ciche dni u męża, mam dość tego małżeństwa, myślę o rozwodzie... - Netkobiety.pl

Staram się zajmować sobą bo w domu z taką atmosferą nie umiem wysiedzieć, od razu mam ochotę iść do niego i porozmawiać, wyrzucić z siebie wszystko...
W zeszłym tygodniu który był właśnie taki cichy wracałam codziennie do domu o 21-22 żeby tylko nie siedzieć w domu - i właśnie wtedy  zajmowałam się sobą: spotykałam się ze znajomymi, byłam na siłowni, na kursie językowym, u kosmetyczki itp.
Obiad który zrobiłam we wtorek musiałam jeść też w środę i czwartek bo on tego nie tknął....

W sobotę jak już przechodził mu foch, po obiedzie (który on zrobił) zaczęliśmy w miarę normalnie rozmawiać, po czym o coś znów poszło i wybuchnęła znów awantura.... usłyszałam, że nic w domu nie robię, że pranie się wylewa z kosza, że sama na nic nie wpadnę żeby zrobić na obiad, że sobie poszłam na siłownie zamiast pomyśleć o zakupach i o obiedzie....a i że mój obiad z wtorku to nie był obiad.....

Tak, starałam się na wszelkie możliwe sposoby i rozmów na ten temat było mnóstwo.
Wyjście zostało ustalone jedno: będzie przychodzić Pani do prasowania (przez jakieś dwa miesiące w zeszłym roku rzeczywiście przychodziła studentka ale później wróciła na studia i już nie miała czasu dla nas), tylko że ja mam ją załatwić i ja mam jej pilnować....
Niestety przy moim wyjazdowym trybie pracy nie jest możliwe ustalenie jednego stałego dnia kiedy ta Pani miałaby przychodzić...

Po co naciskasz na szybką zgodę? Lubi ciche dni? Niech ma ciche dni. Nawet dłużej niż lubi. Zrobiłabym tak jak on robi. Przetrzymałabym go a kiedy on pierwszy by się odezwał potraktowałabym go tak jak on Ciebie.
Twój mąż jest lekko fochowaty

Podczas jednej z kłótni dowiedziałam się też, co bardzo mnie zabolało, że on sobie nie wyobraża mieć ze mną dzieci bo nie będą umiała się nimi zająć i wszystko spadnie na niego...i że "nie nadaję się na matkę"....

jakieś argumenty? Czy tak po prostu?

Moze dodam jeszcze kilka faktow, moze jest tutaj ktos kto pomoze mi rozszyfrowac zamiary mojego meza.
On nigdy nie jest ze mnie dosc zadowolony, musialam zmienic duzo w sobie i moim zachowaniu zeby go zadowolic az w koncu stalam sie "jego idealem" w ktorym on jest bardzo zakochany, chce dzieci i wpolne zycie (mamy te same marzenia i potrzeby jesli o to chodzi). Na poczatku naszej znajomosci popelnilam pare bledow, ktore przepracowalismy razem i wszystko zostalo wybaczone i bylo ok. Ale on w kazdej klotni wraca caly czas do tego co bylo i jakby od nowa "walkuje" stare bledy i widzi tylko moje wady jesli cokolwiek zrobie (w wiekszosci nieswiadomie) co tylko moze mu nawet w malym stopniu przypomniec o tym co bylo, wtedy zaczyna sie kierat dla mnie: zrywanie, obrazanie mnie, pokazywanie ze nie ma zadnego szacunku, i tylko zal do mnie ze ja go doprowadzam do furii i ze jestem nienormalna. I zawsze ciche dni, podczas ktorych ja blagam o uwage albo o to, zeby bylo ok. Potem zawsze to mijalo i bylo cudownie miedzy nami znowu.
Ale ostatnio poszlismy na pare imprez podczas ktorych ja sie dosc upilam i nie wiedzialam co robie i wyszlo, ze kiedy siebie nie kontroluje zaczynam wyrzucac z siebie zale do niego za wszystko co mi robi kiedy jest zle i ze mnie nie docenia. On reaguje na to alergicznie, bo nienawidzi kiedy sie "czepiam", bo po trzezwemu sie nie czepiam, bo chce zeby wszystko bylo ok miedzy nami. Ostatnia impreza byla w ten weekend i ja znowu sie upilam, i znowu byla awantura podczas ktorej on pierwszy raz mnie uderzyl. Bylam w szoku i strasznie zraniona, ale w obliczu jego ogromnej zlosci na mnie, ze przeze mnie stracil panowanie do tego stopnia, ze az go to przeraza, zapomnialam o swoich uczuciach i przezywam teraz straszne ciche dni i tylko modle sie zeby to nie byl koniec, bo te ciche dni sa gorsze od tamtych poprzednich. Takiej zlosci po 3 dniach nie widzialam u niego nigdy, zupelnie czas nie dziala na korzysc, on jest coraz bardziej i bardziej wsciekly, a ja przezywam w rozpaczy kazdy dzien i nie mam nijakiego dostepu do niego. Po prostu sie zamknal i na pytania czy jest gotowy ze mna porozmawiac tylko macha glowa na "nie" nawet nie patrzac na mnie.
Co mam robic? jak sprawic zeby  zaczal ze mna rozmawiac? co robic bo on jest calym moim zyciem, nie mam rodziny tutaj za granica, tylko jego i jego rodzine, zostalam tu bo sie zakochalismy i chce byc z nim.

Wiem, ze go rozczarowalam, bo obiecalam, ze sie nie upije tym ostatnim razem i wyszlo jak wyszlo (nie mam problemu z alkoholem, tylko zawsze pije ciut za duzo zeby sie rozluznic w towarzystwie jego znajomych, upija mnie juz niewielka ilosc alkoholu) i on czuje sie zraniony bo go rozczarowalam i wg niego zrobilam mu wstyd przed znajomymi (on ma straszne poczucie wstydu, dla niego zawsze jest wstyd jak sie klocimy publicznie, albo jak ja sie upije, albo jak cos tam, on zawsze uwaza za wstyd rzeczy ktore dla innych ludzi sa normalne albo na ktore nikt nie zwraca uwagi a on mysli ze wszyscy patrza i plotkuja a tak naprawde kazdy jest podpity i ma gdzies czyjes problemy).
Powiedzcie mi, on chce zerwac tym razem? Jeszczs nigdy nie bylo tak zle, panikuje i nie wiem co robic, tesknie za bliskoscia i rozmowa co zawsze robimy kazdego dnia kiedy jest ok ;(

Dla mnie ciche dni przez tydzien to paranoja. W zyciu bym nie byla z chlopem ktory tak by postepowal. Ja rozumiem, ze nie kazdy ma ochote od razu siadac i dyskutowac bo potrzebuje ochlonac ale bez przesady mozna tak pare godzin czy dzien a nie 7 dni. To wyglada jak zwyczajna tresura i kara bo kobieta wiedzac czym pachnie sprzeciw  wobec "pana meza"  drugi raz 5 razy sie zastanowi  nim wejdzie z nim w spor po to zeby nie dostac bana na rozmowy przez tydzien. Jak ktos twierdzi  ze tak po prostu ma to dla mnie powinien spadac do pustelni a nie brac sie za malzenstwo. Jak wtedy ma wygladac opieka nad dziecmi i czego je to uczy? Ze problemy rozwiazuje sie dlugotrwalym fochem? Tragedia zyc z takim facetem.

Albo chciał Ci w stylu poniżej pasa dowalić w najczulszy punkt (bo wie, że macierzyństwo jest dla Ciebie ważne) albo w złości nie kontrolując emocji przemycił ziarnko tego, co naprawdę myśli

Silence  to nie jest banalna sprawa.
Milczenie przez tydzień to jest manipulacja i tresowanie sobie ciebie.
Poczytaj o zachowaniach pasywno agresywnych.

dziękuję Wam za wszystkie odpowiedzi i rady!!!

ogi90 - nie masz za co przepraszać. Przyznam, że robi się człowiekowi trochę lżej jeśli wie, że inni maja podobne problemy i odczucia w swoich związkach.
Violet 30 - na pewno przeczytam cały Twój watek, dzięki za linka! Przeczytałam na razie tylko Twój pierwszy wpis i już widzę, że mogłybyśmy podać sobie ręce...komunikacja zerowa, szczególnie w te ciche dni...a w te dobre unikanie nierozwiązanych tematów...

Naciskam na szybka zgodę bo po prostu szkoda mi czasu i życia! Jak mu o tym mówię, że marnujemy mnóstwo czasu to słyszę, że on wcale nie marnuje czasu...normalnie wszystkie witki opadaja;/ I nie chodzi tutaj o to, że ja nie umiem sobie sama czasu zorganizować tylko o to, że chciałabym ten czas spędzić z nim albo coś mieliśmy w planach, które muszą teraz ulec zmianie.... Ile było odwołanych wyjazdów, spotkań rodzinnych czy ze znajomymi bo on miał focha i mówił, że nigdzie nie jedzie, to tylko ja wiem;/

Jego argumenty odnośnie "bycia matką" są takie, że on uważa, że ja sobie już teraz nie radzę z praniem, sprzątaniem i gotowaniem więc jak ja sobie to wyobrażam jak się pojawi dziecko, pieluchy, kaszki itd....Czyli generalnie nie zdałam testu na kurę domową więc na matkę też na pewno nie zdam;/
"że się nadaję tylko na bankiet żeby ładnie wyglądać a nie do dzieci..."
Napomknę jeszcze może, że jego wzorzec z domu wygląda tak: matka niepracująca zawodowo jest w domu na każde zawołanie ojca; jest od gotowania, sprzątania, prasowania, zakupów, ścielenia łóżka...ojciec ciężko pracujący, zawsze mający racje i zawsze wiedzący najlepiej...w związku z czym komunikacja jednostronna.
Żeby być sprawiedliwą dodam też, że mój mąż twierdził od zawsze, że nie chce powielać modelu swojej rodziny i wie, że tak nie powinien wyglądać zdrowy związek małżeński.

Wiesz, że nigdy się nad tym nie zastanawiałam? Dałeś mi teraz do myślenia feniks 35.....Jakoś zawsze wyobrażałam sobie, że jak będziemy mieć dziecko/dzieci to nie będzie już takich cichych dni...

Czytałam o pasywnej agresji i wiele to ma wspólnego z tym co robi mój mąż...tylko on się wiecznie tłumaczy, że nie robi mi na złość, że on już taki jest, że nie umie porozmawiać wcześniej, że musi wystygnąć, ochłonąć i żebym mu wtedy dała spokój. Żadne argumenty o traceniu czasu/zaplanowanych sprawach/zaproszonych gościach nie istnieją wtedy.

Nie obraziłam się ciężko ale powiedziałam mu kilkakrotnie, że bardzo mnie zraniło to co powiedział i będę długo pamiętać te słowa.
Takie zachowanie męża nie jest zgodne z moimi standardami. Jednak decyzje o odejściu podjąć trudno bo jak nie mamy cichych dni to mąż jest kochany, opiekuńczy, odpowiedzialny i wbrew pozorom nie krytykuje mnie za często - to tylko w kłótniach wychodzi. Ma natomiast do mnie pretensje, że ja krytykuję go ciągle, nie wspieram i podcinam skrzydła...np.jak chciał iść na jakiś kurs czy szkolenie nie mówiłam mu "nie idź", tylko pytałam co mu taki kurs da....a on od raz to odbierał jako krytykę...;/

Silence84, jeżeli chcesz rozbicia Waszego małżeństwa to posłuchaj rad typu - rób tak jak on, odplac mu pięknym za nadobne.

Ktoś musi być mądrzejszy, inaczej każdy weźmie swoje zabawki i stworzy się mur którego żadne z Was nie będzie w stanie przeskoczyć.

Zachowanie męża, milczenie przez kilka dni nie jest właściwe.
To jest coś, nad czym powinien popracować dla dobra związku.
Faceci są zadaniowcami:) więc może, odpowiednio zmotywowany, podejmie się wyzwania.

Szczera (ale nie do "bólu ") rozmowa, powiedz jak Ty się czujesz, jakie zagrożenia Ty widzisz dla związku, I o co go prosisz żeby zrobił dla Was.

To normalne, że trzeba dojść do siebie po kłótni, ale dla człowieka o normalnych stanach emocjonalnych zajmuje to góra kilka godzin.

Chyba, że to nie są "normalne" kłótnie, może padają w nich bardzo raniace druga osobę słowa, taka "szczerość do bólu " w której mówi się cała SWOJĄ prawdę która jest zazwyczaj trzecim rodzajem prawdy wg Tischnera.

Może jest również coś co Ty mogłabyś zmienić w swoim zachowaniu, tak żeby te jego  stany dochodzenia do normalności były krótsze. Myślę tu o sposobie prowadzenia kłótni, a nie o tym co po kłótni.

Szczerze to bałabym się że skoro teraz słyszysz takie hasła (nawet jeśli tylko w złości) to jak pojawi się dziecko i będziesz popełniać błędy albo najzwyczajniej w świecie stracisz siłę czy cierpliwość to też zostanie Ci to wypomniane. A to boli.
Mamy dwoje dzieci. Jak jest ok to mąż wspiera, pomaga. Ale jak jest między nami źle to się już nasłuchałam przykrych i krzywdzących słów. Wystarczy że między nami są jakieś żale a jest ich dużo i już wspieranie zamienia się w rywalizację i pouczanie. Przykre.

Może on tego prasowania też nienawidzi tak jak Ty?  Może należałoby znaleźć tu jednak  jakieś rozwiązanie,  np.oddawać do pralni, jeśli mieszkacie w lub obok miasta? W większości znanych mi małżeństw raczej robi to kobieta, bo robi to po prostu lepiej. Mało który znany mi facet prasuje. Mój szczęśliwie rzadko nosi koszule, ale znając życie posunąłby się do pójścia w pogniecionej albo tylko przeciągnąłby przód też nie cierpi żelazka.
A jak jest z takimi obowiązkami uznawanymi za typowo męskie, jak np.  naprawy w domu, awarie czy przeglądy auta?
Często jest tak, że robimy coś dla drugiej osoby z miłości,  mimo, że tego nie lubimy. Nie na zasadzie stereotypu, tylko predyspozycji. Nie znam się na elektryce czy budowlance,  więc robi to on, a w zamian go opiorę czy oprasuję. Dla mnie to żadna ujma, nie da się podzielić równiutko wszystkich prac,  zawsze ktoś jest w czymś lepszy i robi to chętniej, częściej, tylko ważne, by bez przymusu.  Albo  do tych niepodzielnych wynajmować fachowców

Napisałaś potem, że w obyciu z dziećmi jesteś niepewna i wystraszona. Może stąd te jego obawy? Nieuzasadnione, bo nawet bez częstego kontaktu z różnymi  dziećmi  oswajanie się z własnymi to naturalny proces i mało jest niepowodzeń. Przyjdzie samo i będzie dobrze.
Choć stwierdzenie, że "spanie do poludnia czy malowanie paznokci " bywa dla kogoś ważniejsze niż dziecko,  nie jest do końca fałszem. Znałam i takie "okazy". Może te słowa  to zemsta za  koszule, a może jednak strach i niepewność,  czy jesteś wystarczająco dojrzała i odpowiedzialna. Może trzeba go przekonać,  że tak. Słownie,  ale i czynami. O ile zdołacie ogarnąć związek, bo po co komplikować życie dziecku.

Jeżeli Ty potrafisz ograniczać swoje uwagi odnośnie zachowania męża do tego jak Ty się czujesz, jak odbierasz, bez oceniania jego osoby, jego zachowań natomiast on jedzie "po bandzie" w ocenie Twojej osoby to nie osiągnięcie porozumienia.
Tym bardziej dziwne jest to że to on potrzebuje tyle czasu na dojście do normalności a nie Ty.

Facet stoi przed wyzwaniem nauczenia się komunikacji w małżeństwie.
Ktoś musi mu to uświadomić, chyba potrzebna jest porada "fachowca"

Ciche dni to najgorsze co może być dla związku. Stoi na równi z obojętnością. Partnerzy się od siebie oddalają. Uczucie przygasa. Nie ma się co dziwić, że masz ochotę to wszystko zakończyć. Prędzej czy później samo by się skończyło. Szlag człowieka trafia na samą myśl. Ileż można udawać i traktować się jak powietrze. Albo się jest razem albo nie. A jak dobrze Mu samemu to po co się wiązał? Najlepiej uciec od problemów. Związek, miłość to nie zawsze życie usłane różami. On najwidoczniej uważa, że większość obowiązków powinna przejąć kobieta. Nie rozumie, że w życiu bywa różnie. Sprawia Ci przykrość mówiąc, że będziesz kiepską matką. Niech lepiej zada sobie pytanie, czy On faktycznie będzie lepszym ojcem?

Tak, on nienawidzi prasowania koszul tak jak i ja...Nie wiem czy robię to lepiej, na pewno dokładniej i dłużej. Kiedyś się zabrałam za prasowanie wszystkich koszul po kolei żeby mu sprawić przyjemność i przez godzinę uprasowałam ich pięć. Usłyszałam w komentarzu, że za długo to robię, że jestem za dokładna....po czym wziął żelazko i uprasował kolejną koszule w dwie minuty - tak, włączył stoper żeby mi udowodnić, że można szybciej....

Remonty/naprawy w mieszkaniu robi raczej on i sprawia mu to wielka frajdę. Ale mi też jeśli tylko pokaże mi co i jak robić. I tak dla przykładu położyliśmy razem panele w mieszkaniu, wspólnie malowaliśmy, wieszaliśmy lampy, skręcaliśmy wspólnie meble ogrodowe....jak dla mnie były to super czynności i dużo radości.
Na przegląd auta/wymianę opon jeżdżę sama (auto służbowe). Rachunkami/płatnościami/rozliczeniami zajmuję się tylko ja - z aprobatą i korzyścią dla obu stron.
Jasne, nie da się wszystkiego podzielić po równo ale denerwuje mnie strasznie podział na to co męskie i na to co kobiece....;/ Skoro ja nie mam problemu z np. pakowaniem gruzu do worków to niech mi nikt nie mówi, że to kobieta powinna prasować mężowi koszule bo ma do tego lepsze predyspozycje...
W zeszłym tygodniu jak mąż prasował sobie wieczorem kilka koszul na raz a zazwyczaj prasuje tylko jedną więc zapytałam co go tak wzięło na prasowanie to usłyszałam "wyręczam żonę....". Zagotowało się we mnie ale spokojnym tonem powiedziałam, że nie uważam żeby to był obowiązek żony i że nie chcę się denerwować na wieczór który zapowiadał się miło....Oczywiście wieczór nie był miły bo znów był foch bez wyjaśnienia i spanie w dwóch osobnych pokojach...;/

Tak, w obyciu z dziećmi jestem raczej niepewna. Bardzo długo nie miałam z nimi kontaktu bo nie było ich wcale wśród mojej najbliższej rodziny ani znajomych.  Nikt mnie nigdy nie uczył ani nie pokazywał jak się zajmować dziećmi ale mimo to od pewnego czasu czuje, że ze swoim własnym dzieckiem byłoby prościej. Tak jak piszesz- przyszłoby to naturalnie.
Czy żeby mu pokazać, że będę dobrą matką mam teraz skakać do każdego napotkanego dziecka i wołać: "a ti ti ti, jaki cudowny dzieciaczek...."? przepraszam za sarkazm ale nie wiem jak miałoby to wyglądać w praktyce...

Dlaczego od razu Cię to "denerwuje strasznie"? Masz inne zdanie i tego się trzymasz. Jego problem, skoro uważa inaczej. Po akcji ze stoperem pewnie też bym już jego koszul nie prasowala,  tylko słodko przypominalabym mu, ze robi to lepiej i szybciej. Ale, moim zdaniem:
on jednak tradycjonalista i dyktator, Ty wojujaca feministka. Oboje skupieni głównie na utrzymaniu pozycji i pokazanie drugiemu miejsca w szeregu. Gdzie tu najważniejsze cechy związku: miłość, czułość, wzajemna dbałość i zrozumienie? Ring raczej. Miłe chwile przy wspólnych pracach dają nadzieję na porozumienie,  ale czy nie jest ich za mało?

Takie infantylizmy pewnie by go jeszcze bardziej zniechęcily.
Przez dojrzałość i odpowiedzialność miałam na myśli raczej spokojne i stanowcze stwierdzenie, że będziesz starała się być świetną matką. To dobry plan na to macierzyństwo,  na opiekę nad maluszkiem,  bo przy Waszym "partnerstwie" tradycyjny podział ról pewnie też byłby nierealny i powodujący konflikty.  To w końcu,  przy obecnej sytuacji, zrobienie wszystkiego co możesz by poprawić atmosferę i osiągnąć zadowalający stopień porozumienia. Że swej strony,  bo za jego odpowiada tylko on i jego dobre chęci. O ile jeszcze je ma.
Dlatego rodzicielstwo może jednak odłożcie na lepszy czas?  Mediator to niezły pomysł, bo może dzięki niemu usłyszycie i zrozumiecie się nawzajem, swoje żale i potrzeby. Wtedy łatwiej zdecydujecie,  czy jest Wam po drodze, czy jednak nie dopasowaliscie się.

Chyba się nie przejmuje. Wbrew pozorom, to nie jest efekt braku kontroli ale kontrolowanego ujścia. Niektórzy mogą woleć wyjść do drugiego pokoju i liczyć do 10. Pewnie niektórym pomaga. Ja nie lubię kłótni i takie słuchawki, to efekt dłuższego podrażniania. To jak z psem, rzadko gryzie bez ostrzeżenia..., a ja daję wystarczająco jasne komunikaty. Poza tym przeważnie "schodzę z drogi". Zdarza się, że połowica oberwie jakiś opeer kiedy mam zły humor ale raczej musi się o to prosić. Jak mam zły humor, to raczej unikam kontaktu aż samo mi przejdzie. I nie przejdzie mi "jak się wygadam". Dlatego nieraz jej mówiłem, że chyba nie ma instynktu samozachowawczego, bo po jaką cholerę zaczepia, szczególnie wtedy kiedy chyba widać, że nie mam nastroju?
Jak byłem młodszy to chętniej się brałem za łby. Z wiekiem rośnie potrzeba świętego spokoju, przynajmniej u mnie. Dlatego jak widzę ewidentną zaczepkę, to mówię: do widzenia, chcesz to beze mnie, i tak nic nie słyszę, bo mam słuchawki na uszach (naprawiłem )
O prasowanie koszul to się na pewno nigdy nie kłóciłem Ustaliliśmy, że ona nie lubi prasować, a mnie zwisa czy koszula jest uprasowana. W tych rzadkich chwilach kiedy jakaś uroczystość ponoć wymaga aby koszulę mieć wyprasowaną, to jednak ona prasuje. Wie, że poszedłbym w pomiętej

Silence, tak serio - dlaczego ty jeszcze z nim jesteś?

Znam takich facetów podobnych do Twojego męża. Chce Ci udowodnić, że on wszystko robi lepiej a Ty jesteś do niczego. Przykład ze stoperem rewelacyjny! A Ty jak na to zareagowałaś? Bo ja bym chyba go pochwaliła, że skoro tak dobrze i tak szybko mu to idzie, to niech on to robi zawsze. Skoro Ty i tak robisz źle. A Ty co zrobiłaś? Pomijając wszystko, uważam że chcesz postawić na swoim z tym prasowaniem. Z tego co piszesz, mąż też gotuje i też sprząta wiec jestem w stanie zrozumieć, że prasowanie chce oddać Tobie. Ty natomiast uważasz, że tego nie lubisz i nie będziesz tego robić, bo nie chcesz. Nie wiem, czy tak było między Wami zawsze? Związek to kompromisy. Z tym że wychodziłaś z domu, żeby go nie widzieć i on przez to musiał robić wszystko w domu sam, to miał przecież rację. Robiłaś czy on robił? Inna sprawa, że nikt mu nie kazał, tylko sam chciał, żeby Ci potem wypomnieć. I znów moje pytanie: jak na to zareagowałaś? Czy on ma powód żeby uważać, że nie będziesz umiała zająć się dzieckiem? To że on robi coś inaczej, nie oznacza że Ty robisz to źle. I nie potrafię sobie wyobrazić kłótni o ten obiad... Co on mówił i co Ty mówiłaś, że doszło do kłótni? Tak jak ktoś pisał: w kłótni uczestniczą 2 osoby. Nie potraficie rozmawiać ze sobą. Pytanie czy jeszcze chcecie rozmawiać.

Powiedziałam, że jest mi przykro, że nie docenia tego, że chciałam coś zrobić dla niego żeby mu było przyjemnie, w dodatku coś czego nienawidzę robić....Nie robiłam awantury, miałam akurat bardzo dobry humor tego dnia i nie chciałam go sobie psuć:)
Tak chce postawić na swoim bo nienawidzę tego robić i nie uważam żeby to był obowiązek żony...czy znasz jakąś żonę która wymaga od swojego faceta prasowania swoich rzeczy??? Ja nie. Niestety działa to tylko w jedną stronę...
Wychodziłam z domu bo bym zwariowała w takiej atmosferze gdzie siekiera tylko wisiała w powietrzu. Zajęłam się sobą żeby za nim nie chodzić, dałam mu spokój i czekałam aż się sam odezwie. Jedliśmy posiłki oboje w pracy, jak raz zrobiłam obiad w domu to jadłam go przez trzy dni bo on go nie chciał jeść. Moje aktywności w domu ograniczały się do ogólnego ogarniania i włączenia/rozładowania zmywarki.
Jego do puszczenia/rozwieszenia prania, wynoszenia śmieci i zrobienia zakupów - więc jak widzisz niewiele więcej w tym czasie jak mnie nie było w domu a bynajmniej nie jest to wszystko co można zrobić w domu....
Kłótnia była już potem o wszystko....
Racja, uczestniczą dwie osoby, to co mam robić jak się zaczyna wymiana zdań? Wychodzić? I tak za każdym razem?

Tego ci nikt nie powie. Konsekwencje swoich decyzji kazdy ponosi sam.
Ale sama napisalas ze masz dosyc tego malzenstwa i myslisz o rozwodzie. Sama najlepiej wiesz jak sie czujesz i czy masz jeszcze sily cos komus udowadniac. Mnie by sie nie chcialo gdybym miala tak jak ty. Ale ja to nie ty. To twoja decyzja...

Nie zmienisz charakteru człowieka.