Jestem z chłopakiem od roku w związku, studiujemy ten sam kierunek, a wcześniej bylismy w tej samej klasie w liceum. W liceum już się trochę spotykaliśmy, ale nic z tego nie wyszło ( zobaczyłam w klubie jak całuje się z inna), ale to było dawno, mieliśmy po 16 lat, zabolało ale większego żalu nie miałam, bo nawet nie bylismy razem. Na studiach jakoś tak wyszło, że zaczęliśmy się spotykać na poważnie i już nie wracam do sytuacji z przeszłości. Na początku było miło, motylki w brzuchu, te sprawy. Jednak po pewnym czasie zaczęło mi przeszkadzać, że tak rzadko się widujemy( 1-2 razy w tygodniu, a na uczelni prawie wcale). Łukasz studiuje 2 dość ciężkie kierunki, do tego angażuje się w organizacje studenckie, także ma tego naprawdę sporo na głowie. Zawsze kiedy go prosiłam, żeby znalazł choć trochę więcej dla mnie czasu to mówił ze późnym wieczorem w sobotę wystarczy, bo jest bardzo zajęty, nie ukrywam ze bardzo mnie to bolało, bo czułam się bardzo samotna. Po około 7 miesiącach zdecydowałam się zakończyć ten związek, bo nie byłam w stanie znieść ciągłego przegrywania z nauką ( to tez taki typ ze na obu kierunkach ma prawie 5,0). On przyjął to ze spokojem, ze skoro tak postanowiłam to akceptuje. Po 3 tygodniach milczenia do niego napisałam, bo bardzo mi go brakowało, a nie ukrywam że liczyłam na jakiś kontakt z jego strony po rozstaniu, że postara się choć trochę poświecić dla budowania jakiejś silnej relacji. Zgodził się do mnie wrócić ale uznał ze już nie będzie tak samo. Teraz minął rok, częstotliwość spotkań się nie zmieniła, na miłe słowa też ciężko liczyć, a chłopak mówi ze ma już dość ciągłej kontroli i wyrzutów. Wypomnina mi to rozstanie, uważa ze już mi nie jest w stanie zaufać i ciagle się od siebie oddalamy. Najgorsze jest to ze mieszkamy jakieś 15 km od siebie, wiec odległość nie jest jakaś daleka. Stad moje pytanie do was, czy faktycznie przesadzam z ta częstotliwością spotkań i czy warto to ciągnąć mimo tak odmiennych poglądów, bo bardzo go kocham, ale czuje się w jego życiu tylko dodatkiem, o który nie warto walczyć. Dodam że wszystko to mnie bardzo podłamuje psychicznie, bo nigdy nie byłam w nikim tak zakochana.
Z opisu wynika że jemu na Tobie nie zależy. Ma na Ciebie wywalone, czy jesteś czy nie jesteś to mu to wszystko jedno jest. To nie ma sensu.
- balin
- Ban na dubel konta
- Nieaktywny
No tak. Trzeba szukać innego obiektu westchnień.
Daj sobie z nim spokoj. Męczysz sie Ty i on. Ja Twojego faceta rozumiem. Ma dużo na głowie i nie jest w stanie poświęcić Ci wiecej czasu a Ty sie ciągle o ten czas upominasz. Ja jestem teraz w takiej sytuacji ze mam szkolenie 3 miesieczne 700 km od domu. Zjezdzam co 2 weekend i zalatwiam biezace sprawy plus mam ochote pobyc sama ze soba chociaz chwile. Gdyby moj facet plakal ze malo sie widzimy i na weekendzie powinnam spedzic z nim kazda wolna minute oszalalabym. Dodatkowo jak wroce po za etatem chce otworzyc wlasna dzialanosc i robic cos po godzinach zeby miec wiecej pieniedzy. Osoba ktora by na mnie wisiala i domagala sie uwagi po prostu by mi przeszkadzala. Moze ty tez sie zajmij czyms bo masz duzo wolnego czasu i przez to czujesz sie pokrzywdzona.
Raz od niego odeszłaś, a on tylko wzruszył ramionami, akceptując Twoja decyzję- to już o czym świadczy, bo zakochany człowiek z reguły stara się zrozumieć, rozmawiać.
Jesteś, to jesteś- nie ma Cię, to mówi się trudno i żyje dalej. Ani go to parzy, ani ziębi.
Wszystko wskazuje, że- tak napisałaś- jesteś tylko dodatkiem. I to takim niezbyt istotnym.
Po prostu do siebie nie pasujecie, chcecie od związku zupełnie różnych rzeczy. Ty potrzebujesz więcej uwagi, niż on Ci może dać. On potrzebuje więcej swobody i czasu dla siebie, niż Ty jesteś w stanie zaakceptować. Bawicie się w przeciąganie liny i czekacie kto "wygra". Przykra prawda: nikt nie wygra, a jeśli któreś się w końcu złamie i zmieni pod dyktando drugiego, to niewątpliwie przegra. Mam wręcz wrażenie, że w tej przepychance coraz mniej chodzi o jakość waszego związku, ale o to, kto ma "moralną słuszność". Czy Ty "masz rację", że chcesz od swojego chłopaka czasu i uwagi. Czy on "ma rację", że chce realizować swoje pasje i ambicje i nie zamierza ich poświęcać dla związku.
Rozstańcie się, zanim będzie was już łączyć tylko wzajemna niechęć i rzeka pretensji. Ty będziesz miała szansę znaleść chłopaka, który chce ci dać tyle czasu, ile ty potrzebujesz. On może znajdzie dziewczynę, której rzadkie spotkania pasują. Albo może taką, która zaangażuje się razem z nim w organicacje studenckie i dodatkowe zajęcia nie będą już przeszkodą dla związku, tylko szansą, żeby robić wspólnie coś fajnego. Nie dobraliście się i nie ma w tym niczyjej winy, nikt tu nie jest czarnym charakterem. Więc nie marnuj swojego czasu na czekanie, aż on się nawróci na twoją wizję związku. Poszukaj kogoś, kogo nie będziesz musiała nawracać - będziesz dużo szczęśliwsza.
- PsychoLogikaa
- Net-facet
- Nieaktywny
Chłopak ma swoje priorytety a Ty albo potrafisz to zaakceptować albo nie. Jeśli nie potrafisz,nie spełnia to Twoich oczekiwań to niemożliwe jest tworzenie szczęśliwego związku. Druga sprawa,że dla niego inną wartość ma związek,może być a jeśli nie to nie. Trochę brak zaangażowania z jego strony w tym opisie.
Nie staraj się tworzyć związku na siłę, nie działaj wbrew naturalnemu rozwojowi. Jeśli nie układa się to na siłę tego nie zmienisz. Jedynie będziesz się pogrążała i odczuwała frustrację.
