Dlaczego tak negatywnie wpływam na ludzi? Mam tego dość - Netkobiety.pl

Tak jak napisałam schemat powtarzał się we wszystkich środowiskach, w których byłam. Chodziłam na różne zajęcia dodatkowe i zawsze działo się to co opisałam w pierwszym poście. Od dziecka czuję się jak piąte koło u wozu, a to tworzy takie błędne koło: na początku jestem otwarta na nowe znajomości, potem ludzie zaczynają mnie ignorować, ja się coraz bardziej zamykam, naturalnie staję się smutna i zakłopotana, a to sprawia, że jeszcze bardziej ich do siebie zrażam. Zaraz napiszecie, że mam być zawsze pogodna i pełna słońca, ale przy ciągłym odrzuceniu i ignorowaniu mnie przez innych to jest niewykonalne.

Ciężko powiedzieć, ale na pewno nie miałam łatwego dzieciństwa. Rodzice rozwiedli się, gdy miałam 3 lata i potem mieszkałam z mamą i babcią. Niestety mama szukała nowego partnera i ciągle poznawała nowych facetów przez co kłóciły się z babcią. Pamiętam, że nawet były  bójki między nimi. Mój ojciec był oskarżony o pedofilię i ta sprawa ciągła się przez ok 15 lat. Wiem, że jedyną osobą, która dbała o mnie i chciała zapewnić mi spokój była moja babcia, ale w wieku 8 lat wyprowadziłam się z mamą do innego mieszkania i z babcią nie miałam już takiego intensywnego kontaktu.

Byłam u pani psycholog, ale powiedziała, że nie ma za bardzo czego ze mną przepracowywać.

No tak, ale w takim razie jak psycholog może mi pomóc? Przecież to siedzi we mnie, musiałabym chodzić  na jakąś długoletnią terapię, na którą  nie mogę sobie pozwolić i która może nie przynieść efektów.

Rozumiem, ale wiem, że w moim zachowaniu jest coś co odpycha ludzi. Sprawia, że zaczynają mnie ignorować, nie ufają mi. Napisałam tutaj, bo mam nadzieję, że są tu osoby z podobnym problemem, które już rozgryzły dlaczego inni ich nie lubią. Możliwe też, że mam jakąś złą energię i nią emanuję nie mając świadomości. Najbardziej przykre są dla mnie sytuacje, w których jednego dnia rozmawiam z daną osobą i jest miło, a następnego dnia ta osoba zachowuje się jakby mnie nie znała i nie chciała pogłębiać ze mną znajomości. Nie jest to typowa niechęć do mojej osoby, bo jakbym podeszła to pewnie znowu byśmy rozmawiały, ale nie mogłabym liczyć na nic więcej. Taka typowa "zapchajdziura". Mam otwarte serce na to co inni mają do powiedzenia i chętnie tego wysłucham, ale nikt nie chce się do mnie zbliżyć emocjonalnie. Komplementów ani pochwał nie otrzymuję żadnych, przez co poczucie wartości mam na poziomie zero. Wiem, wiem, że nie powinnam tego uzależniać od opinii innych, ale gdy słyszy się ciągłą krytykę albo ignorancję z ust wszystkich co znam to można się załamać. Gdyby choć jedna osoba dała mi szansę to będzie miała we mnie przyjaciela na całe życie, ale chyba za dużo sobie wyobrażam.

Rozwijam się ile mogę, bo sprawia mi to przyjemność. Moją pasją jest głównie muzyka, tworzę utwory różnych gatunków, a studia są z innej dziedziny, która też mnie interesuje. Z kołem naukowym ostatnio odnieśliśmy spory sukces. Jednak w kontaktach z innymi ludźmi mi się to nie przydaje. Gdy zaczynam jakiś temat, który mnie interesuje zwykle słyszę tylko "aha" i tyle. Żeby nie było nie przechwalam się tylko po prostu chcę porozmawiać o czymś co jest ciekawe dla mnie. Najwidoczniej nikt nie ma ochoty mnie poznawać i nie wiem z czym to jest związane, może w moim wyglądzie jest coś  nie tak?

Jak widać jesteś ciekawą, inteligentną osobą, tym bardziej wydaje się dziwne, że jesteś tak izolowana towarzysko. Czy potrafisz cieszyć się swoimi sukcesami? A jak Cię odbierają nauczyciele, wykładowcy? Czy chwalą Cię za sukcesy? Czy myślisz, że coś może być nie tak w Twoim wyglądzie? Może się zaniedbujesz? Czy próbowałaś z kimś zaprzyjaźnić się korespondencyjnie przez internet?

Czyli co mamy sluchac,wierzyc w to co inni mowia o Nas ?
Bo oni najepiej wiedza ?

Tak, wiedzą lepiej od nas, co w nas im nie odpowiada, co w naszym sposobie bycia i traktowania ich irytuje tak, że unikają z nami kontaktu.

Przeczytałaś mój poprzedni post? Tam napisałam o sposobie bycia i traktowania innych. Jeśli chcesz się dowiedzieć, co innym przeszkadza w Tobie, to najlepszym sposobem jest poznanie ich opinii. Można, rzecz jasna, snuć domysły, można posądzać te osoby o niecne zamiary, ale te metody nie przyniosą odpowiedzi na postawione przez autorkę pytanie.

Jeśli ktoś powie, że jesteś złą, głupią, brzydką, to - tak jak poprzednio - jest to jego opinia o Tobie. Opinia jest czyimś zdaniem na jakiś temat, a nie prawdą objawioną. Nie byłabyś ciekawa, usłyszawszy taką opinię (zwłaszcza od ważnej dla Ciebie osoby), dlaczego tak o Tobie myśli? Wtedy wystarczy zamiast oburzyć się, zadać kolejne pytanie.

To może dla lepszego zobrazowania mojego problemu opiszę pewną sytuację. Na zajęciach poznałam pewnego chłopaka,  który był z  innej grupy i widzieliśmy się po raz pierwszy w życiu. Jakoś zaczęliśmy rozmawiać najpierw o sprawach szkolnych, potem o życiowych, żartowaliśmy i było bardzo przyjemnie. Nie wyczułam między nami jakiegoś dystansu czy niezręczności. Nie chciałam stracić fajnej znajomości dlatego poprosiłam go o zajęcie mi miejsca na wykładzie tego dnia, bo wiedziałam, że nie zdążę go sobie sama zająć. Podał mi swój numer gdybyśmy nie mogli się znaleźć. Jednak gdy przyszłam to od razu wyczułam od niego chłód. Stał z kolegą (którego ja też znam) i rozmawiali. Przywitałam się z nimi i na tym stanęło, potraktowali mnie jak powietrze. Potem siedzieliśmy obok siebie, a on dalej mnie ignorował i wyglądało to, że się wstydzi tego, że kiedykolwiek ze mną rozmawiał. Możecie sobie wyobrazić jak fatalnie się wtedy czułam. I takich sytuacji było w moim życiu pełno, musiałabym nie być człowiekiem żeby to olać i być szczęśliwą.
Jestem zadbana, mam kilka kompleksów, ale ogólnie uważam się za atrakcyjną kobietę. Nie wiem jak to zmienić. Miałam też kilka takich sytuacji, że rozmawiałam z kimś kilkakrotnie, ta osoba nawet sama mnie zagadywała, a potem nagle z dnia na dzień przestawała się odzywać i nawet mówić mi "cześć".

Nie wyobrażam sobie pytania się w sumie obcej mi osoby dlaczego mnie olała. Wyszłabym na totalną desperatkę i do reszty straciłabym godność. Nie wiem też czy ta osoba nie jest plotkarzem, który zaraz rozpowie o tej sytuacji. Do tego mało kto powie mi prawdę dlaczego mnie olał, bo jest to bardzo niezręczny temat. Wymyśli pewnie, że źle go odebrałam, że nie miał złych intencji albo, że miał zły dzień. Nie przyzna się przecież dlaczego przestał mnie lubić.

Piszesz o swojej przyjaciółce, czy zastanawiałaś się dlaczego ona ma podobne problemy? Możecie się tak umówić, że będziecie się wzajemnie obserwować w sytuacjach towarzyskich a później będziecie się dzielić wnioskami. Tylko na wstępie umówcie się, że każda z Was będzie szczera do bólu.

Z moich obserwacji, to wydaje mi się, że ogółem ludzie nie przepadają za osobami mało pewnymi siebie. Nieśmiałymi. Lub mocno introwertycznymi.
Ludzie (zwłaszcza w tak młodym wieku, jak Ty jesteś) lubią raczej pewien nastrój lekkości, jakieś tam gadki-szmatki, żarty itp.
Możliwe, że jesteś dla nich zbyt poważna.
Albo mało i nieciekawie mówisz (no właśnie, czy masz tzw. "gadane"? bo wydaje mi się, że nie).
A może jesteś  odbierana jako nieco "sztywna". (Lubisz np. imprezy? Wypić piwko? Potańczyć na disco? ;-) Nie to, żebym uważała to za obowiązkowe dla każdego, ale w wieku 20 lat tego typu aktywności to są dla wielu priorytety wręcz ;-) Tak że jak ktoś takich rzeczy nie lubi, to może zostać szybko zaklasyfikowany przez wiele osób jako "nudziarz", a potem zwyczajnie olany.)
A może czują ludzie w Tobie jakiś taki wewnętrzny smutek...? Czy Ty jesteś osobą szczęśliwą, zadowoloną z życia? Czy nie zachodzi może w Tobie jakiś konflikt? Sama sobie możesz sprawy nie zdawać, ale jednak często można rozpoznać uśmiech szczery, płynący z prawdziwego zadowolenia, radości, czy rozbawienia, a taki nieco wymuszony, na pokaz. (No chyba, że ktoś ma aktorstwo we krwi - taki typ człowieka to czasem potrafi mocno zmylić swoje otoczenie;-) Może Ty się uśmiechasz w celu bycia lubianą, a nie bo na prawdę czujesz się dobrze? Czy Ty się na widok tych ludzi spotykanych szczerze cieszysz? Na prawdę ich lubisz? Czy raczej po prostu nie chcesz być sama, chcesz mieć znajomych, bo boisz się samotności i uśmiechasz się nie dla wyrażenia swych odczuć, ale w pewnym celu? Żeby może przypodobać się innym, albo żeby nie wyjść na "sztywną"? Jeśli uśmiech Twój nie jest szczery, ale ma na celu przypodobanie się tylko, to wtedy powstać by mógł w odbiorcy pewien dysonans między wyrazem Twojej twarzy, a postawą ciała (bo głebokie uczucia i przekonania zawsze jakoś przebijają poprzez ciało). Ludzie w takim przypadku sami nawet by może nie byli w stanie dokładnie stwierdzić, co im się w Tobie nie podoba, ale mieliby uczucie płynące z podświadomości, że coś się nie zgadza. A jak coś jest nie tak, a nie wiadomo nawet co - to prostą reakcją organizmu jest salwowanie się ucieczką. Bo to "coś" nieznanego może być potencjalnie niebezpieczne. Tak że trzeba mieć świadomość, że w ludziach istnieje właśnie taki impuls do odsuwania się od obiektu, który powoduje niezgodność sygnałów płynących z podświadomości i świadomości. To właśnie nasza podświadomośc przetwarza takie sygnały jak mimika/ton głosu/postawa ciała, nieraz płynące wręcz z ułamków sekund, o których nie mamy czasem nawet pojęcia (w sensie: osoby wysyłające te sygnały nie zdają sobie często z nich sprawy, ale tak samo odbiorca może kompletnie nie wiedzieć czemu czuje się względem jakiegoś człowieka tak czy tak). Nasza mowa ciała zaczęła się jeszcze wtedy, gdy skakaliśmy po drzewach :-) Wtedy człowiek "myślał" instynktownie, nie na logikę. Ewolucja poszła do przodu, nasz mózg został nadbudowany o funkcje poznawcze związane z logiką, ale dawne odbieranie świata też w nas pozostało. No więc takie sygnały, że coś jest nie tak, coś się nie zgadza - w tym co widzimy, a co wyczuwamy - każdy zdrowy człowiek instynktownie odczytuje ze swej podświadomości. Jak coś mu się nie zgadza, to choćby na logikę było wszystko OK, to uczucia (podświadomość) mu powiedzą "coś jest tu nie tak".
No więc... zastanawiam się na ile jesteś szczera, w sensie: zgodna z samą sobą, w tym, co robisz. Z jakim uczuciem na przykład zagadujesz do kogoś, a jak starasz się być odebraną? Czy nie jest tak, że wewnętrznie czujesz jakąś niepewność i smutek, albo jesteś mocno spięta, a starasz się z zewnątrz pokazywać uśmiech i luz?
Jeśliby tak było, to by znaczyło, że trzeba zdecydowanie wzmocnić pewność siebie. Bo wtedy nie musiałabyś już "grać" tej pewnej siebie, ale na prawdę byś taka była. I ten dysonans między tym, jak się czujesz, a co starasz się pokazać, by zniknął.
Inaczej (bez wzmocnienia pewności siebie), to pozostaje Ci jedynie wzmocnić "grę aktorską" ;-) Ale coś mi się wydaje, że nie masz raczej wrodzonych predyspozycji do grania, jesteś niestety bardzo kiepską "aktorką". Ludzie się nie nabierają na Twój udawany luz i uśmiech.
Oczywiście, to tylko taka moja teoria :-) Nie upieram sie, ze tak koniecznie jest. Może być to w Twoim przypadku jeszcze coś innego, co robisz nie tak. Też trudno powiedzieć, bez zobaczenia Ciebie "w akcji", można tylko pogdybać ;-)

A o które sugestie konkretnie Ci chodzi? Jeśli mowa o pytaniu się innych dlaczego mnie nie lubią to wyjaśniłam już dlaczego ten pomysł mi się nie podoba.

Przyznaję, jestem przewrażliwiona na tym punkcie, ale myślę, że jest to uzasadnione. Człowiek jest ufny i pozytywnie nastawiony tylko do pewnego momentu. Jeśli ciągle czuję się odrzucona, spychana na boczny tor to na pewno odbija się to na mojej psychice i odbiorze zachowań innych (niekoniecznie zawsze negatywnych).
Co do tamtej sytuacji to opowiem dokładniej jak to było. Ten z chłopak z kolegą stali na korytarzu, bo sala wykładowa nie była jeszcze otwarta. Ja do nich podeszłam i się przywitałam, oni powiedzieli mi cześć, odwrócili się tyłem i dalej rozmawiali ze sobą. Nie przerywałam im, nie narzucałam się bo od razu wyczułam, że nie chcą ze mną rozmawiać. Więc w niczym im nie przeszkodziłam. Potem poszłam i musiałam z nimi usiąść, bo nie było innych miejsc (kolejka ustawia się już na korytarzu). Potem na wykładzie ten chłopak mnie ewidentnie ignorował i to nie jest moja nadinterpretacja. Po prostu była ogromna różnica w jego zachowaniu na wykładzie w porównaniu do zachowania na zajęciach. Potem widzieliśmy się jeszcze parę razy, ale już zupełnie mnie olewał. To jest taka historia wzorcowa, bo powtarza się cały czas z różnymi osobami, w różnym wieku i różnej płci.

Może dajcie mi jakieś drobne wyzwania, które mogę teraz zrealizować (jakieś drobne zmiany w zachowaniu) i zobaczymy jakie to da efekty w moich kontaktach towarzyskich.

''Może dajcie mi jakieś drobne wyzwania, które mogę teraz zrealizować''
nie przejmować się, nie nadinterpretować ( dalas wyjasnienie a propos tej sytuacji na wykladzie), które twoim zdaniem potwierdza twoją teorie, a wg mnie - moją.
''wyzwania'' nic nie pomogą, bo i tak bedziesz stosowac negatywną nadinterpretację.
''Po prostu była ogromna różnica w jego zachowaniu na wykładzie w porównaniu do zachowania na zajęciach.''
a jaka? był bardziej skupiony i nie nadskakiwał Ci? prooosze, wyluzuj dziewczyno...To juz twoj chlopak po pierwszym spotkaniu? bo nie rozumiem?

Wpadałaś w błędne koło - im więcej pojawia się niepowodzeń, tym bardziej obniża się Twoja samoocena, a im jest ona niższa, tym bardziej zamykasz się na ludzi, którzy to wyczuwają. Nie stój z boku, staraj się być jak najbardziej naturalna - nie siląc się na uprzejmości i nie analizując każdego słowa, gestu, zachowania rozmówcy.

Czytając Twoje kolejne posty, obawiam się, że to co może innych do Ciebie zniechęcać, to jest desperacja, a ludzie desperatów nie lubią, bo boją się ich uwieszenia na sobie i dlatego się odsuwają.

Desperat jest nadmiernie miły, a to bywa irytujące. Wydaje się też nieszczery, bo nigdy tak naprawdę nie wiadomo co rzeczywiście myśli, bo przecież, aby kogoś przypadkiem nie urazić, rzadko głośno wyraża jakiekolwiek negatywne opinie. Desperaci zabiegają o uwagę, a przy tym są nadmiernie wyczuleni na reakcje otoczenia. I wreszcie - desperaci, choć tak bardzo tego potrzebują i tak mocno się starają, niestety nie są lubiani.

Jak tak czytam twój post to jedno mi tylko przychodzi do głowy, twoja aura może odpychać innych od ciebie. Każdy człowiek wytwarza taką aure, można ją różnorako nazywać np duchowa, energetyczna itp. Często staje się negatywna przez nasze negatywne myśli, brak optymizmu, smutek i rozpacz. Ale czasem też nie jest zależna od nas, po prostu taką mamy. Ale trzeba wykluczyć inne czynniki, może coś jest w tobie lub twoim zachowaniu co zniechęca to ciebie ludzi? Jesteś pewna ze nic takiego nie ma?

Anna, to swietna decyzja. Gratuluje

Ja chodzilam na terapie psychoanalityczna, ktora byla bardzo intensywna i trwala ponad rok. O ile mnie ona pomogla, to Ty mozesz potrzebowac zupelnie innego podejscia, wiec najlepiej poradzic sie w tej sprawie psychiatry czy tez odwiedzic lokalne kliniki  jak i prywatnych terapeutow, ktorzy sie tym zajmuja. Ja za moja terapie w pelni placilam, ale terapeute mozesz rowniez znalezc za darmo na NFZ.

Spróbuj, taka wizyta nawet jak nie pomoże to i nie zaszkodzi. Tylko w twoim przypadku bardziej przydałby się najzwyklejszy psycholog niż terapeuta czy psychiatra. Bo obstawiam że nie masz problemów psychicznych czy olbrzymich kompleksów. A introwertyzm, fakt jest ciężką osobowością zwłaszcza w grupie ale nie jest to choroba tylko taka uroda. Musisz poprostu trafić na odpowiedniego człowieka. Co oczywiście nie jest łatwe ze wzgledu na ciemnogród jaki mamy w Polsce jeśli chodzi o stereotypy. Czytałem że introwertycy jak się już otworzą na drugą osobe to są bardzo dobrymi przyjaciółmi, kochankami. Potrafią tworzyć trwalsze i stabilniejsze związki.

To najlepsza decyzja jaką mogłaś podjąć. Widać, że zależy Ci na trwałych kontaktach z ludźmi, a szkoda byłoby w tak młodym wieku zostać pustelnikiem Wiesz, ja też jestem introwertykiem, a Twój opis to wypisz-wymaluj ja. U mnie problem tkwił gdzie indziej - wprawdzie mogę obyć się bez towarzystwa, ale z drugiej strony lubię słuchać, w związku z czym często traktowano mnie jak konfesjonał. Każdy mógł mi się wygadać, bez względu na porę dnia czy moje ewentualne zajęcia, dla każdego miałam czas i ucho chętne do słuchania. Oczywiście niewielu oczekiwało prawdziwej porady, raczej chodziło tylko o wygadanie Ale kiedyś usłyszałam też, że robię złe pierwsze wrażenie i zyskuję dopiero po bliższym poznaniu. Dość szybko zdałam sobie sprawę, że "samotnicy z wyboru" często wyglądają na gburowatych, marudzących, wiecznie smutnych albo zadufanych w sobie i zarozumiałych. My tego nie widzimy, no bo jak to? Przecież ja jestem tylko nieśmiała/y Ale niestety - tak to właśnie wygląda dla postronnego obserwatora. Inna rzecz, że nie należy starać się za bardzo ani szukać przyjaźni na siłę, bo to trąci desperacją i tendencją do bycia bluszczem. Wbrew pozorom, ludzie źle odbierają też nadskakiwanie, bo wygląda na niezbyt szczere i nazbyt entuzjastyczne. Za to większość z nas lgnie do ludzi, którzy... lubią siebie

pop_corn  Przyznaje racje co do mojej niskiej samooceny, ale nie wiem jak ja zwiekszyc. Mam wiele kompleksow, ktore hamuja mnie w kontaktach z innymi, ale tego przeciez nie da sie zwalczyc. Mam codziennie stawac przed lustrem i powtarzac, ze jestem piekna i cudowna tym samym oklamujac sama siebie?  A co do tamtego chlopaka to zagadalam go jeszcze pozniej na facebooku, pisalismy ale drugi raz juz sie nie odezwal, wiec to nie jest do konca tak, ze od razu skreslam ludzi. Po prostu jesli nie widze zainteresowania u drugiej osoby to sie wycofuje. Nie bede desperacko za kazdym razem zagadywac innych.

Wielokropek.  Jak to zrobic?

Staram sie pozbyc kompleksow od kiedy skonczylam 14 lat i nie udalo sie. Czytanie wlasnych zalet nic nie pomoze, gdy idac wsrod ludzi mam wrazenie, ze wszyscy patrza na mnie wrogo albo sie ze mnie nasmiewaja. Staram sie usmiechac, byc wyluzowana ale i tak widac, ze wewnatrz jestem przerazona i chce uciec.

Długo się zastanawiałam czy napisać w tym temacie.

Aniu, bo zbyt bardzo zwracasz uwagę na opinię/gesty innych wynikające z przeszłości. Jeśli ktoś ma czas wyśmiewać się z ciebie/obgadywać na ulicy to znaczy, że sam ma ogromne kompleksy i poprzez umniejszanie innych (bo siebie nie wyniesie na wyższe tory) chce siebie we własnej głowie ustawić na wyimaginowanym piedestale .
To trudne, bo ja sama walczyłam z pozostałościami DDA, w których na początku leczenia wręcz brzydziłam się obcych mężczyzn spotykanych na ulicy (długo by pisać), a jak któryś chciał mnie poznać to było widać wrogość z moich oczu. Teraz mam bardzo udane życie osobiste i postarałam się przeprosić wszystkich, którzy chcieli poznać fajną dziewczynę, a ja ich potraktowałam jak potencjalnych dewiantów . Zrozumieli.

Z takim podejściem nigdy nie wyjdziesz z tego w czym teraz jesteś. Nad niektórymi sprawami trzeba "pochylać się" długi czas. Czy osoba z nadwagą 80kg zrzuci je w przeciągu pół roku? Już chyba wiesz dlaczego nie wielu udaje się np. schudnąć.
Musisz wychodzić do ludzi, szukać w nich pozytywów. Nie oceniać pochopnie, ale również nie lekceważyć intuicji. Do tego polecam znaleźć innego terapeutę i naciskać, że potrzebujesz pomocy, bo twoje zachowanie przeszkadza ci w normalnym funkcjonowaniu. W pracy czy na studiach będziesz musiała współpracować.

Leśny_owoc  Dziękuję za wpis   Zdecydowałam się już na terapię, nie ważne ile miałaby trwać.

A teraz zamiast tych wad wypisz swoje zalety. Albo nie, ja wypiszę swoje wady:

- mały biust
- krzywe, krótkie nogi (koledzy też wyśmiewali)
- kiepsko wychodzę na zdjęciach
- mam cellulit
- jestem niska
- etc. etc. etc.

Każdy z nas ma jakieś wady - jedne widoczne, inne ukryte pod ubraniem albo niewidoczne skazy na charakterze. Nie sztuką jest mieć idealne ciało i nie mieć kompleksów. Sztuką jest lubić siebie mimo defektów, którymi obdarzyła nas natura. Nie wszystko można zakryć makijażem albo zniwelować ćwiczeniami, dlatego trzeba polubić siebie z całym dobrodziejstwem inwentarza Jeśli tak surowo będziesz siebie traktować, to lada dzień ktoś wywoła u Ciebie kolejny kompleks - a to brzydkiego charakteru pisma, a to zbyt donośnego głosu czy irytującego śmiechu. Zdecydowanie traktujesz siebie zbyt poważnie, wyluzuj! Ludzie Cię nie lubią? Cóż, najwidoczniej nie jesteś zupą pomidorową Głowa do góry, piersi do przodu (będą większe) i zasuwaj na terapię, powodzenia!

Nie zgodzę się wogóle. To raczej przepis na kompletną porażkę.
         To uczucia cie hamują, nie myśli. Lęk i żal i dawniejsze rozczarowania które stłumiłaś. Spotkało cie coś złego od ludzi, musiałabyś to znowu sobie przypomnieć. Głównie te dawniejsze złe wydarzenia.
       Nie powinnaś nic tłumic ani zmuszać się żeby "zmieniać myślenie" wręcz przeciwnie. Raczej zagłębić sie w te złe odczucia. Jeśli coś ci się nie podoba nie opieraj się. Nie tłum złych uczuć. Nie udawaj że jest dobrze jak nie jest. Skoro masz taki problem to znaczy że ktoś cie traktował kiedyś źle a ty stłumiłaś to w sobie.

------------------
Jeśli posługujesz się cytatem, rób to, proszę, w sposób, który nie będzie budził wątpliwości, które słowa są Twojego autorstwa, a które pochodzą z czyjejś wypowiedzi. W tym celu możesz użyć tagów "quote' lub cudzysłowu. Tym razem Twój post edytowałam, ale w przyszłości proszę o zastowanie się do prośby.
Z góry dziękuję i pozdrawiam, Olinka

Spróbuj podchodzić do kontaktów z ludźmi w ten sposób że oni ciebie nie ignorują tylko są sobą czyli obojętni dla każdego. Jak się uzbroisz w cierpliwość, to po jakimś czasie będziesz miała coraz większe zainteresowanie ale to może potrwać. Mnie proponowano żebym został starostą na roku i już jako działacz społeczny mam okazję się wykazać i nawiązywać kontakty z ludźmi.