Czy to brak empatii? - Netkobiety.pl

Może zacznę od tego, że nie wiem kim jestem. Zawsze wydawało mi się, że mam dobre serce, przejmuję się innymi i zawsze chce pomagać. Problem w tym, że nie dawno zrozumiałam jak zachowywałam się w stosunku do byłego chłopaka (miałam też wtedy depresję). Kochałam go (przynajmniej tak mi się wydaje) a zamęczałam swoimi problemami. W życiu nie chciałam go skrzywdzić, a na przykład powiedziałam mu o tym, że spodobał mi się inny. Zawsze wychodziłam z założenia, że lepiej mówić prawdę.. ale dobrze wiem, że powinnam wiedzieć kiedy.
Traktowałam go bardzo źle, cały czas się kłóciłam, nie umiałam zmienić. Pamiętam, że mi mówił że się zachowuję jak dziecko i nawet się nie interesuje tym co u niego. Prosiłam go o kolejne szanse, a od długiego czasu czułam, że powinnam pobyć sama i w końcu zdecydowałam się zerwać. Miałam takie podejście jakbym to ja była najważniejsza a o nim w ogóle nie myślała, ale tego wtedy nie zauważałam.
Poznałam kogoś innego i znowu wpadłam w "związek" kiedy to miałam pobyć sama. Popadłam w depresję, przez stres i przejmowanie się. Wtedy nie widziałam jak wiele swojemu chłopakowi wypominam. Cały czas mu mówiłam, że mi się wydaje, że on się nie chce do mnie przytulać itd. Dopiero ostatnio czytając te wiadomości zrozumiałam jak to wygląda. Robiłam z siebie ofiarę, potem byłam już w bardzo złym stanie przez depresję. Powiedziałam mu, że jestem z nim szczęśliwa ale nie w związku i pamiętam, że nie umiałam sobie odpuścić, tylko się wkopałam w jeszcze większego doła. Bardzo mu potem mieszałam i mówiłam, że nie chcę zranić jak poprzedniego chłopaka, a jak do mnie zadzwonił, że chce do mnie przyjechać w jednym celu, obudziłam się z jakiegoś amoku i zauważyłam, że sama nie wiem czy ja tego chce. Rozstaliśmy się, bo w końcu powiedziałam mu, że męczył mnie fakt bycia w związku. Po tym powinnam była już odpuścić, a nie umiałam. Próbowałam nadal się przed nim tłumaczyć. Aż ciężko się przyznać, ale jak powiedział mi że się czuje samotny i jest mu źle, ja poczułam się lepiej. Jakbym się cieszyła, że o mnie jeszcze nie zapomniał i może chciałby być ze mną, a chyba powinnam wtedy współczuć. Jest mi go bardzo szkoda i jest mi źle z tym co mu zrobiłam, ale nie rozumiem dlaczego takie rzeczy mówiłam. Później go praktycznie zwyzywałam w żartach bo dziwnie się czułam w sytuacji przyjaźni po związku i oczywiście znowu nie pomyślałam że może go to zranić. Jakąś szopkę odstawiłam że z kolegą zapaliłam w szkole i to wyglądało tak jakbym specjalnie na siebie jego uwagę chciała zwrócić. Nie chcę już krzywdzić innych i na prawdę ani razu nikogo skrzywdzić nie chciałam. Czy może być to brak empatii albo po prostu samolubność? Od rodziców wiem, że zawsze myślałam tylko o sobie.