Czy można nauczyć się empatii? - Netkobiety.pl

Nie nie można. Zwłaszcza tej poznawczej. Ale można ją rozwinąć/wywołać zwłaszcza tą emocjonalną.

Mi się zarzuca, że nie mam empatii. W testach psychologicznych też jest niejasno opisane.

Podstawowy rozdźwięk w rozumieniu empatii:

(1) umiejętność wczuwania się w czyjeś emocje -- czyli współczucie
(2) umiejętność rozumienia schematów myślowych drugiej osoby i podejmowanie działań korzystnych dla tej osoby

Przykłady jak to można łatwo pomylić... Prawie realne, tylko trochę ubarwione. Normalnie te zachowania różnią bardzo nieznacznie.

============================================================

PIERWSZA OSOBA -- uważająca się za empatyczną, matka kilkuletniego dziecka

Jest ona z dzieckiem na placu zabaw. Jej dziecku drugie wyrwało zabawkę, matka "czuje emocje dziecka" (bo jest niby-empatyczna), czym prędzej biegnie mu pomóc, aby jej dziecko nie cierpiało. Zabiera zabawkę drugiemu (obcemu) dziecku i mówi temu obcemu dziecku oschłym tonem "Nie wolno zabierać nie swoich zabawek innym dzieciom. Czy to było twoje? Czy tobie byłoby przyjemnie gdyby ktoś zabrał Ci zabawkę? Nie rób tak..." 

Innym razem dziecko się przewróciło, rąbnęło kolanami w beton, na pewno będzie trochę krwi, dłonie na pewno sobie przytarło. Matka w ułamku sekundy biegnie do niego, krzyczy "Co się stało? Co się stało?", dziecko w płacz, tragedia, trzeba odkazić, dać plasterki. Dramat. Tak to matka potrafiła wyczuć "empatycznie" krzywdę jaka się dzieje jej dziecku.

========================================================

DRUGA OSOBA -- uważana przez otoczenie za nieempatyczną matkę

W sytuacji z piaskownicą, gdzie jedno dziecko zabrało drugiemu zabawkę. Matka nie reagowała w ogóle. Dziecko zaczęło się szarpać z tym drugim o zabawkę, ale tamto było silniejsze. Jej dziecko się rozpłakało i przybiegło samo do matki prosić o pomoc. Matka zapytała co się stało, wtedy poszła do piaskownicy i próbowała sprawiedliwie osądzić pomiędzy obojgiem dzieci -- swoim i obcym. Swojemu tłumaczyła, że trzeba się dzielić zabawkami, a temu obcemu że jak chce pobawić się czyjąś zabawką, to powinno najpierw spytać o zgodę.

Była w domu, dzieci bawiły się na polu. Synek wbiega do kuchni, ma rozcięty łuk brwiowy, płacze. Matka zachowuje zimną krew "Oj synku, synku! Co za pech... musimy odkazić...", "będzie bolało?", "tak synku -- tak jak zawsze i musimy jechać do szpitala". Zatamowała krew, zakleiła plastrem ranę, otwartą ranę. Posadziłą dziecko na sofie, poszła wziąć przysznic. Pojechali razem na szycie rany.

Ta sama kobieta, tylko jako młoda dziewczyna. Były jakieś religijne imprezy, obce dziecko rozbiło sobie nogę, też otwarta rana. Karetka nie mogła dojechać, matka dziecka panikowała. Wzięła to dziecko "na barana" i biegiem przez pół miasta 

====================================================================

Uważam, że ta pierwsza pani jest nadpobudliwa, egoistyczna, niezrównoważona, spontanicznie krzywdząca inne osoby.

Druga choć wydaje się nieempatyczna (bo nie płacze nad raną dziecka, bo nie pomaga mu w piaskownicy, bo wzięła "cholera" przysznic zamiast od razu pędzić do szpitala) to naprawdę najbardziej dba o szczęście innych osób. Zdaje sobie sprawę co te osoby mogą czuć i podejmuje dla nich dobre decyzje. Ona rozumie tych ludzi.

W sieci znajdziecie różne testy.

W takich prymitywnych znajdziecie zapisy typu "czy kiedykolwiek płakałaś gdy ktoś opowiedział Ci smutną historię ze swojego życia" -- to jest test na bycie pierwszym typem osoby.

Niestety jedyny dobry test jaki znalazłem to jest "komunikacja empatyczna rodzice przyszłości nielot czy orzeł". Pierwsza pani wyprodukuje nielota, druga orła.

Założyć konto, zalogować się, klinkąć w link:

http://testy.rodziceprzyszlosci.pl/quiz … mpatyczna/

Gratuluję osobom, które uzyskają wynik powyżej 90%. Reszta niestety nawet nie będize rozumiała dlaczego taki niski ma wynik.

Na początku napisałeś czym się różni empatia poznawcza od emocjonalnej. Przykłady są nietrafione, bo dotyczą matki, a tu wchodzą uczucia macierzyńskie. Jeśli chcesz poznać swoją empatię poznawczą to rozmawiaj z ludźmi. Sami ci powiedzą, że ich rozumiesz. Najlepiej jak im powiesz o pewnych sytuacjach o których ci jeszcze nie powiedzieli. Wywnioskujesz po nich co może ich spotkać (to już raczej inteligencja emocjonalne). Najczęstsza empatia emocjonalna takie współczucie nad nieszczęściem drugiej osoby nie wymaga zbytniego jej rozumienia i wczuwania się w drugą osobę. Trochę tak - rozumiem spotkało cię nieszczęście, współczuję ci, też tak miałem. Ale sytuacja jest na tyle oczywista, że nie trzeba wiele empatii, by kogoś wtedy zrozumieć.

Na matkach to najlepiej widać. Można wziąć rozmowę szefa z pracownikami, granie w jednej drużynie do jakiegoś celu, itd. Empatia potrzebna jest wszędzie. Empatia w sensie rozumienia uczuć innych osób i podejmowania odpowiednich dla wszytkich (czyli mnie i innych = to są wszyscy) działań.

Empatia poznawcza, empatia emocjonalna, inteligencja emocjonalna -- to mi się wszystko miesza.

Gary to nie takie rudne
co czuje - e. emocjonalna
co myśli - e. poznqawcza
oba w większym zakresie - i. emocjonalna
tak w skrócie "na ściągę"

Averyl. Przykład ze zwierzętami jest dobry. Przecież małe zwierzę musi czuć czy zbliżający się samiec to zagrożenie czy np. jedzenie lub zabawa. Czy iść? Czy uciekać ? Tak prawdopodobnie zrodziła się empatia. Z czasem wyewoluowała w coś co pomaga ludziom.

Swanen - Nauka empatii? Powodzenia.
Właśnie po to wymyślono kulturę osobistą. Na pogrzebie złóż kondolencja. Na weselu złóż życzenia, bo wypada. Podziękuj cioci, bo ci pomaga, choć jest stara i brzydka, i nie masz ochoty jej całować. Nie wyśmiewaj się z kolegi kaleki, bo to nieładnie.

Instynkt macierzyński faktycznie nie ma z empatia za wiele wspólnego. Bo matka która a wszelką cenę broni swojego potomstwa nie patrząc na inne dzieci nie jest empatyczna. Myślę, że ktoś empatyczny ma zdolność widzenia emocji wzsystkich osób z którymi wchodzi w interakcję jednocześnie.
To chyba nie jest jakoś strasznie trudne. Ktoś nieempatyczny ma ułatwione zadanie- koncentruje się na swoim celu, pomijając inne osoby.
Np.
Jeżeli chłopak starałby się o moje względy, a jednoczesnie o jego względy starałaby się koleżanka- a On zraniłby ją ze ślepoty nieempatycznej - nie troszcząc się o jej uczucia, tylko koncentrując na mnie- uznałabym że jest nieempatyczny i to by mnie odrzucało.
I chociażby wobec osoby A którą jest zainteresowany był super wrażliwy, skoncentrowany itp. to nie uznałabym go za empatycznego.

Spotkałam się z taką sytuacją lata temu- koleżanka była zapatrzona w mojego faceta- ją pierwszą zaprosił do pierwszego tańca na imprezie którą zorganizował., potem zaprosił mnie i tłumacząc sie powiedział. Ogarnąłem wzrokiem salę, widziałem że jest nieparzyście i jeżeli jej nie zaproszę to może siedzieć sama przy stoliku.
A wiedziałem, że Ty nie bedziesz siedzieć sama bo jakby Robert nie zaprosił Ciebie siedząc obok, byłby idiotą
I to było piękne, I duży plus dla niego.

Oczywiście, że można zmienić czyjeś postępowanie. Stąd poprawność zachowania lub odwrotnie nauczanie młodzieży faszyzmu. Praktycznie nauczone poglądy przyjęli za swoje.

Wg mnie empatia to „wejście do wewnętrznego świata drugiej osoby” przejawiające się w umiejętności i zdolności zidentyfikowania tego, co druga osoba myśli i czuje oraz odpowiedzenia na jej myśli uczucia w adekwatny sposób.
Dla mnie szczególnie istotne, KLUCZOWE znaczenie ma ostatnia część powyższego (po „oraz”).
Czyli np. jak Gary twierdzi, że jest empatyczny, to ja odpowiadam, że jest to bull shit, bo na cierpienie osób zdradzonych on odpowiada, że sami są sobie winni, bo naiwnie oczekiwali dotrzymania umowy małżeńskiej. To nie jest adekwatna emocja ;P

Odnośnie nauczenia się empatii, to tak i nie
Niektóre osoby mają zblokowaną empatię, co jest skutkiem ich własnych trudnych przeżyć w kluczowym okresie dla rozwoju empatii. Wtedy mogą się one nauczyć empatii a właściwie rozwinąć swój potencjał w tym obszarze. Uważam, że wszyscy ludzie mają ten wewnętrzny potencjał, co jest związane z adaptacją ewolucyjną, POZA psychopatami, którzy są pozbawieni „modułu” empatii.

A można oderwać empatię od rozumu?
Np. facet, który płacze, bo odkrył, że zniszczył swój związek. Z jednej strony rozumiem jego emocję, ale jest we mnie też trochę rozumu, albo empatii do tej drugiej strony związku - kobiety, która była lata całe zaniedbywana, które też na pewno cierpi z powodu rozpadu wieloletniego związku, do dzieci z tego związku, które tracą ojca. Nie umiem się tak zupełnie wczuć w jego cierpienie (chociaż rozumiem, że jest to bolesne przeżycie)

Tajemnicza - jesteś bardzo empatyczną osobą (zwłaszcza dla swojej matki)

Można. Czasami nawet trzeba oderwać empatię od rozumu.
Przykład. Ostatnio moja przyjaciółka zawaliła projekt. Opowiadała mi o tym a ponieważ sama mam doświadczenie w kierowaniu projektami, od razu wyłapałam jej błąd. Tylko, że w tym czasie ona potrzebowała wsparcia, zrozumienia dla swoich emocji a nie rozumowego rozkładania na czynniki pierwsze jej winy. Na to przyszedł czas, gdy już poczuła się zaopiekowana i zrozumiana, zamiast oceniona i osądzona.
Trzeba z empatia też uważać, żeby nie popłynąć, tak bardzo się pogrążać w cudzym cierpieniu i współczucia dla danej osoby, że traci się kontakt z otoczeniem. Z drugiej strony, ciężko empatyzować z kimś, kto nie jest nam bliski a „widzimy rozumem”, że sam się uwikłał w pewną sytuację, która jest źródłem jego cierpienia.
Dlatego trzeba chyba umieć zrównoważyc i tam, gdzie jest zbyt dużo emocji wprowadzać rozum, a tam, gdzie zbyt dużo racjonalnych argumentów, które nie zostawiają miejsca na emocje - zająć się jednak trochę emocjami

W sumie to mi trudno powiedzieć. Z jednej strony da się - uczy się dzieci rozumienia emocji swoich i emocji innych osób, najpierw zauważania, a więc w jakiś sposób pokazuje się jak empatia działa, na czym polega. To jak z uczeniem się przyjmowania czyjejś perspektywy - moim zdaniem da się nauczyć zwracać uwagę i dostrzegać powody, dostrzegać uczucia, rozumieć jak to działa. Tylko czy za zrozumieniem zawsze pójdą "uczucia"? Wydaje się trudne do sprawdzenia - w sumie czy o kimkolwiek można powiedzieć, że jest sam z siebie empatyczny, czy został w tym wytrenowany? Nie wiadomo.
To, że pies się cieszy i nam się lepiej robi to zupełnie inna para kaloszy. Tak samo "smutne" zwierzęta, też nie wygląda to mi na empatię, a dbanie o siebie w tym sensie, że jak pan jest zły, to pies się nauczył, że takie czy inne zachowania powodują nieprzyjemne konsekwencje. Czy sama obserwacja czyichś emocji i adekwatna reakcja na nie jest już empatią czy jeszcze nie?

Mi jest trudno stwierdzić, czy nauczyłam się empatii czy ją miałam. Zawsze wszyscy o mnie mówili, że dobrze się ze mną rozmawia, że umiem słuchać, ja zawsze czułam wewnętrznie to, co przeżywa inna osoba - razem z nią smutek czy radość. Ale mogę też powiedzieć, że lepiej dziś rozumiem dzieci niż 5 lat temu, więc umiem wsłuchać się w ich emocje i potrzeby dużo lepiej niż wcześniej, rozumiem skąd się bierze ich płacz, krzyk, niechęć, apatia itd. I tego się nauczyłam na stażu. Więc nie wiem. W teście wyszło mi 95%, to ciekawe, bo nie zgadzam się z tym, co ja zaznaczyłam "źle" w  teście

Ty nazywasz to "przejmowaniem się jego bezradnością" a może to być element życia w stadzie, wasza rodzina to stado, więc dbacie o siebie nawzajem, a psy generalnie rozumieją "młodych" w grupie i wiedzą, że w momencie, kiedy młode płacze, to potrzebna jest matka. Oczywiście wszystko to czyste teoretyzowanie, psa nie zapytamy

W takim razie moim zdaniem empatycznej reakcji da się nauczyć, a empatii samej już nie. Ale koniec końców na jedno wychodzi, bo ważna jest odpowiednia reakcja, a nie to, czy ktoś "czuje" czy "nie czuje".

Zgoda
Z tym, że po pierwsze brak „czucia”, które da się łatwo zweryfikować w ramach neuroobrazowania (tak można „zdiagnozować” np. psychopatię), to jednak jakiś deficyt. Po drugie, reakcja empatyczna bez czucia, na ogół przejawia się TYLKO wtedy, gdy jest to na rękę, nie wynika że współczucia, z wewnętrznej chęci pomocy, jest mechaniczna, wyuczona, No ale jest.

Z jednej strony twierdzę, że z empatią się rodzimy, lub nie, ale równocześnie, jeśli przyjąć założenie, że empatia wynika ze zrozumienia położenia drugiego człowieka, wydaje się, że nasze osobiste doświadczenia zdecydowanie wpływają na wytworzenie odruchów empatii.

Dla zobrazowania tego, co mam na myśli podam przykład: jeśli matka bezpośrednio zetknie się z poważną chorobą dziecka, to będzie zdecydowanie bardziej empatycznie reagować na cierpienie innych matek i innych dzieci. Ktoś, kto stracił bliskiego, lepiej zrozumie inną osobę, która właśnie przeżywa osobistą żałobę. Jednym słowem im więcej w życiu doświadczymy, tym większy będzie zakres sytuacji, w których nasza niejako nabyta empatia ma szansę zadziałać, o ile rzecz jasna nie mówimy o tej wrodzonej, odnoszącej się do ogółu ludzi i dotykających ich problemów.

Z tym uczeniem sie empatii, to przynajmniej z wlasnego podworka, moge zauwazyc, ze nie dziala. Juz jako dziecko zwykle malo mnie interesowaly inne osoby i odbieralam ich smutek czy bol jako glownie niewygode. Moi rodzice co prawda byli fatalni w robieniu z tym czegos, ale nawet nauczycielki, ktore staraly sie jak mogly dotrzec do mnie, ze np. "Dlaczego nie pocieszysz Marzenki, bo jej mamusia umarla?" napotykaly sie ze sciana normalnego niezrozumienia problemu. Dla mnie smutek Marzeny byl nieistotny.

Oczywiscie z wiekiem nauczylam sie reagowac adekwatnie do sytuacji i nie mam najmniejszego klopotu ze zrozumieniem czyis emocji. Ale to jest intelektualne zrozumienie, a nie emocjonalne. Poniewaz jestem osoba dosyc moralna, nawet pryncypialna, to potrafie zobaczyc niesprawiedliwosc lub krzywde i probowac zaadresowac takie sytuacje, ale nie robie tego ze wspolczucia, tylko z poczucia, iz zostaly zlamane konkretne zasady relacji miedzyludzkich.

nie ma w tym żadnej ironii - pamiętam dyskusję o pesymistach i parę innych. Myślę, że to jak bardzo przejmujesz się swoją matką, a w drugą stronę ona zawsze niezadowolenie pokazuję, że jest w tobie bardzo dużo empatii.

(dzisiaj jest podobnież dzień podłości, raczej ironię czy drobną podłość skierowałbym do bardziej irydujących osób ).

To jest to drgnienie... to coś w sercu, co nie pozwala przejść obojętnie. Wg mnie empatia nie musi być widoczna (jak ten w.w. wspólny płacz). Czasem wyraża się w inny sposób, np. w pomocy potrzebującemu, w modlitwie za niego.

A kto? bo ja nie zauwaźyłam żadnej wypowiedzi utożsamiającej empatię z działaniem, za to wiele, które działanie wymieniają działanie w szeregu z innymi „kryteriami”
Jak chcesz to mogę ci nawet podrzucić jakąś literaturę, która ci rozszerzy horyzonty. Ale po co? Pytanie przecież dotyczyło tego, czym dla kogo jest empatia. Może więc lepiej zacząć odpowiedź od swojego zdania zamiast od czepiania się innych, co Iceni?

Jeszcze inaczej. Na odwrót. Często działanie jakiejś osoby jest po prostu oznaką braku empatii, czyli brak odczuwania i reakcji empatycznej może zwyczajnie świadczyć o jej deficycie. Mało to mamy na tym forum świadectw tego, jak ludziom brakuje wglądu w myśli i odczucia nawet bardzo bliskuch osób i braku adekwatnej reakcji, która w tym przypadku byłaby zaniechaniem działania „krzywdzącego”?

No, ale Ty ciagle opisujesz empatie poznawcza, tj. intelektualne zrozumienie uczuc i stanow drugiej osoby, a nie wspolodczuwanie. To, ze ja wiem gdzie ktos ma czuly punkt (bo potrafie obserwowac), nie znaczy, ze mi z tego powodu przykro, albo, ze chcialabym pomoc. Gdybym miala zaciecie sadystyczne, to po prostu wykorzystalabym ta wiedze by komus dokopac. Ale to nie jest empatia w klasycznym znaczeniu, to jest wylacznie Machiavellizm.

Prawdziwa empatia polega na umiejetnosci wspolodczuwania z innymi ludzmi i poprzez to chceci pomocy im, dokladnie jakbysmy chcieli by nam ktos pomogl.

Myślę, że wiele zależy od konkretnego człowieka, głównie jego osobistej, wrodzonej umiejętności współodczuwania, a dopiero potem wspomnianych doświadczeń, niemniej - przynajmniej moim zdaniem - te doświadczenia jednak empatię pogłębiają. Wiem sama po sobie, że własne przeżycia wyczuliły mnie na pewnego rodzaju ludzkie problemy, ale nie ma to nic wspólnego ze współczuciem dla siebie. Po prostu lepiej rozumiem, co można w danej sytuacji czuć, a tym samym czego drugi człowiek potrzebuje, a nie czego wydaje mi się, że potrzebuje - wbrew pozorom to jest naprawdę spora różnica. Nasze emocje są bardzo delikatną materią, dlatego obok trafnie postawionej "diagnozy" trzeba jeszcze umieć znaleźć się w sytuacji, potrafić wyrazić to, co się czuje w sposób taktowny (użalanie się jest okropne), a przede wszystkim oddać siebie drugiej osobie.

Dążę do tego, że abstrakcyjne myślenie nierzadko dalekie jest od tego, co się wie na dany temat, kiedy samemu wcześniej stało się w takim samym miejscu, w jakim obecnie stoi drugi człowiek. Tu właśnie cenne są owe doświadczenia. Nie chcę się za bardzo wgłębiać, ale zdarzało mi się dotknąć sytuacji, które wcześniej wielokrotnie sobie wyobrażałam i nagle odkrywałam, że rzeczywistość nijak ma się do tego, co można sobie na dany temat wyobrażać.

Do wcześniejszych dodam jeszcze jeden przykład: podobno najlepszymi psychoterapeutami osób walczących z uzależnieniem od alkoholu są tak zwani trzeźwi alkoholicy - nie sadzę, że w ich przypadku można mówić o współczuciu dla siebie, oni po prostu lepiej niż ktokolwiek inny potrafią wejść w buty alkoholika. I tak dalej, i tak dalej.

Tak mowiac ogolnie, empatia to pozytywna cecha, ulatwiajaca ludziom wspolprace, ale mamy rozny poziom empatycznosci w populacji, bo czasem dochodzi do sytuacji ekstremalnych, jak np wojna, kiedy empatycznosc jest wada, a nie zaleta. Jezeli zolnierze byliby bardzo empatyczni, to by nie potrafili, prosto mowiac, zabijac przeciwnika, a w zwiazku z tym bronic swojego kraju przed napascia. Gdyby chirurg wspolodczuwal trudna sytuacje czy bol pacjenta, to nie bylby go w stanie operowac. Gdyby policjant empatyzowal z kryminalista, to by go nigdy nie zlapal. Gdyby sedzia czul strasznie bol oskarzonego, to nie bylby w stanie wydawac sensownych i sprawiedliwych wyrokow.

Takze empatia moze tez byc przereklamowana. To jest tylko jedna z cech charakteru.

Averyl, w lekarzu mnie nie interesuje jak bardzo bedzie sie rozczulal nad moim bliskim czy nade mna, ale jak tego bliskiego skutecznie leczy. A to wcale nie wynika z empatii, a z poczucia obowiazkowosci.

W przypadku dziecka, denerwuje mnie fakt jego choroby i nie rozstrzasam jak sie czuje, tylko wciskam lekarstwo, bo wiem, ze to rozwiaze trudna sytuacje. I to brzmi bezdusznie, ale dziala.

Jezeli zas strasznie wspolodczuwalabys z dzieckiem i jego niechecia do zastrzykow czy gorzkiego syropu, to by Ci wieki zabralo pomozenie mu, bo aktywna pomoc wymaga oprocz empatii w jakims srednim stopniu, rowniez przytomnosci umyslu i umiejetnosci podejmowania czesto nieprzyjemnych, ale pozytywnych, dla drugiej osoby decyzji.

Nie twierdze, ze niska empatia jest super, ale jest przydatna w wykonywaniu niektorych zawodow i w ogarnianiu sytuacji kryzysowych, szczegolnie jezeli jest polaczona z niskim poziomem neurotyzmu- tacy ludzie sa stoiccy, zorganizowani i logiczni w totalnie wariackich scenariuszach.

Ciężko mi powiedzieć. Sama jestem empatyczna, wiele osób to zauważyło także na forum i w testach też wychodzi mi zazwyczaj około 90 % empatii. Czasem jednak to męczące, bo bywa, że za bardzo przejmuje się, że komuś jest źle i za mocno to na mnie wpływa. No ale zrobiłam tu i tak postępy, czasem człowiek się trochę zdystansuje. Jak każdy jednak czasem mam zły dzień i powiem coś niemiłego zamiast wesprzeć. Myślę, że takiej empatii poznawczej można w dużej mierze się nauczyć, ale takiego prawdziwego odczuwania już ciężej. No albo się to ma albo nie. Chociaż bywa różnie, bo jeżeli ktoś zrozumie dlaczego drugą osobę coś boli, zastanowi się nad tym, to możliwe, że i tej osobie włączy się jakaś empatia. Będzie się tworzyć większa wrażliwość. No ale myślę, że i tak każdy oprócz socjopatów i tym podobnych ma pewną dozę empatii jedni mniej inni więcej i nie ma większego problemu. Przyznaję przez tę dużą empatię ciężko czasem działać mi na chłodno i z opanowaniem, jestem też emocjonalna, ale i to da się ćwiczyć, więc i tak jest lepiej u mnie niż kiedyś

To zalezy. Mialam okazje byc w szpitalu kilka razy, bo mam tendencje do ropnych zapalen migdalkow, prawie zawsze w stanie tak zlym, ze juz nie moglam plynow przyjmowac i szyje mialam totalnie spuchnieta (jestem oporna na wiele antybiotykow), a wcale mnie nie interesowalo jak mily jest pan doktor. Interesowalo mnie jak chce mnie leczyc. Bedac prawdomowna, moj ulubiony doktor z praktyki rodzinnej jest chamem, ale za to chamem, ktory jest niesamowicie dobrym lekarzem.

Nie rozumiem tej obsesji na punkcie delikatnosci i wspolczucia.

Jeżeli źle się dzieje ze zdrowiem lub źle się czuje to też mi wszystko jedno. Jednak jeżeli np chce zrobić np okresowe badania lu coś podobnego, a lekarz jest niemiły lub ma głupie uwagi a i tacy się zdarzają, to jednak trochę zniechęca. Można mieć empatię, chcieć pomóc, a przy tym nie być histerykiem. Zresztą u lekarza to się czuje czy przyjmuje Cię taśmowo mając tylko chęć, by zarobić jak najwięcej a jak najmniej się starać czy stara się, robi bardzo dokładny wywiad, ma wiedzę, a przy tym chce Ci pomóc. Oczywiście to nawet nie musi wtedy wynikać z empatii wobec Ciebie, a może z tego, że jest profesjonalistą i chce wykonać pracę jak najlepiej, ale myślę, że empatia się przydaje.

Ok. Ja wolę jak jest miły, cierpliwy, zwłaszcza gdy mówię o czymś delikatnym dla mnie. Na szczęście znam takich lekarzy Na niemiłych też trafiałam i no nie przeżywam tego jakoś szczególnie, ale niestety to byli najczęściej właśnie ludzie, którzy przyjmowali taśmowo, więc nie było mowy o dobrym leczeniu i potrafili coś przeoczyć w wynikach badań itp. Oczywiście na pewno są też niemili, ale skuteczni, ale raczej rzadziej spotykałam się z tym.

Podajecie różne sytuacje, dlatego trudno zrozumieć samo zjawisko. Ja dlatego mówię "człowiek i okoliczności" w jakich się znalazł. Poznając zjawisko eliminuję okoliczności. Wtedy mogę coś zrozumieć co jest w drugim człowieku.
A empatię można rozwinąć np. pieszczenie kobiecych sutków zwiększa jej empatię.

Olinka, rozumiem twój tok myślenia i zgadzam się z tym, że czym innym jest doświadczyć czegoś a czym innym zakładać, że się rozumie stan myśli i uczuć. Jednakże, bardzo indywidualnie traktuję indywidualne doświadczenie, bo każdy przesiewa doświadczenie przez sito swojego postrzegania danej sytuacji. Tak samo każdy indywidualnie przeżywa podobne doświadczenie, z którego można wynieść zupełnie odmienne odczucia, nastawienie, postrzeganie minionego doświadczenia. A jednak smutek, złość, radość, rozpacz, wstyd,..., jesteśmy w stanie „wyobrazić” sobie.

To nie jest dobry przykład. Pamiętajmy, że terapeuci są szkoleni w rozwijaniu i panowaniu nad własną empatią, to po pierwsze. Po drugie, mam w rodzinie małżeństwo, gdzie ona po resocjalizacji i szkole dla terapetów uzależnień a on anonimowy alkoholik także po szkoleniu prowadzą ośrodek dla uzależnionych. Żadne z nich nie uważa, że ma mniej empatii i zrozumienia od drugiego.

Szczerze? Nie wiem jak można prościej.
Może na konkretnym przykładzie z forum.
Gary, który notorycznie zdradza żonę z pełną świadomością, że gdy ona się o tym dowie, to będzie cierpiała. (BTW: on tego cierpienia nie uznaje i nie rozumie, że ktoś może zakładać, że druga osoba dotrzyma obietnicy, więc w jego mniemaniu żona sama się prosi swoją naiwną wiarą o utratę nadziei i złudzeń, których to utrata boli) Mimo wiedzy z forum, czyli czynnika poznawczego, kontynuuje swoje zdradzieckie postępowanie. Zatem jego działanie jest wyrazem braku empatii dla własnej żony.

To ja się trochę zgubiłam w Twojej wypowiedzi. Oczywiście rozumiem przykład, ale nie wiem do czego to było nawiązanie. Musze chyba się cofnąć i poczytać.
Taki brak empatii ma wiele osób niestety i to wynika z ich egoizmu. To nawet nie jest brak empatii, to czysty egoizm.

No teraz to żeś pojechał po bandzie . Jakoś nie zauważyłam zależności.
To co mężczyźnie trzeba popiescić, żeby zwiększyć jego empatię . Retoryczne pytanie.

całkowitą empatię do wszystkich ludzi miał Jezus. Ludzie tworzą sobie kręgi osobowe, gdzie tę empatię wykazują. Czasami z różnych skomplikowanych powodów kogoś z tego kręgu wykluczają- zdradzanego męża, czy żonę, czy np osobę, której zachowanie nam się nie podoba, np Garego, któremu pokroiłaś móżg Summerko jak na sekcji , nie wczuwając się w to jak się będzie czuł. I pewnie świerzbi Cię klawiatura by zrobić to z moim, więc też nie jestes empatyczna