Witam. Jestem w nieciekawym położeniu. Moja dziewczyna ostatnio powiedziała mi, że nie jest gotowa na głębsze relacje z drugą osobą. Ma takie myśli odkąd urodziło się dziecko. Powiem może jak wygląda sytuacja: Kilka miesięcy temu wyjechałem za granicę. Czułem się tutaj dość samotny i przypadek sprawił, że poznałem cudowną dziewczynę przez internet. Świetnie się dogadywaliśmy i wszystko było idealnie. Rozmawialiśmy codziennie przez długi okres czasu i w końcu zdecydowałem się wrócić do kraju na dłuższy urop, żeby się poznać, tak prawdziwie. Od tego momentu było jeszcze lepiej. Nie przedłużajac już powiem, że wszystko było tak, jak być powinno. Niestety musiałem wrócić do pracy, więc związek musiał istnieć tymczasowo na odległość. W między czasie urodziła dziecko. Nie jestem ojcem, ale zamierzałem nim zostać. Ona też tego chciała. Nie będę ukrywał, że był to najszczęśliwszy okres w moim życiu, mimo że nie mogłem z nią być tak naprawdę. Niestety jakiś czas temu powiedziała mi, że nie może dłużej tego przede mną ukrywać. Chodzi o pustkę, jaką odczuwa w stosunku do mnie. Czuje to odkąd urodziła dziecko. Nie chce zrywać kontaktu, ale przestaliśmy być tak blisko, jak byliśmy do tej pory. Ja jestem tym wszystkim przytłoczony, bo jakby nie patrzeć, nie mam na nic wpływu przez dystans, jaki nas dzieli. Czasem zachowujemy się tak, jak wcześniej, a czasem jest strasznie obojętna i zimna. Ogólnie podsumowała to tak, że nie czuje do mnie tego, co wcześniej i nie wie czy poczuje jeszcze, ale niczego nie przekreśla. Nie wiem co mam z tym zrobić. Powiedziałem, że dam jej czas, tak dużo jak będzie potrzebować, ale czuję się fatalnie. Twierdziła, że oszukuje samą siebie, ale ja czuję się, jakby najlepszy okres w moim życiu był jednym wielkim kłamstwem. Boję sie, że będę musiał usunąć się z jej zycia, gdy właśnie miałem nadzieje na założenie rodziny. Domyślam się, że hormony mogą nadal grać pierwsze skrzypce, bo poród miała tylko miesiąc temu, a taki związek na odległość też nie pomaga, ale sam już nie wiem. Za niecały miesiąc znów będę w kraju, więc postaram się podreperować nasze stosunki, ale nie wydawała się taka entuzjastyczna na tą wieść, jak kiedyś. Chciałem się Was poradzić. Co o tym myślicie? Martwię się na zapas?
- Dark_Hero
- Zaglądam tu coraz częściej
- Nieaktywny
- random.further
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Rozmijacie się w rozumieniu związku i rozumieniu potrzeb.
Jak rozumiem dziewczyna była w ciąży, urodziła dziecko - no cóż - to tłumaczy inne spojrzenie, inna perspektywe dla niej, priorytety na trwałe uległy zmianie.
Prawdopodobnie pozostałeś na takim etapie na jakim byłeś, a było Ci w tym dobrze, nie zmierzyłeś się ze zmieniającą się sytuacją - TERAZ będziesz się z nią mierzył - spokoju i rozwagi życzę, bądź uważnym obserwatorem i rozpoznaj samego siebie.
- Dark_Hero
- Zaglądam tu coraz częściej
- Nieaktywny
Dobrze, ale co przez to rozumiesz? Jak miałem zmierzyć się z czymkolwiek, skoro nie mamy ze sobą realnego kontaktu, a ona ukrywała przede mną swoje prawdziwe uczucia? Cieszy mnie, że stawia dziecko na pierwszym miejscu i zamierzam się do wszystkiego dostosować, ale po prostu nie wiem co mam o tym myśleć. W tym momencie nasza znajomość została po prostu zdegradowana do koleżeństwa. Zdaję sobie sprawę, że żyje w wielkim stresie, ma dużo rzeczy na głowie, więc taki krok w tył mógł się jej wydawać jednym problemem mniej, ale co teraz? Boję się, że już nie wrócimy do poprzednich relacji. Nie wiem jak ratować ten związek. Mam tylko nadzieję, że jak znów pojawię się w jej życiu, to przestanie mnie traktować, jak kogoś obcego, a kogoś, kogo kochała przez wyjazdem.
