Mam trudne dziecko, nie radzę sobie z uczuciem gniewu, zlością - Netkobiety.pl

Myślę, że mała wyczuwa Twój kiepski stan emocjonalny, nie od parady powiadają: szczęśliwa mama = szczęśliwe dziecko. Może powinnaś skorzystać z porady psychologicznej dla siebie, dla Waszego małżeństwa?

Pięknie Ewtula, Dziecko musi się czuć kochane i potrzebne, i co do tego nie mam żadnych wąpliwości.
Podzielam też, że dziecko doskonale wyczuwa nastroje rodziców, ich nerwy, ich stres i reaguje w taki właśnie, a nie inny sposób.

Teraz z innej strony.
Dzieci nie tylko wyczuwają nasze nastroje...dzieci doskonale wyczuwają to  co, jak i kiedy moga znami zrobić, co na nas wymusić swoim zachowaniem.
Podejrzewam, że dość długo dostawała to, czego chciała, byłaś na każde jej skinienie, na każde zapłakanie i dostawała to, czego chciała, byle tylko nie płakała, byle nie była smutna.
Im dziecko starsze, tym jego oczekiwania większe....nauczona Twoich reakcji na swoje zachowania będzie je najzwyczajniej w świecie powielać.
U mnie pomogło jedno: konsekwencja.
Nie krzyk, nie nerwy, KONSEKWENCJA.
Kiedy płakała bo czegos chciała (i to był ewidentnie płacz na wymuszenie), mówiłam jej (mów nawet, jeśli dziecko ma roczek), że porozmawiacie kiedy się uspokoi. Kiedy wiedziałam , że dziecko nie zrobi sobie krzywdy, zostawiałam, ąż wypłacze te swoje małe nerwy i się uspokoi:) I w żadnym momencie nie podchodziłam, nie ulegałam, bo to syzyfowa praca by była.
Było cholernie trudno, nie raz serce się krajało, ale przecież nic jej nie bolało...ona pokazywała charakterek, bo tak ją nauczyłam.
Wiesz, pierwsze dni były katorgą, później coraz łatwiej. W tym momencie jest złotym dzieckiem, z którym nie mam żadnych problemów, które jest szczęśliwe, uśmiechnięte, kochane
No a poza tym zacznij z małą chodzić na Play Groupy.
Kontakt z dziećmi  bardzo pomaga i wiem to z doświadczenia.
Uzbrój się zatem w cierpliwość i do roboty

Ja również myślę, że to nie tylko chodzi o opanowanie nerwów wobec małej, a o to, że wyładowujesz na niej złość, którą tak naprawdę chciałabyś przelać na męża, a nie możesz bo go ciągle nie ma.
Dzieje się źle więc jesteś rozdrażniona. Jesteś rozdrażniona, więc wszystko wkurza Cię 3x bardziej niż zwykle.
Jest dziecko. Marudzi, a Ty krzyczysz. Ona jeszcze bardziej marudzi bo czuje się niespokojnie, a Ty jeszcze bardziej krzyczysz...I tak w kółko, ciągle ta sama historia.

Powinnaś w pierwszej kolejności wziąć się za męża. Bo jeśli będziesz nieszczęśliwą żoną, kobietą to będziesz też nieszczęśliwą, ciągle wrzeszczącą mamą.
Może odseparowanie się od niego na jakiś czas pomoże, skoro rozmowy kończą się fiaskiem?
Niech za Wami zatęskni. Jeśli między Wami będzie dobrze, to i opieka nad dzieckiem przyjdzie Ci łatwiej.

Dziękuję za wszystkie sugestie.
I tak... dużo racji macie. Sama to zauważyłam, że im bardziej facet mnie drażni, tym bardziej mnie WSZYSTKO drażni, a dziecko wymaga w 100% i nie rozumie, że mam ciężki czas.
I co do niego właśnie - wiedzialam, że jest lekkoduchem, że trudno go wychować na partnera bez ociosania go z niektórych jego cech i przyzwyczajeń. Wiedziałam, widziałam. Jedno ALE... on nie byl taki. Serio. Pomagał mi. Nie unikał mnie, rozmowy, wysłuchiwał moich argumentów, potrafił się przyznać do winy, uwzględniał mnie w swoich planach. Wiadomo, czasem działal na popych, ale działal. I dużo myślałam, zastanawiałam się, od kiedy tak naprawdę tak mocno się zmienił. Wiem, że to nie był moment, a dłuższy czas, a ja widocznie tego nie zauważyłam... chociaż nie jestem osobą skoncentrowaną na sobie i nie mam tendencji do rozstanwiania ludzi po kątach. Szanowałam go zawsze, jego zdanie, jego potrzeby, jego wolność. On moje też. W ogóle uczyl się życia w stałym związku, byliśmy kilka lat ze sobą, zanim pojawiło się dziecko. Wtedy właśnie chyba najbardziej mnie zawiódł. Dla mnie to też był szok, chciałam mu dać czas na ogarnięcie się, tłumaczyłam, angażowalam delikatnie, chciałam zabierać na usg... zawsze byl zajęty. A po pracy chodził na treningi z kolegami. Jakby w ogole nie chciał wracać do domu... i co miałam zrobić? Wredna nie byłam, zachcianek nie miałam, nie rozumiałam, dlaczego tak się zachowuje. Spytałam wprost, czy chce mnei i dziecko, czy coś się zmieniło, by powiedział, by się nie bał, bo to nasze życie i cokolwiek z nim zrobimy, musimy zrobi,ć razem. Nawet jeśli by to miała być decyzja o rozstaniu - i tak ją razem musimy podjąć. On praktycznei nie gadał ze mną. Mówił i mówi, że mnie kocha, córkę kocha, że jesteśmy najwazniejsze dla niego. Był przy porodzie z własnej woli, wziął urlop, bym mogła dojść do siebie, zmienił nieco zmiany początkowo, by być wcześniej w domu, ale potem znów bum.. jak gdyby się mu znudzilo? Nie wiem. Bo gdy próbuję pogadać, jak człowiek, bez nerwów, on.... przysypia. Siedzi na fotelu, mówię, walę do niego monolog, a on cisza... więc pytam, czy ma cokolwiek do powiedzenia, a ten pochrapuje. To jest ignorancja totalna... olewanie drugiego człowieka. Kiedy mu to mówię, zła jak osa już, on mówi, że przecież mnie nie ignoruje. Rozmowa jak z durnym.. ja swoje, on zaprzecza. Np. jesteś wiecznie spóźniony. A on albo: "wiem, przepraszam" albo "nieprawda, nie jestem". I po rozmowie. Stąd moje wybuchy.

Wierzcie mi, mocno nad sobą pracuję.
I jeszcze dzis bukuję bilet, pojadę do rodziny w Polsce.
Ps. Na playgroupy chodzę z małą Staram się jak najwięcej wychodzić, bo samotność jest przytłaczająca.

Witaj JagaJaBaba,

pisałam długaśną i bardzo przemądrzałą odpowiedź, ale ją wcięło. Napiszę więc krótko o tym, co mi pomogło w analogicznej sytuacji:
1. oddanie dziecka pod opiekę zaufanej, kochającej, przyszywanej babci na 8-10 h dziennie (duży koszt finansowy, ale NIE DAŁABYM RADY BYĆ DOBRĄ MATKĄ bez jej pomocy)
2. codzienny kontakt i zabawa z innymi dziećmi
3. aktywne spędzanie wolnego czasu (moja Jag jest jak husky, musi wybiegać nadmiar energii
4. praca, która jest moją pasją, i na dodatek w ramach samozatrudnienia
5. studia psychologiczne (zaoczne)
6. gdy moja Jag ma epizod złości, histerii, agresji - mówię coś w stylu "nie podoba mi się Twoje zachowanie"/"to mnie boli, nie rób" i staram się konsekwentnie pokazywać jej, że mnie to nie rusza, i że w takim razie "złe" zachowanie nie przyniesie jej korzyści (a korzyścią może być jakakolwiek forma atencji ze strony rodzica) i nie warto go powielać. odwracam się więc i zajmuję swoimi sprawami. po którymś z kolei testowaniu mnie TEORETYCZNIE POWINNA zaprzestać zachowania, które nie przynosi spodziewanego efektu i podjąć inne, np. przyciągać uwagę rodzica przez bardziej konstruktywne i miłe rodzicowi czynności

mój partner pracuje na 2 etaty, więc siłą rzeczy żyję jak samotna matka. staram się dać Jadze szczęśliwe dzieciństwo i pełen miłości i szacunku dom, ale gdy nie mam sił na bycie dobrą matką, pakuję torbę, zostawiam Jag jej tatusiowi i wychodzę z domu.

zwykły facet - odpowiadam na Twoje pytanie: myślę, że tak, że kocham. Gdyby nie to, pewnie bym była już daleko stąd. Szarpię się z nim, bo mi zależy. Gdyby przestało - nie umiałabym się zmusić. Bo wiem, że nie jestem na świecie sama. Mam rodzinę, przyjaciół i fach w ręku. Nie byłby w stanie mnie utrzymać przy sobie. Tak myślę. Ale coraz ciężej - paradksalnie (?) - patrzeć mi na niego jak na ukochana osobą. Bo TAK MNIE WKURZA... i rozczarowuje. I wtedy sobie myślę, że mogę go kochać, ale to za mało, by z nim wytrzymać, a ja nie chcę, by moje życie polegalo na wytrzymywaniu. Już nie raz mu powiedziałam, że nie daję rady i go zostawię, jeśli nadal będę musiała funkcjonować w taki sposób. Bo jego zachowanie mocno na mnie wpływa i wplywa źle. Ta miłość mnie przestala uskrzydlać, dodawac siły i wiary w siebie. Czuję się źle sama ze sobą.

Dziękuję Wam! Siądę, pomyślę. Bilety zabukowane. Mała niedlugo ma roczek, to dobry moment na zmiany. Postaram się w Polsce iść do psychologa, pogadać o mojej samoocenie, o tym, że na siebie patrzę brzydko przez to wszystko. Może będą mi potrzebne jakieś tablety? Jejku, nie wiem. Nie brałam nigdy. Póki co "jadę" na Kalmsie i melisie.

I tak w ogóle - wczoraj wieczorem mialam załamkę. Mąż wrócił jak zwykle późno, nawet nie chciało mi się komentować. Przesiedzieliśmy wieczór razem, a jednak osobno. W końcu przysnął, a ja standardowo poszłam do kuchni małej naszykować jedzenie na noc. I spać. Ze łzami w oczach, że ZNOWU tak samo, tak bez sensu, bez czułości, zainteresowania... wstałam smutna, przeczytałam Wasze wpisy, ten, by nie przelewać złości na partnera na dziecko. Stwierdziłam, że skoro wiem, że to robię, wiem na pewno - nie będę i koniec. I wiecie co? Dzien poleciał dużo pozytywniej Duuużo

Ee, sorry, że tak bezpośrednio, ale kiedy Ty byłaś matką, jeśli dawałaś córkę na 8-10 godzin pod opiekę kogoś innego?

Cześć
Widzę ze też masz problem i to spory . Dzięki twojemu wpisowi poczułem się lepiej .(o mojim problemie) Nie mam dziecka a bardzo ostatnio chciałem ale to nie znaczy ze nie wiem jak ma się zachować facet gdy ma rodzinę . Doradze ci ze w tym związku to ty masz spodnie i to ty Wszystko ogarniasz . Widzę w twojej historii i to widać ze bardzo kochasz swojego męża i chcesz wszystko naprawić . To twoje pierwsze dziecko i macie kryzys który wspólnie przezwyciezycie .Związek w życiu jest wystawiany na próby i to jedną z największych . Czymam kciuki żeby wrescie koles się ogarna ale widać ze go to przeroslo nie dał rady. Pokaz ze ty dasz pokaz ze uratujesz to wszystko Urodzilas ile bulu przezylas a z tym rady nie dasz nie wieżę . . Jeśli wyjedziesz to nic niede to będzie ucieczka nie nauczka . Ja też uciekalem i było ciężko. Daj wam szansę . Czymaj się i wierzę ze uda się ci to wyczymac bo twój facet już pad i się poddał ty nie możesz . Pamiętaj co czujesz naprawicie to i się ponownie zakochasz tylko mocniej . Ty mi pomoglas dzisiaj dziękuję ja też chce więc pisz zawsze odpisze .

Dobrze, że sprecyzowałaś. Dzięki.