A on uważa że mi sie "dupczyć chce" i tylko o to mi chodzi, żeby się włóczyć i dawać dupy na prawo i lewo. A to nie jest prawda. Mam taką zasadę że jak jestem z kimś to jesem tylko z tą osobą i nikt inny dla mnie się nie liczy.
Ale widocznie on w to nie wierzy chociaż nigdy go nie oszukałam, zawsze wszystko mu mówię. Nie wiem co mam robić. Zastanawiam się nad sensem tego wszystkiego. Myślę nad rozstaniem, ale nie wyobrażam sobie życia bez niego, poza tym co z dzieckiem? Ja sama nie dam rady się nią dobrze zająć. Boję się tego wszystkiego. Co wy o tym myślicie? Co robić?