Witam, mam ogromny problem. Mam prawie 18 lat, mój związek liczy sobie już 3 rok za niedługo. Nie jest to dziewczęca mrzonka. Planuje z moim chłopakiem, partnerem, mój D. (to coś więcej więc nie wiem jak nazwać) wspólną przyszłość. Wychowałam się w rodzinie jako najmłodsza. Otaczana miłością. Ale w wieku 15 lat przeszłam drugą w życiu depresje. Chciałam się zabić. Mój D. Uratował mnie. Jest starszy o 5 lat. Można powiedzieć że to było złe, nasza znajomość, ale do niczego nieodpowiedniego nie doszło. Mój problem polega na tym, że mam świsdomość że dla moich rodziców to by wyglądało źle. Ukrywam związek już 3 lata. A muszę dodać że to związek na odległość (150 km) ufam mojemu D. Po czasie psychika mi siada. Nie daje rady żyć już z kłamstwem. A nie umiem tego zmienić. Mój ojciec dowiedział się o moim D. W chcwili załamania mojego sumienia. Powiedziałam mu podstawowe informacje. Gorsza rzecz to poinformowanie mojej mamy o tym związku. Ona jest także zagorzałą feministką jakby to ująć. Mam barierę psychiczną, boje sie że bedzie chciała zniszczyć mój związek i tym samym mnie. A jestembardzi wrażliwa na słowa. Czujejednak że musze już skończyć z kłamstwem. Mam dość. Dusze się w swoim życiu. Nie wiem jak mam jej to powiedzieć. Mam do niej żal że mi nie pomogła gdy jej potrzebowałam z depresją. Mam żal że jest tak zapatrzona w siebie że nie zauważyła że mam kogoś. Boje się jej powiedzieć o moim związku, ponieważ już próbowałam to zrobić rok temu. Usłyszałam że nic nie chce wiedzieć ani słyszeć. Załamało mnie to. Ja tak pragne żyć jak inni. Mieć swoje życie i być wolnym od kłamstwa. Potrzebuje pomocy kogoś... Kto powiedziałby jak mam to zrobić, jak powiedzieć. Nie jestem złą uczennicą podkreślam, złą córką także nie. Moim marzeniem jest pojechać z moim D. Na wakacje. Razem z jego rodziną, którą chciałabym już poznać. Nigdy u niego nie byłam z powodu rodziców. Mam cholerny problem i błagam już o pomoc. Proszę. Nie chcę tak żyć.
Zapomniałam dodać że spotykamy się co kilka miesięcy na max tydzień. Nie jest to dużo ale jest. Czuje sie wtedy najszczęśliwsza. Bardziej niz kiedy indziej. Depresja juz mineła, zwalczyłam ją. On mi pomógł z tym. Teraz czuje się dobrze i nie mam już takich problemów. Jedyny problem to utknięcie w kłamstwie. A pomysł wyjazdu na wakacje wyszedł od nas razem jakoś. Z czasem to ewoluowało. Jestem go pewna. I wiem ile ryzykuje na wielu polach, ale jak narazie jest dobrze. A kontakt on-line dawno przestał wystarczać. Ryzykowałam najwięcej gdy sama spotkałam się z nim po raz pierwszy. I następne razy. Nigdy mnie nie skrzywdził. A co do kontaktów fizycznych to jest to poważne. I także kocham go.
1 2018-05-03 02:40:08 Ostatnio edytowany przez Niczoczo (2018-05-03 12:25:37)
Witam, mam ogromny problem. Mam prawie 18 lat, mój związek liczy sobie już 3 rok za niedługo. Nie jest to dziewczęca mrzonka. Planuje z moim chłopakiem, partnerem, mój D. (to coś więcej więc nie wiem jak nazwać) wspólną przyszłość. Wychowałam się w rodzinie jako najmłodsza. Otaczana miłością. Ale w wieku 15 lat przeszłam drugą w życiu depresje. Chciałam się zabić. Mój D. Uratował mnie. Jest starszy o 5 lat. Można powiedzieć że to było złe, nasza znajomość, ale do niczego nieodpowiedniego nie doszło. Mój problem polega na tym, że mam świsdomość że dla moich rodziców to by wyglądało źle. Ukrywam związek już 3 lata. A muszę dodać że to związek na odległość (150 km) ufam mojemu D. Po czasie psychika mi siada. Nie daje rady żyć już z kłamstwem. A nie umiem tego zmienić. Mój ojciec dowiedział się o moim D. W chcwili załamania mojego sumienia. Powiedziałam mu podstawowe informacje. Gorsza rzecz to poinformowanie mojej mamy o tym związku. Ona jest także zagorzałą feministką jakby to ująć. Mam barierę psychiczną, boje sie że bedzie chciała zniszczyć mój związek i tym samym mnie. A jestembardzi wrażliwa na słowa. Czujejednak że musze już skończyć z kłamstwem. Mam dość. Dusze się w swoim życiu. Nie wiem jak mam jej to powiedzieć. Mam do niej żal że mi nie pomogła gdy jej potrzebowałam z depresją. Mam żal że jest tak zapatrzona w siebie że nie zauważyła że mam kogoś. Boje się jej powiedzieć o moim związku, ponieważ już próbowałam to zrobić rok temu. Usłyszałam że nic nie chce wiedzieć ani słyszeć. Załamało mnie to. Ja tak pragne żyć jak inni. Mieć swoje życie i być wolnym od kłamstwa. Potrzebuje pomocy kogoś... Kto powiedziałby jak mam to zrobić, jak powiedzieć. Nie jestem złą uczennicą podkreślam, złą córką także nie. Moim marzeniem jest pojechać z moim D. Na wakacje. Razem z jego rodziną, którą chciałabym już poznać. Nigdy u niego nie byłam z powodu rodziców. Mam cholerny problem i błagam już o pomoc. Proszę. Nie chcę tak żyć.
A widziałaś go już w Realu?!
Czy z tym chłopakiem spotkałaś się chociaż raz? Spędziliście chociaż trochę czasu razem? Jeśli nie, to żaden z tego związek.
Powiedziałabym mamie, że poznałam chłopaka, z którym lubię rozmawiać on-line. I tyle. Chyba, że jest coś więcej.
4 2018-05-03 08:44:31 Ostatnio edytowany przez Summerka (2018-05-03 08:49:42)
Bardzo mi cię żal. Ulokowałaś uczucia tam, gdzie na pewno nie powinnaś. Nie ma chyba siły, żeby cię przekonać, ze za dużo ryzykujesz. A ten chłopak wie, że chcesz z nim spędzić wakacje czy tak sobie fantazjuje, bo wie, że nigdy to nie dojdzie do skutku? Najlepiej by było, żebyś się kontaktowała tylko wirtualnie jeśli już.
Ja bym ci proponowała zapisać się na jakieś zbiorowe zajęcia, kursy albo coś w tym rodzaju, poznać ludzi, żeby się dowiedzieć, że inni też mają podobne problemy jak ty. Jak do tej pory zamknęłaś się w sobie i nie widzę w tym żadnej dobrej strony.
Edytuję, żeby dodać kilka słów. Nie wiem kim jest chłopak, którym uczyniłaś swoim wybawcą, ale on sam nie da sobie rady z twoją depresją. Możecie jechać na wakacje, możesz przeżyć trochę dobrych chwil, a czy jesteś pewna, że oddalisz depresję?
5 2018-05-03 10:20:35 Ostatnio edytowany przez SonyXperia (2018-05-03 10:22:12)
Mnie się wydaje, że podświadomie szukasz innego domu, domu, w którym będziesz czuć się bezpiecznie, komfortowo, w otoczeniu ludzi, do ktorych będziesz mieć pełne zaufanie, w ktorym bedziesz bezgranicznie i bezwarunkowo akceptowana. I w tym chyba leży Twój prawdziwy problem.
Natomiast co do chłopaka, którego nazywasz swoim partnerem - to nie jest Twój partner a wy nie jesteście w żadnym związku. Znajomość internetowa na odległość, to nie związek, choćby nie wiadomo jak długo trwala. Kreujesz, trochę na wyrost, swoj własny świat.
A teraz ostatnia rzecz - jak powiedzieć rodzicom, że chciałabyś jechać na wakacje z chłopakiem, którego znasz tylko na odległość, czyli w domyśle jak sprawić, żeby się zgodzili na ten wyjazd. Wątpię, aby się zgodzili, przede wszystkim z obawy o Ciebie, co jest poniekąd słuszne, bo nawet jeszcze nie jesteś pełnoletnia (piszesz że masz prawie 18 lat) a chcesz wyjechać z dorosłym mężczyzną. W takiej sytuacji nie ma szans żeby się zogdzili na ten wyjazd, i tak pewnie bedzie dotąd dopóki bedziesz na ich utrzymaniu.
Przymśl sobie może, dlaczego tak bardzo ciągnie Cię do tego chłopaka i od razu do jego rodziny (rodziców).
6 2018-05-03 12:10:40 Ostatnio edytowany przez Niczoczo (2018-05-03 12:15:09)
Zapomniałam dodać że spotykamy się co kilka miesięcy na max tydzień. Nie jest to dużo ale jest. Czuje sie wtedy najszczęśliwsza. Bardziej niz kiedy indziej. Depresja juz mineła, zwalczyłam ją. On mi pomógł z tym. Teraz czuje się dobrze i nie mam już takich problemów. Jedyny problem to utknięcie w kłamstwie. A pomysł wyjazdu na wakacje wyszedł od nas razem jakoś. Z czasem to ewoluowało. Jestem go pewna. I wiem ile ryzykuje na wielu polach, ale jak narazie jest dobrze. A kontakt on-line dawno przestał wystarczać. Ryzykowałam najwięcej gdy sama spotkałam się z nim po raz pierwszy. I następne razy. Nigdy mnie nie skrzywdził.
ale sie dajecie wkrecac 
)
