Żadna kobieta mnie nie chce, mam dość - Netkobiety.pl

Nie rozumiem..idziesz do klubu i co robisz? Podchodzisz do obcych ludzi?, sam idziesz? A na uczelni z kim próbujesz rozmawiać? Kto Cię traktuje jak powietrze?

Po kolei. Relacje z rówieśnikami - zacznę od tego że mam 20 lat i studiuję. Także mam znajomych w moim rodzinnym mieście i w studenckim. W rodzinnym liczba znajomych płci przeciwnej równa zero, może na własne życzenie bo całą szkołę byłem niestety raczej pośmiewiskiem niż duszą towarzystwa. Przede wszystkim nie stać mnie było na brylowanie(biedna rodzina, a ciuchy kosztują, imprezy też) a może bardziej nie przywiązywałem wagi do ubioru.

W studenckim jakieś koleżanki są ale te które ze mną rozmawiają są pozajmowane. W ogóle występuje takie coś - jak dziewczyna zajęta to przyjazniej nastawiona, bo nie boi się że zacznę sobie coś wyobrażać. Ale to są w zasadzie dwie dobre znajome duża grupa cześć cześć. Gdzie w większości jest to monolog zamiast dialogu, próba zabicia rozmowy przed odcięcie tlenu. Po prostu co zauważyłem już czas temu dla większości dziewczyn(zwłaszcza gdy są wolne) nieważne co się mówi tylko kto. I jak nie jest to ciacho to szkoda strzępić język.

Co robię w klubie? Robię za sztuczny tłum. Na początku studiów tańczyłem bez kompleksów ale dziewczyna ze studiów z którą prawie byłem jakiś czas(dzięki temu nie jestem prawiczkiem bo wtedy chyba naprawdę bym szukał żyletki) uświadomiła mi że zachowuję się na parkiecie jak upośledzony. Trochę pomogła mi poprawić technikę ale cierpię na jakąś taką niezborność ruchów. Czuję się jakbym miał ciało poskładane z kilku niepasujących części i przez to ruchy które innym przychodzą bez zastanowienia nawet u mnie są koślawe. Teraz tańczę dużo bardziej sztywno i robię z siebie głupka jeszcze bardziej więc koniec z klubami.

Wracając jeszcze do poznawania. Jestem gadatliwy i na początku studiów bylem wręcz nastawiony na poznawanie ale się zawiodłem i chyba mi przeszło. Zeby zagadać potrzebuje haczyka, czegoś od czego mógłbym zacząć nawijkę. Inaczej wychodzi sztucznie choć wiem że to nie zawsze moja wina. W klubie mogę zagadać do znajomej znajomych ale nie podejdę do kompletnie obcej osoby. Za dużo niepowodzeń ale lepsze to niż frajer od darmowych drinków.

Przepraszam że tak długo
Pozdrawiam

Trafisz na swoją połówkę. Nie przejmuj się tak bardzo. Nic na siłe.

Po pierwsze, przestań przepraszać, że żyjesz - to Ci daje jakieś -500 do atrakcyjności. Jak sam nie wierzysz, że jesteś człowiekiem, któremu warto poświęcić uwagę, to niby czemu ktoś inny ma w to wierzyć?

Po drugie, Iceni ma rację - ładujesz się tam, gdzie twoje szanse są najmniejsze i potem dziwisz się serii porażek.

Nie mam pojęcia skąd to przekonanie, że klub jest najlepszym miejscem do wyrywania kobiet. Dla niektórych tak, ale dla wielu absolutnie nie. Jeśli idziesz w zawody z odstawionymi facetami, którzy ociekają pewnością siebie i mają genialną bajerę, to musisz być graczem na ich poziomie. Jak nie jesteś, to szanse pikują w dół. To jak stawanie do zawodów sprinterskich i zdziwienie, że na mecie wszyscy skaczą wokół zwycięzcy, a nie tego, kto przybiegł ostatni. Może w takim razie należy znaleźć sobie inną dyscyplinę, a nie upierać się na sprint (czy rwanie lasek w klubach). Poza tym, wiele dziewczyn do klubów nie chodzi szukać miłości - chodzi szukać zabawy. Pamiętam moje dni imprezowania i z tego co widziałam po sobie i po koleżankach, to żadna nie szła tam z nastawieniem, że spotka miłość życia. Niektóre liczyły, że się pokręcą po parkiecie i poflirtują niezobowiązująco, inne, że wyrwą gościa na jedną lub kilka nocy, ale żadna nie snuła poważniejszych planów matrymonialnych. Ja sama raz dałam swój numer facetowi z klubu z nadzieją na normalną randkę - a randka okazała się klapą, bo w klubie trudno stwierdzić, czy ma się jakiekolwiek wspólne tematy poza "ej, fajna muza" i "wiesz, chciałabym na chwilę usiąść". Osobiście nie znam ani jednej pary, która poznała się w klubie i zbudowała z tej znajomości normalny związek. Zapewne są takie, ale chyba raczej w mniejszości niż w większości.

Wniosek - zmień miejsce poszukiwań. Niemal każde jest lepsze. Słusznie mówi Iceni, że hobby jest dobrą opcją - zawsze tak łatwiej znaleźć kogoś, z kim ma się przynajmniej kilka wspólnych tematów i porozumienie na jakiejś płaszczyźnie. Sport jest ok. Taniec - jeśli lubisz, to czemu nie - w szkołach tańca towarzyskiego zawsze jest niedobór facetów.

Po trzecie wreszcie, panuj desperację. Podchodź do tych znajomości na luzie, nie zaczynaj z dziewczyną rozmowy skupiony wyłącznie na tym, czy uda się ją poderwać, czy nie. To desperacja, a desperacja przeraża. Dlatego wszystkie Twoje koleżanki są zajęte, a wolne wieją. Zajęte nie czują presji, mogą Ci bez wyrzutu odmówić. A wolne od samego początku czują, że jak ci odmówią, choćby dlatego, że nie pasuje im godzina a nie ty, to będzie ci przykro - albo wręcz będziesz domagał się jakichś tłumaczeń. Wyluzuj i przestań patrzeć na każdą wolną laskę jak na potencjalną partnerkę do związku. Naucz się nawiązywać relacje bez oczekiwań, poznawać dziewczyny. WYBIERAĆ. Bo to nie jest żadna frajda zostać zauważoną przez faceta, który podbije do każdej laski w nadziei, że któraś wreszcie się "ulituje". Fajnie jest poczuć się wybraną, zauważoną ze względu na jakąś indywidualną cechę, a nie dlatego, że ma się właściwy chromosom.

No i tu się z Tobą zgadzam. Teksty, że "na każdego czeka druga połówka" uważam za takie pierdzenie w stołek.

Oczywiście, wygląd nie jest bez znaczenia i że należy nad sobą pracować. Jak się jest otyłym, to warto zrzucić parę kilo, jak się wygląda jak kij od szczotni, to można popracować nad masą. Jak się ma dziki trądzik, to się idzie do dermatologa, jak każdy ząb sterczy w inną stronę, to dobrym pomysłem jest ortodonta. Ale nie można gibnąć się w drugą stronę i uwierzyć, że póki nie osiągnie się perfekcji godnej modela reklamującego majtki u Calvina Kleina, to wszystkie laski gościa oleją.

Badoo i Tinder - dyskoteka w telefonie. Tam zasady są dokładnie takie same, jak przy wyrywaniu lasek na parkiecie - waga przywiązywana do wyglądu jest dysproporcjonalnie duża.

Mam wrażenie, że faceci nie czają, że kryteria "urodowe" są płynne i zależą do pewnego stopnia od okoliczności. Jeśli jestem w klubie i NIE SZUKAM FACETA NA WIĘCEJ NIŻ 4 GODZINY FLIRTU + PODBIJA DO MNIE PRZYSTOJNIAK, to tak - wybiorę ciacho, a nie przeciętniaka z bogatym wnętrzem, bo bogate wnętrze blado wypada w świetle stroboskopów. Z przystojniakiem się pobujam na parkiecie i zapomnę o nim najpóźniej dwa dni po imprezie.
Jeśli ten sam przeciętniak zagada do mnie inteligentnie w miejscu sprzyjającym rozmowie, to sytuacja wygląda zupełnie inaczej, choćby dlatego, że na codzień nie kręcą się wokół mnie tabuny przystojniaków, więc nie ma oczywistego porównania. I nie teoretyzuję teraz - tak poznałam swojego faceta. Zagadał do mnie, bo spodobało mu się, że lubię filmy o superbohaterach - biorąc pod uwagę, że wielu facetów to raczej zniechęca, bo uważają to za niekobiece, poczułam się bardzo dowartościowana i od razu byłam do niego bardzo pozytywnie nastawiona. Zauważył mnie, docenił coś, co mało kto docenia (a co w sobie lubię) - pierwsze wrażenie zbudował swoją osobowością, a nie wyglądem. I to był duży plus, bo jak mnie koleżanka zapytała, jak wygląda ten facet, nad którym tak pieję z zachwytu, to powiedziałam: trochę jak ufoludek. Obiektywnie, nie jest adonisem - ale nie jest też brzydki, żeby była jasność. Natomiast ma parę takich cech wyglądu, które urody nie dodają, a mi rzuciły się od razu w oczy (co ciekawe, moja koleżanka, jak już go zobaczyła, to akurat na te cechy uwagi nie zwróciła - co pokazuje jak bardzo subiektywny jest wygląd). Więc na początku był ufoludkiem. Ale później - i to jest kolejna ciekawa sprawa - przestałam na te cechy zauważać i dziś z pełnym przekonaniem mogę powiedzieć, że dla mnie mój facet jest przystojny. Nie bez znaczenia jest i to, że pewne jego walory urodowe mogłam ocenić dopiero, jak go zobaczyłam bez swetra a to było dużo później niż na pierwszym spotkaniu.

Jasne, jak się ma poważne defekty, to trudno liczyć, że po jakimś czasie podrywana osoba przestanie je zauważać (choć nie twierdzę, że to się nie zdarza) - chodzi mi raczej o to, że nie trzeba być misterem żeby znaleźć dziewczynę. Po prostu facet przeciętny musi nauczyć się stwarzać takie okoliczności podrywu, by wygląd jak najprędzej zszedł na drugi plan. Biorąc pod uwagę, że większość przeciętnych facetów ma jednak laski, to jest osiągalne.

Pierdzenie w stołek? A co złego jest w przeświadczeniu, ze trafi swój na swego?, że znajdziemy kogoś, kto będzie do nas pasował?

Pisząc druga połówka mam na myśli osobę, która do nas będzie pasowała, która będzie miała podobne zainteresowania itd. Nie ma mowy o siedzeniu na tyłku i czekaniu na cud. Trzeba dać coś od siebie. Ja tak rozumiem ten tekst.  Jeśli chodzi o autora to tu się zgadzam, że  raczej swojej ,,drugiej połówki'' nie znajdzie w klubie

Ja ze swojego doswiadczenia powiem, że wiekszy problem jest nie w tym, że "nikt nas nie chce", tylko w tym, że "my nikogo nie chcemy".

A w zasadzie to nie nikogo, tylko podobają nam się nieodpowiednie osoby. Takie małe, ale utrudniające życie niedopasowanie.
To, co się ma wokół to za malo, a to co by się chcialo jest nieosiągalne.... I zazwyczaj ma to swoje zrodlo w kompleksie nizszosci - wiele fajnych osob mawet by nas chcialo, ale ten kompleks nakazuje nam z gory odpuszczac, bo nic z tego nie bedzie...
No i sie kolko zamyka, bo to, co sie moze, to sie nie chce, a tego co sie chce miec nie mozna.

Dopiero trzeba sobie we wlasnej glowie ustawic odpowiednio szufladki i zrozumiec, ze atrakcyjny partner nie jest wyznacznikiem naszej atrakcyjnosci ani jej nie podniesie.

Nieudacznik z super laska bedzie NADAL nieudazznikiem, a fajny facet z brzydka dziewczyna bedzie fajny POMIMO nie posiadania "extra laski".

Chcesz mieć dziewczynę, która wygląda jak modelka Victoria's Secret? To najpierw sam zacznij wyglądać jak model Calvina Kleina.

No tak, bo skoro nie może znaleźć to znaczy wybredny. Ktoś tutaj nie czytał ze zrozumieniem. W moim wypadku dziewczyna nie może być brzydka. Tylko tyle gdzie moja definicja brzydkiej dziewczyny to już naprawdę laska bardzo zaniedbana bądź otyła. Bo dzięki makijażowi, fajnemu ubiorowi prawie każda kobieta może wyglądać seksownie. No i gruba tapeta mnie odstrasza, wiele dziewczyn krzykliwym makijażem się imo szpeci.

Więc ja tam nie mam wielkich wymagań co do aparycji. Co innego kobiety - piszecie o względności wyglądu i o ile jestem w stanie wyobrazić sobie faceta dla którego obiektywnie przeciętna dziewczyna wydaje się very hot, o tyle przeciętny facet nigdy nie zostanie nazwany ciachem.

W wygląd zainwestowałem sporo i o tyle to zaprocentowało, że nie jestem prawiczkiem. Co nie zmienia faktu że chciałbym być dostrzegany przez płeć przeciwna. Nie chodzi o bycie największym casanovą takim nigdy nie będę. Ale jeśli kobiety reagują na ciebie alergią okazując to wówczas człowiekowi jest po prostu przykro.

Mój facet jest ekstra ciachem - dla mnie. Dla moich koleżanek - "dupy nie urywa". Ale jak ty się zapierasz, że wiesz lepiej, że trzeba być ciachem obiektywnym, dla wszystkich, bo inaczej żadna nie spojrzy, to ja nie widzę sensu dalszej rozmowy.

Choć jednocześnie sam przyznajesz, że w wygląd zainwestowałeś, a efekty nie są powalające. Ktoś zdolny do rzeczowej oceny faktów, a nie upierający się przy swojej interpretacji, zauważyłby, że skoro zmiana wyglądu problemu nie rozwiązała, to muszą być inne jego źródła.

Chyba wszystko zostało już napisane.
Nikt nie chce czuć, że jest coś komuś winien. Dużo ludzi nie czuje się dobrze kiedy musi odmawiać. Bo to dość niezręczna sytuacja.
Jeśli ktoś stara się na siłę, to to zwyczajnie czuć i każdy normalny osobnik będzie czuł potrzebę ucieczki z takiej znajomości.

Wiem, że nie czujesz abyś robił coś na siłę. Ale sam fakt, że założyłeś ten temat sugeruje, że starasz się za bardzo.
Odpuść. Skup się na hobby. Naturalniej podchodź do znajomości.
Kup sobie od czasu do czasu jakiś fajniejszy ciuch, w którym będziesz czuć się dobrze.

Jeśli zaakceptujesz siebie i będziesz się ze sobą lepiej czuć, inni też to poczują. Co przełoży się na Twoje relacje.

Co do uśmiechów to pewnie że jakieś się zdarzyły. Tylko że raczej właśnie ze strony znajomych dziewczyn, a mnie chodzi o delikatny porozumiewawczy uśmiech będący zachętą do rozmowy/flirtu. Zresztą przerabiałem to już w liceum gdy kolesie gadający kompletnie od rzeczy wywoływali salwy śmiechu a rozmawiając ze mną te same dziewczyny w głębi duszy myślały Panie Boże zabierz mnie stąd.

Poza tym jest jeszcze coś takiego, mówi się że człowiek stroi się przede wszystkim dla siebie. Tylko że chciałoby się usłyszeć kiedyś np. fajne perfumy. Pomarzyć...

Czy za wysoko mierzę? Chciałbym mieć drugą połowę osobę która myśli podobnie, śmieszy to samo itp... I wiem, że tego nie da się przyspieszyć a szanse że nigdy nie znajdę kogoś takiego też spore. Tylko skoro tego nie ma to chciałoby się poczuć cień zainteresowania nawet w takim klubie. Niekoniecznie żeby zaliczyć bodaj poflirtować. Na razie nie spotyka mnie to, za to upokorzenia i owszem.

Jakieś dowody na poparcie tej tezy? Bo ja mam zupełnie odwrotne obserwacje. Znam bardzo wielu inteligentnych, charyzmatycznych, zabawnych i pod wieloma innymi względami fajnych facetów, o wyglądzie przeciętnym, którzy uchodzą za mega atrakcyjnych. Ale nie że ich inteligencja czy poczucie humoru za takie uchodzi, ale ONI, w całości, jako faceci. Dziewczyny za nimi szaleją. Z moich obserwacji wynika, że to facetom dużo łatwiej niż kobietom osobowością nadrobić te braki w urodzie.

Zamiast szukać na siłę, to poświęć się jakiejś pasji. Ja np. chłopaka poznałam dzięki temu, że lubiliśmy ten sam zespół. Wiele moich znajomych poznało drugą połówkę dzięki swojej pasji. Wygląd oczywiście też jest ważny, warto o siebie dbać, jednak jest wiele ważniejszych kwestii. Brzmi jak banał, ale to prawda I właśnie, jak już ktoś zauważył, piękno to sprawa dyskusyjna. Mnie się podobają szczupli bruneci, a komuś napakowani blondyni.

Uczepiłeś się tego wyglądu jak...,, Nie to ładne co ładne ,ale to co się komu podoba'' Wyluzuj trochę. To, ze kumple mają dziewczyny nie znaczy, ze Ty masz teraz mieć. Może jak będziesz miał mniejsze parcie na znalezienie kogoś to w końcu znajdziesz.

Moja wina - napisałem per paniusie i z łatwością można zrobić ze mnie mizogina. A tak nie jest, może was zaskoczy fakt, że w swoim życiu spotkałem kilka świetnych dziewczyn tylko zawsze zajętych i to na poważnie, bo dla każdego faceta taka dziewczyna to skarb. Z tym, że ich niewiele za to cała masa paniuś właśnie, bo jak nazwać dziewczyny, które np. na czacie odpowiadają jedynie zdawkowymi heh, nom, aha, nwm.

Jeśli chodzi o pasje - ciężko, bo nie mam rzeczy do której bym się nadawał i by mnie kręciła, wynika to z tego, że jestem noga w czynnościach manualnych. Ze sportu mam plan wrócić na siłke i zacząć biegać z czym nie jest to nic o czym można szczególnie porozmawiać. Ale zawsze coś.

takijeden, najłatwiej jest zwalić na wygląd, idziesz na łatwiznę. Twoje posty jakoś specjalnie nie przyciągają uwagi w Twoim kierunku, przeciwnie. Może masz taki styl jakby mało zachęcajacy

Autor ma problem na każde rozwiązanie.

Nie ważne, co kto mu sugeruje, jak stara się pomóc, on zbija wszystkie argumenty. On wie, że jemu nic nie pomoże.

I chyba tu jest problem - on po prostu założył, że nie znajdzie dziewczyny, że żadna, ale to żadna go nie zechce i to właśnie się dzieje. Samospełniająca się przepowiednia. Żeby zrobić cokolwiek, co mu radzono, musiałby najpierw uwierzyć, że może się udać. A skoro on WIE, że się nie uda, to po co robić cokolwiek, gdziekolwiek szukać?

takiiijeden, Twoje posty to udowadnianie twierdzenia, że Ciebie nie da się lubić. Bycie sztywniakiem, jedną z osób tworzących  sztuczny tłok, pogardliwe opisy czy silenie się na dowcipy, nie są cechami/zachowaniami zachęcającymi kogokolwiek do zawarcia z tą osobą znajomości. Ba, takie osoby są omijane z daleka. Nie, nie z powodu urody (bo to tylko opakowanie), ale z powodu zawartości owego opakowania (lub prezentowania owej zawartości).

Zamiast więc zastanawiać się nad tym, jakie życie jest okrutne, zamiast użalania się nad sobą, zamiast deprecjonowania innych osób, zmień swe postępowanie na takie, które będzie przyjemnym i atrakcyjnym dla osób Cię otaczających. Tak. Wiem. Praca nad sobą (swoim sposobem myślenia o sobie, świecie, innych ludziach) do najprzyjemniejszych nie należy.
Zwykle podobnie do Ciebie myślą i zachowują się osoby, które myślą o sobie kiepsko. Zapewniam Cię, że takie myślenie można zmienić. Można. Nie trzeba.

Na pewno masz sporo fajnych cech, z sobie wiadomych względów zdecydowałeś ukryć je przed światem.

Bierz przykład z Harveya, taki typ charakteru się nie może opędzić od kobiet a zobacz, jak obleśnie wygląda, sądząc po awatarze

Nie ma co się użalać, nikogo nie poznasz i tyle. Trza się wyciszyć i ufać tylko sobie. Poza tym jest masa tanich zabawek, które można kupić na allegro. Ludzie są bez wartości, a samotność daje spokój i bezpieczeństwo.