32 letni prawiczek - Netkobiety.pl

Przeczytałam tutaj pierwszego posta w wątku. Dla pocieszenia mogę w wieeelkim skrócie powiem ci co ja przeżyłam. Mam 29 prawie, jestem dziewicą. Nie z wyboru. Ostatnio miałam chłopaka w wieku 15 lat. To było dość poważne. Od tego czasu nie spotykałam się z nikim. Potem sytuacja w domu diametralnie zmieniła się. To co się u mnie działo, chociaż nie było z mojej winy, to bardzo mnie psychicznie dotknęło, na tyle że nie potrafię otworzyć się przed mężczyzną. Nie potrafię nawet uśmiechnąć się do mężczyzny! Chociaż chcę... a nie potrafię. Jest jakaś blokada. I ta oto trauma po przeżyciach zafundowanych przez własnego rodzica sprawiła, że ja wiem, że nigdy z nikim nie będę. Ostatnio znajoma mojej przyjaciółki powiedziała, że "taka ładna dziewczyna a takie podejście do życia", w sensie że mam beznadziejne podejście do wszystkiego i jestem jaka jestem przez to, co mój rodzic tutaj robił i jaki miałam wzorzec mężczyzny. Myślę i wiem, że dla mnie nie ma nadziei w kwestii związku. A najgorsze z tego wszystkiego jest to, że jest ktoś kto mi wpadł w oko, ale ... no właśnie to ALE stoi mi na drodze, ta trauma, ta blokada. Czuję się zniszczona psychicznie. Dla mnie nie ma nadziei.

Myślę, że ty nie masz za sobą przeżyć tak traumatycznych jak ja. Na pewno kogoś znajdziesz. Kogoś kto spojrzy na twoje wnętrze a nie na wygląd czy portfel (pomimo iż 90% kobiet dzisiaj takich jest, ale te 10% istnieje ). A może masz za wysokie wymagania co do kobiet?

Mimo wszystko nie trać nadziei i nie szukaj na siłę. Przyjdzie, kiedy czas.

EDIT:

Właśnie przeczytałam twoje posty w tym wątku. Dokładnie cię rozumiem samotny32! Ja też nie znoszę widoku par trzymających się za ręce. A jeszcze czasami nachodzą mnie myśli, że chciałabym, żeby ktoś mnie złapał za rękę, przytulił, znaleźć się w jego ramionach, poczuć jego zapach i ciepło ciała... A jak oglądam jakiś film i jest aktor, który mi się podoba to nachodzą mnie myśli, że na mnie patrzy... i robi mi się bardzo, bardzo, bardzo smutno, bo wiem, że mnie to nigdy nie spotka z innym mężczyzną. Te i inne rzeczy... A nie jestem brzydka, tak mi się wydaje. Gruba też nie. To o co chodzi? Są brzydsze ode mnie, tłustsze (takie generalnie ORKI!) i one mają mężczyzn... a ja nie... Chory świat. Może gdybym chodziła z odkrytym biustem i pupą to ktoś by się zainteresował... ale po co tak? Nie o to chodzi. Musi być połączenie dusz. Mężczyzna może być, wystarczy być, po co zaraz seks? Wystarczy być blisko.

Psychoterapia była... nie pomogła. 29 lat... Jeszcze 11 i związek nie ma sensu. Ja chcę mieć rodzinę, dzieci, dom. Ale wiem, że tego nie będzie. Ciągła cholerna walka ze sobą.

A 11 lat to tak mało? Niektorzy 30 związków w tym czasie mają A jeden 11 letni to hoho... marzenia wielu, nie tylko Twoje. Brać sie za tyłek i działać.

A wiesz jaki ja byłem w wieku 16lat?
Nie potrafiłem gęby do nikogo odtworzyć, ba, nawet zamówienie pizzy sprawiało problem, taką miałem fobię.
W końcu powiedziałem dość i postanowiłem walczyć sam ze sobą, gadałem, gadałem i jeszcze raz gadałem aż w końcu nieśmiałość odeszła w zapomnienie, aby się przełamać trzeba bardzo ale to bardzo chcieć.
A co do psychoterapeuty to trafiłaś chyba na jakiegoś barana co nie zna się na życiu, pójdź do innego i chodź do skutku.

Nie jestem nieśmiała. Otwieram się przed innymi, ale przed jakimś facetem nie potrafię. Momentalnie jest BLOK! Nawet na ulicy bywa, że uciekam na drugą stronę. To działa automatycznie. Jakoś już to wszystko we mnie jest tak zakorzenione, że szkoda gadać.

Musisz się przeciwstawić tej reakcji automatycznej.
Da się, bo ja miałem tak samo jak chciałem się do kogokolwiek odezwać, trzeba tylko chcieć i walczyć a widzę że woli walki to u ciebie bynajmniej nie ma.

Kyla nie wiem co przeżyłaś ze swoim rodzicem, mogę się jedynie domyślać. Mimo wszystko ze wszystkiego da się podnieść, nawet z ogromnych traum. Trzeba się podnieść, życie jest zbyt cenne, by marnować je na smutek

A mnie zastanawiało, jak to jest, że ktoś jest powołany do życia w czystości? To chyba wtedy jest tak, że nie czuje tego popędu, chęci bycia z kimś. To już aseksualizm a nie życie w czystości. Kolejny sposób na tłumaczenie sobie - śluby czystości złożę, bo chcę być sama, bo wiem że będę sama, bo jestem aseksualna itd.

Bo może po prostu nie jest beznadziejne? Kwestia priorytetów, powołania. Może poczuła, że właśnie takie życie jest dla niej. Myślę, że każdy ma jakieś swoje powołanie, tylko nie wszyscy swoje odkryli

Zeszliśmy troszczeczkę z tematu

Ja nie jestem wybredny co do wyglądu za bardzo Trudno doradzić coś autorowi tematu, może gdybym go znał bliżej, rozmawiał z nim to przyszła by jakaś myśl. W sumie chyba i tak nie odwiedza już to forum. Ale na "pocieszenie" coraz częściej można trafić na osoby samotne, takie czasy internetu i technologi, cyberprzyjaźni

Twoje życie wcale nie jest beznadziejne.... Spójrz na to z innej strony: żadna kobieta Ciebie nie oszukała, nie zdradziła a co najważniejsze nie złapałeś od jakiejś lekkomyślnej panny jakiegoś syfa przenoszonego drogą płciową. Szanujesz się i nie idziesz z każdą panną na potkaną na drodze do wyrka a to się ceni:) Nie załamuj się trafisz w swoim czasie na odpowiednią kobietę, której Twój jeśli "można" to delikatnie określić zaakceptuje i na pewno będzie szczęśliwa że poznała takiego wartościowego faceta:) Głowa do góry:)

Musisz rozpocząć swoje życie towarzyskie. Pare lat temu co wieczór miałam kilka propozycji z różnych stron, spędzając czas w klubach/imprezowniach Niestety byłam zajęta, a ci faceci bardzo zrezygnowani

belmondoo dobrze prawisz. Tylko bohater tematu pisał że stał przed agencją i dał drapaka

Ja wiem że teraz świat tak został skonstruowany że liczy się tylko kasa i seks. I to jest smutna prawda ale co potem... skoro tylko to się liczy to takie osoby które tylko tym się kierują pozostają w pewnym momencie same bo już się wszystko zaliczyło co stanęło na drodze a i już nadmiar kasy przestaje bawić bo nie ma się z kim tym cieszyć i się z tym dzielić. Więc uważam że nie chodzenie z każdą napotkaną panną do wyrka lub z facetem jest w takich warunkach cenne. A z drugiej strony prędzej czy później każdy chce mieć kogoś na stałe z kim może np zamieszkać chociaż bo jednak smutno jest tak wracać do pustego domu. Bo człowiek to istota społeczna a natury nie da się oszukać...

Jeśli kobieta jest ja Ty to piszesz "przesiąknięta nowoczesnym stylem życia" i natrafi na takiego "nieruszanego" faceta to powinna Go sobie wytrenować i tyle:) Taki przecież jeszcze nie wie co lubi a co nie więc dla niej to duży plus:)

Akurat! "Ogarnięty" byłem i "działałem" również, i nic mi to nie dało. Jak czytam takie pseudopsychologiczne uwagi, ręce mi opadają. Pozytywne myślenie? Dziękuję bardzo- próbowałem i nic mi ono nie dało. Tylko więcej rozczarowań. Teraz, gdy dziewczyna/kobieta składa mi propozycję typu "może moglibyśmy..." odbieram to jako szyderstwo i odpowiadam oschle "nie, nie moglibyśmy!".

Kiedy wyczuję, że coś nie gra, a instynkt mam całkiem niezły, natychmiast się usztywniam. Nie przekreślam szans z góry, tylko obserwuję zachowanie i reakcje rozmówczyni, słucham, co mówi...

Może zbyt wiele razy w przeszłości zgubiło mnie zaufanie do kobiet (teraz też się to zdarza, choć rzadziej, więc nie w impulsywnych reakcjach rzecz, tylko w przesadnej ostrożności). Zresztą nie "gaszę" dziewczyny z miejsca- żeby do tego doszło, muszę w niej dostrzec coś na tyle niepokojącego, by zakończyć znajomość (bywa, że mija pół roku, zanim coś takiego w ogóle zauważę). Zresztą zdarza mi się też, że gdy kobieta jest wyjątkowo atrakcyjna, krew odpływa mi z mózgu i zamieniam się w pół-kretyna (cała moja teoretyczna wiedza wyparowuje i idzie w las, doświadczenie z poprzednich kontaktów z kobietami też). Robię wtedy z siebie zazwyczaj durnia i wstyd nie pozwala mi na kontynuowanie znajomości

A może nie podchodź też do każdej kobiety jak do potencjalnej partnerki? Koleżanki to też dobra rzecz.

Wolnego, nie podchodzę tak do każdej kobiety, która mi się spodoba. A co do miecia/mania się na baczności, to łatwo wtedy popaść w paranoję (już teraz jestem nieufny i musi minąć jakiś czas, zanim w ogóle zdecyduję, że gra jest warta świeczki, nie mówiąc o podjęciu stosownych kroków)

Szukam KOGOŚ, ale to nie przeszkadza mi mieć kolegów. 
Poza tym, ci koledzy mają swoich kolegów
A koleżanki swoje koleżanki... Więc tak też można kogoś poznać.

Kiedyś znajdziesz tą jedyną

Ale jeżeli SZUKASZ kogoś i się umawiasz  dziewczyną w nadziei że wypali znajomość, która na dzień dobry mówi coś w stylu "ale to nie randka" no to sorka ale po co się w takim razie w ogóle umawiać z taką osobą. Liczyć w duchu że może podczas potkania coś się zmieni?

A to mam skreślać wszystkich ludzi dopóki nie znajdę tego KOGOŚ? Bez sensu. Lubię poznawać nowych ludzi, lubię zawierać znajomości. Każda znajomość może się przerodzić w przyjaźń lub wnieść coś wyjątkowego. Nawet jeśli na przyjaźni się skończy, to będę zadowolona, bo skoro się z kimś zaprzyjaźniłam, to znaczy, że jest to wartościowa osoba, wpadająca w, że tak powiem, moje standardy.

Idąc twoim tokiem myślenia, powinnam sobie przykleić do czoła: "Szukam faceta, inne znajomości mnie nie interesują"

Ale skoro sytuacja jest jasna od początku, czyli wiesz, że nie chcą nic poza koleżeństwem/przyjaźnią, to czemu masz do nich pretensje?

Kiedyś zakochał się we mnie mój przyjaciel. Ja nic do niego nie czułam, nie pociągał mnie fizycznie, a i mi nie w głowie były wtedy jakieś związki. Miałam się zmuszać tyko dlatego, że on się zakochał? Jego problem, nie mój, bo miłość to nie pstryczek "włączone/wyłączone".

No ok, ale jak z "rozpoznania terenu" wyjdzie Ci, że nie jesteś dla niej materiałem na partnera, to co - "żegnam"? Od razu skreślasz taką osobę, koniec znajomości, nie rozmawiacie już nigdy więcej? Nic a nic? Pytam, bo dla mnie to dziwne po prostu. Jeśli kogoś lubię, mam o czym pogadać, mogę z nim/nią pożartować, to nie widzę przeszkód, aby po prostu mieć znajomego/znajomą.

Z takim jednym znajomym idę na dniach do kina. A relacje są czysto platoniczne, a znamy się kilka miesięcy. Pomijając niewinny flirt. Ale flirtuję to ja nawet z moją przyjaciółką, więc to żaden wyznacznik zainteresowania "na coś więcej".

Cześć wszystkim!

Chciałbym nieco odgrzać ten wątek. Przeczytałem wszystkie Wasze wypowiedzi, lektura ta skłoniła mnie to do zarejestrowania się i dorzucenia swojej wypowiedzi Zauważyłem, że mogę się bez wahania podpisać pod bardzo wieloma wypowiedziami Samotnego 32 i innych użytkowników, którzy wypowiedzieli się w tym wątku. Chciałbym prosić Was o opinie nt mojej sytuacji, o porady, generalnie coś, co nie tyle podniesie mnie na duchu (bo o to dość ciężko), ale co być może ułatwi mi poprawę sytuacji osobistej

Mam 24 lata. Studiuję, jednocześnie siedzę po uszy w branży badawczo-rozwojowej/IT - pracuję w zawodzie. Jeszcze kilka lat temu żyłem praktycznie tylko i wyłącznie moimi pasjami (IT właśnie plus kilka innych). Byłem w związku na początku studiów, jednak dość szybko się on rozpadł. Niby nic takiego, ale dopiero wtedy poczułem, "jak to jest" być z kimś, przeżywać to, co popularnie zwykło się nazywać zakochaniem
Od tamtej pory jednak zacząłem zupełnie inaczej widzieć swoje życie. Zostałem wychowany w przeświadczeniu, że mężczyzna, który ma liczne pasje, dużą wiedzę, potrafi poradzić sobie w życiu, jest zaradny, etc. powinien być tzw. "ideałem" w oczach kobiet i bez problemu znajdzie sobie właściwą partnerkę. Pracowałem, rezygnując dobrowolnie z imprez, zabaw, etc., na rzecz poszerzania wiedzy i rozwijania pasji. Byłem szczęśliwy robiąc to, co autentycznie kocham i co stało się dla mnie oficjalnym celem życia
A tutaj nagle kuku. Znalazłem się na wydziale, na którym zdecydowaną większość studenckiej braci stanowi płeć piękna. Ponieważ intensywnie zajmuję się fotografią, przed moim obiektywem w krótkim czasie przewinęły się dziesiątki dziewczyn, którym robiłem zdjęcia portretowe. Otaczają mnie w zdecydowanej większości panie, w - jak dla mnie - szerokim przedziale wiekowym, do tego stopnia, że mam w zasadzie tylko wąskie grono bliskich znajomych - głównie są to współpracownicy i nieliczni koledzy ze studiów.
Mój problem polega na tym, że pomimo usilnych starań, nie jestem w stanie poznać czy też przekonać do siebie odpowiedniej dziewczyny. Rzecz jest dla mnie dość dziwna - mam niewielką grupę bliskich koleżanek lub wręcz przyjaciółek, które często bardzo pozytywnie się o mnie (do mnie) zwracały. Mówiły wprost, że bardzo cenią we mnie szerokie zainteresowania, dużą wiedzę, chęć i gotowość do pomocy w każdej sytuacji. Żadna jakoś nie miała zamiaru "zatrzymać mnie na własność" . Czasem słyszałem opinie typu: "przy tobie czuję się głupsza, masz taką dużą wiedzę", bla bla bla...
Dotarło do mnie, że to, nad czym pracowałem przez lata, nie ma teraz praktycznie absolutnie żadnego znaczenia. Spędziłem pół życia na nauce, dokształcaniu się, rozwoju osobistym, ale kiedy przyszło mi rozpocząć budowanie życia prywatnego - pustka. Dochodzę do wniosku, że czegoś mi brakuje, nie wiem czego, co blokuje mi możliwość poznania właściwej osoby. Próbowałem zacząć bliższe znajomości z kilkoma dziewczynami, za każdym razem trafiałem na takie, które na każdym kroku kręciły, ukrywały coś przede mną albo prowadziły "drugie życie", zgrywając przede mną ziemskie anioły. Uznałem, że straciłem sporą część tzw. "najlepszych lat" i teraz zostałem sam, choć w tłumie ludzi. Dalej pracuję w tym, co kocham, dalej traktuję to jako najlepsze, co mnie do tej pory w życiu spotkało. Ale mam - tutaj powtórzę przedmówczynię i przedmówców - szczerze dosyć patrzenia na zakochane pary, wszędzie - na ulicy, w galerii handlowej, w parku. Pojawia się za każdym razem ukłucie - wszyscy mogą, tylko nie ja, co ja tu robię, etc.
Trochę się wypisałem, wybaczcie Ale naprawdę - nie mam już pomysłu, co jest nie tak, co robię źle - może wszystko?
Pozdrawiam serdecznie

Nie spodziewał się bym na twoim miejscu jakiś konkretnych i jasnych odpowiedzi z tego forum (od tutejszych kobiet i części facetów). Prędzej usłyszysz, że jesteś nieudacznikiem, za mało zarabiasz i że w ogóle coś z tobą nie tak no i takie sztampowe frazesy typu wyjdź gdzieś i zaczepiaj, kogo popadnie. Jeśli masz to szczęście, że spędzasz dużo czasu w gronie kobiet, to myślę. że prędzej czy później jakąś poznasz i nie spinaj się tak bardzo na konieczność, że musi być to tu i teraz.

Kolego Naukowcu, z tego co wyczytałem masz pracę?  Wiele osób zadaje sobie to pytanie, co jest ze mną nie tak, dlaczego inni którzy są na takim samym poziomie jak ja mają lepiej, mają większe powodzenie itp. Nie ma na to jasnej odpowiedzi, czasem jest to spowodowane nieciekawą osobowością, czasem wyglądem, kalectwem a innym razem brakiem pracy czy biedotą. Ale zapewne przeglądasz fora, widzisz ile osób ma z tym problem, ile osób jest samotnych, cierpiących i rozżalonych na swój los. W czasach kiedy nastolatkowie uprawiają często wyuzdany seks, osoby które nie robiły tego (ty miałeś kogoś więc obstawiam że masz to za sobą) i mające już swój wiek na karku czują się gorsze, czują że to im ciąży i starają się to ukrywać w obawie o pośmiewisko.I to jest błąd, nie można z tego powodu czuć się gorszy i za wszelką cenę tego ukrywać, nie może być tak że te osoby są dyskryminowane, nie każdemu życie idzie na ręke, nie każdy ma na tyle szczęścia, dlaczego w dzisiejszych czasach jest to aż tak dziwne. Ale wracając do twojego pytania co robisz źle, a może ty postępujesz właściwie ? Może to wcale nie jest w tobie problem ale w kobietach które spotykasz, jak sam piszesz twoja wiedza ich w jakiś sposób peszy, może obnaża ich niski poziom. Wydaje mi się z tego co tu wyczytałeś że twoje znajome wykorzystują twój talent i wiedze, traktują ciebie jak kolegę który jest bardzo miły i pomocny, nic poza tym. Według mnie powinieneś popracować trochę nad asertywnością, i czasem po prostu pokaż że masz też pazury. Sprawdza się to powiedzenie "że jak masz miękkie serce to musisz mieć twardą dupę". A i jeszcze coś, jeżeli masz pasje i hobby, chcesz je rozwijać i udoskonalać to często związek jest kulą u nogi, ale pewnie zdajesz sobie z tego sprawę.

Mnie ze strony kobiet nic dobrego zapewne już nie czeka, a na bum cykora nie miłość. Ale ty... Młody przyjacielu, życie (zwłaszcza uczuciowe) to nie statystyka

Masz 100% racjii. U nas w gatunku ludzi także są takie wyrzutki społeczne,niepasujący ludzie nigdy i do nikogo . Nie umie nic,boi sie kobiet,boi sie facetów,psów,szczurów...boi sie przelecieć dziwke,nie ma kumpli,nie brał amfetaminy bo sie przestraszył,szef w pracy oszukał go na 50 zł.......To zrozumiałe ze są takie pisklaki wypchniete z gniazda.i nikt temu nie jest winny ..czas się z tym pogodzić po prostu.
pozdrawiam

"Wrzuć na luz?" Oklepany frazes, a sądząc po twoich sugestiach kasieńko, na świecie po prostu nie ma kobiet odpowiednich dla mnie (dlatego też ich nie napotykam- każda, którą napotkam, mnie olewa)